Welkom op mijn website!

BLOG

....het is wat het is....

....Oh ja jôh ?....

In dit blog ga ik op onderzoek uit naar mijn gedrag en dat van anderen. 

Waarom doe ik zoals ik doe ?

Waarom reageer ik zoals ik reageer ? 

Volgens mij kunnen we alles zijn. Er is een stukje genetische aanleg, omgevingsfactoren, situaties, ervaringen die uiteindelijk je gedrag bepalen. Men zegt vaak,  “ik ben zo”, dat is mijn karakter. 

Is dat zo ?

Is dat zo een vaststaand gegeven ?

Of kunnen wij meer ons gedrag zelf bepalen ? 

Kunnen we daardoor ons karakter vormen, zoals we dat zelf willen ?

Het zou leuk zijn dat men reageert op mijn overpeinzingen, zodat we met elkaar op zoek kunnen gaan.

(Om privacy te garanderen gebruik ik andere namen.)

Mijn Blog schrijf ik van beneden naar boven, zodat bovenaan altijd mijn laatste stuk staat.

3 augustus 2025

dag 144

Ik herinner me van mijn droom alleen het einde, maar dat was genoeg.
In de droom spreek ik met iemand — ik weet niet wie, maar het voelt als een begeleider, een stem die ik vertrouw. We praten over iets wat ik ooit, in een andere wereld, in gang heb gezet: de opdracht om op aarde een tuin te creëren. Een groene plek waar mensen gewoon mogen zijn. Waar ze zich kunnen opladen, waar negatieve invloeden worden losgelaten, waar heling vanzelf mag ontstaan.

Jaren zijn verstreken. En ik word uitgenodigd om eens te komen kijken.
Ik zie een man wandelen in de tuin. De man aan wie ik die opdracht ooit gaf. Hij praat amicaal met een vrouw die naast hem loopt. Ze zijn gelijkwaardig, ontspannen, alsof ze samen iets dragen — iets wat klopt. En ik ben oprecht ontroerd. De tuin leeft. Organisch, ademend, trouw aan zijn eigen tempo en groei. Geen rigide plan, geen ontwerp, maar een plek die zichzelf geworden is. En ik zie: hij heeft het voor elkaar gekregen. Een stukje hemel op aarde.

Dan draait hij zich om… en ik zie een klein misvormd armpje.
Ik kijk de stem naast me aan, vragend. En die zegt:
"Ja, dat kan gebeuren wanneer de incarnatie niet helemaal goed verloopt. Het menselijk lichaam laat dan een defect zien. Maar… je blijft dan wel altijd een stukje in contact met onze wereld."

En toen werd ik wakker.

Wat is dit? Een metafoor voor de ontwikkeling die ik momenteel doormaak?
De workshop die ik ooit schreef, nu zelf doorleefd en doorvoeld.
Het mag er nu zijn. Voor mij — en als het boek af is, voor anderen.
Leren vertrouwen op de natuurlijke ontwikkeling van het leven, ondanks de pijn, ondanks imperfecties.
De man en vrouw als gelijkwaardige, ontspannen, een kloppend geheel.
De nuchtere verklaring om met een handicap geboren te zijn.

Het lijkt allemaal heel passend in mijn verhaal.
Het maakt niet uit of ik de droom droom, of de droom mij.
Het geeft me rust.
En betekenis.

2 augustus 2025
dag 143
Vragen.
Er komen herinneringen naar boven. De vragen die ik kreeg tijdens de workshops die ik gaf.
Als het de bedoeling is voor de mens om tot zelfrealisatie te komen, hoe doen mensen dat dan die leven in gebieden waar armoede en hongersnood heersen?

Dat is een goede vraag — een vraag die het groter trekt dan alleen mijn eigen proces.
Het probleem is dat dit soort gebieden, geteisterd door armoede, honger en oorlog als gevolg van uitbuiting, een omgeving creëren waarin overleven de hoogste prioriteit krijgt. Daardoor verdwijnen andere behoeften, zoals persoonlijke groei en ontwikkeling, naar de achtergrond.

De directe gevolgen van hongersnood — ondervoeding, ziekte, geweld — belemmeren de mogelijkheid om aan zelfrealisatie te werken.
We praten hier over economische uitbuiting (rijke landen die grondstoffen opeisen), politieke uitbuiting (corrupte regimes of buitenlandse inmenging, oorlog) of sociale uitbuiting (discriminatie en ongelijkheid), waar mensen in deze gebieden dagelijks mee te maken hebben.

Het is een complexe uitdaging om zelfrealisatie te bewerkstelligen in gebieden met hongersnood. Maar door de oorzaken van die hongersnood aan te pakken en gemeenschappen te versterken, kan er wél een omgeving ontstaan waarin individuen hun volledige potentieel kunnen bereiken.

Op dat moment vertelde ik over het model van macro, meso en micro:
De wereld, het land, het individu.
Er moeten dus stappen gezet worden vanuit de wereldgemeenschap, richting het land, en van daaruit naar het individu — om uiteindelijk het potentieel van dat individu mogelijk te maken.

En dan kom ik weer bij een tekst uit een film die ik heb opgeschreven:
"The sword is held with the heart, only a sincere heart can move it."

Het citaat “Het zwaard wordt vastgehouden met het hart, alleen een oprecht hart kan het bewegen” suggereert dat het hanteren van macht — zeker als het gaat om een wapen als een zwaard — niet alleen fysieke kracht vereist, maar ook een diep gevoel van doelgerichtheid en integriteit.

Het impliceert dat handelingen, vooral die met verstrekkende gevolgen, geleid moeten worden door oprechte intentie en een helder moreel kompas. Een “oprecht hart” staat voor een zuiver motief. Het vermogen om het zwaard (of de macht) effectief en rechtvaardig te hanteren, is verbonden met die oprechtheid.

Het citaat kan worden gelezen als een waarschuwing tegen het achteloos of egogericht gebruiken van macht, en benadrukt het belang van ethisch leiderschap en verantwoordelijkheid.

Helaas is dat in de wereld van nu een groot probleem.
Leiders zoals Nelson Mandela vormen een uitzondering.

De herinneringen aan dit soort vragen brengen me terug naar het hier en nu — met het besef dat het op macroniveau alleen maar erger is geworden.
Het gevolg is dat het potentieel van heel veel individuen nog altijd niet geleefd mag of kan worden.

Ik zie en bemerk bij mezelf ook een verschuiving:
ik ben niet meer alleen met mezelf bezig,
maar door mezelf opnieuw te vinden,
begin ik weer de wereld om me heen te zien.

1 augustus 2025 – dag 142
Stemmingen.
Door de herontdekking van mijn ‘oude’ zelf bemerk ik verschuivingen in de beleving van de ongemakken in mijn lichaam. De connectie met de taal van mijn lichaam heb ik altijd gehad. Veel ziek zijn in mijn jeugd. De aha-erlebnis als tiener bij de kennismaking met het boek Je kunt je leven helen van Louise Hay. Deze bewustwording heeft er destijds voor gezorgd dat de hoeveelheid ziektes drastisch afnam.

Als jongvolwassene verdwenen door het excessief beoefenen van yoga werkelijk vrijwel alle klachten! Zelfs van mijn aangeboren aandoening CMT was niet veel meer te bespeuren. Met die gedachte heb ik me laten onderzoeken, om te kijken of ik deze ziekte misschien miraculeus had overwonnen. Helaas — wetenschappelijk gezien was het nog steeds progressief en stierven de zenuwen toch nog beetje bij beetje af, waardoor de spierkracht in mijn benen en armen zou blijven afnemen.

Door zo intensief met yoga bezig te zijn, werd in die tijd mijn gevoeligheid — die ik ook altijd al had — sterker. Het was af en toe alsof er iets of iemand het van me overnam. Dat deel in mij noemde ik Ptah. Zo leerde ik veel over bewegingsleer, filosofie, wetenschap, kunst enzovoort. Het kwam uit mij, maar voelde niet als van mij. Aangezien ik een vrij nuchter persoon ben en het onzichtbare, spirituele moeilijk wist te combineren in die tijd, heb ik me min of meer in mijn huwelijk met Michel gestort en hebben we samen een gezin gevormd.

Zo kwam ik letterlijk weer met mijn pootjes op de grond. Geaard, ja zelfs in de drassige modder mag ik wel zeggen. Vijfentwintig jaar weer ploeteren door deze modder, het langzaam opbouwen van ongemakken, zorgen, pijnen enzovoort. Het CVA in januari blijkt dan ineens een keerpunt te zijn! Hoe zwaar en moeilijk is het leven — en letterlijk mijn gewicht — verworden! Half maart besluit ik het roer in eigen handen te nemen en dit blog te gaan schrijven, om te kijken wat mij drijft. Open en bloot, eerlijk, rauw én gedeeld met de buitenwereld.

Wat een opdracht heb ik mezelf gegeven, OMG! Herinneringen, ellende, verdriet en pijn — alles zie ik onder mijn pen de revue passeren. In dezelfde vibe vind ik een aantal dagen geleden een oude doos terug met dagboeken, allerlei schriftjes met schrijfsels en ideeën van mij. Dan blijkt dat de leer van zelfrealisatie altijd bij mij aanwezig is geweest. Ik heb nooit echt ‘verloren’ wat ik wist; zelfs in terugtrekking, zelfs in afsluiting, bleef de leer ín mij.

Om vandaag even afstand van deze oude doos te nemen, omdat een herontdekking heel vermoeiend is — en mijn lichaam nu duidelijker laat weten wat voor impact mijn 'weten’ heeft wanneer ik ervoor kies het niet te voelen, zien of ervaren. Het zijn juist de copingmechanismen die de oude doos ín mogen.

Vandaag ga ik weer lekker filmpjes kijken op Netflix. Dan bedenk ik ineens dat ik al jaren quotes uit films die mij raken opsla op mijn laptop. Een speciale rubriek: “Teksten uit films”. Dus pik ik er eentje uit voor vandaag. 'Ns even kijken…………..

A sword filled with anger can’t even cut a rotten pumpkin.
Hoe mooi is dat?
Ik heb geen idee uit welke film deze quote komt, dat heb ik er niet bij geschreven. De quote raakte me — en daar gaat het me dan om.

De uitdrukking suggereert dat zelfs een krachtig wapen (het zwaard) door buitensporige woede (de emotie) nutteloos kan worden tegen een eenvoudig probleem (de rotte pompoen). Het herinnert ons eraan dat emotionele beheersing en helder denken essentieel zijn voor effectief handelen.

Ik ben vooral blij om te zien dat Annette ten diepste niet verandert, maar dat ik duidelijker zie hoe groei en ontwikkeling werkt:
Steeds opnieuw luisteren,
steeds een laagje dieper…

31 juli 2025

dag 141

Zelfrealisatie. Je authentieke zelf zijn je unieke kwaliteiten tot bloei laten komen en je eigen pad volgen, los van externe verwachtingen of beperkingen. Het is een innerlijke reis van zelfonderzoek, bewustwording en het nemen van verantwoordelijkheid voor je eigen leven.

Tja, ik heb het gevoel dat ik een zijweg ben ingeslagen, dat ik verdwaald ben geweest. Bestaat het eigenlijk wel de weg kwijtraken ? Een weg is een weg toch ? Misschien ben ik meer een avonturier die graag afdwaalt, om nog meer ervaring op te doen, nog meer te leren. Misschien heb ik een waar avontuurlijke geest, betekent dat ik me als dit kind kan gedragen. Vol vertrouwen loop ik stap voor stap uit de duisternis van het woud naar het licht; het onbekende is getrokken door mijn gevoel van verwondering. Hahaha het kan, is zeker een leuke invulling van afdwalen of vergeten. Volgens mij ben ik de essentie nooit vergeten, ik weet het wel zeker, maar dat het leven zwaar is geworden door te ‘vergeten’, is wel duidelijk.

Nog steeds staat de doos met oude dagboeken en aantekeningen naast me in de woonkamer. Alles heb ik zelf geschreven, twintig, dertig jaar geleden. Elk schrift draagt mijn handschrift, mijn vragen, mijn inzichten, mijn pijn. Alsof ik mezelf in lagen tegenkom. Niet alleen woorden op papier, maar momenten in de tijd — bevroren ademhalingen die ik toen niet kon vasthouden, maar wel opschrijven.

Soms sla ik zomaar een pagina open en sta ik oog in oog met een versie van mezelf die ik vergeten was. En tegelijk herken ik haar. Ze keek al naar binnen. Ze zocht al. Ze schreef over exact die thema’s die nu opnieuw leven: projectie, emotie, zelfbeeld, waarheid, de ander als spiegel.

Het voelt alsof ik op een cirkel loop, maar telkens een slag dieper. Ik vertelde vroeger altijd aan mijn cursisten dat wij mensen leven en denken in een horizontale tijdlijn, in feite is het volgens mij een verticale lijn—---> altijd nu. Met het uitkomen van de film ‘Cloud Atlas' was ik diep ontroerd om te zien dat er op deze aardkloot door meerdere mensen zo gekeken wordt.

Ik zit te gapen en te geeuwen, tranen blijven maar lopen terwijl ik niet huil. Mijn lichaam opent zich op manieren die ik niet altijd begrijp. Misschien hoeft dat ook niet. Misschien is dit gewoon hoe bevrijding zich aankondigt — stil, vermoeid, maar onontkoombaar echt.

De hele dag tik ik aantekeningen uit een workshop die ik ‘Zelfrealisatie’ genoemd heb, die ik zelf ooit gaf, en ik voel een stille, diepe trots. Alsof ik mezelf na dertig jaar weer bij de hand neem, en zeg: “Kijk, dit wist je al.”
Ik zit bij mezelf op cursus. En ik luister.

Maar luister ik écht?
Durf ik alles te horen wat ik toen opschreef?
Wat is er in die dertig jaar met mij gebeurd dat ik het nu pas wérkelijk binnenlaat?
Ben ik nog steeds dezelfde vrouw? Of ben ik een ander geworden met dezelfde stem?

Waarom loop ik steeds over deze oude sporen, alsof ze nieuw zijn?

Misschien is dat wat zelfrealisatie werkelijk is.
Geen eindpunt. Geen verlichting als doel.
Maar dit:
De bereidheid om steeds opnieuw te kijken.
Steeds opnieuw te luisteren.
En steeds opnieuw ja te zeggen tegen wie ik ben.

30  juli 2025

dag 140

Zwevend tussen werelden (en een kop koffie)

Soms land je niet. Of althans, niet helemaal. Dan voelt je lichaam alsof het je nog niet helemaal terug wil hebben, alsof het zegt: “Doe jij maar rustig aan, ik hou de poort nog even op een kier.”
Vandaag is zo’n dag.

Ik heb een reis gemaakt. Geen vakantie met zon en slippers, maar een innerlijke tocht langs oude lagen van mezelf. Een schrift, geschreven in 2009, vond opnieuw de weg naar mijn handen. Ik was het min of meer vergeten, maar bij elke zin herkende ik mezelf. Niet zoals je oude dagboeken soms herleest met plaatsvervangende schaamte, maar alsof ik mezelf weer ontmoette. Alsof ik het toen al wist.

Sferen van bezinning, liefde, muziek, emotionaliteit, verwondering — lagen vol inzicht, die ik nu opnieuw mocht doorvoelen. En ik voelde het ook. Boeren, geeuwen, m’n hart dat vreemde sprongetjes maakte, mijn hoofd dat eerst dreigde te exploderen, en toen ineens… ruimte gaf. Een lichaam dat duidelijk maakte: dit raakt aan iets ouds, iets echts.

En weet je? Het maakt me niet zweverig. Eerder dieper geaard. Want in die teksten van toen herken ik precies de keuzes die ik sindsdien heb gemaakt. Dat ik trouw ben gebleven aan wat ik het diepste voel, ook al snapt mijn omgeving dat niet altijd. Dat ik niet uit wraak handel, niet met opgeheven vingertje leef, maar met behoedzaamheid. En soms ook met lef — ook als iets me op het eerste gezicht doet schrikken.

Ik voel me vandaag vooral dankbaar.
Omdat ik blijkbaar ook toen al een soort routekaart had geschreven.
En omdat ik die nu, jaren later, in levende lijve bewandel.

Dus ja… ik ben moe. Moe en tintelend.
Maar ook helder.
Een beetje opgetild, en tegelijk nog steeds met beide voeten in de modder van het echte leven.

En koffie. Die helpt ook

29 juli 2025
dag 139
Verjaardag.

Vanmorgen werd ik wakker met barstende hoofdpijn. Er gebeurt veel in mij door de therapie. Gisteren voelde ik het voortdurende draaien in mijn ‘guts’ (ingewanden, zonnevlecht). Een gevoel dat ik herken als iets van mijzelf, maar waar ik me nu ineens bewust van werd. Het is er altijd, maar als ik door iets of iemand van streek raak, dan gaat het sneller draaien. Doordat het nu zo duidelijk was, kon ik meteen herkennen wat mij uit balans had gebracht. En precies doordat ik het herkende, erkende en benoemde, doofde het draaien als een kaars in de nacht.

Zolang ik me kan herinneren, word ik elke dag wakker met een pijnlijk, zinderend, elektrisch pulserend gevoel bij mijn buik en zonnevlecht. Door stil te blijven liggen en langzaam te ademen, zakt het na een paar minuten weg. Vreemd? Ja, dat hoor je niet vaak — misschien wel nooit. Voor mij is het een vertrouwd gevoel, en omdat er zó veel soorten pijn zijn, ga ik er vrij achteloos mee om. Het zit niet zo in mijn aard om te gaan piepen over een pijntje hier, een pijntje daar. Als men ernaar vraagt, zeg ik het wel eerlijk.

Hahaha, maar ja — wanneer iemand vraagt: “Gaat het goed?” en ik zou vertellen dat ik eerst een half uur moest bijkomen van de stekende, pulserende pijnen in mijn romp, dat lopen naar het toilet voelde alsof er met messen in mijn voeten werd gesneden, dat mijn huid tijdens het ontbijt aanvoelde alsof ik door een brandend huis had gelopen… daar zit niemand op te wachten. Soms wil het draakje in mij dat wél eens zeggen, gewoon om het ongemak te laten zien. “Lekker puh, voel jij ook eens hoe onaangenaam iets kan zijn,” denk ik dan.

Maar vanochtend werd ik wakker met sterk wazig zicht. Ik zag dubbel en kon niets scherp zien. Op het toilet dacht ik eerst dat ik mijn bril vergeten was op te zetten, maar dat bleek niet zo. Aan de ontbijttafel zat ik te rommelen met mijn bril in de hoop weer beter te kunnen zien. Helaas. Ik zei terloops tegen Ton dat ik niets kon lezen, met of zonder bril. “Nou, maar even afwachten of het beter wordt — eerst maar koffie.” Heel nuchter, alsof het niets is dat mijn zicht met zo’n 70% is afgenomen. Dus zaten we, Ton en ik (of eigenlijk twee Tonnen, want ik zag hem dubbel), gezellig aan de koffie.

En ineens viel ik stil… Door al dat getob met mijn ogen had ik me niet gerealiseerd dat ik mijn ‘guts’ niet voelde! Waarom niet? Omdat ik die pulserende pijn vanmorgen helemaal niet had! Het herkennen en benoemen van wat mij had geraakt, was een doorbraak.

Mijn lichaam blijkt — zonder dat ik het besefte — al mijn hele leven in stressmodus te staan. Dat is het draaien in mijn zonnevlecht, dat ik altijd als een deel van mezelf heb beschouwd. Maar op het moment dat ik het echt opmerkte, begon het langzaam te stoppen. En vanmorgen was het dus weg. Daarom voelde ik die spanning niet meer.

Die draaikolk stopt ‘s nachts, maar de aan-knop blijft aanstaan, waardoor er elektrische spanning ontstaat. Als ik wakker word, komt die spanning vrij en schiet die alle kanten op.

Het wazige zien en de hoofdpijn zijn onderdeel van het proces van loslaten en verwerken. Mijn lichaam en geest zijn hard bezig om een hernieuwde versie van Annette tevoorschijn te laten komen — meer in haar kracht, vrijer, en met ruimte voor warmte en gevoel.

Annette, die warm kan zijn.
Annette, die emoties omarmt.

Het was de staat waarin ik vandaag Ton zijn verjaardag heb gevierd. Ik had een lichaam met nog steeds ongemakken, maar werkelijk anders dan anders, er woorden aan geven gaat me nog te ver. Laat ik zeggen ik ben nog steeds zoekende….

28 juli 2025 – dag 138

Ik ben bij de CranioSacraal-therapeut geweest. Het was heel bijzonder; tijdens de behandeling had ik allerlei gewaarwordingen. Op een zeker moment, toen hij ter hoogte van mijn hart was, moest ik enorm huilen. Hij legde mij iets uit aan de hand van een metafoor.

Als je met een kogel wordt geschoten, is dat met zo’n enorme kracht dat er een gat en een enorme wond ontstaat. Wanneer er een naald in je arm verdwijnt en je er niets aan doet, kan het zijn dat na een paar jaar diezelfde naald er bijvoorbeeld via je been weer uitkomt. Het punt van de naald opent heel langzaam het weefsel en glijdt tergend langzaam door het lichaam; aan de achterkant sluit het zich weer. Het kan door organen gaan zonder dat het iets aanricht.

Een hartzakje heeft volgens zijn filosofie zo’n functie: het beschermt het hart, maar emoties en pijn kunnen daar wél doorheen. Als de pijn, de kwetsuren, te ernstig zijn, verhardt dit pericard zich. Wanneer dit steeds vaker gebeurt, zoals bij mij, wordt het een soort ondoordringbaar pantser. Het gevolg is dat kwetsuren, pijn en emoties niet meer kunnen binnenkomen — het wordt gevoelloos.

Aan de andere kant kan de liefde en de warmte die je in je hebt ook niet meer naar buiten, doordat het verhard is. Ik hoop dat ik het goed overbreng nu. Volgens mij was dit zijn uitleg van wat er gebeurde bij mijn hart.

De behandeling zal waarschijnlijk de komende week nog doorwerken, dus ik ben benieuwd.

In het gesprek vóór de behandeling stootte ik op het woord ‘verdriet’. Hij gebruikte dit woord als een emotie. Daar reageerde ik op. Wat ís dat, verdriet? Is dat niet gewoon een bak waar je alles in kunt gooien? Een emotie? Het is nogal makkelijk.
“Hoe voel je je?”
“Verdrietig.”
Bah. Daar kan ik niks mee.

Ik zei nog tegen hem: “Als Ton op deze manier met me zou praten, over gevoelens en emoties, zouden we ruzie krijgen.”
De verhouding met een therapeut is anders, dus ik probeerde mijn weerstand in banen te leiden.

Tijdens het gesprek werd het me steeds duidelijker: het echte voelen heb ik lang geleden in een kast weggestopt. Nee, in mijn hart, en ik heb er een muurtje omheen gebouwd — en de mokerhamer verkocht.
Ik roep altijd: “Ik weet het niet, ik weet het écht niet, ik snap het niet!”

Het is niet mijn schuld. Het is een mechanisme dat ik van jongs af aan heb gebruikt om te overleven.

“Het viel wel mee,” dacht ik altijd.

NEE, het viel níet mee.

Het heeft mij, beetje bij beetje, afgesloten van de warme, liefhebbende vrouw die ik zou kunnen zijn, zonder scrupules.

Laten we zeggen: ik heb de mokerhamer gekocht en er al een klap mee tegen de muur van mijn hart gegeven. Het wordt nog werken om die helemaal af te breken.

Werk in uitvoering, zullen we maar zeggen.

27 juli 2025

dag 137 *

Schaduw Dagboek. Dit Blog ben ik begonnen als een vorm zelfcoaching, of beter gezegd een innerlijk reisverslag na mijn CVA.  Nooit heb ik kunnen vermoeden dat het zoveel impact zou hebben op mij. Bewust kijken naar wat mij beweegt, waarom ik in bepaalde emoties schiet of ik kijk naar de herinneringen die opkomen en het vertalen van mijn dromen. Het is veel en complex. Open en eerlijk benader ik mijn dagboek dat ik als Blog deel met de wereld. Daar zit dan door hier intensief commitment aan te geven een haakje aan. Namelijk soms zijn er nog diepere gevoelens die ik niet publiekelijk wil of kan uiten. Ik wil niet geheimzinnig zijn, maar mag wel laten weten dat zaken in mij een diepere of meer pijnlijke ervaring zijn dan het oog of oor doet vermoeden. ‘After all’, iedereen draagt op die manier geheimen. Laten we het dan geen geheim noemen maar een innerlijke waarheid die duidelijk anders aanvoelt dan bij je omgeving. Soms voel ik angst om dat te laten zien en soms wil ik een ander er niet mee kwetsen. Ik denk dat uiteindelijk iedereen aan zijn/haar innerlijk leven bescherming mag bieden, aan zichzelf en aan hun omgeving. Dat respecteer ik voor mezelf en ook voor een ander. 

Deze vorm van schrijven als een innerlijke reis, begint zo langzamerhand een vorm van innerlijke bevrijding te worden. Dat is de reden waarom ik het nodig vind om naast dit dagboek nog een schaduw dagboek te beginnen. Min of meer om mijzelf een diepere bevrijding te gunnen. Als het ware een lotusbloem te mogen zijn die vanuit modder zich opricht naar het licht en het water rond zichzelf zuivert.

Met respect en eerbied wil ik met dit Schaduw Dagboek omgaan. Dat is de reden dat ik het een naam heb gegeven en voor in het boek een belofte heb geschreven. Dit wil ik nog met jullie delen………….

Lief boek, ik noem jou Ptah, ik vertrouw jou mijn diepste roerselen toe. Ze kunnen soms boosheid en onverwerkte emoties van mij bevatten in de hoop ze ooit te kunnen kristalliseren èn mijn gedachtes die een ander nog niet horen wil of die te kwetsend zijn om aan de buitenwereld te laten zien. Immers een ieder ontwikkelt zijn innerlijk op zijn/haar eigen tempo. Met respect voor mezelf en anderen draag ik mijn gedachte op aan jou......mijn Ptah.

26 juli 2025

dag 136

Sinds een paar weken slik ik nieuwe medicijnen. Het is niet belangrijk welke medicijnen, maar wat het met me doet. Gisteren belt de cardioloog om te vragen of ik al iets gemerkt heb. Heel onbenullig vertel ik hem dat ik er niets van heb gemerkt. Dat klopt !!! Inderdaad  waarvoor ik bedenk ze te gebruiken, daarmee merk ik inderdaad geen verschil ! Pas een paar uur later sta ik op uit mijn stoel, terwijl mijn bovenbenen helemaal stijf en pijnlijk aanvoelen. Ineens gaat die bekende Willy Wortel lamp branden. Iedere ochtend word ik wakker, helemaal stijf van de pijn in mijn schouderbladen en bovenarmen. Echt zo erg dat ik minstens een uur nodig heb om mijn armen te kunnen bewegen. De stijfheid in de rest van mijn lichaam valt er niet door op. De pijn is te scherp en overheersend. Ik ben niet gewend om snel in actie te komen als mijn lichaam ongemakken vertoont. Meestal heb ik wel een verklaring, slecht geslapen, te druk gehad, te veel ingespannen, noem maar op. Of zelfs mijn lichaam vertaalt een mentale pijn, alleen deze mentale pijn heb ik nog niet gevonden. Enfin, zo blijft een mens lekker bezig. En natuurlijk is het ook weleens de verklaring, maar niet altijd. Sinds gisteren is de dosering van het nieuwe medicijn verhoogd. Mijn hoofd tolt en suist weer, de stijfheid en pijn zijn significant toegenomen, en pas bedenk ik me dat het de medicijnen zijn ! Ik vertel dit aan mijn man (die zelf arts is), en het wordt weer een discussie, over dat ik te veel verschillende signalen afgeeft. Tja, in plaats van in een vervelende woordenwisseling terecht te komen, nam ik mentaal even afstand. Een half uurtje later kwam hij naar mijn kamer en wist ik in alle rust te vertellen wat ik ervaar, hoe ik er tegenaan kijk en wat ik nu wil doen, namelijk direct stoppen met deze medicijnen. Het verschil met een uur daarvoor is me nog niet helemaal duidelijk, maar nu werd het geen discussie maar een plan waar we samen achter staan. Kennelijk had ik de toon van de muziek gevonden. Ik ben benieuwd hoe snel ik het verschil ga voelen. Ben benieuwd of ik dit goed heb aangevoeld. We maf dat het dik 3 weken duurt voordat het in mij opkomt dat de medicijnen ongemak veroorzaken. Medicijnen gebruiken is ook helemaal niet mijn ding, het voelt zo onnatuurlijk. Aan de andere kant is het goed dat er medicijnen zijn. Dus, ook hier moet Annetje balans vinden en mee leren omgaan. Dat gaat lukken door alert te blijven, en niet alle ongemakken voor lief te nemen. Misschien zelfs verstandig om dit op elk vlak van mijn leven te implementeren—--ongemakken niet voor lief nemen.

25 juli 2025

dag 135

Met de meisjes zijn we gaan fietsen om naar het klimbos te gaan. Het was zo leuk om ze te zien klauteren en tokkelen. Terwijl we tussen de bomen naar boven aan het kijken waren hoe goed en makkelijk de meisjes dit zo onverschrokken deden, bedacht ik me dat het me heel blij maakt te zien dat ze dit kunnen. Ik heb altijd genoten om te kijken naar sportieve uitspattingen van mijn naasten. Er zijn geen herinneringen dat ik jaloers zou zijn omdat ik het allemaal niet kan. Langs de zijlijn moeten staan, niet kunnen participeren heeft nooit frustraties opgeroepen. Dat is toch vreemd ? Of niet ? Mijn hele leven heb ik fysieke beperkingen. Ik weet niet beter. Ja, nu ik er verder over nadenk , kreeg ik als kind wel buikpijn bij de gedachte dat we ‘gezellig’ naar de speeltuin gingen. Het was helemaal niet leuk voor me ! Al dit soort uitjes vond ik een regelrechte ramp. Toen ik ouder werd heb ik het gewoon zoveel mogelijk vermeden. Er was acceptatie van mijn beperkingen en op de een of andere manier had het geen weerslag op mijn vriendschappen. Door mijn soepele houding was ik voor mijn vrienden geen blok aan hun been. We hadden gewoon plezier, zelfs als ik een poosje aan de zijlijn moest gaan staan. Later toen ik zelf kinderen kreeg en zij alles konden, kon ik enorm genieten van hun gezonde energie en bewegingen. Wel was ik heel schrikachtig en bang als ze langs een randje liepen of ergens op aan het balanceren waren. Mijn man Michel heeft me toen afgeleerd om mijn angsten over te brengen op de kinderen. Volgens hem kon ik er op vertrouwen dat ze een gezonde balans hadden en dat het juist goed voor ze is om al spelenderwijs zo mobiel mogelijk te worden. Met andere woorden, toen mijn kinderen klein waren vond ik alles eng en heb ik moeten leren te vertrouwen op hun beweeglijkheid. Nu bij mijn kleinkinderen heb ik totaal geen angst. Ik ben er trots op dat ze het leuk vinden en dat ze inventief zijn tijdens het klimmen. Waarschijnlijk ben ik nu ouder en wijzer. Mijn eigen immobiliteit projecteer ik niet meer op anderen. Het blijkt tegenwoordig voor mij duidelijk te zijn dat ik de wereld anders zie en aanvoel dan de gemiddelde gezonde mens dat doet. Ik ervaar echt plezier om anderen dingen te zien doen die ik absoluut niet kan doen. Dat is toch mooi !? Hahaha, het is fijn om ook eens een positief aspect van mezelf te zien en belichten. Wie weet kom ik er in de loop van de tijd meer tegen.

24 juli 2025

dag 134

Mijn 2 kleinkinderen zijn vanmorgen gekomen, 2 meisjes van 8 en 10 jaar. Ze zijn altijd lief. Dat  kan natuurlijk als ze maar een paar keer per jaar bij oma zijn. Ze wonen niet om de hoek en ze hebben een druk bestaan Ze komen uit 2 samengestelde gezinnen. Ze hebben allebei te maken met 2 vaders en moeders  en 5 paar grootouders. Dan nog tennis, judo, turnen, school en vriendinnen. Eerlijk gezegd had ik ooit een heel ander beeld in mijn hoofd, de wijze waarop ik oma zou kunnen zijn. Ik zag mezelf altijd met kleinkinderen in de buurt die te pas en onpas binnen hobbelen. Naar huis bellen om te zeggen ik blijf bij oma eten of slapen. Of gewoon even uit school langs komen. Een atelier met in de hoek een extra tafel speciaal voor de kinderen. Onderdeel van mijn dagelijks leven. Lekker de rust zoeken bij oma, chillen, niets moeten, zoiets. Helaas is het zo niet. Iedere keer als ik ze zie zijn ze groter, het wordt ook steeds duidelijker dat ik veel mis, geen regulier onderdeel van hun leven, maar incidenteel. Voor het eerst hebben ze hun fietsen bij zich. Het maakt dat ik me vrijer voel in mijn bewegingen. Hier in mijn flat voel ik me zomers met visite en zeker met kinderen opgesloten. In de winter ligt dit anders. Normaal ben ik dan aangewezen op mijn auto om iets met ze te gaan doen. Het gevolg is dan weer dat we ergens moeten uitstappen en lopen. Dat maakt het zwaar voor mij. Dan ben ik meer aan het overleven dan genieten. Vandaag zijn we gaan fietsen naar het bos om met de hondjes te wandelen. Althans ik op een bankje en de meiden met hondjes wandelen. Daarna fietsen naar een kringloopwinkel in de Alblasserwaard en weer naar het centrum van Papendrecht voor een ijsje en de meiden wilden nog even 'shoppen'. Al met al heel gezellig en ik voel me vrij en gelukkig zo op mijn fiets met die poepies achter me aan. Het is vreemd, maar met mijn kleinkinderen kan ik kroelen. Niet lang, maar ik doe het wel én geniet daar nog van ook. Met mijn eigen kinderen heb ik dit nooit gedaan en vind ik het ook niet fijn. Idoot toch ? Ik ben echt een complexe maffe dame. Zijn mijn kinderen te dichtbij ? Zo ja, nou en ? Kleinkinderen net genoeg afstand ? Misschien juist doordat ik ze weinig zie ? Heeft het te maken met mijn eigen ontwikkeling ? Ben ik nu toegankelijker dan bijvoorbeeld 30 jaar geleden ? Ik weet het niet, maar het valt me wel op. Ze liggen nu te slapen, morgen ga ik gewoon weer verder met ze te verwennen. Lekker ervan genieten.

23 juli 2025

dag 133

Geopend boek. Nu ik dan toch bezig ben ga ik ook weer eens op zoek of er in Nederland alweer wat meer bekend is over mijn ziekte. CMT type 1. Er is een expertisecentrum Charcot Marie Tooth, gelinkt aan het AMC, LUMC, Erasmus en Radboudziekenhuis. In Leiden hebben ze mij 50 jaar geleden gediagnosticeerd. Het leek me weer eens tijd om te kijken of er spectaculaire nieuwe zienswijzen zijn, want misschien meld ik me dan weer aan. Alles heb ik gelezen op de website, eerlijk gezegd zie ik nog steeds geen echte duidelijke doorbraken. Of spiertrainingen helpen weten ze niet. Bij de een zus, bij de ander zo, waarom weet men niet. Ik lees nog steeds de hulp bij aanpassingen, de orthopedische schoenen enz. Psychologische hulp, alles zoals het 50 jaar geleden ook was. De uitingen zijn persoon erg verschillend, zelfs binnen dezelfde gezinnen met mutaties van hetzelfde gen. Wel zie ik dat vooral het AMC allerlei verschillende studies doet, steeds met ongeveer 50 mensen. De uitkomsten zijn nog niet duidelijk te verwoorden of beschrijven. In Nederland zijn er inmiddels 1600 CMT patiënten. Vijftig jaar geleden waren het er 13, dus dat betekent dat nu 1 op 11.250 mensen in Nederland deze aandoening heeft. In de plaats waar ik woon zijn er 3 mensen met CMT. Het blijft weinig, maar we gaan vooruit. Hoe meer data, hoe meer er in de toekomst misschien behandelingen zijn. Vol vuur ben ik nog niet, maar ik ga wel contact opnemen, misschien kan ik er toch wat wijzer van worden. Hopelijk kan ik op een gelijkwaardige basis een afspraak maken. Niet als patiënt, meer als iemand die bij kan dragen aan de wetenschap en er misschien zelf wat wijzer van wordt. Lukt dit niet, wordt het weer een doktertje-patiënt verhaal, stop ik er direct mee.

Hier heb ik in het ziekenhuis steeds aangegeven dat ik CMT heb en dat dit extra consequenties met zich mee kan nemen na een CVA. Helaas, word ik hier behandeld als een 'gezond’ mens die een CVA heeft gehad. Voor mij is het inmiddels wel duidelijk dat er in mij na het CVA echt meer speelt. Nu ik zogezegd het boek weer heb opengetrokken, heb ik ook hiernaar gekeken en ja hoor, inderdaad Annetje heeft het weer scherp gezien. 

Een patiënt met zowel de ziekte van Charcot-Marie-Tooth (CMT) als een herseninfarct kan geconfronteerd worden met een complexe combinatie van neurologische uitdagingen. CMT is een erfelijke aandoening die zenuwen aantast, terwijl een herseninfarct schade aan de hersenen toebrengt. De gevolgen van een herseninfarct kunnen de bestaande symptomen van CMT verergeren, of nieuwe problemen introduceren. CMT veroorzaakt al spierzwakte en coördinatieproblemen. Een infarct kan dit verergeren, mogelijk leiden tot een verlamming (hemiplegie) of verlies van controle over spieren, wat de mobiliteit nog meer beperkt. Een herseninfarct kan leiden tot veranderingen in denken, geheugen, concentratie, en taalvermogen. Deze cognitieve problemen kunnen de gevolgen van CMT, zoals moeite met het uitvoeren van dagelijkse taken, verergeren. Na een infarct kunnen patiënten te maken krijgen met veranderingen in emoties, zoals prikkelbaarheid, impulsiviteit of apathie, wat hun interacties met de omgeving en de impact van CMT kan beïnvloeden. Centraal pijnsyndroom na een beroerte, ook wel bekend als post-beroerte pijn, kan optreden. Deze pijn kan de bestaande pijn, die sommige CMT-patiënten ervaren, verergeren. Zowel CMT als een herseninfarct kunnen leiden tot vermoeidheid, wat de dagelijkse activiteiten en revalidatie bemoeilijkt. De behandeling van een patiënt met zowel CMT als een herseninfarct is maatwerk. Naast de behandeling van de ziekte van CMT, is intensieve revalidatie cruciaal. Dit kan fysiotherapie, ergotherapie, logopedie en cognitieve revalidatie omvatten. Het doel is om de mobiliteit, communicatie, cognitie en algemene kwaliteit van leven te verbeteren. 

Het enige wat ik dan denk is het volgende…. Als ik dit kan opzoeken, waarom doen de specialisten in het ziekenhuis dat dan niet ? Waarom nemen ze de anamnese van een patiënt niet serieus ? Als iemand een diabeet is, dan houden ze daar toch ook rekening mee ? Waarom bij CMT niet ? Kunnen ze niet zeggen, hier weten we te weinig van af, we sturen je naar het Erasmus. Wat is dat toch ? Waarom moet ik altijd zelf het wiel uitvinden ? Echt, ik ben van nature al chronisch moe, maar hier word ik nog vermoeider van. Sorry, maar even klagen over hoe de zorg in elkaar steekt is wel effe lekker hoor. Wat afgelopen maandag de geweldige therapeut voor mij heeft gedaan is in ieder geval mij de energie teruggegeven om weer voor mezelf op te staan. Mijn kleinkinderen komen een paar dagen, dus volgende week ga ik hier actief mee aan de slag. Positief, met energie en mijn grenzen bepalend…..

22 juli 2025

dag 132

Flabbergasted. Zoals hij beloofd had, heeft de therapeut waar ik gisteren geweest ben mij het een en ander opgestuurd over bewustzijn en co-dependentie uit een vaktijdschrift. Verbijstering wat ik daar las. Sowieso ook de ontwikkeling binnen psychiatrie die meer en meer holistisch benaderd wordt. Hoe de psychoanalyse benaderd wordt, de bevindingen die zich steeds meer verbreden naar de mens binnen de context van zijn sociale netwerken, familierelaties, partners enz. Hoe gaat het omschreven worden in DSM III ? Welke behandelmethodes enz. We praten dan over beschrijvingen van de jaren 70, 80 en 90. Dit is precies de periode dat ik gediagnosticeerd werd tot het moment dat ik niets meer met de medische wereld te maken wilde hebben. Je ziet dat er zeker in die tijd veel verschillende benaderingen geposteerd werden, ook met vooruitstrevende inzichten. Uit ondervinding weet ik dat vooral in Nederland de medische wetenschap (dus ook psychiatrie, psychologie en andere neurowetenschappen) zeer conservatief is en dus uitermate traag in het implementeren van nieuwe inzichten. Mijn afkeer heeft gemaakt dat ik tot op de dag van vandaag het boek had dichtgeslagen. Door dit ene gesprek van gisteren, de documentatie over co-dependentie en bewustzijn, sla ik het boek weer open ! Opeens weet ik me weer te herinneren dat mijn psycholoog van 8 jaar geleden, hetzelfde heeft gesuggereerd als mijn huidige therapeut. Destijds klonk het plausibel maar kwam het kennelijk niet zo bij mij binnen als nu. 

Wat is co-dependentie precies ? Co-dependentie, ook wel mede-afhankelijkheid genoemd, is een patroon waarbij iemands gevoelens en behoeften te sterk verbonden zijn met die van een ander, vaak een partner, familielid of vriend. Het is een vorm van gedrag waarbij iemand zichzelf wegcijfert en zijn of haar eigen welzijn ondergeschikt maakt aan de ander, vaak in de veronderstelling dat dit helpt, met alle gevolgen vandien zoals : 

• Codependenten zijn vaak extreem gericht op het welzijn van anderen en verwaarlozen vaak hun eigen behoeften. 

• De eigenwaarde en het gevoel van welzijn worden ontleend aan de goedkeuring en reactie van de ander, in plaats van vanuit een innerlijke bron. 

• Codependenten hebben moeite met het stellen van gezonde grenzen, waardoor ze makkelijk over hun eigen grenzen heen gaan voor de ander. 

• Soms kan er een poging zijn om de ander te controleren of te beïnvloeden, in de hoop de situatie te kunnen verbeteren of de ander te redden. 

• Er kan een diepe angst voor verlating of afwijzing zijn, wat kan bijdragen aan het overmatig zorgen voor anderen. 

• Door de focus op de ander kan de eigen identiteit en persoonlijke ontwikkeling achterblijven. 

Het kan leiden tot vermoeidheid, stress en een gevoel van leegte, tot ongezonde relaties, waarin de balans zoek is en er sprake is van een ongezonde afhankelijkheid. Codependenten hebben vaak een laag zelfbeeld en zijn afhankelijk van de goedkeuring van anderen. In sommige gevallen kan co-dependentie bijdragen aan angststoornissen, depressies en andere psychische problemen. Vaak ligt de basis van co-dependentie in een jeugd waar onvoldoende aandacht was voor de eigen behoeften en emoties. Ervaringen van verwaarlozing, misbruik of mishandeling kunnen bijdragen aan het ontstaan van codependent gedrag. 

Dit is voor mijzelf en de lezers van mijn blog een korte omschrijving van co-dependentie. In de artikelen die ik kreeg stond heel veel uitgebreidere informatie met voorbeelden, waardoor ik ontroerd raakte en alleen maar verder kon lezen terwijl de tranen over mijn wangen rolden. De herkenning was verbijsterend, een schot in de roos.

21 juli 2025

dag 131

Supertramp. Vanmorgen ben ik op tijd opgestaan omdat ik een afspraak had met een CranioSacraal therapeut. In eerste instantie een gesprek. Het voelde direct helemaal goed. Voor mij is deze man een gesprekspartner in optima forma, dat zeg ik niet snel, dus kan het alleen maar goed zijn. Heb ik iets opgevangen dat heel acuut en direct bij mij binnenkwam ? Nee, wel heb ik kunnen ervaren dat hij mij begrijpt. Zoals ik gisteren aangaf is dit heel belangrijk voor mij. Ik kreeg het gevoel dat hij mijn brein kan prikkelen, waardoor hij iets zou kunnen gaan opmerken wat mij meteen pakt, waarmee ik dan direct aan de slag kan gaan. Enige sturing in mijn gedrag heb ik wel gekregen. Niet dat het iets is wat ik nog niet wist, maar meer een herinnering en daarmee weer een schop in de goede richting. Rust is eigenlijk het woord dat in mij opkomt. Dit gesprek heeft me een zekere vorm van rust gegeven. Zelfs voel ik wat minder pijn in mijn lichaam. Het is voor mij meteen duidelijk dat stress letterlijk tot meer pijn bijdraagt. Mocht ik enig idee hebben waar het gesprek over zou gaan, dan heb ik me daarin vergist, het kreeg een hele andere wending. Natuurlijk een eye-opener. Het ging niet over relatie met familie of kinderen, maar met mijn partners. Grappig, want dat zijn de mensen waar je in wezen de meeste tijd mee doorbrengt. In ieder geval de meest intensieve band mee hebt. Hoe je ze ervaart en wat je erbij voelt zegt heel veel over mijzelf. Ja, ik mag wel zeggen dat het weer meer inzicht heeft gegeven op mijzelf en hoe ik in de wereld sta. Sowieso geven inzichten mij rust, het gevoel weer iets verder te komen, iets geleerd te hebben. Groei in bewustwording naar bewustzijn. Ja, nu ik er nog eens over reflecteer was het een heel fijn gesprek en een goed begin van m'n dag.

Thuisgekomen, zong ik steeds in gedachten ‘Goodbye Stranger' van Supertramp. Keer op keer begon ik het weer te zingen. Wat zegt mij dit ? Dromen of ‘out of the blue’ ingevingen , daar let ik altijd op. Wat vertellen ze mij ? 

"Goodbye Stranger" van Supertramp gaat over het loslaten van een relatie en het omarmen van de toekomst. Het is een nummer over het accepteren van verandering en het vooruitkijken, ondanks het verdriet en de onzekerheid die daarmee gepaard gaan. Het lied beschrijft een gevoel van afstandelijkheid en het besef dat een relatie voorbij is. De tekst suggereert dat de "stranger" (vreemdeling) een symbool is van een nieuwe fase in het leven, een toekomst die nog onbekend is. Daar kan ik wel wat mee. Blij met deze therapeut/gesprekspartner, het was hierdoor een buitengewoon lichte dag.

20 juli 2025

dag 130

Begrip. Mijn dag was op zich redelijk goed. Vannacht geslapen, ik zou het een 7- geven, het kan dus zeker beter. Wel word ik de laatste weken iedere dag wakker met werkelijk enorme pijnen in mijn bovenarmen. Het duurt een half uur eer ik ze zonder te veel pijn kan bewegen en het duurt uren voordat het me niet meer stoort. Helemaal weg gaat de pijn niet.  Maar….zoals ik al zei, toch een goede dag. Hoe zit het met mijn hoofd ? Wollig, dof en suizen, nog steeds. Mijn man en ik zijn op een weckpotten-jacht geweest in Noord-Brabnt. Boven de rivieren zijn winkels als de Boerenbond gesloten op zondag. In ons katholieke zuiden ligt het anders, die hebben hun eigen conventie met God. Zolang je kan biechten mag en kan alles. Gôh, ik bedenk me ineens dat ik waarschijnlijk minder moeite zou hebben met negatieve aspecten van mezelf als ik binnen een katholieke cultuur was grootgebracht. Wie weet ? Maar nu weer even weg van deze gedachtenspinsels. Ik voel me al wat rustiger dan afgelopen week. Morgen heb ik een afspraak met een CranioSacraal therapeut en 11 augustus met een psycholoog. Serieus ben ik de koe bij de horens aan het vatten Het valt me op dat ik mijn man in alle rust wil uitleggen hoe bij mij emoties werken. Dat niet alleen, maar hoe dat in samenhang met mijn ziektebeeld werkt. Ik dacht: "Dat moet nu lukken want ik voel me wel senang."  Terwijl ik aan het praten ben, wil hij me al onderbreken terwijl hij een afkeurende blik laat zien. Direct voel ik dat mijn hoofd nog harder gaat suizen. De agressie voel ik meteen omhoog komen. Gelukkig stopt mijn man met de discussie. Het wordt niet een hard tegen hard spel zoals van de week. Wel staat zijn gezicht verongelijkt, en hij kiest ervoor om zijn eigen dingen te gaan doen. Verstandig, zo krijg ik de ruimte om het bloed stollen te laten zakken. Terwijl ik dit nu schrijf is mijn hoofd weer zo verdoofd als van de week en het suizen is niet te stuiten. Wat is er zoeven gebeurd ? Ik denk het te weten. Het is zo moeilijk uit te leggen wat ik allemaal voel. Dat niet alleen, maar ook het uitleggen hoe mijn lichaam werkt, hoe het reageert. Eigenlijk loop ik daar al een heel leven tegen aan. Ik zie er 'normaal' uit. Tegenwoordig zie je beter dat ik mank loop, maar dat past al wat meer bij mijn leeftijd en hippe wandelstok. Volgens mij ben ik 95% van de tijd opgeruimd tot vrolijk. 

Mijn vriendin Hilde zei gisteren nog tegen mij ; “Ik maakte me kwaad om hoe men met je omging, en jij lachte het altijd weg.” Tja, en plein public lach ik liever dan dat ik huil. Het maakt het voor mensen rond mij heen heel moeilijk om in te schatten hoe het echt gaat met mij. Ik hoor mijn zoontje nog zeggen toen hij nog klein was ; “Mama, sorry maar ik vergeet gewoon dat je een handicap hebt !” Als je naasten het niet meer door hebben, wat verwacht ik dan van andere mensen ? De beste specialisten hebben een boek vol symptomen, maar hebben geen idee van de impact en de complexiteit van het individu met mijn neurologische aandoening. Ooit heb ik hoogleraar Neuromusculaire ziekten prof. dr. A.R. Wintzen ermee geconfronteerd, dat hij wetenschappelijk veel weet, maar dat ik beter weet hoe deze complexe aandoening werkt en wat het met me doet zowel fysiek als mentaal. Hij was het helemaal met me eens !!! We hebben een heel lang en prettig gesprek gehad, kan ik me herinneren. Het gaf me rust, want ik werd begrepen. Dat is waar ik zo op aan sla denk ik. Begrip. Ik snak naar begrip. Wat is dat begrip ? Inzicht hebben in, begrijpen of aanvoelen van een situatie of emotie van een ander, en dit erkennen en tonen. Het gaat verder dan enkel het woordelijk begrijpen; het omvat ook het invoelen van de gevoelens en behoeften van de ander. Het houdt in dat je de context, de achtergrond en de emoties die ermee gepaard gaan, kunt plaatsen en begrijpen.

Dit is wat ik zoek, misschien zelfs nog meer dan liefde. Het onbegrepen zijn, het onbegrepen voelen is een regelrechte beproeving voor mij. Een ramp. Daar staat tegenover dat ik niet weet en kan invoelen hoe 'gezonde’ mensen in elkaar steken. Er is geen herkenning. We zijn allemaal mens, maar dat is dan ook wel alles. Ik heb altijd geprobeerd om een 'normaal' mens te zijn, om ‘normaal’ te doen, maar dat blijkt niet echt mogelijk. Ik ben een mens met een dusdanig defect, dat ik uitgegroeid ben tot een ander soort species. Herkenning gaat vaak gepaard met een gevoel of beleving. In het kort is herkenning een essentieel onderdeel van hoe we de wereld om ons heen begrijpen en ermee omgaan, waarbij we nieuwe ervaringen koppelen aan wat we al kennen. Maar hoe kan iemand lichamelijke ervaringen koppelen aan die van mij ? Laat staan de emoties die daarbij horen. Hoe kan ik me inleven in iemand die gezond is van lijf en leden ? Hoe kan ik me inleven met iemand uit een gezonde gezinscultuur ? Begrip is gekoppeld aan herkenning. Ik sta al schaakmat voor ik überhaupt begin met uitleg te geven. Waarom probeer ik dit dan steeds weer ? Ben ik een masochist ? Waarom vraag ik om begrip ? Ik voel me eenzaam. Niet als ik alleen ben, wel met een menselijk persoon in mijn buurt. Mijn man, kinderen, vriendin, familie, noem maar op. Mensen maken me eenzaam.

19 juli 2025

dag 129

Op advies van mijn vriendin Hilde zijn we vanmorgen vroeg opgestaan om te gaan fietsen. Vandaag zou het warm worden, het is niet zo lekker om in de hitte te fietsen. Op tijd naar bed was dus het plan. Dat werd bij ons toch nog 01.30 uur. Helaas kon ik de slaap niet vatten door te veel pijnen in mijn lichaam en te veel geruis in mijn hoofd. Pas rond 05.30 uur ben ik na het slikken van 2 paracetamols in slaap gevallen. Ton en ik hadden afgesproken voordat we naar bed gingen om om 10.00 uur op de fiets te zitten. De wekker ging rond 08.30 uur af. Helemaal dizzy en vreselijk moe, besloot ik om op te staan en te gaan doen wat we afgesproken hadden. Hahaha, het is altijd moeilijk om met Ton op de afgesproken tijd ergens te zijn. Hij doet alles op het nippertje of net even een paar minuten te laat. In tegenstelling tot mij, die alles het liefst een half uur te vroeg of eerder doet. Ongelooflijk, dit keer zaten we om 09.53 uur op de fiets !!! Niet te warm of koud, maar lekker behaaglijk. Hilde had verteld over een mooie uitspanning waar zij regelmatig naartoe gaat. Ton en ik zijn nu 7,5 jaar samen, we hebben deze week voor het eerst serieuze spanningen gehad. Gelukkig zijn die weer verleden tijd. Normaal zitten we niet echt op één lijn. Denk ik we gaan hier rechts, denkt hij we gaan hier links. Geen probleem, de ene keer denk ik, okay, mijn plan verandert, de andere keer denkt hij dat. Vandaag gebeurde er iets heel anders !!! Ik bedacht een route die we nog nooit op deze manier hadden gereden, en Ton bleek dit exact ook zo te bedenken. Dit ging een paar keer zo goed vandaag. Goh, het is dus mogelijk om samen ‘ in tune’ te zijn. Misschien heeft mijn emotionele aardverschuiving er iets mee te maken ? Of is er meer in tuning van beide kanten ? Zo afstandelijk zijn naar elkaar was echt niet leuk. Waarschijnlijk hebben we daar allebei onze lering uit getrokken. Onderweg zei ik : “ Jôh, wie weet zitten Hilde en haar vriend daar ook, zou zomaar eens kunnen.” Na ons eerste bakje koffie kwamen zij inderdaad binnenwandelen. Ik was blij ze te zien. Ik heb al m’n hele leven vrienden, waar ik eens in de zoveel tijd mee afspreek. Hilde is de enige die ik minimaal 1x in de week zag, en we gingen samen ook op vakanties terwijl onze mannen thuis achter de buis bleven. Sinds ze een nieuwe vriend heeft zie ik haar ook niet veel meer. Ze geniet van een heel ander soort leven, wat natuurlijk geweldig is voor haar. Voor mij is het anders. Ik mis ons fysiek samenzijn en onze gesprekken. Als we samen zijn, moeten we vaak ook heel erg ergens om lachen. We hebben door de jaren heen een eigen taal en manier van doen ontwikkeld. Een blik is genoeg om elkaar te begrijpen. Ik ervaar het als voeding voor mijn ziel. Helaas, ben ik de laatste 2 jaar zwaar ondervoed. Het leven verandert nu eenmaal, dat weet ik en dat zie ik ook wel onder ogen. Als er deuren sluiten gaat er altijd weer één open. Nu zie ik het nog niet, maar ik kan ervan uit gaan dat er weer een andere nieuwe manier voor mij komt dat ik als balsem voor mijn ziel ga ervaren.

18 juli 2025

dag 128

Het is nu wel duidelijk dat ik te maken heb met een shock door stress. De verdoving, het suizen in mijn hoofd, zelfs weer verlies van kracht  aan de rechterkant van mijn lichaam is nog niet weggeëbd. De afspraak bij een psycholoog staat gelukkig al, maar het is wel even confronterend dat ik me zo voel. Ton en ik zijn gaan fietsen zodat ik beweging heb en in de buitenlucht ben. Het leidt ook even af. Het wollige gevoel in mijn hoofd en het luide suizen is nog steeds zo erg dat ik me slecht kan concentreren en schrijven ook heel moeilijk vind. Ton ontdekte dat mijn rechterarm en been weer weinig kracht hebben. Dan vraag ik me af, heb ik een Tia gehad ? Was de kortsluiting in mijn hoofd zo heftig ? Of is een terugval mogelijk na zo'n heftig stressmoment ? Dat ik hieraan ga werken met een professionele hulpverlener lijkt me echt een goed plan. Zelf tast ik in het duister, geen idee waarom mijn reactie zo heftig is. Wat gebeurt er precies na een shock door stress ? Het verwijst vaak naar de emotionele en lichamelijke reactie op een stressvolle gebeurtenis, waarbij iemand een gevoel van shock of verlies van controle ervaart. Dit kan zich uiten in een acute stressstoornis, waarbij de symptomen binnen een maand weer afnemen, of in een posttraumatische stressstoornis (PTSS) als de klachten langer aanhouden. Ja, het was precies dat……, verlies van controle. Laat ik maar hopen dat het gesuis en al die vreemde gevoelens binnen een maand afnemen. Pffft, daar ga ik voor !!! Mag ik hardop zeggen/schrijven dat ik vind dat ik dit jaar wel veel pech heb ? Verdorie, het valt soms niet mee. Maar…….ik blijf zeggen tegen mezelf, kop op Netje, vooruit met de geit.

17 juli 2025

dag 127

Leugens. Mijn hele leven is er tegen mij gelogen. Meerdere malen als kind, als tiener en volwassene heb ik mijn ouders geconfronteerd om hun leugens op te biechten. Toen het duidelijk was dat mijn vader niet lang meer te leven had, heb ik hem gesmeekt de waarheid te vertellen. Mijn moeder hing van leugens aan elkaar, dat had ik al vanaf 3-jarige leeftijd door, en ik heb nooit het idee gehad dat het ooit zou veranderen. Mijn vader is een ander verhaal. Zover ik kon zien vond ik hem wel een rechtschapen mens, dus hoopte ik dat hij aan het eind van zijn leven zich zou openen. Helaas, hij keek mij met zijn blauwe ogen hulpeloos aan. De ogen die diepe poelen van verdriet werden zal ik nooit vergeten. Het is het laatste echte beeld dat ik van hem heb. Op zijn stoel in halve kleermakerszit. Mijn moeder hoorde mijn vraag en snelde uit de keuken en schreeuwde dat ik altijd al een kreng was geweest en waar ik het lef vandaan haalde om nu nog vragen te willen stellen. Ik moest zo snel mogelijk het huis uit voordat ze me eruit zou slaan. Ik was niet meer welkom. Een paar maanden later, op de dag van zijn overlijden, mocht ik komen. Het was op eerste kerstdag. Iedereen ging bij pa zitten en men wisselde dit af. Ik niet, ik heb daar min of meer in trance gezeten, en alles van een afstand waargenomen. Nadat hij overleden was, kwam de huisarts, die overigens ook mijn huisarts was. Toen hij bij mijn vader stond, ben ik er voor het eerst naar toe gelopen. De huisarts en ik waren alleen met mijn overleden vader. Hij legde een arm om mijn schouder en ik snikte; “Wat moet ik nu ? “ “Het contact is me door mijn moeder ontnomen en ik heb hem niet meer mogen spreken.” Mijn huisarts zei toen : “Respecteer je je vader ?" “ Ja, natuurlijk !", zei ik. “Nou, als ik ergens van overtuigd ben, is dat hij jou ook respecteert.” De woorden van mijn huisarts op dat moment gaven me rust.

In de lente was ik met mijn man en de kinderen in ons vakantiehuisje. Mijn jongste broer belde me op dat hij langs wilde komen met mijn moeder, omdat ze ons iets te vertellen had. “Ja, kom, maar ik weet het al wat ze ons te vertellen heeft." Het was op een dinsdag dat hij mij belde. Mijn broer zei ; “Nee, ze kan pas vrijdag want ze moet gaan bridgen en blablabla.” Dat schoot mij direct in het verkeerde keelgat, dus gaf ik antwoord : “Ik snap dat jij niets wilt zeggen, maar als ze te vertellen heeft wat ik denk, dan komen jullie NU!” “Al veertig jaar word ik door haar verketterd hierom en nu moet ze nog even gaan bridgen? “ Mijn broer was het wel met mij eens en kwam met onze moeder naar ons toe. Michel ging met de kinderen naar Breda om iets te doen zodat we alleen met onze moeder zouden zijn. Lachend kwam ze binnen en omhelsde me. Iets wat ze overigens nooit deed en daarna ook nooit meer. Ze zei : “Ja, je weet het hè ?” “Je hebt altijd gelijk gehad." "Nou zullen we alles vergeven en vergeten.” Serieus dit was het hele gesprek !!! Ze heeft alleen maar gelachen en gedaan of veertig jaar leugens een grote grap zijn. Toen ze weg was en Michel weer thuis kwam met de kinderen gebeurde er iets met mijn hoofd. Het werd helemaal dof en vreemd suizen. In bed werden mijn hersenen gloeiend heet en leek het wel of er duizenden wormen in mijn schedel aan het kronkelen waren. Midden in de nacht ging ik onder de douche staan in de hoop dat het vreemde gevoel in mijn hoofd zou afnemen. Michel zei nog : “Ik snap het niet, nu hoor je eindelijk wat je al je hele leven gezegd heb, dan is het toch klaar nu ?” Nee, dat vreemde gevoel in mijn hoofd ging niet over. Er was letterlijk kortsluiting ontstaan. Mijn zus en ik gingen beiden naar mijn huisarts en kregen een verwijskaart voor een psycholoog. De huisarts van toen is overigens nu mijn man.

(dit even terzijde)

De psycholoog legde uit dat ik fysiek had waargenomen dat er iets verschoven was. Stel de informatie die je opdoet voor als een bibliotheek. Veertig jaar worden er leugens verteld en ontkend wat ik zeg, soms zelfs met geweld. Dit wordt op de vierde plank rechts in de hoek gezet. Nu blijkt dat je altijd gelijk had en de informatie hoort nu op de eerste plank rechts. Dit geeft letterlijk kortsluiting. Dat was wat ik voelde. Het was een heftige ervaring. 

Nadat mijn jongens zijn weggegaan dinsdag, ging het weer mis in mijn hoofd. Weer de verdoving, weer het suizen. Vanochtend ben ik maar 10 minuten bij de revalidatie geweest, want ik viel letterlijk van de fiets af omdat mijn hersenen zo vreemd doen. Mentaal gaat er momenteel iets helemaal niet goed. Ik heb een afspraak kunnen maken bij een psycholoog op 11 augustus. Dat is in deze huidige tijd nog vrij snel. Wel hoop ik dat mijn hersenen/hoofd weer meer tot rust komt. Een beetje verontrustend is het wel. Laat ik er maar op vertrouwen dat het goed komt, meer kan ik nu niet doen.

16 juli 2025

dag 126

Verdoving. Nadat mijn zoons gisteren zijn weggegaan had ik zware hoofdpijn, zere ogen en kaken. Deze hele week heb ik niet lang kunnen slapen. De hele dag door hazenslaapjes, maar vannacht negen uur en een kwartier aan een stuk. Toen ik wakker werd voelde ik me verdoofd. Dit is vandaag de hele dag zo gebleven. Ik was duidelijk afgesloten van alle gevoelens en niet in staat tot een gesprek met wie dan ook. Nu is het al avond, de verdoving ebt langzaam weg. In het kader van mijn missie waarmee ik dit Blog ben begonnen, ben ik op zoek gegaan naar de betekenis van deze emotionele verdoving. 

Emotionele verdoving: als voelen te veel wordt. Een term die zwaar klinkt en soms is dat het ook. Het is dat bekende vlakke gevoel. Je voelt je niet blij, maar ook niet verdrietig. Niet boos, maar ook niet ontspannen. Je zweeft emotioneel tussen het niets en je leeft op de automatische piloot. Als je langere tijd onder hoge druk staat. Een duidelijk signaal dat het niet goed met je gaat. Wat is emotionele verdoving? Emotionele verdoving is het onvermogen je emoties goed te voelen of uiten. Ook kost het je moeite om emoties te uiten. Het voelt alsof je uit staat. Je bent er wel, maar doet niet echt mee in het hier en nu. Alles gaat een beetje langs je heen. Je kijkt naar je leven zoals je zou kijken naar een film: van een afstandje, zonder dat je echt betrokken bent. Derealisatie kan een onderdeel zijn van emotionele verdoving. Dit fenomeen is een vorm van dissociatie waarbij je omgeving als niet echt of vreemd aanvoelt. Dit is een herkenbaar gevoel voor mij, eigenlijk al m'n hele leven. Het is nu wel heel lang geleden dat ik deze verdoving heb mogen ervaren. Het is duidelijk één van mijn copingmechanismen om met een stressvolle situatie of emoties om te gaan. Het zijn manieren waarop ik probeer problemen, uitdagingen en spanningen te hanteren. Waarom ontstaat het? In feite is emotionele verdoving een beschermingsmechanisme van je brein. Stress, overbelasting, te veel prikkels of trauma kan dusdanig veel worden, dat je systeem als het ware een deel van je beleving uitschakelt om je te beschermen. Vergelijk het met een schokdemper. Je brein schakelt je emotioneel af om je te beschermen tegen extra mentale schade. Je overlevingsmechanisme  beschermt je tegen een situatie die te veel van je vraagt. Wat merk je van emotionele verdoving? Vaak zijn de signalen heel subtiel. Je kan niet meer genieten van dingen waar je vroeger blij van werd. Goed nieuws wordt ontvangen met een vlakke jubel. Als iets stopt of eindigt, voel je je niet verdrietig, maar ook niet opgelucht. Het gevoel dat overheerst is vermoeidheid en leegte. Dit is allemaal zo herkenbaar !!! Ik weet niet meer of ik dit al eens in mijn Blog genoemd heb, maar ik bemerk al jarenlang dat mijn emoties heel erg vlak zijn. Op een manier dat ik het verdriet of plezier van anderen niet eens meer kan begrijpen !!! Dat weet ik en zeg ik ook al langere tijd, nu kan ik zien dat er sprake kan zijn van emotionele verdoving. Mijn zoon tikte dit trauma aan en ik denk dat ik hulp ga zoeken om dit monstertje in mij naar boven te halen. Mezelf ermee te confronteren en het gezond te kunnen verwerken om het zo achter me te kunnen laten. Morgen moet ik naar de revalidatie, dus maak ik voor vrijdag een afspraak bij de huisarts.

15 juli 2025

dag 125

Mijn jongens waren vandaag bij ons. Het werd een moeilijk gesprek over het verleden. Ik raakte heel emotioneel, waar ik achteraf van baal. Zo geef ik geen ruimte om goed te luisteren en te horen wat er leeft. Verdomme !!! Het is duidelijk dat zolang er bij mijzelf nog zaken niet zijn verwerkt, ik emotioneel reageer. Terwijl ik weet hoe je ruimte moet geven in een gesprek, en ik weet hoe je een veilige plek kan creëren. Maar nee, ik schiet meteen in de vlekken. Als moeder voel ik me dan echt waardeloos. Ik heb veel dingen heel diep weggedrukt, zodat ik het zelfs nu niet meer weet. In feite is mijn geheugen een soort gatenkaas van zwarte diepe gaten. Alles wat ooit niet te behappen was, heb ik heel diep weggestopt. Er over praten maakt me radeloos. Zoveel onmacht en erger nog, wel de pijn voelen, maar niet de herinneringen hebben. Binnen mijn eigen gezin ligt heel veel pijn verborgen. Michel is er niet meer en ik heb me destijds gevoeld als een schip dat middenin de Grote Oceaan averij heeft opgelopen en doelloos ronddobbert alleen op de wereld. Inmiddels ben ik er wel achter gekomen dat mijn overlevingsmechanisme zo sterk is, dat ook mijn kinderen daar tegenaan gelopen zijn. Hun moeder is een gepantserde betonnen muur als het om emoties gaat. Behalve als het me dan toch triggert, reageer ik als een hysterisch speenvarken. Ook weer totaal buiten proportie. Volgens mij heb ik op dat vlak met mijn kinderen nog een heel stuk te gaan. Kan ik die gepantserde betonnen deuren van mijn ziel openen ? Of is het verstandiger om die deuren juist dicht te houden ? Er zijn psychiaters die ervan zijn teruggekomen om alle gesloten deuren van de ziel te willen openen. Zij vragen zich af of het niet voor niets een bescherming is om te overleven. Als een zwaar trauma diep verborgen is en je verder goed kunt functioneren, waarom openen ? Ik weet het niet. Misschien ben ik er ooit aan toe om erover te praten, althans als de herinneringen boven komen. De pijn is er al. Ik denk dat het zich aandient als het tijd is. Forceren heeft geen zin. Dat geldt ook voor de kinderen, we kunnen pas verder als we allemaal zover zijn…. Zware avond, pijnlijke ogen, maar toch blij dat de jongens zijn komen eten. Ooit komen we hier als gezin goed uit…..

14 juli 2025

dag 124

Chaos. De chaos in mijn hoofd is geen vijand. Ze is een signaal. Een uitnodiging om stil te staan, naar binnen te keren en te luisteren. Niet om mezelf te fixen, maar om mezelf terug te vinden. Eerlijkheid, zelfreflectie en de moed om aannames los te laten – dát is wat leidt tot rust. Niet met grote stappen, maar met één eenvoudige, eerlijke vraag: Hoe gaat het écht met mij ? Ik sta het mezelf toe om daarop een écht antwoord te geven. 

“Ik ben vooral moe." 

Al maanden ben ik zowel fysiek als mentaal hard aan het werk om te kunnen veranderen daar waar het nodig is, te behouden wat kan blijven, uiteindelijk meer acceptatie te hebben en innerlijke rust te vinden. Het gaat met ups en downs. Vandaag was ik niet vooruit te branden. Van alles passeert dan weer in mijn hoofd. Waarom voel ik me nu weer zo moe ? Ben ik lui ? Moet ik meer doorzetten ? Harder zijn voor mezelf ? Mag ik luisteren naar deze moeheid ? Kan ik besluiten om mezelf niet zo te veroordelen ? Ja, ik besluit om even stil te staan, het geeft me dan ook ruimte om te voelen. Duidelijker kan ik weer zien dat ik actief mijn schouders eronder zet om 'beter’ te worden. Helaas weer zonder echte rustmomenten in te lassen. NEE, gewoon op z'n Annettes kop voor erin. Vandaag trek ik zelf aan de bel en uit zelfrespect heb ik de hele dag gerust en kleine slaapjes gedaan. Ik ga ervan uit dat ik zo weer in mijn kracht kom. Deze dame is echt een figuur van uitersten, die balans zoekt en leert. Misschien was ik wel altijd aan het streven naar perfectie. Misschien is dat de reden dat ik alles zo serieus en intens opneem. Mijn zoektocht is natuurlijk serieus, maar perfectie is zeker niet het doel. Vanuit chaos door middel van eerlijkheid en zelfreflectie komen tot groei en innerlijk rust, dat is het pad dat ik nu al dik een half jaar iedere dag bewust bewandel. Het is ook steeds meer zonneklaar dat die chaos in mijn hoofd er gewoon mag zijn, maar ik hoef er niets mee te doen. Alleen maar observeren en als ik er behoefte aan heb er aan mezelf een vraag over stellen. Gisteren was de hele dag een grote mindfuck, met mijn man als slachtoffer in mijn gedachten. Alles wat hij zei en deed werd me te veel. Om zo intensief lelijk over iemand te denken is niet iets wat ik vaak doe. Sommige mensen kunnen zich wraakzuchtig uiten of expres lelijk doen. Bij mij werkt dat niet zo. Een dag rondlopen met zoveel negatieve gedachten, dat woont mij uit. Doodmoe word ik daarvan. Het besef was er gisteravond al toen ik mijn Blog schreef. Vandaag heb ik mezelf even op mijn plaats RUST gezet. Het is echt fijn om te zien hoe ik denk, wat ik doe en gewoon eerlijk te zijn hierover. Het maakt werkelijk niets uit, het komt allemaal uit een goed hart.....

Brain + baklijst - Acryl - 40cm x 40cm

13 juli 2025

dag 123

Houden van… Ook weer zoiets moeilijks. Wat is dat houden van ? Kan je dat voelen ? Pijn kan ik voelen, schaamte kan ik voelen, schuld kan ik voelen, verliefdheid kan ik voelen, maar houden van ?  Dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Het is geen actief gevoel. Ik zeg ; “ik hou van mijn kinderen , van mijn man en vrienden". Waarom zeg ik dat ? Omdat ik iets voel ? Nee, niet echt. Is het gehechtheid ? Misschien, maar daar heb ik ook niet zoveel mee. Als iemand in de buurt is of zelfs, er niet meer is, dan kan ik daar mee omgaan. Ik mag iemand graag, is dat het dan ? Ja, dat lijkt me wel. Ik accepteer iemand zoals hij of zij is. Ja, dat probeer ik zoveel mogelijk. Lukt dat niet, zoek ik bij mezelf wat het zou kunnen zijn. Ik vertrouw hem of haar. Ja, dat is belangrijk, ik vertrouw weinig mensen, maar wel mijn vrienden, man en kinderen. Ik probeer de mensen waarvan ik denk te houden zo veel mogelijk te steunen in hun interesses, alleen moet het niet zo zijn dat het per se een interesse moet worden ook van mij. Ik ben overwegend vriendelijk, je merkt dat aan kleine gebaren. Het zou kunnen dat ze soms te klein zijn, maar zover ik weet zijn mijn bedoelingen altijd goed. Mijn man is een verzorgend type. Je zou kunnen denken dat is fijn. Ja, tot op zekere hoogte wel, maar bij mij kan dat wel benauwend werken. Vooral nu het lichamelijk moeilijker is voor mij, wil hij z'n best doen om dingen te verlichten voor mij. Als je dit, dan dat, en als je zus dan zo. Gek, word ik er van !!! Dat gaat in mijn hoofd zover, dat ik eraan denk om op te stappen. Hoe dat weet ik dan weer niet, maar dan wil ik weg uit deze benauwende relatie. Keer op keer vertel ik hem dat hij me niet zo moet betuttelen, helaas luistert hij niet. Vandaag werd het me te veel.  Ik vertelde hem dat ik mijn grens zo ongeveer bereikt heb. Hij zegt dan nu uiteindelijk: "Ik begrijp het.”, en loopt als een geslagen hond weg. Een half uurtje later komt hij vertellen dat hij geluisterd heeft naar Leonard Cohen. Met tranen in zijn ogen zegt hij : “Die teksten zijn zo mooi.” "There is a crack in everything, that's how the light gets in.” 

Dan heeft hij me !!! Al dat stomme gemindfuck van mij over wat in godsnaam 'houden van’ is, is weg als sneeuw voor de zon. Ja, we hebben wat scherven nodig om de schoonheid te kunnen zien. We moeten wat tegenslag en weerstand ervaren om het licht te kunnen zien. Als dat mogelijk is, spreek je waarschijnlijk van ‘HOUDEN VAN.’

12 juli 2025

dag 122

Logica. Logica is een fundamenteel onderdeel van de filosofie en wordt gebruikt om filosofische argumenten te analyseren. Het is een cruciaal onderdeel van de wiskunde en wordt gebruikt om wiskundige bewijzen te construeren en te analyseren. Kortom, logica is een krachtig instrument voor helder denken, het analyseren van redeneringen en het construeren van geldige argumenten. Wat is logisch denken? Logisch denken - of logisch redeneren - betekent dat je je focust op een bepaalde taak door stap per stap door het gedachteproces rond die taak te gaan. Eenvoudig uitgelegd: je analyseert een situatie en komt zo tot een logische, verstandige conclusie. Logica is gebaseerd op rationeel denken, terwijl spiritualiteit vaak subjectieve ervaringen en intuïtie benadrukt. Tja, aan de ene kant ben ik een vrij nuchter persoon die causale verbanden logisch beredeneert. Aan de andere kant laat ik me ook leiden door ingevingen, intuïtie en plotselinge gebeurtenissen. Hoe zal ik het uitleggen ? Ik probeer met logica verbindingen te zien en inzicht te krijgen, waardoor mijn spiritueel bewustzijn groeit. Of klinkt dit nu te zweverig ? Het besef van een diepere verbinding van mezelf en de wereld rond mij heen, en misschien zelfs verder dan dat. Ik spreek altijd over het universum, omdat ik me een onderdeel daarvan voel. God, vind ik moeilijk, dat is te abstract. Niets kan ik me daarbij indenken, het enige dat ik dan kan bedenken is dat het iets is wat ook in mij, in alles en iedereen om mij heen leeft. Alles is dus goddelijk of helemaal niets. Het is een binaire gedachte, maar volgens mijn logica is er alleen maar + en - of 1 en 0. Ik ben vandaag kennelijk in een filosofische bui. Wie weet hoe het echt zit ? Volgens mij niemand. Iedereen volgt zijn of haar overtuigingen zoals het bij hen past. Soms voel ik me een figuur in een schilderij van Escher, waarin alles samenhangt maar totaal niet logisch is. Misschien is dat het, dat er samenhang is in het leven, tussen gebeurtenissen, maar geen logica. Misschien is loslaten onmogelijk zolang je de logica zoekt. Misschien is het vertrouwen in de samenhang genoeg. Misschien is het niet nodig om de betekenis achter die samenhang te weten. Wie weet is dat het ultieme loslaten…..

11 juli 2025

dag 121

Besties. In mijn leven heb ik 3 besties. Vijftien vrienden die al meer dan 30 jaar vrienden zijn, waaronder deze 3 besties. Carina, Birgit en Hilde. Doordat ik gisteren een dag heb doorgebracht met Carina, moest ik ineens denken aan de overeenkomsten met mijn andere besties. Birgit is helaas vorig jaar overleden, maar daar gaan mijn gedachten nu niet over. Waar ik aan denk is de manier waarop ik een bestie ben. Voor mij is een bestie, iemand waar ik langere periode in mijn leven intensief mee omga, eigenlijk wel dagelijks. Door deze intensieve band, zijn ze ook nauw verbonden met mijn persoonlijke leven en ik met dat van hun. Omdat Carina al vanaf de brugklas mijn bestie is, werd mij ineens iets duidelijk. Herkenbaar ook bij Birgit, Hilde en sowieso dus ook bij al m’n andere vrienden. Carina en ik zaten in dezelfde klas, we waren elkaars besties, maar gingen met andere mensen om. We hadden verschillende vrienden waar we mee uit gingen. Carina, Birgit en Hilde hadden en hebben veel meer sociale contacten die ze hun vrienden noemden. Ik had en heb dat niet. Alleen ging ik om met mijn besties en verder hield ik afstand van mensen en noemde het ook zeker geen vriendschappen. Nooit ben ik omgegaan met de vrienden van mijn besties. Met mijn 12 andere vrienden heb ik een 1 op 1 vriendschap. Kruisverbanden of groeps vriendschappen zijn dus niet aan mij besteed. Gek toch ? Dit merkte ik vandaag voor het eerst zo duidelijk op. Waarom is dat ?  Die vraag bleef vanmorgen vroeg in mijn hoofd hangen. Het is toch wel opvallend ? Wanneer ik tussen de middag op de wc zit mijn kruiswoordpuzzel te maken, schiet er een woord bij me binnen. Ik schrijf het op in de kantlijn van mijn kruidwoordenboek, ‘ Lone Wolf ‘. Ton en ik gaan fietsen rond een uur of drie en komen pas om acht uur in de avond thuis. De hele tijd mijmert door mijn hoofd, ‘ Lone Wolf ‘. Wat is dat nou ? Hoe kom ik aan deze woorden ? Waarom blijft het zo spoken in mijn hoofd ? Eenmaal thuis gekomen, bedenk ik me dat het een antwoord is op mijn eerdere vraag van vanmorgen ? Waarom zijn mijn vriendschappen zo strikt 1 op 1 ? Het is duidelijk dat ik een ‘ Lone Wolf ‘ ben ! Maar wat is dat dan ? Dat vraagt om enig onderzoek..

Wat voor persoonlijkheid is een 'lone wolf'?

Dit persoonlijkheidstype hebben mensen die graag tijd alleen doorbrengen, dus vermijden ze grote menigten of sociale bijeenkomsten. Ze zijn niet op zoek naar populariteit, maar ze waarderen kwaliteit meer dan kwantiteit, vooral als het gaat om de mensen waarmee ze omgaan. Mensen met een eenzame wolf-persoonlijkheid kunnen worden gecategoriseerd als introverte mensen of beschreven als verlegen mensen, maar dat is slechts een deel van hun verhaal. Een persoon wordt meestal een eenzame wolf vanwege zijn eigen beslissing, bepaald gedrag of vanwege bepaalde levenservaringen. 

Het is grappig dat ik als kind door de psychiater in Leiden een introvert kind genoemd werd. Mensen rond mij heen vinden mij extrovert. Waarschijnlijk omdat op het moment dat ik iets zeg het meestal vrij direct is. Men ervaart dit dan zelf als ‘bot’, waardoor men mij eerder een extravert persoon vindt. Zelf zie ik mij eerder als introvert, omdat ik heel weinig uit van wat ik voel, zie en ervaar (ook al ziet dat er anders uit).

Eenzame wolven worden meestal introverte mensen, die geen oppervlakkige relaties nodig hebben. Sommige van deze personen lijden aan een gebrek aan zelfrespect en missen het vermogen om deel te nemen aan normale sociale interacties. Eenzaamheidsneigingen kunnen ook het resultaat zijn van een gebrek aan vrienden en familie, pesten of misbruik, maar alleen omdat iemand aan het profiel van eenzame wolf voldoet, wil nog niet zeggen dat je moet denken dat hij of zij ongelukkig is.

Ze hebben een eenzame wolf-persoonlijkheid geassocieerd met veel stereotypen, maar het positieve is dat ze ook uitstekende leiders kunnen zijn, ze zijn erg introspectief, emotioneel intelligent en behoorlijk onafhankelijk. Veel creatievelingen en kunstenaars trekken zich terug in hun eigen wereld om zich te concentreren op hun vooruitgang en omdat de gedachte aan 'chatten' hen afstoot.

Dus, net als elke andere persoonlijkheid, hebben alleenstaande wolven hun eigen persoonlijkheid, positieve en negatieve kanten. Hoe herken je een ‘Lone Wolf ‘?

1. Ze zijn extreem zelfverzekerd

Eenzame wolven doen vaak diepgaande analyses van hun persoonlijkheid en zijn zich terdege bewust van wie ze zijn, evenals van hun fouten en deugden. Ze kennen hun sterke punten, maar ook hun zwakke punten. Ze beloven nooit wat ze niet kunnen waarmaken. Ze begrijpen hun eigen emoties en accepteren deze volledig. Als je dit extreem zelfverzekerd noemt, ja dat ben ik dan kennelijk wel. Dit heb ik nooit zo bekeken !

2. Ze hebben een hoge mate van motivatie

Omdat deze mensen niet afhankelijk zijn van anderen voor stimulatie, zijn ze zeer bedreven in het motiveren van zichzelf om bepaalde doelen te bereiken. Het vermogen om autonoom te zijn en de mening van andere mensen te negeren, is een vaardigheid die hen vooruit helpt, zelfs door de moeilijkste obstakels. Hahaha, hier valt denk ik geen speld tussen te krijgen, zo steek ik echt in elkaar.

3. Ze houden van creëren

Een eenzame persoonlijkheid siert kunstenaars en makers vaak. Deze mensen zijn erg creatief, denken buiten de gebaande paden en zwichten nooit voor de druk van anderen bij het plannen van hun weg door de wereld. Net als iedereen twijfelen ze soms aan zichzelf en zijn ze bang voor uitdagingen, maar wat hen onderscheidt van de rest is dat ze bereid zijn hun angst onder ogen te zien om hun doel te bereiken. Hoe is het mogelijk ? Dit lijkt zo op mij !!!

4. Hun sociale kring is erg klein

Mensen maken vaak geen onderscheid tussen de termen 'alleen' en 'eenzaam'. Eenzame wolven zijn graag alleen, maar dat betekent niet dat ze eenzaam zijn. Ze hoeven geen deel uit te maken van een groep om het meeste uit het leven te halen. Ze zijn erg kieskeurig, als het gaat om de mensen die ze in hun kleine kring toelaten, en waarde hechten aan kwaliteit boven kwantiteit. Ze hebben alleen hechte relaties met die mensen met wie ze dezelfde interesses delen, en aarzelen niet om afstand te nemen van die mensen en situaties die hen niet dienen. Precies, zo is het….

5. Ze houden van zinvolle gesprekken

Deze mensen vinden geen betekenis in informele gesprekken. Ze zullen zich liever in een hoekje terugtrekken en observeren dan zich te mengen in zinloze gesprekken. Ze zijn veel meer geïnteresseerd in diepe gesprekken met mensen met wie ze op spiritueel niveau contact kunnen maken. Ik kan er zelfs een beetje onwel van worden als men over koetjes en kalfjes praat.

6. Ze weten wat ze willen

Omdat ze zichzelf zo goed kennen, hebben alleenstaande wolven een goed idee van wat een gelukkige en bevredigende relatie voor hen maakt. En dit geldt niet alleen voor romantische relaties, maar ook voor alle andere relaties die je in het leven koestert. Mensen met een eenzame wolf-persoonlijkheid weten wat ze kunnen verwachten van hun vrienden en wat ze van plan zijn in ruil te geven. Ze kennen hun grenzen en zijn bereid voor zichzelf te vechten als die grenzen worden overschreden. Dat wordt me niet altijd in dank afgenomen.

7. Ze brengen graag tijd alleen door

En hoewel er velen zijn die het niet weten en niet alleen kunnen zijn, houden eenzame wolven van eenzaamheid en gebruiken ze deze tijd om hun 'interne batterijen' op te laden en aan zichzelf te werken. Dit is de manier voor mij om bij te komen of op te laden, samen met de natuur opzoeken.

8. Ze zijn een beetje mysterieus

Aangezien deze mensen alleen spreken als ze iets te zeggen hebben en niet graag veel over zichzelf prijsgeven, zijn ze soms moeilijk te lezen voor anderen. Eenzame wolven onthullen hun emotionele bagage niet aan iemand die wil luisteren. Ze zijn buitengewoon kieskeurig over wie ze in hun kleine wereld zullen toelaten en wie ze zullen vertrouwen. Hierdoor zien anderen hen als mysterieus en afstandelijk. Mijn man vindt het soms moeilijk te zien dat ik niet wil delen wat er bij mij leeft. Mijn innerlijke wereld ligt veel verder verborgen dan men kan vermoeden. Mijn man en besties hebben er nog het meest zicht op.

9. Ze kunnen heel goed naar anderen luisteren

De meesten van ons zijn niet goed in het luisteren naar anderen, we wachten gewoon op onze beurt om te antwoorden. Eenzame wolven praten niet veel, maar luisteren is hun 'superkracht'. Ze zijn open en staan altijd klaar om naar anderen te luisteren. Volgens Ton hoor en zie ik alles !!! Ik sla heel veel op van wat men zegt, waardoor ik, als men daar behoefte aan heeft, inhoudelijk kan antwoorden. Vaak luister ik naar een verhaal, soms urenlang zonder zelf veel te zeggen of in te brengen. Soms vraag ik mezelf dan wel af, doe ik dat om geen gesprek te hoeven voeren ? Is alleen luisteren makkelijker ?

10. Ze kijken graag naar anderen

Een ander vermogen van eenzame wolf is observatie, wat een geweldige aanvulling is op hun vermogen om te luisteren. Ze begrijpen ook non-verbale communicatie en trekken over het algemeen nauwkeurige gevolgtrekkingen over mensen en hun motivaties. Al eerder schreef ik over het feit dat ik werkelijk van alles zie en opmerk. Het is een tweede natuur om goed te kijken en dus te zien. Voor mij is kijken duidelijk wat anders dan zien. Goed zien geeft inzicht.

Het is ongelooflijk dat ik een vraag 's morgens in de ether gooi en 's avonds een antwoord krijg. De twee woorden ‘ Lone Wolf ‘ kwamen letterlijk door de ether ingegeven in mijn brein. Hoe mooi is dat ???!!! Geweldig toch ? De woorden 'Lone Wolf ‘ heb ik nooit eerder zelf gebruikt of uitgesproken. In het Nederlands moet ik het vertalen als ‘ eenzame wolf ‘, maar het moet eigenlijk zijn, ‘ de wolf die alleen is ‘. Vertalen van Engels naar Nederlands is niet altijd toereikend, maar hopelijk nu wel wat duidelijker. Nooit heb ik eerder nagedacht over deze specifieke persoonlijkheid, de ‘ Lone Wolf ‘. Nu bedenk ik me wel dat ik mezelf meer kan accepteren. Misschien is het helemaal niet nodig om zo sociaal te zijn ? Misschien hoef ik hierin niet te veranderen ? Wie weet…. In ieder geval heel dankbaar met deze ingevingen, weer helemaal top.

10 juli 2025

dag 120

Oud en nieuw. Ton en ik zijn naar Veere geweest, mijn vriendin Carina woont daar sinds kort met haar man en hond. Wij zijn nu al 50 jaar vriendinnen. Besties vanaf de brugklas. Heel verschillend qua karakter en vaak heel confronterend naar elkaar toe. Geen ruzies zover ik me kan herinneren, wel aantrekken en weer afstoten. Intensief contact versus lange tijd helemaal geen contact. Desondanks nog steeds onderdeel van elkaars leven. Allebei veel meegemaakt met familie, relaties en onze kinderen. Als we elkaar zien is het vertrouwd en zijn we direct weer die meisjes van toen, maar ook vrouwen van nu, volwassen, gegroeid, ontwikkeld en milder, waardoor onze verschillen zijn weggevallen. Haar man zei zelfs dat we op elkaar lijken, qua emotie en het levensstadium waarin we ons allebei bevinden. Carina en ik zijn nu allebei getrouwd met een man die 14 jaar ouder is. De heren bedachten dat ze daardoor ook wijzer zijn. Dat hebben Carina en ik maar (echt wijs) zo gelaten. Allebei zien we hoe we door de liefde van deze partners eindelijk ook blij met onszelf kunnen zijn. We voelen ons allebei onvoorwaardelijk gedragen door onze huidige partners. Een geweldig geschenk gekregen, zo laat in ons leven, is een groot goed. We zien nu vooral de overeenkomsten van ons leven tot nu toe. Waarschijnlijk waren die er altijd al, maar kijk je als je jong bent meer naar de verschillen. Je wilt uniek zijn, anders zijn, je onderscheiden van de rest. Hoe ouder je wordt, is het duidelijk dat je door meer levenservaring, meer mens wordt. Een uniek mens dat eveneens heel identiek is aan alle mensen. Immers is niets menselijk ons echt vreemd. We kunnen alles zijn, we mogen alles zijn en we hebben een keuze. Ouder worden is, als je er op die manier naar kijkt, heel mooi. En het is heel speciaal om letterlijk met iemand op te groeien en samen ‘oud’ te worden. Met die persoon te kunnen en blijven spiegelen en reflecteren. Met die persoon in je hart jong te blijven, terwijl het lichaam iets anders vertelt. Ik ben dankbaar om zo’n vriendschap te hebben.

9 juli 2025

dag 119

Vitaliteit daar streef ik naar. Hoe doe ik dat ? Door te trainen, gezond eten en de spoken uit het verleden te neutraliseren door middel van schrijven. Wat wordt er gezegd over vitaliteit ? Vitaliteit verwijst naar levenskracht en levensenergie. Het omvat zowel fysieke als mentale veerkracht, en het vermogen om energie te hebben en te behouden om de dagelijkse uitdagingen van het leven aan te kunnen. Een vitaal persoon voelt zich energiek, fit en gemotiveerd, en heeft een positieve instelling. Mijn man bewondert me om mijn levenskracht en mentale veerkracht. Dat is natuurlijk heel fijn, maar soms moet ik het faken om mezelf staande te houden. Ik heb een paar goede dagen achter de rug. Bij mij betekent dat eigenlijk altijd dat het fysiek wat beter gaat. Mijn hele leven kan ik terugvallen op mijn mentale kracht. Gelukkig wel, maar het zou zoveel makkelijker zijn als dat lichaam ook wat consequent stabiel bleef. Helaas vond ik het vandaag weer super vermoeiend om te trainen. In plaats van 2x een half uur heb ik maar 1x een half uur getraind, verder de hele dag uitgeblust. Om me niet helemaal te laten verslaan door mijn falende lichaam, maar juist mentaal vitaal te blijven, heb ik het schilderij waarover ik gisteren vertelde afgemaakt. Ik heb het ‘Regain Vitality’ genoemd. Je ziet veel kleur in dit schilderij. Het symboliseert een kleurrijk leven van een beweeglijk persoon. De beweeglijkheid zit in de ronde bewegingen. De driehoeken zijn star, maar zacht van kleur. Met andere woorden, te overwinnen. Je ziet sneeuwpret (voor iemand die in januari is geboren ligt de winter dichter bij het hart dan de zomer), schaatsers, fietsers en een hiker. Sportief genieten in een natuurlijke omgeving, zo verbeeld ik mezelf. Weliswaar klein en misschien nog ver weg, maar zeker haalbaar als ik gestaag blijf doorgaan op het pad dat ik momenteel bewandel….

Regain Vitality -Acryl - 2x----30cm x 40cm

8 juli 2025

dag 118

Nostalgie. Een nostalgische bui is een gevoel dat verbondenheid, troost en positieve herinneringen oproept, Het herbeleven van het verleden kan een gevoel van zingeving en welzijn vergroten en helpen bij het omgaan met negatieve emoties. Nostalgie zijn vaak positieve herinneringen. Tijdens het schilderen van een nieuw schilderij, vlogen er 2 liedjes door mij heen. ‘Burning down the house’ van de Talking Heads en ‘Bridges are burning’ van Wally Tax. Ooit was ik een enorme fan van de Talking Heads. Byrnes absurde uiterlijk op het toneel, de film van het concert zo simpel en toch intrigerend, het pakte mij. Het brengt me terug naar een periode waarin ik me gelukkig voelde. Het nummer is een metafoor, zo vertelde de schrijver en zanger van het liedje David Byrne in een interview. Wat is de metafoor van het afbranden van een huis? "'Burning Down the House' was geen nummer over brandstichting," zei Byrne. "Toen ik de tekst in 1982 schreef, was de titelzin een metafoor voor het vernietigen van iets veiligs dat je gevangen hield." “Ik zag het nummer als een uiting van bevrijding, om los te breken van wat je ook maar tegenhield." Het nummer van Wally Tax is heel anders. Destijds zong ik het mee omdat de track me had gebiologeerd. Tax zelf vond ik een vreemd mannetje, maar ik vermoedde dat hij dit liedje had geschreven om de wereld te laten weten dat hij destructief omging met zijn leven. Zelf zag ik een metafoor als in afbranden en opnieuw beginnen. Opnieuw bruggen bouwen. 

Net als mijn dromen, geef ik ook betekenis aan dat wat zomaar bij me binnen komt vliegen. Dus ook deze liedjes die ik jaren niet meer geluisterd heb. Waarom juist deze twee liedjes ? Het schilderij waar ik mee bezig ben is heel ongewoon. De manier waarop ik het maak en er vorm aan geef is echt anders dan anders. Het lijkt een simpel maar intrigerend schilderij. Mijn verleden, met name mijn trauma’s ben ik zo langzamerhand aan het oplossen, letterlijk achter me te laten. Ja, ik geloof dat ik wel begrijp waarom ik juist deze liedjes ging zingen tijdens het creëren. Momenteel zit ik goed in m’n vel. Top dag !!!

7 juli 2025

dag 117

Vijf en halve maand na het infarct kan ik vol trots zeggen dat het een stuk beter gaat. Iedere dag fietsen of wandelen. Vooral het wandelen gaat zoveel beter. Nog steeds zwaar, maar wel 3 tot 5 kilometer lopen in plaats van 100 meter. Een hele vooruitgang dus !!! Ook mijn evenwicht verbetert zichtbaar. Langzaamaan begin ik weer een fysiek en mentaal gezonder mens te worden. Mijn neurologische aandoening CMT is misschien voor een buitenstaander ook een vervelende ziekte. Ondanks dat het een progressieve ziekte is, ervaar ik deze ongemakken en pijnen als iets van mij. Ik weet letterlijk niet beter omdat ik ermee geboren ben. Alles wat ik verder voel, ervaar ik dan als ziek zijn of uiterst ongemakkelijk en frustrerend. Met andere woorden ben ik nu ‘over de moon’ met deze vooruitgang. Mijn dag bestond uit trainen, relaxen en schilderen. Weinig gedachten, geen zorgen, alleen maar tevredenheid. Weinig te melden, saai voor de lezer van mijn Blog, maar deze dame voelt zich vandaag senang….. 

6 juli 2025

dag 116

Er werd mij naar aanleiding van gisteren door mijn zus een quote opgestuurd die zij net had  gelezen in de krant.

“Het is een groot mysterie van het menselijk leven dat het geleden leed langzaam overgaat in stille innige vreugde, dat onze bittere tranen tenslotte tranen van ontroering en zuivering van het hart worden.” Fjodor Dostojevski. 

Hij schreef ook de volgende quote ; “ Het mysterie van het menselijk bestaan ligt niet alleen in overleven, maar in het vinden van iets om voor te leven.” 

Dostojevski heeft geleefd van 1821 tot 1881. Tweehonderd jaar geleden !!! Zo zie je dat de mens nooit verandert. Technologie verandert, uiterlijkheden veranderen, natuur verandert door toedoen van de mens, maar de innerlijke mens zelf niet. De tijdgeest bepaalt misschien hoe gedachten geuit worden. Dat zie ik zelfs in mijn eigen korte leven tot nu toe. Veranderingen in wat gezegd mag worden en wat niet. Bijvoorbeeld zongen wij op school : “ Moriaantje zo zwart als roet. “ Allerlei Sinterklaasliedjes. Allerlei verwijzingen binnen het taalgebruik die in het licht van nu niet meer kunnen. Begrijpelijk overigens, maar daar gaat het mij niet om. Waar het om gaat is dat de mens altijd bezig is geweest met innerlijke bewustwording, en dat dit heel erg hetzelfde blijft, los van de vorm en kleur van de tijd waarin men leeft.

Toon Hermans zei: “ Te leven is een gunst, te weten hoe, is een kunst.” Niemand heeft een handleiding hoe je moet of kunt leven. Ieder mens is een uniek stukje bouwsteen dat onderdeel is van een geheel, eindeloos groot. Je hebt veel meer bouwstenen nodig om te kunnen zien wie of wat je bent. Dat is precies de reden waarom wij andere mensen nodig hebben om te kunnen groeien. En als ik dan doorga met deze metafoor denk ik ook aan de diversiteit aan bouwstenen die er nodig zijn om iets moois te bouwen. Een ondersteunende bouwsteen, een hoeksteen, een verbindende steen, een dwarsliggende steen, een kleurrijke steen, een vormgevende steen enz. Het is allemaal nodig om de mensheid tot een geheel te vormen. Het mag er allemaal zijn !!! Dit besef maakt mij steeds meer tevreden en in acceptatie met wie ik ben.

5 juli 2025

dag 115

Vandaag is het 10 jaar geleden dat Michel is overleden. Voor mij is hij er nog iedere dag. Het meest mis ik de gesprekken die we altijd hadden. We konden ons aan elkaar optrekken. We groeiden samen, inspireerden en motiveerden elkaar. Elkaar scherpstellen, iets dat niemand meer zoals hij voor mij heeft kunnen doen. Ik geloof dat wanneer iets of iemand wegvalt, je leven weer nieuwe uitdagingen krijgt. Met Michel samenleven vroeg om een bepaalde intensiteit die ik nu niet meer op die manier tegenkom. Tien jaar ouder zit ik letterlijk en figuurlijk in een andere fase van m'n leven. Niet te vergelijken. Toch voer ik in gedachten nog steeds gesprekken met hem, alsof hij als een engel of een gids nog steeds wat influistert. Zijn Lay Down mentaliteit heb ik zo af en toe nodig om mijn zorgen weg te nemen. Inmiddels weet ik zeker dat hij altijd onderdeel zal zijn van mij, zodat ik in alle vrijheid nieuwe uitdagingen aankan. Zijn pad eindigde in dit leven en dat van mij gaat nog steeds door. Inmiddels een andere partner, Ton waar ik nu 2 jaar mee getrouwd ben. Er zijn heel weinig overeenkomsten tussen deze twee mannen. Ja, ik heb één overduidelijke !!! Ze zijn allebei een man. Hahaha, daar houdt het wel zo’n beetje mee op. Het is niet zo dat ik ze met elkaar vergelijk. Hoe zal ik het uitleggen ? Michel is meer een geïntegreerd stukje in mij, waardoor ik een ander mens ben. Ton heeft dus te maken met een Annette die compleet is met deze toevoeging. Wij zijn samen een hele nieuwe relatie, met andere ingrediënten.

Echter, we zijn niet de oplossing voor elkaars verleden, maar er is liefde nu.

Dit betekent dat we elkaar niet gebruiken om oude wonden of problemen uit het verleden van onze beide partners proberen op te lossen. Nee, we richten ons op de huidige liefde en de toekomst die wij samen kunnen creëren, zonder de bagage van het verleden. Het is een erkenning dat wij twee individuen zijn met een eigen geschiedenis, en dat we niet verantwoordelijk zijn voor elkaars verleden. We hebben beide onze ervaringen en/of trauma’s , dat is wie wij nu zijn. Onze liefde is gebaseerd op wie we NU zijn, inclusief onze ervaringen die ons de mensen heeft gemaakt die we zijn. We proberen elkaar niet te veranderen of te repareren. Nee, we genieten samen van een leven waarin we allebei nieuwe dingen doen en ervaren. 

Het is ingrijpend en heel verdrietig als je je geliefde moet gaan missen. Aan de andere kant zie ik hier ook een kans, als een soort cadeautje. Nu leer ik andere aspecten van mezelf kennen, door dat Ton een hele andere spiegel voor houdt. Het is duidelijk voor mij dat het leven neemt en geeft. Het neemt Michel en geeft mij Ton. Het neemt door een herseninfarct, het geeft mij vernieuwende inzichten……

4 juli 2025

dag 114

Het schilderij is geen masker, maar symboliseert mijn gezicht. Hoe ik op dit moment het leven ervaar. Terwijl ik ernaar kijk, vallen de pupillen wel op. Ze kijken wel scherp de wereld in. Vroeger werd ik wel eens aangesproken over de manier waarop ik kijk. Het werd een ‘priemende blik’ genoemd. Ik kan me nog herinneren dat ik geschokt was toen dit door een voor mij onbekende dame tegen mij gezegd werd. Ik zie mijn eigen ogen niet. Wel weet ik dat ik vaak wil doorgronden waar ik naar kijk. Mijn kinderen vinden mijn blik soms eng. Ze reageren niet op wat ik zeg, maar op hoe ik naar ze kijk. Kennelijk zijn mijn ogen een vrij goede vertaling van mijn zieleroerselen, althans voor degene die naar mij kijkt is het een open boek. Men reageert ook vaak op mij, zonder dat ik één woord gezegd heb. Ik vraag me dan wel af: “ Ziet men wat er leeft in mij ?” of  “Ben ik een spiegel voor diegene die naar mij kijkt ?”  Het is maar net hoe je het in beschouwing neemt. 

Wat valt me nog meer op ? Het kleurgebruik is opvallend licht en komt zonnig op mij over. Meestal schilder ik met wat diepere kleuren. Op zich word ik wel blij van het beeld. De zwarte pupillen zijn wel aanwezig, maar voor mijn gevoel geen dissonantie. De meest uitspringende kleuren zijn lichtblauw, oranje en roze. Daarnaast zie ik blauw, geel, goud, wit en zachtgroen.

Lichtblauw.

Lichtblauw is een kalmerende kleur en wordt geassocieerd met rust en vrede. Lichtblauw wordt in verband gebracht met intelligentie, stabiliteit en waarheid. Het is de kleur van duidelijke communicatie, loyaliteit, vertrouwen, wijsheid en (spirituele) wilskracht.

Blauw

Blauw is de kleur van de zee en de lucht. Het symboliseert zowel diepte (oceaan) als uitgestrektheid (horizon), zowel innerlijke vrede als harmonie, evenwicht en tevredenheid. Blauw staat voor welzijn en waarheid, ernst, eerlijkheid en creativiteit, maar blauw kan echter koel en afstandelijk overkomen.

Geel

Geel is de kleur van de zon. Het schijnt bijzonder intens en opvallend. Geel staat voor warmte en goed humeur (denk maar aan smileys!), ontwikkeling, streven naar vrijheid, nieuwsgierigheid, spontaniteit, openheid, verwachting, creativiteit en vrolijkheid. Geel is ideaal tegen depressieve stemmingen en kan zelfs het concentratievermogen verhogen. Het is een bijzonder levendige kleur en wordt beschouwd als leuk, speels en vrolijk. In Japan, daarentegen, staat geel voor moed.

Oranje

Het staat symbool voor spiritueel ontwaken. Oranje bestaat uit rood en geel en is daarom ook een kleur die onmiddellijk de aandacht trekt. Het is een stimulerende, vrolijke kleur die staat voor creativiteit, energie, eigenzinnigheid, originaliteit en gezondheid. Oranje staat voor jeugd, energie en levensvreugde. De kleur lijkt nog warmer dan geel en staat ook voor avontuurlijkheid, optimisme en gezelligheid. Het helpt tegen verlies van eetlust of depressie. Oranje is een extravagante kleur, wordt vaak door mensen met wat lef gedragen.

Roze

In de spiritualiteit wordt roze geassocieerd met liefde, mededogen en innerlijke vrede. Het wordt vaak gezien als een kalmerende kleur die helpt bij het verbinden met emoties en het innerlijke zelf. Roze staat ook symbool voor harmonie, balans en helende energie. Roze, als mengeling van rood (passie) en wit (puurheid), symboliseert zowel romantische liefde als liefde in bredere zin, zoals zelfliefde, vriendschap en familie. Roze kan je helpen om meer van jezelf te houden en jezelf te accepteren zoals je bent.

Goud

Goud heeft een diepe spirituele betekenis, vaak geassocieerd met zonlicht, energie, rijkdom, en goddelijkheid. Het wordt beschouwd als een symbool van zuiverheid, kracht en transformatie, en kan gebruikt worden voor heling, meditatie en het aantrekken van positieve energie. 

Lichtgroen 

Lichtgroen heeft in de spiritualiteit een sterke betekenis die vooral geassocieerd wordt met groei, vernieuwing en een nieuw begin. Het symboliseert vitaliteit, gezondheid en de energie van jonge groei, vergelijkbaar met het ontluiken van de natuur in de lente. Lichtgroen kan ook wijzen op een streven naar evenwicht en harmonie, zowel in jezelf als in je omgeving. Het roept gevoelens van rust en verbinding met de natuur op, wat kalmerend en herstellend kan werken. 

Wit als laatste kleur.

Wit is de kleur van zuiverheid en onschuld. Het is een sterk symbool van waarheid, reinheid, vrede, volmaaktheid en volledigheid. Niets schijnt feller dan wit licht. Daarom wordt de kleur vaak geassocieerd met het goddelijke. De kleur staat ook voor een nieuw begin.

Dit zijn mooie betekenissen die ik aan mijn kleurgebruik kan geven. Duidelijk is het voor mij dat ik een groei heb doorgemaakt. Het een en ander is dieper verwerkt waardoor ik meer in evenwicht ben gekomen dan voorheen. De bloemen in het schilderij verwijzen naar mijn hang om in de natuur te zijn en mezelf daar aan te laven. Voor mij is het een bemoedigend schilderij.

Ik heb echte planten gebruikt zoals lamsoor en Gerbera. Er is een spirituele betekenis voor deze lamsoor. De plant wordt geassocieerd met duurzaamheid en onverzettelijkheid door zijn groei in uitdagende omgevingen. In sommige tradities staat het symbool voor genegenheid en vriendschap en kan het een rol spelen in spirituele rituelen. De gerbera staat in de bloemensymboliek vooral bekend om zijn vrolijkheid, levendigheid en positiviteit. De bloem wordt vaak geassocieerd met geluk, onschuld en zuiverheid. 

Mijn schilderij noem ik “ Inner Face”. Het "innerlijke gezicht" is een term die vaak wordt gebruikt om te verwijzen naar de innerlijke schoonheid of de staat van iemands geest en emoties, en hoe dit tot uiting komt in iemands uiterlijk. Het kan ook slaan op de indruk die iemands gezicht maakt en hoe dat iemands persoonlijkheid weerspiegelt.

Inner Face - Acryl - bladgoud - planten (Lamsoor, Gerbera) - 60cm x 80cm

3 juli 2025

dag 113

Second opinion. In Rotterdam naar een andere cardioloog geweest. Volgens mij is het voor niemand een pretje om naar een ziekenhuis te gaan voor behandeling. Voor mij is het een PTSSje waar ik in het verleden verschillende EMDR's voor gedaan heb. EMDR staat voor Eye Movement Desensitization and Reprocessing. Het is een vorm van psychotherapie die wordt gebruikt om de emotionele impact van traumatische ervaringen te verminderen. Door middel van stimulatie, zoals oogbewegingen of tikjes, wordt het brein geholpen om nare herinneringen te verwerken, waardoor de emotionele lading ervan afneemt. Als jonge puber ben ik met toestemming van mijn ouders als proefkonijn gebruikt. Door therapie zijn de scherpe kantjes er wel vanaf gegaan, maar de mate waarin ik het afgelopen jaar weer te maken heb gehad met ziekenhuisbezoeken, maakt dat ik heel actief mijn afkeer en gevoel van misselijkheid moet beteugelen. Op zich ging ik daar vrij ontspannen naar toe. Hoe weet ik dat ? Volgens mij krijg ik thuis altijd een kort lontje naar Ton toe voordat ik naar een arts moet. Dit keer was ik vriendelijk, alhoewel een split second toen hij me een verkeerde straat in wilde sturen kwam er een grauw uit m'n mond. Verder easy peasy. Het was een fijn consult, een aardige cardioloog en duidelijk in zijn uitleg. In de auto terug naar huis, bedachten we om in de middag te gaan fietsen. Leek me een goed plan, vooral ook omdat we vrij weinig gedaan hebben de afgelopen week in verband met de hittegolf. Eenmaal thuis voelde ik hoe moe ik was. In het ziekenhuis had ik een prima bloeddruk, wat toch ook mijn innerlijk rustige staat van zijn aangaf. Thuis blijkt dan dat het me meer doet dan je zo kan zien. Tja, mijn emoties kan ik tegenwoordig goed in de hand houden, maar het blijft ingrijpend voor mij. Waar is de tijd gebleven dat ik vrijwel nooit naar een dokter ging ? Waar is de tijd gebleven dat ik nooit een pil slikte ? Soms kan ik het gewoon niet geloven dat ik weer in zo'n circus terecht ben gekomen. Mijn ‘point of view’ zal ik moeten veranderen, van weerstand tegen de medische wereld naar dankbaarheid dat het er is en de medicijnen mij gezond houden. Het ging goed vandaag, ontspannen in het moment, moe buiten het moment. Laat ik maar zeggen, een stap in de goede richting.

2 juli 2025

dag 112

Creativiteit. Het is altijd een goed teken als ik weer ga schilderen, vindt mijn man. Zo voelt het ook voor mij. Het denken stopt, het voelt alsof ik in een meditatieve staat ben. Het is een verbinding maken met mijn innerlijke belevingswereld. Er is geen plan, alleen maar expressie, gedreven door intuïtie en emotie zonder bezig te zijn met het eindresultaat. Zolang als ik me kan herinneren heb ik dit al gedaan. In het verleden maakte ik een schilderij en keek daarna dagenlang naar het resultaat, ik noemde dit “dweilen". Zo leerde ik mezelf kennen, kreeg ik inzichten, een verkenning om mijn ware zelf te ontdekken. Normaal schilder ik altijd vanuit een flow, meestal door iets wat mij getriggerd heeft, in de natuur, of iets wat iemand tegen mij zegt. Het maakt niet uit wat, tv, een boek, wat dan ook kan mij in een flow brengen om te gaan schilderen. Als ik me in een creatieve flow bevindt ga ik dag en nacht door tot het af is. Een soort van hartstochtelijk bezeten. Dit probeer ik al een tijdje te veranderen. Loslaten om te gaan slapen. Het is heel moeilijk om dit te doen, want de slaap kan ik dan niet echt vatten. Toch wil ik mezelf aanleren om rustmomenten te pakken tijdens een flow. Er vielen me vandaag een aantal dingen op : 

1. Er was geen trigger, maar een onvermijdelijke dwang van binnenuit om te gaan creëren.

2. Het kleurgebruik is anders dan ik van mezelf gewend ben.

3. De basis was een gezicht.

4. Urenlang werken maakt mijn lichaam moe. Mijn uithoudingsvermogen is nog niet op en top. Door even te gaan rusten viel ik als een blok in slaap.

5. Na mijn slaap kon ik direct weer in mijn flow verder gaan.

6. Mijn blog schrijven is ook mogelijk, ik weet zeker dat ik dat vroeger niet had gekund. 

7. Het schilderij is nog niet klaar, maar ik zie nu al heel veel positiviteit.

Als dit schilderij klaar is, ben ik heel nieuwsgierig wat het mij te vertellen heeft, net als mijn dromen. Sowieso, in mijn sas met het feit bezig te zijn met een schilderij.

1 juli 2025

dag 111

Mijn oudste kind is jarig vandaag ! Ton en ik hebben om 00.01 uur even voor haar gezongen. Afgelopen weekend vertelde mijn dochter zelf nog aan iedereen dat Ton haar toen ze een baby was nog een hielprikje heeft gegeven. Er zijn foto’s van Ton met haar 38 jaar geleden. Hoe het leven kan lopen. Hoe je pad gaat lopen, is werkelijk een mysterie. Had ik toen kunnen weten dat ik 30 jaar later met diezelfde huisarts zou trouwen? Ik weet nog goed hoe ik vroeger een beeld had van mijn toekomst. Zelfs toen ik de eerste keer trouwde, had ik bedacht hoe dat zal zijn. Alle vertrouwen dat mijn droombeelden uit zouden gaan komen. Niet bedenkend dat het allemaal illusies zijn. Na de eerste deceptie, gewoon weer wonden likken en doorgaan met trachten sturing te geven aan het leven. Terugkijkend heb ik altijd gedacht dat ik heel spiritueel meeging met “The flow of Life”. Ja, dat wilde ik zeker ! Maar, het was iedere keer weer figuurlijk m’n bed opschudden en bedenken: “ Dit is het, dit blijft het.” Dat werd dan toch weer een teleurstelling. Het leven is zo beweeglijk, er gebeurt altijd wel iets dat je niet voorzien had. Natuurlijk, reageer ik uiteindelijk in iedere situatie wel flexibel, althans er komt zeker een acceptatie. Het lijkt wel of nu pas echt het kwartje valt. The flow of Life , vraagt niet om flexibiliteit achteraf, maar in het moment. Blij of gelukkig zijn kan alleen……NU !!! Achteraf kan je tevreden zijn omdat het ging zoals je gehoopt had, of geconfronteerd zijn met een heel ander scenario en ervan leren. Bezig zijn met plannen of ideeën voor de toekomst is eigenlijk gekkenwerk. Zonder dat je erg in hebt moet je er dan weer sturing aan geven of het controleren. Nee, ik moet leren me niet langer bezig te houden met gebeurtenissen in een andere tijd en ruimte, maar alert blijven op wat er in het hier en nu gebeurt. Het leven is een grote oceaan waarin je kunt spelen, mits je al je oordelen, je voorkeuren en je gehechtheid aan de details van je langetermijnplannen laat varen. Open zijn voor wat op mijn weg komt op het moment dat het komt. En maak me geen zorgen als ik struikel of val. Gewoon weer opstaan, sla het stof van mijn kleren, ik lach er hartelijk om en ga verder. Ik kan me vergissen, maar ik denk dat ik eindelijk in staat ben dit echt op die manier te doen !!!!

30 juni 2025

dag 110

Hitte is voor mij het ergste wat er is. Mijn lichaam kan de warmte niet goed kwijt. Vocht kan ik ineens niet meer afvoeren. Als een soort Michelin-mannetje blaas ik op, zodat het pijn gaat doen. Mijn warm-koud schakelaar is defect zou je kunnen zeggen. Als jong meisje was ik al tijdens een hittegolf niet meer in staat om maar iets te kunnen doen. Dit probleem is dus wel bekend bij mij, en wordt naarmate ik ouder wordt ook nog ernstiger. Nu snap ik echt dat oudere mensen hieraan kunnen overlijden. Er zit niets anders op om weer rustig binnen te blijven met de airco aan. Vanmorgen had ik de pech om ook nog in een emotionele rollercoaster te belanden, na wat miscommunicatie. Het gaat voor mij zo diep dat ik het zelfs niet aan het papier kwijt wil. Wel kan ik vertellen dat ik me misselijk, huilerig en compleet geblokkeerd voel, doordat communicatie over het probleem niet mogelijk is. Wat is een emotionele blokkade? Een emotionele blokkade is een innerlijke barrière die voorkomt dat je je gevoelens vrij en volledig kunt ervaren. Het is een soort zelfbeschermingsmechanisme, waarbij je emoties onderdrukt om pijn of ongemak te vermijden. Echter, deze blokkades kunnen leiden tot isolatie, stress, en problemen in relaties. Het kan zich uiten in het niet kunnen voelen van bepaalde emoties, het onderdrukken van emoties, of het ervaren van conflicterende gevoelens. Wow, is dit ook wat gisteren met mij gebeurde ? Het zou zomaar eens kunnen.

Wat moet ik doen ? Loslaten wat ik niet kan veranderen. Focus op mezelf, het gaat zo goed met revalideren en mijn plan om genoeg te trainen. Mijn grenzen, zowel fysiek als mentaal bewaken door mezelf te gaan respecteren.  Dit leven is van mij, dus kan ik genieten van alles wat er wel is. Na een dag vol emotionele pijn kom ik weer boven tot deze conclusie. Zorgen maken om zaken die buiten mijn bereik liggen heeft geen enkel nut. Voor niemand !

29 juni 2025

dag 109

Met het hele gezin op de Linge varen in een BBQ-donut, was een aparte ervaring. Ieder jaar vieren Ton en ik onze verjaardagen samen in juni of juli, met al onze kinderen, partners en kleinkinderen. Vandaag waren we met 20 man sterk. Ik organiseer dit altijd en ben blij als er zoveel mogelijk mee kunnen. Dit keer was het de bedoeling dat echt iedereen er zou zijn. Helaas belde er eentje af. Je zou denken, wat leuk !!! Gezellig !!! Tja, dat is dus het vreemde aan mij. Iedereen zegt dat het gezellig was. Ze hebben aan deze dag een fijn gevoel overgehouden. Ze zijn allemaal ook opgewekt naar huis gegaan. Maar, ik voel helemaal niets !!! Dit is mij al vaker opgevallen. Na een feestje dat ik georganiseerd heb, hoor ik dat iedereen er heel enthousiast over is. Zelfs jaren later hebben ze het er nog over. Ook toen voelde ik helemaal niets. Jaren geleden werd ik me ervan bewust dat wanneer er tegen mij gezegd wordt : “ Wat was het enorm gezellig hè ? “ Dat beantwoord ik bevestigend waarschijnlijk om deze persoon niet uit zijn of haar positieve gevoel te halen. Er beweegt echter niets in mij. Geen enkel gevoel of emotie. Ik voel me iemand die alles observeert maar geen onderdeel is van het geheel. Ook vandaag weer, zie ik mezelf vragen of het leuk was. Dit doe ik altijd, omdat ik dit absoluut niet kan invullen. Normaal gesproken, ben ik in grotere gezelschappen supergevoelig, vallen mij grote en kleine spanningen op. Ik reageer direct op sfeer. Echter op feestjes waar familie bij aanwezig is, ben ik fysiek aanwezig, maar verder space ik compleet uit denk ik. Het is voor mij achteraf als ik weer thuis ben heel duidelijk. Waarom voel ik niets ? Hangt er aan familie zo een diep stigma voor mij ? Mijn eigen gezin is toch veiliger dan mijn verdere familie ? Is het de verantwoordelijkheid omdat ik het zelf georganiseerd heb ? Moet ik dit gedrag van mij serieus onder de loep nemen ? Of moet ik gewoon stoppen om dit soort samenkomsten nog te organiseren ? Mentaal gezien denk ik dat het goed is voor de cohesie tussen alle kinderen. Als moeder is het goed om dit te faciliteren. Maar wat betekent het voor mij ? Hoe zou ik hier ook plezier aan kunnen beleven ? Hoe het komt dat ik in dit soort situaties zo leeg, zo onverschillig, zo verdoofd ben ? Ik vraag me dit oprecht af, vooral omdat ik dit al jarenlang bij mezelf heb opgemerkt. Naar familieweekenden in de zin van mijn eigen broers, zus, neven en nichten, dan heb ik last van hevige PTSS aanvallen. Ik heb ook besloten om dit nooit meer te doen. Alleen nog naar een verjaardag van de broers en zus, maar met de optie om zo snel mogelijk weg te kunnen gaan. Familiedag in de zin van neven en nichten van mijn vaders kant ervaar ik als een warm bad. Allemaal verschillende manieren hoe ik erop reageer. Geen idee waarom ik op een dag als vandaag helemaal niets laat binnenkomen. Niets goed of slechts. Ik ben niet perse op zoek naar een antwoord. Nieuwsgierig ben ik wel.

28 juni 2025

dag 108

Wie je bent wordt niet alleen bepaald door waar je vandaan komt, maar ook door waar je naartoe gaat. Deze quote stuurde mijn vriendin Hilde op. Ze zag deze bij een tentoonstelling in het Fenix museum te Rotterdam. Het raakte mij direct. Als men echt zou weten wie mijn biologische ouders zijn en hoe zij zich gedragen hebben in hun leven, dan schaam ik mezelf dat ik daar een broedsel van ben. Niet alleen schaamte maar ook grote zorgen/angst om op hen te lijken. Fysiek is waarschijnlijk wel duidelijk, maar innerlijk !!! Ik moet er niet aan denken. Daar kan ik, als ik er serieus over nadenk, wakker van liggen. Ik heb vooral geprobeerd me te houden aan de strenge en dogmatische regels van de vader die mij heeft opgevoed. Deze regels waren ook extreem maar wel aannemelijk. Natuurlijk lapte ik ze ook weleens aan m’n laars zoals een goed jongeling betaamt. Het heeft mij tot op de dag van vandaag wel vaak compromisloos gemaakt. Star en hard ben ik in het gebruik geweest. Mensen die mij kennen, weten dat er ook een extreem losse kant aan mij is. Er zijn weinig middenwegen te vinden bij mij. Nu bedenk ik ineens dat het voor mensen die met mij leven niet altijd makkelijk is. Balans is vaak ver te zoeken, erg wit of zwart. Vanaf nu wil ik me niet meer schamen een spruit te zijn van Heidi en Peter. Nee, ik ben blij en dankbaar dat zij het leven voor mij mogelijk hebben gemaakt. Misschien iets genuanceerder, ik ben blij dat ik er ben. Nu wordt het tijd om de enige echte Annette 4 te ontmoeten en te leren kennen. Want Annette 1, 2 en 3 (denker, emotionele en observeerder) zijn op weg om Annette 4 te worden. Zij is degene waar ik naartoe ga. Annette meer in balans, een stuk minder gefragmenteerd in extremen. Alle aspecten die mij Annette maken, tot een mooie eenheid in balans, vrij en blij. Dat is mijn pad, mijn missie.

27 juni 2025

dag 107

Liefde is…Liefde voor m’n partner. Liefde voor m’n kinderen. Liefde voor m’n vrienden. Liefde voor m’n dieren. Liefde voor m’n medemens. Liefde voor de dingen die ik graag doe. Het woord wordt vaak gebruikt, maar is het voor iedereen wel hetzelfde? Is liefde onvoorwaardelijk ? Heeft liefde gradaties ? Of dimensies ? Waar praten we dan eigenlijk over ? Hartstocht ? Passie ? Verknochtheid ? Toewijding ? Sympathie ? Gehechtheid ? Genegenheid ? Tederheid ? Verliefdheid ? Blijft moeilijk voor mij. Ik merk dat de liefde voor een partner bij mij altijd fluctueert. Dat heeft met mijn eigen gemoedstoestand te maken, met mijn eigen emotionele allergieën. Wel zie ik een partner als een spiegel, een sparringpartner waarvan en waardoor ik veel kan leren over mezelf. Uit ervaring weet ik, als de liefde vanaf het begin goed was, ligt het bij mij om deze liefde te laten floreren. Altijd even makkelijk is dat niet. De liefde die ik voel voor mijn vrienden bestaat vooral uit loyaliteit naar hen toe. Het zijn specifieke aspecten van een persoon waar ik een verbinding mee heb, en dat is dan ook wat ik met ze deel. De aspecten waar ik niets mee heb, worden door mij vrijwel niet aangeraakt, waardoor de vriendschap ‘everlasting’ is. Dat is het mooie aan vriendschappen, je pikt er letterlijk het mooiste van mee. In die zin minder confronterend dan een partner. Liefde voor m’n dieren, dat is heel bijzonder, ik noem ze mijn hartjes. Het verbaasd mij altijd dat ze zo duidelijk dol zijn op mij. Ton is degene die ze verzorgt en die de hondjes uitlaat, toch zijn ze meer op mij gefixeerd. Ze geven me rust, troost en zijn bijzonder knuffelbaar. Het meest opmerkelijke is dat ik niet van fysieke aanraking hou met mensen, terwijl ik met de dieren de hele dag kan kroelen. Bij dieren voel ik me heel veilig. Mijn passie ligt in creativiteit en in de natuur opzoeken. Van mijn medemensen houden is ook niet zo makkelijk. Ik respecteer en accepteer mensen zoals ze zijn. Ik zal mijn medemens ook hulp bieden als zij daarom vragen, maar uit mezelf vreemden benaderen doe ik niet. Over het algemeen zal ik eerst de kat uit de boom kijken voordat ik me dieper inlaat. En dan komt het moeilijkste stuk vind ik…..mijn kinderen. Van al mijn zwangerschappen heb ik genoten, zonder meer waren dat voor mij hele mooie periodes in mijn leven. Mijn baby’s aan de borst en 24/7 bij mij in de buurt, ook dat was een mooie en gelukkige periode. Bij de twee jongsten heb ik ervoor gezorgd om bij hen op school te werken, zodat ik dicht bij ze in de buurt bleef. Mijn man en ik waren ervan overtuigd ze daarmee een goede veilige start te geven. Helaas heb ik het idee dat ergens het met de relatie met mijn kinderen is misgegaan. Het verloopt in ieder geval niet zo soepel als dat ik gehoopt had. Heeft het te maken met het overlijden van mijn man 10 jaar geleden ? Ging het daar mis ? Of al eerder ? Ik heb altijd gehoopt dat het gevoel van verbondenheid en onvoorwaardelijke liefde voor elkaar en naar elkaar toe er altijd zou zijn. Onzeker word ik van het grillige gedrag van hen. Is mijn liefde voor mijn kinderen onvoorwaardelijk ? Is de liefde van mijn kinderen onvoorwaardelijk voor mij ? Kan deze specifieke liefde veranderen ? Is het waar dat liefde zal zegevieren ? Waarom is dit zo moeilijk ? Waarom ben ik hier bang voor ? Hoe kan ik vertrouwen ? De grootste zegening in mijn leven zijn de kinderen. Ik hou van ze en ben reuze trots op ze.  Ze zijn ook mijn meest kwetsbare plek. Zij kunnen mij het meest pijn doen en mij ook heel gelukkig maken, doordat ik niet echt los ben van ze. Fysiek ben ik los, ze wonen niet in de buurt, dat is het niet dus. Nee, het is een onzichtbare navelstreng die er altijd zal zijn. Bijna nog als een deel van mijn fysieke lichaam. Daarom blijf ik wat hen betreft kwetsbaar. Misschien moet ik hier ook gewoon door de pijn heen gaan.

26 juni 2025

dag 106

Fake it till you make it. Het is een gezegde dat betekent dat je net moet doen alsof je zelfvertrouwen hebt en je competent voelt, zelfs als je dat niet daadwerkelijk bent. Door je zo te gedragen, kun je uiteindelijk echt geloven dat je het kunt en de gewenste vaardigheden of resultaten bereiken. Het is een strategie waarbij je je gedrag aanpast om je eigen overtuigingen en de perceptie van anderen te beïnvloeden. Met mijn overmoedige mond zeg ik vaak dat ik alles kan. Natuurlijk is dat wat overdreven, maar als ik me ergens toe zet dan lukt het inderdaad wel vaak. Mentaal en creatief gezien zijn er weinig dingen die ik niet aan zou kunnen. Maar……de grote maar…..ik heb ook nog een lichaam. Zelfs op lichamelijk vlak heb ik vroeger met mijn afwijkende condities ook vaak het onmogelijke gedaan. Momenteel kan ik de eenvoudigste oefeningen niet goed doen. Zonder omvallen over een 15 cm hoog lijntje stappen of rechtdoor lopen in evenredige stappen, het lijkt onmogelijk ! Tal van dit soort bijna infantiele oefeningen zijn een regelrechte ramp voor mij. In gedachten heb ik dan weer een hele dialoog met mezelf. “ Iets niet kunnen komt in mijn woordenboek niet voor.” “ Wanneer ik het idee heb dat het niet gaat, begin ik er niet aan. “ “Waarom doe ik dit dan ?”    “ Men ziet alleen maar wat ik wel kan.” “ Althans zo veel mogelijk." "Hahaha, hou ik mezelf nu voor de gek ?" “Jules de Corte kan nog zien dat ik ietwat vreemd loop.” “ Men ziet al mijn hele leven lang dat er iets ‘anders’ is.” “ Annetje je kan veel, maar ook heel veel niet.” “ Dit nu heeft niets met niet kunnen te maken, maar met revalidatietraining.” “ Niet gefrustreerd raken, gewoon oefenen, oefenen en nog eens oefenen.” “ Meer kan je niet doen." Zo gaat dit constant in mijn hoofd. Mijn therapeut heb ik verteld dat ik nu weer in een andere modus zit. De keuze tussen een depressieve olifant te zijn of een energieke oudere dame met veel pijn. Nu kies ik absoluut voor het laatste. Ik heb verteld hoe ik dit aangepakt heb. Het komt dus neer op iedere dag trainen. Twee keer in de week fysiofitness 75 minuten en vijf keer in de week thuis 30 minuten. Fietsen zie ik dan niet als onderdeel van mijn trainingen. Dit gaat het zijn en ik denk dat het ook gewoon haalbaar is zonder dat het inbreuk maakt op de rest van mijn dag. Het is alsof ik uit ben op een soort lichamelijke katharsis. Dit woord wordt vaak gebruikt voor een soort emotionele zuivering. Katharsis is het proces waarbij iemand intense emoties, zoals verdriet, angst of woede, ervaart en vervolgens een gevoel van verlichting of zuivering bereikt. Dit onderdeel beleef ik al een beetje door te schrijven. Mijn lichaam mag door zijn eigen pijnen, onderzekerheden heen om uiteindelijk verlichting te vinden en fysieke kracht. Het kan, ik weet het zeker !!!!

25 juni 2025

dag 105

Door de pijn heen. Twee keer in de week naar de revalidatie, fitness en oefeningen. Als het lukt iedere dag fietsen. Helaas na een blessure iedere keer weer een week tot meerdere weken op bed doorbrengen. Zo zag voor mij het de afgelopen twee jaar uit, met als gevolg 20 kilogram zwaarder, waardoor ik in een spiraal naar beneden terecht ben gekomen. De laatste jaren stop ik als ik extra pijn ervaar. ‘Extra', daar bedoel ik mee, andere pijnen dan die ik gewend ben te hebben. In mijn jaren dat ik actief was met yoga, het lesgeven in deze bewegingsleer en filosofie ging ik hier heel anders mee om. Vanmorgen werd ik wakker uit hele drukke dromen. Terwijl ik begon aan mijn ochtendrituelen, liep ik hieraan te denken. Dat ik intensief gedroomd heb, dat weet ik nog, maar niet meer waarover. Wel kwam er een stemmetje bij me binnen dat zei: "Weet je nog hoeveel gigantische pijnen je hebt gehad in je beginperiode van je yoga trainingen ?” Mijn dialogisch zelf ging door met dit gesprek. “Ja, dat weet ik zeker nog !". Waarom heb ik nu die vervelende pijn in mijn schouders en bovenarmen ? “ “Door die oefeningen die je thuis hebt gedaan gisteren.” “Wat ga je nu doen ?” “Er weer mee stoppen ?” of “Ga je als vanouds door de pijn heen ?” “Annette, durf je het aan ?” “Wat heb je te verliezen ?” “Moet die spiraal nog verder naar beneden ?” “Nee, ik moet de handschoen oppakken en weer actief gaan trainen, elke dag !” "DOOR DE PIJN HEEN !” Zo gezegd, zo gedaan. Beter, zo gedacht, zo gedaan. Mijn yogamat tevoorschijn gehaald en bewegen maar ! Na wat oefeningen, heel veel zweten en ja, pijn, voel ik me tevreden en trots op mezelf. Het is zo gek, weer te ontdekken hoe lekker ik het vind om af te zien. Ik weet dat het altijd zo is geweest. Ik weet ook dat er waarschijnlijk in het begin regelmatig heel veel spierpijn klachten zullen zijn. Dit ga ik weer op deze manier aanpakken, maar nu maar een kwartier tot een half uurtje elke dag even intensief trainen. Niet meer stoppen als ik pijn heb. Nee, gewoon doorgaan. Het heeft mij 40 jaar geleden enorm geholpen en waarom zou dat nu anders zijn ? Bij mij werken dingen anders. Zeg je, volg de natuur, luister naar je lichaam, dan moet ik daar toch tegenstrijdig op reageren. Mijn lichaam vraagt van nature om rust. Hoe minder ik doe, des te minder pijn ik heb. Dit werkt dan uiteindelijk niet doordat ik letterlijk en figuurlijk zwaarder word. Figuurlijk, doordat ik mentaal het er ook moeilijk mee krijg. Bewegen maakt dat ik me mentaal echt veel beter voel en daardoor energieker en meer zin om dingen te ondernemen. Mijn lichaam beantwoordt dit altijd weer met veel pijn. Het is en blijft een dilemma. Wil ik zo pijnloos mogelijk, maar wel letterlijk en figuurlijk zwaar leven ? Of…….Wil ik vol energie letterlijk en figuurlijk, maar met pijn leven ? De eerste optie heb ik de afgelopen jaren geleefd en de tweede optie leefde ik ooit van mijn twintigste tot mijn veertigste. Nu ga ik weer beginnen aan de tweede optie. Wat meer in balans. Iedere dag een beetje, niet zoals destijds bijna de hele dag. Opstaan, dan mijn ochtendrituelen, deze afsluiten met oefeningen. Dit is wel weer een afspraak die ik mezelf opleg. Laat ik dit dan niet vanuit strengheid doen maar met liefde voor mezelf. Hoe dan ook, ik voel dat ik een beweging moet maken om tot een verandering te komen. Momenteel voel ik me te veel een oud vrouwtje. Lange tijd heb ik dit lichamelijk en mentaal kunnen scheiden. Als ik zo doorga, word ik te vroeg ook mentaal een oud besje. Zo wil ik mezelf niet zien. Er zijn heel wat handelingen nodig om zowel mentaal als fysiek tot een metamorfose te komen. Dit zal niet mijn doel zijn, maar mijn weg vooruit zal uit transformeren bestaan. Ik doe mijn uiterste best.

24 juni 2025

dag 104

Dominantie. Mijn vriendin Hilde en ik zijn allebei weduwe. Wij hadden allebei een man die hun hele leven een hippie-, jongensachtige uitstraling heeft behouden. Wij zijn allebei 25 jaar gewend geweest aan een man die onze aanwijzingen of ideeën volgt. Hier hadden we vanmiddag een gesprek over hoe makkelijk onze beide mannen altijd bewogen in de richting die wij bedachten. Wij worden allebei gezien als dominante vrouwen. Maar…..is dat zo ? Wat is dominant in een relatie? Dominantie betekent ook gedomineerd worden. Dominantie gaat vaak hand in hand met bazig gedrag, geen rekening houden met gevoelens van de ander, je eigen gang gaan en egocentrisme. Al deze eigenschappen gaan niet goed samen met een wederkerige of gelijkwaardige verhouding. Bazig ? Hmmm, ja zou kunnen, maar geen rekening houden met gevoelens van een ander ? Daar herken ik mezelf niet echt in, en mijn vriendin ook niet. Wij zijn allebei in ons hart softies. We huilen als we pijn zien bij een ander. Ik zou ons beter kunnen beschrijven als initiatiefnemers die daarin wat sturend optreden. Althans zo is het altijd geweest. Wij hebben allebei een nieuwe relatie. Allebei met een man die zijn eigen duidelijke ideeën heeft. En nu komt het…… Zijn wij nu nog steeds die liefdevolle en geduldige initiatiefnemers ? Nu blijkt dat we behalve sturend toch ook wel snel onze eigen zin willen doordrijven, want het moet allemaal wel gaan zoals wij voor ogen hebben. Wij hebben beiden nog niet te maken gehad met een man die ook een eigen 'zin’ had. Dus nu is het wel andere koek. Nu hoor ik niet direct ; “Ja, dat is goed liefie zo gaan we dat doen.” of “Heb je er last van ?” “Dan haal ik het voor je weg.” “ Wil je daar naar toe ? “ "Goed, gaan we dat doen, regel het maar.” Nee, nu moet er over gecommuniceerd worden. Dat is voor dames zoals Hilde en ik toch niet zo makkelijk. Hahaha, we moeten toegeven misschien toch wel dominant te zijn in deze. We kunnen om onszelf lachen dat we hier nog wel een paar stappen in te gaan hebben. Loslaten, wat niet gaat zoals wij het zouden willen en focussen op al het moois dat er wel is met onze nieuwe partners. 

Nu ik het toch heb over dominantie in een relatie, wil ik hier nog wat over kwijt. Normaal gesproken ben ik vrij duidelijk als mij een directe vraag wordt gesteld. Zoals ik al eerder vertelde, op het botte af. (althans zo kan het ervaren worden) Waarom worden mensen die initiatief nemen en zeggen waar het op staat altijd gezien als dominant ? Mijn man ging zitten lezen en de wereld rond hem heen verdween daardoor. Dat ervaarde ik als stille dominantie, of geen verantwoordelijkheid nemen. Mensen die heel meegaand zijn en zich het liefst verstoppen in een boek, koken, schilderen of een studie is ook een vorm van dominantie. Het ziet er anders uit, maar in mijn beleven ook dominantie. Ik kan van het onzichtbare soms meer last hebben dan van een duidelijke mening. Het is hoe ik bij meerdere mensen in mijn leven dit zo heb ervaren. Het feit dat ik bereid ben om te zien dat ik uit gewoonte alles doe zoals ik het wil, maar nu rekening moet houden met een andere wil, maakt het draagvlak om het dominantie te noemen een stuk kleiner. 

Het is spannend om een nog onaangebroken aspect van mijzelf in relatie met mijn partner te toetsen, want een mens is nooit te oud om te leren.

23 juni 2025

dag 103

Keuzes. Mijn insteek van dit Blog is wel duidelijk. In gedachten gaf ik me een jaar om dit iedere dag te gaan doen. Waar ik zelf het meest verbaasd over ben is dat het me iedere dag gelukt is om überhaupt in een flow te komen en te schrijven over een thema dat er op die dag voorbij is gekomen. Het is mij door mijn vader met de paplepel ingegoten altijd je afspraken na te komen. En……..afmaken waar je aan begonnen bent. Mijn vader hing aan elkaar van dit soort belerende quotes. Door het diepe respect dat ik in mijn jonge jaren van hem had, wilde ik een voorbeeldig mens zijn wat aan al deze beleringen wilde voldoen. Zodat ik aan zijn beeld dat hij van mij creëerde kon voldoen. Het gevolg was en is dat ik altijd veel druk voel, met soms als gevolg dat ik juist afhaak, zodat schuld en schaamte daarna hoogtij kunnen vieren. Hoe stom kan ik zijn om altijd de lat hoog te leggen ? Als ik zeg:  "Ik ga iedere dag fietsen”, dan leg ik mezelf die druk op, ook al staan de bloedblaren in mijn kruis. Hoe stom kan een mens zijn ? Door mijn neurologische aandoening weet ik vaak niet hoe ik me morgen voel, of zelfs niet over een uur. Een afspraak afzeggen omdat het eigenlijk niet gaat, komt uit deze angsten, schaamte en schuldgevoelens meestal niet in me op. Het gevolg is dan dat ik daarna het moet bezuren en een week tot weken op bed lig. Maar, ja, niemand ziet dat of weet dat, behalve dan mijn man. Wat maakt het uit, ik ben mijn afspraak nagekomen met het laatste restje energie en glimlachende gezicht dat ik had ! Ja, ik kan zien dat er veel gedrag is ontstaan, waar ik mezelf mee in de nesten werk. Belachelijk !!!!

Maar hoe kom ik hier nu op ? Oh ja… Vandaag op de revalidatie zit ik op een fiets naast een mevrouw die ik nog niet eerder gezien heb. Ze zegt tegen mij : “Benauwd weer hè ?” Mompelend zeg ik : “Het valt wel mee.” Nietwaar hoor, maar ik schatte haar in als een ouwe klepzeikerd. Ja, ik weet het niet aardig van me, maar ik hoopte dat het contact hierbij zou blijven. Stilte……goed zo. Dan zegt ze ineens: “Ik ben 4 weken op vakantie geweest.” Ik zeg : “Oh.” en ik denk : “Stug doorfietsen Netje.” En weer stilte….Begint ze weer ! : “Ja, het zal vast wel komen doordat ik op de camping de hele dag in de buitenlucht was.” Ik sluit mijn ogen want ik moet nog 8 minuten fietsen, hopend dat ze deze hint snapt. Terwijl ik in mijn eigen bubbel fiets, bedenk ik me dat dit nu niet bepaald mijn voornemen was. Dit is niet sociaal maar op zijn zachts gezegd wat asociaal. Ik mijmer door. Waarom moet ik op ieder moment sociaal zijn ? Ik heb toch een keuze ? Waarom leg ik mijzelf altijd van die strenge regels op ? Waarom haal ik altijd de vader in mij naar boven ? Bang om de moeder in mij naar boven te halen ? Is het niet mogelijk om Annette naar boven te halen ? De Annette die vrij mag zeggen, het lukt me niet. De Annette, die vrij mag denken dat ze niet even niet wil. Een Annette die gewoon vrij mag zijn en waarbij alles mogelijk mag zijn. Dus als het een dag niet zou lukken om te schrijven, dan hoeft het niet ! Wanneer leer ik het al die dogma's van mij af te gooien ? Kom op Annette, je kan het !!! Het is okay dat ik vandaag geen nieuw contact wilde maken. Het mag ook zonder schuld of schaamte. Nadat ik dit aan mijn man vertelt zegt hij : “Probeer eens een manier te bedenken hoe je zo een gesprek kunt afkappen.” “Misschien zijn er andere manieren, dat is interessant, denk daar maar eens over na.” “Natuurlijk heb je keuzes.” Het is duidelijk, dat ik een keuze gemaakt heb vandaag, maar het vriendelijker had kunnen benaderen. Mijn ogen letterlijk en figuurlijk sluiten is ook weer een extreme reactie. Zucht, zucht, mijn hersenen gaan direct op slot. Hoe vertel ik iemand vriendelijk, face to face, dat ik niet in gesprek wil ? Hoe ga ik zoiets diplomatiek aanpakken ?

Het dilemma in deze is dus…. Hoe vertel ik iemand dat ik geen zin heb om te praten. Doe ik dit verbaal of nonverbaal ? Ik heb werkelijk geen idee. Misschien heeft een lezer van mijn Blog een idee hoe ik dit had kunnen aanpakken ? Ik sta open voor suggesties.

21 juni 2025

dag 101

Wanneer een volwassen kind met je omgaat op een manier die een pijnlijke leegte in je hart achterlaat, hoe ga je daar dan mee om ? 

Vijf kinderen heb ik, 3 kinderen zelf gebaard, 1 stiefkind en 1 pleegkind. Vijf verschillende karakters, waardoor het vooral nu ze volwassen zijn, met de één makkelijker omgaan is dan met de ander. Verschillende interesses, maar ook gemeenschappelijke interesses. Geen enkel kind woont dicht bij mij in de buurt. Voor mij is het altijd belangrijk geweest om ze los te laten zodat ze zelf konden leren vliegen. Het maakte mijn man en mij niet uit wat ze wilden gaan leren of welk uiterlijk ze wensten aan te nemen. Vrienden waren altijd welkom, iedereen kon blijven eten of slapen. Michel en ik waren nieuwsgierig hoe ze zich zouden gaan ontwikkelen. Helaas, waren de jongsten pas 16 en 17 jaar toen Michel overleed. Dit heeft een enorme weerslag op alle kinderen en mij gehad. In die tijd heb ik door de verdoving van het verlies en de armoede waarin ik leefde de kinderen niet goed kunnen begeleiden in hun rouwperiode. Ook gingen ze het huis uit om te studeren. Vader overleden, moeder onbereikbaar en geen geld. Een hele zware periode is dit voor ze geweest. We zijn nu 10 jaar verder en de kleerscheuren, de trauma's die de kinderen uit die tijd hebben opgelopen, zijn duidelijker geworden. Had ik het beter moeten doen ? Had ik het anders kunnen doen ? Mijn oprechte excuus aanbieden, werkt voor het ene kind wel en voor het andere kind weer niet. Ik voel me verantwoordelijk en schuldig. Niets erger dan je kind door moeilijkheden te zien gaan. En het ergste is……ze niet kunnen bereiken of kunnen helpen. Michel en ik waren een echt team, waar het onze kinderen betreft. We vulden elkaar aan om zo veel mogelijk aspecten van onze kinderen te kunnen begrijpen. Onze kinderen waren voor een groot deel het onderwerp van onze gesprekken. Daar waar ik minder connectie had met een kind, vulde Michel dat aan en vice versa. We konden naar de kinderen toe allebei kanaliseren om het zo goed mogelijk over te brengen. Toen hij wegviel, ontstond er een enorm gat voor mij, de momenten dat Michel er kanaliserend in zou zijn gegaan. Dat weet ik nog heel goed dat de communicatie met de kinderen daardoor een stuk moeizamer verliep. Vreselijk !!!! Wetende dat dit gat nooit meer wordt opgevuld. 

Degene die de meeste overeenkomsten heeft met mij, creëert altijd de meeste afstand naar mij toe. Het wisselt zich al jaren af in weinig tot geen contact, naar periodes van extreem veel contact. Tja, terwijl ik dit schrijf zie ik direct al dat ik ook over mijn eigen extremen heb. Mijn houding bepalen is altijd moeilijk. Zeg ik te veel of te weinig ? Vraag ik te veel of te weinig ? Kan ik iets doen of juist helemaal niet ? Zenuwachtig word ik ervan, zelfs misselijk en zoals ik in het begin aangaf voel ik een pijnlijke leegte in mijn hart. Ik tracht te luisteren zonder te reageren. Maar hoe doe ik dat als je kind niets zegt ? Hoe kan ik grenzen stellen voor een respectvolle communicatie, als die er niet eens is ? Zo moeilijk, moeilijk…. De enige twee dingen die ik heb zijn het vertrouwen en de hoop dat mijn non-communicatieve kind van nu, ooit toch beseft dat ik onvoorwaardelijk van al mijn kinderen hou.

20 juni 2025

dag 100

Geheimen en eerlijkheid. Waar een mens al niet mee bezig kan zijn. In mijn bed zit ik de hele dag in de meest koele kamer van ons huis. Hopelijk heb ik nu de laatste dag pijnen na de behandeling van eerder deze week. In ieder geval beweeg ik alweer beter. Eigenlijk een hele luie dag. Ton weg, dus alleen met m'n hondjes die kennelijk net zo lui zijn als ik. Op mijn laptop kijken naar series, websites, Facebook, instagram, whatsapp enz. Ik krijg heel veel te zien aan foto's, zoals vakantiekiekjes van mensen die het duidelijk naar hun zin hebben. Toch denk ik : “ OMG, hoe kan men dit in vredesnaam leuk vinden !?” of  “Hoe kan men dit mooi vinden ?” Nou ja, allemaal van dit soort gedachten gaan door mij heen. Ondanks mijn negatieve gedachten hierover stuur ik dan braaf een duimpje, een hartje of zelfs een leuk berichtje. Ben ik een hypocriet, een farizeeër ? Tja, en hier komt dan het dilemma….. Is dit eerlijk ? Wat is eerlijk ? Wanneer moet iemand eerlijk zijn ? en….Hoe breng je dat dan ? of…..Zijn je gedachten van jou. Hoef je niet altijd te laten weten wat je echt denkt of vindt ? Is dat wenselijk ? Als je je ware gedachten niet uitspreekt is dat dan een geheim ? Gebruik je hierbij niet het woord geheim ? Zijn onuitgesproken gedachten een vorm van privacy ? Wanneer is een geheim een geheim ? 

Wat staat er in de dikke van Dale ?   

 1 het verborgen-zijn: in het geheim        

2 (meervoud: geheimen; verkleinwoord: geheimpje) iets dat niet openbaar mag worden: een geheim bewaren; een publiek geheim iets dat geheim zou moeten zijn, maar algemeen bekend is; geen geheim maken van iets iets openlijk erkennen.

Okay, dus wanneer je gedachten verborgen blijven (niet uitgesproken) dan is het een geheim. Wat mij betreft blijft dit een hellend vlak. Gedachten komen bewust en onbewust binnen. Bewuste gedachten zijn dingen waar je aan loopt te denken, beter gezegd waar je over loopt na te denken. Onbewuste gedachten lopen binnen. Hoe komt dat ? Door je ervaringen, conditioneringen, gevoelens, wensen, verleden, heden en toekomst, noem maar op. Wat in het moment jouw persoonlijkheid maakt. Of je nu wilt of niet, een mens heeft continue gedachten. Door meditatie zou je deze gedachten wat meer rust kunnen geven. Toch komen die stemmetjes met meningen steeds stiekem binnen. In ieder geval bij mij wel. Die gedachten zeggen dus veel over mij, net als dat iedere emotie iets zegt over mijzelf. Een emotie daar kan ik naar kijken, reflecteren, en als het nodig is mijn excuus voor aanbieden als deze emotie naar iemand gericht is geweest. Maar…….die gedachten zitten in mij, nog niet geuit. Ook daar kan ik naar kijken, reflecteren, maar omdat ik mijn gedachten niet uit, kan ik daar niemand mee kwetsen. Door er eerlijk naar te kijken kan ik er zelf van leren, milder worden en er hopelijk van groeien. Of gewoon deze gedachten gadeslaan wetende, dat ben ik, SO WHAT !!! Dat zijn zij, FINE !!! Het lijkt mij niet altijd eerlijk om mijn gedachten te uiten, vooral niet als je daar iemand mee zou kunnen kwetsen. Nee, wat mij betreft mogen gedachten verborgen blijven, en mag je mensen aanmoedigen ondanks dat ik het zelf vreselijk vind. Geheimen kunnen daarom eerlijk zijn en eerlijkheid heel oneerlijk. Waarschijnlijk ligt bij een ieder de scheidingslijn tussen eerlijk en oneerlijk, wel uiten, niet uiten ook nog heel verschillend. Volgens mij proberen we allemaal een 'goed’ mens te zijn, dragen we allemaal onze geheimen en proberen we zo eerlijk mogelijk te zijn. Ik ben gewoon een echt mens, zoekend hoe goed te zijn voor mezelf en voor anderen.

19 juni 2025

dag 99

Vriendinnen. Gelukkig heb ik vriendinnen die oprecht van mij houden. Ze  wensen het beste voor mij, geven steun en hebben respect voor mij. Ze zijn met mij begaan en proberen vanuit dat gevoel te helpen. Vriendin A vertelde dat zij bij de NA (Narcotics Anonymous) is. Ze leest mijn Blog en dat doet haar sterk denken aan het 12 stappenplan waar AA en NA mee werken. Zoals erkenning van mijn gedrag, evaluatie van mezelf, erkenning van fouten, bereidheid tot verandering enz. Dat is fijn om te horen, daar krijg ik wel het gevoel van nog niet zo gek bezig te zijn. Deze specifieke vriendin ken ik al 50 jaar. Zij vertelt ook dat ik in haar ogen nooit anders geweest ben. Ooit haatte ze die manier van ‘zijn’ van mij. Mijn Blog laat meer de Annette zien die ik altijd al was. Ze heeft brieven bewaard van 40 jaar geleden die ik haar schreef op eenzelfde manier als dat ik nu mijn Blog schrijf. Het klopt dat ik altijd in beweging kwam vanuit innerlijke wijsheden. Het leven heeft mij vaak getest en beproefd waardoor ik ook wel van die wijsheden afdreef. Uiteindelijk kwam ik altijd weer bij het licht aan het eind van de zwarte donkere tunnel. Vriendin B is al zeker 25 jaar mijn bestie. Ze wil mij beschermen en het liefst letterlijk en figuurlijk al het onheil bij me wegslaan. Zij is iemand die altijd bewust met bewustwording bezig is, door erover te lezen en er cursussen over te volgen. Het is altijd interessant om over dit soort onderwerpen te praten. Wanneer ik mij in een dal bevindt fysiek of mentaal probeert ze me altijd op te peppen of daaruit te halen door een boek te adviseren, een video op youtube of samen naar een cursus te gaan. Ze is vaak heel krachtig in haar betoog om mij op zo’n moment in beweging te krijgen. Op de één of andere manier word ik altijd stil en voel ik weerstand. Niet naar haar, maar naar het idee iets te moeten lezen of ergens naar te moeten luisteren. Na vele inspanningen van haar kant zegt ze uiteindelijk altijd ; “ Ach, wat zit ik nu te lullen, je doet toch nooit wat ik zeg.” Dat klopt, maar ik hoor haar wel. Van jongs af aan heb ik een sterk innerlijk kompas. Ik heb het zelfs vaak benoemd als iets wat mij begeleidt, “ Mijn Engelen.” Het maakt niet uit of het waar is of niet, of het buiten mij is of juist in mij. Wie weet dit nu echt ? Het is een kracht die ik al mijn hele leven voel en waarop ik kan bouwen in mijn moeilijkste momenten. Ooit heeft het mij verrast dat er boeken zijn geschreven met wijsheden die ik zelf al had bedacht. Om eerlijk te zijn heeft het me geschokt dat ik niet de enige was. Altijd dacht ik dat ik alleen op deze manier in de wereld stond. Het eerste en het tweede boek dat ik ooit gelezen heb over dit soort onderwerpen heb ik beide in één ruk uitgelezen terwijl de tranen over mijn wangen stroomden. Boek 1 las ik als puber bij mijn zus. ‘Je kunt je leven helen’ geschreven door Louise Hay. Boek 2 las ik als begin twintiger, gekregen van een cursist. ‘Inwijding’ geschreven door Elisabeth Haich. De herkenning in deze boeken was stuitend, bijna alsof het uit mijn eigen koker kwam. Gewoonweg eng….. Daarna kreeg ik het besef dat er meerdere mensen op deze aardkloot rondlopen die zich laten leiden door hun innerlijke wijsheden. Je zou nu kunnen denken : “ HEE, nu heb je het weer over innerlijke wijsheden.” “ Hoe zit het dan met die zogenaamde engelen van je ?” Nou, in mijn beleving krijg ik antwoorden via mijn lichaam, via mijn zintuigen. Dat is de manier waarop ze mij kunnen benaderen. Het voelt heel eerlijk, oprecht en authentiek. Mijn hele leven voel, zie, hoor, proef en ruik ik dingen die er niet zijn. Het is niet zo dat ik daar altijd klakkeloos naar heb geluisterd, dat doe ik trouwens nog niet. Heel jong was dat mijn enige houvast, later ben ik me er tegen gaan verzetten, ik werd dan boos. Het voelde als inbreuk op mijn privacy en ik heb geprobeerd me ervoor af te sluiten. Door als jongvolwassene me met yoga te gaan bezighouden ging het weer open. Mijn master, een echte Sikh, vertelde daarover dat het je van je pad kan houden als je erin verdrinkt. Hij maakte een gebaar alsof hij het wegveegde. Veel westerlingen verliezen zich erin. In een 1 op 1 gesprek kwam ik erachter dat het erom gaat dat je in de eerste plaats mens bent en dus ook hier je balans in moet vinden. Waar het voor mij op neer komt is dat ik lekker mens ben met al m’n ups en downs, maar op het moment dat het op welk vlak dan ook heel zwaar is, vind ik altijd een weg vanuit mezelf, ingevingen door deze innerlijke wijsheden om hier weer uit te krabbelen. Juist op zo’n moment heb ik geen boek of cursus nodig ! Nee, dat wat er voor mij is, komt ALTIJD vanuit mezelf. Dat wat ik mijn innerlijk noem, is volgens mij onderdeel van een groter geheel. Ik snap dat dit voor sommige mensen een zweverig verhaal is. Het werkt voor mij echt zo. Mijn man Ton vindt het bespottelijk, hij moet erom lachen dat ik ‘engelen’ benoem. Het maakt niet uit, het werkt voor mij en ik voel me hier goed bij. Er is geen weerstand meer in mij, ik accepteer en respecteer deze kant in mij en weet ook zeker dat ik de weg op deze manier blijft volgen, los van adviezen, los van meningen. Intens blij en gelukkig blijf ik met dit aspect in mij…….

18 juni 2025

dag 98

Wakker worden uit een hele eigenaardige droom. In mijn droom heb ik in mijn huis een zwembad. Een groot zwembad, lichtblauw, heel helder en in lichte fijne ruimte. Kennelijk ben ik ook in mijn droom met mijn fysieke pijn bezig. Zwemmen laat mijn lichaam ontspannen. Nou ja, zwemmen, eigenlijk in het water wat spelen, mezelf laten drijven en mezelf ook ff naar de bodem laten zinken. Allemaal in een ontspannen en gedachteloze sfeer. Op de bodem zie ik ineens een scheur van een centimeter of 10. Er steekt iets uit wat op een stuk laken lijkt. Ik trek eraan maar het zit in het beton van de vloer. Ik zwem naar de oppervlakte en laat dit onderzoeken. Hoe en door wie wordt mij niet duidelijk in de droom. Ik zie eigenlijk geen andere personen in die droom. Wat blijkt nu ? Onder het zwembad is een massagraf gevonden met 23 mensen. Het maakt me niet angstig, meer nieuwsgierig en gefascineerd. Dat weet ik omdat ik aan het eind van die droom ik mezelf in een inloopkast zie. Daar loop ik iets te zoeken om aan te trekken terwijl ik over dit mysterie loop na te denken. Het is overigens een hele nette geordende kast. Dan word ik wakker, gewoon ontspannen. Het is opvallend dat deze droom mij niet laat schrikken of onbehaaglijk laat voelen. Een massagraf onder mijn mooie zwembad, water, beton, lichtblauw, zonnige ruimte. Dan eindigt het in een kledingkast. Hahaha de lijken kwamen dus niet uit de kast ! Maar wat dan wel ?

Natuurlijk ga ik op zoek naar de betekenis van deze droom, dit is wat ik er over vind:

Een droom over een verborgen massagraf kan wijzen op het onderdrukken van gevoelens, angsten of onverwerkte gebeurtenissen uit het verleden. Het kan ook duiden op een gevoel van onzekerheid, verlies van controle of een verborgen deel van jezelf dat naar boven wil komen. 

Mogelijke interpretaties:

• Onderdrukte emoties:
  Een massagraf kan symbool staan voor de vele begraven emoties, herinneringen of trauma's die je hebt weggestopt. 

• Angst en onzekerheid:
  De droom kan wijzen op angsten voor confrontatie met het verleden, of onzekerheid over de toekomst. 

• Verlies van controle:
  Een massagraf kan het gevoel van machteloosheid en verlies van controle over een situatie in je leven weerspiegelen. 

• Verdringing:
  Het kan zijn dat je bepaalde aspecten van jezelf of je verleden hebt verdrongen, en de droom is een teken dat deze naar de oppervlakte willen komen. 

• Nieuwe start:
  Soms kan een droom over een massagraf ook een teken zijn van een nieuwe start, waarbij je het oude achter je laat en ruimte maakt voor iets nieuws. 

Verdere duiding:

• Context van de droom:
  Let op de details van de droom. Was het donker en eng, of juist relatief rustig? Was je alleen, of waren er andere mensen bij? De details kunnen helpen om de droom specifieker te interpreteren. 

• Gevoelens in de droom:
  Probeer te achterhalen welke gevoelens je in de droom ervaarde. Waren het angst, verdriet, opluchting, of iets anders? 

• Persoonlijke situatie:
  Denk na over je huidige levenssituatie. Zijn er gebeurtenissen of gevoelens die je momenteel bezighouden? 

Advies:

Het is belangrijk om de tijd te nemen om je droom te verwerken en te onderzoeken wat deze voor jou kan betekenen. Soms kan het helpen om er met iemand over te praten, of professionele hulp te zoeken bij een therapeut of droomanalist. 

Hmmmm, hier kan ik wel iets mee. Gisteren vertelde ik dit letterlijk allemaal aan de arts. Na het CVA had ik geen controle meer over mijn emoties, alsof de stop er af is. Ook komen er allerlei herinneringen naar boven en voel ik angsten die ik in een bruin verleden ook zo voelde. Het was voor mij een besluit om met deze verwarring ook iets constructiefs te doen door er iedere dag over te gaan schrijven. Lachend vertelde ik haar : “ Op deze manier is het of ik mezelf weer opnieuw uitvind.” “ Een ontdekking, wie is Annette ?” “ Misschien is het stom om te zeggen, maar ik ben dankbaar voor dit CVA, het brengt me verder in mijn ontwikkeling.” De arts moest lachen en beaamde : “ Ja, Annette, dat is een mooie manier om er mee om te gaan en er naar te kijken.” “ Het is overigens een gegeven dat mensen na een CVA hun emoties een tijd niet onder controle hebben.”  Ton had nog wat vragen en suggesties. Mijn arts die specifiek ervaring heeft in revalidatiegeneeskunde, doelgroepen mensen met neurologische aandoeningen (onder meer Multiple Sclerose, dwarslaesie, Ziekte van Parkinson, polyneuropathie, chronische pijn en arbeidsrevalidatie, zei letterlijk : “ Ik denk dat Annette zelf heel goed haar lichaam kent en weet wat ze kan doen of niet.”  Dit gaf mij een goed gevoel. Men vindt vaak dat ik te ver ga en het later moet bekopen. Ook Ton denkt dat, hij wil mij behoeden van zoveel pijn. Begrijpelijk, maar ik maak inderdaad keuzes en zoek altijd mijn grenzen op. Dit kan alleen als je er regelmatig overheen gaat.

Deze droom zie ik als vertaling van het gesprek dat ik gisteren had met mijn arts. Het is een reflectie van waar ik mee bezig ben en wat er gebeurd.

Het enige waar ik dan nog naar wil kijken is het water in een zwembad en het getal 23.

Dromen over een zwembad met water kunnen verschillende dingen betekenen, afhankelijk van de context van de droom. Meestal symboliseert water in dromen emoties en gevoelens. Een zwembad, als een gecontroleerde omgeving, kan duiden op beheersing van emoties of een gevoel van veiligheid. De toestand van het water in het zwembad (helder of troebel, rustig of wild) kan ook belangrijke aanwijzingen geven over hoe je je emotioneel voelt. Hier zijn enkele mogelijke interpretaties: “Helder, kalm water, duidt op een goede emotionele balans en helderheid over gevoelens.” “Zwemmen in het zwembad, kan duiden op het verkennen van je emoties of een gevoel van controle over je gevoelens.” 

De betekenis van het getal 23 draait om creativiteit, samenwerking, en spirituele groei. In een Bijbelse context kan het worden gezien als een symbool van goddelijke inspiratie en samenwerking. Wat maakt dit getal zo bijzonder? Het is een oproep om je unieke stem te delen.

Nu snap ik waarom deze droom zo ontspannen aanvoelde !! Het is gewoon mooi, alle ingrediënten van mijn bestaan zijn er in verweven. Wat leuk is mijn ontdekkingstocht toch !!!

17 juni 2025

dag 97

Ongeveer zes jaar geleden ben ik bij een arts musculoskeletale geneeskunde terechtgekomen na een hele lelijke val. Mijn heiligbeen was gedraaid waardoor de pijn in mijn heupen, benen en rug werkelijk niet te harden was. Deze arts heeft in feite mijn skelet rechtgezet. In dit geval heeft dat wel een aantal behandelingen nodig gehad om alles weer op zijn plaats te houden. Na een behandeling voel ik me altijd heel onzeker. Mijn hele lichaam voelt beurs aan. De volgende dag is het meestal nog iets gevoeliger en de derde dag is het vaak weer niet te harden. Echt, dan denk ik : “ Nu is het echt goed fout !” De vierde dag is alle ongemak weer weg ! Inmiddels weet ik hoe dit bij mij werkt na zes jaar. Vanochtend ben ik voor een behandeling geweest en zal dus een paar dagen met rust weer door mijn pijnlijke ongemakken moeten gaan. Deze arts beschouw ik als een cadeautje van het universum. Op haar website las ik haar profiel waarin ik een persoonlijkheid zag die heel dicht staat bij hoe ik zelf in het leven sta. Nadat ik haar ontmoet had bleek ze te zijn zoals ze zich voorstelde. Doordat ik niet normaal goed kan lopen en door die val van zes jaar geleden, verschuiven letterlijk snel botten, wervels en dergelijke. Zenuwen komen dan in de knel waardoor de pijnen verergeren. Ze zet het recht en ik kan weer door !!! Hoe mooi is dat. Ik merk dat ze een holistische benadering heeft. Voor haar ben ik niet een skelet met botten, spieren en pezen, maar een mens met een geschiedenis. Wat dat betreft ervaar ik haar als een pareltje in de zee van botte leeghoofdige specialisten. Dit is niet aardig van mij, maar het afgelopen jaar zijn mijn ervaringen met specialisten niet grandioos. Wel hoop ik dat ik nieuwe specialisten vind die luisteren en bereid zijn mee te denken. De visie van mijn parel daar kan ik me helemaal in vinden, ook zet het me aan het denken. 

Haar Visie :

Bewegen is voor mij het tegengestelde van stilstaan. En lichamelijk bewegen is voor mij altijd gekoppeld aan mentaal bewegen en andersom. Belangrijkste voorwaarde voor bewegen is balans. Het gaat om een afstemmen van spiergroepen op elkaar, maar ook een afstemmen van inzet op inzetbaarheid en belasting op belastbaarheid. Ook mentaal afstemmen van prikkels op prikkelbaarheid hoort daarbij. Zonder balans ontstaan er klachten. Mijn missie is deze balans in kaart te brengen en mensen te helpen om deze te herstellen. Afhankelijk van de reden van de balansverstoring zal ik op zoek gaan naar de beste ingang voor behandeling.

Hoe vertaal ik dit naar mezelf ? Voor mij is fietsen zo belangrijk om inderdaad letterlijk niet stil te staan. Lichaam en geest zijn één, zegt ze. Lichamelijk bewegen is mentaal bewegen. Tja, zo zie ik dat ook. Alleen heb ik mezelf aangeleerd om mentaal los te staan van het lichamelijke, ik ben bang dat ik anders heel depressief zou worden. Lichamelijk niet vooruit kunnen heeft me geleerd om dankbaar te zijn voor kleine dingen, zoals het zien van de natuur, een glimlach, de kat die naast me zit te spinnen. Noem maar op. Het belang van bewegen is balans. Ja, dat lijkt me duidelijk. Helaas heb ik lichamelijk vrijwel geen balans. Zet je me in een pikke donkere kamer dan kan ik geen stap lopen, dan val ik letterlijk als een blok om. Zonder gein !!! Alle bewegingen doe ik visueel. Zonder licht geen beweging. Zonder balans ontstaan er klachten, zegt ze. Ja, naarmate ik ouder word is dat wel overduidelijk. Mijn leven zal altijd een zoektocht blijven naar een vorm van balans. Misschien is het wel de tweedeling in mij van het lichamelijke en mentale, wat maakt dat ik tomeloos ben in alles wat ik doe, plus of min. Grappig, heb ik hier een antwoord op mijn schrijven van gisteren ?

16 juni 2025

dag 96

Balans vinden. De intensiteit waarmee ik alles doe is grenzeloos. Het voorbeeld van gisteren: Iedereen altijd welkom versus afsluiten voor de wereld. In mijn jeugd zag het er niet naar uit dat ik oud zou worden. Men vertelde me in het ziekenhuis waarschijnlijk een jaar of twintig, met als gevolg dat ik zo snel mogelijk zo veel mogelijk wilde gaan meemaken. Het maakte me ook een soort van roekeloos. In mijn puberteit en adolescentie ben ik, zo mag ik het wel stellen, helemaal losgegaan. Verlegenheid was niet aan mij besteed en ook angst niet. Veel later ben ik me verantwoordelijk gaan voelen voor mezelf en de mensen rond mij heen. Dit kwam pas in mijn tweede huwelijk. Heb ik spijt van die periode ? Nee !!! Het gevoel van loslaten, vrij zijn, heb ik daardoor al jong gekend. Het is iets wat je normaal gesproken moet leren in het leven. Als je geluk hebt lukt dat, en soms ook niet. Chronologisch is het bij mij allemaal wat anders gelopen. De zorgen, de angsten en de trauma's kwamen pas in alle hevigheid na mijn dertigste naar boven. Wat ik duidelijk wel eraan heb overgehouden is het feit dat ik alles serieus en intens oppak. Dit heeft in alles twee kanten. Is de medaille +10 dan is de andere kant -10. Bij mij is de medaille + 1000 en de andere kant dus -1000. Super geduldig of juist een kort lontje. Heel sociaal tussen de mensen begeven of het kluizenaarschap. Heel veel eten of helemaal niet. Enz. enz. 

Mijn jeugdvriendin Carina belde vandaag op dat ze na twee maanden toeren met haar camperbus weer in het land is. Wij hebben samen onze puberteit heel intensief beleefd. Allebei hebben we een roerig leven gehad. Onze vriendschap is door onze beide personages ook door diepe dalen gegaan en heeft ook enorme toppen gekend. Na 50 jaar mogen we er wel vanuit gaan dat het een vriendschap is tot de dood ons scheidt, en waarschijnlijk gaat het eeuwig door. Zo voelt het voor mij, dat ze er altijd is geweest en altijd zal zijn. Dat is het mooie van zielsverwantschappen, het is er gewoon, en het is onmogelijk om het te verliezen. Ons gesprek ging over dat we goed weten wat de bedoeling is van het leven, maar dat bewustwording niet alleen weten is maar ook trainen, dus dagelijks toepassen, net zoals je moet trainen een instrument te bespelen. Iedere dag weer opnieuw reflecteren. Wat heb ik gedaan ? Waarom ? Hoe ? Iedere dag zo eerlijk mogelijk zijn naar jezelf en anderen, zonder angst. Iedere dag dankbaar zijn. Zij doet het op haar manier en ik door erover te schrijven. Twee dames van middelbare leeftijd in dezelfde wasdom, hetzelfde besef dat we iedere dag leren. Iedere dag in de spiegel kijken. Iedere dag dankbaar zijn en zoveel mogen loslaten. Wat een rijkdom om ouder te worden !!!

15 juni 2025

dag 95

Wat schrijf je op een dag waarin je denkt dat er niet veel gebeurt, laat staan een reflectie voor een leermoment zich heeft aangediend ? Al een paar uurtjes zit ik te bedenken wat ik vandaag kan vertellen over mezelf. Dan denk ik ineens aan een Taoïstische quote : ‘Some answers only come when you stop asking.’ In het Engels vind ik hem lekkerder klinken. Maar….hierdoor kon ik besluiten daar niet meer over na te denken en lekker ontspannen naar een Engels detectiveserietje te kijken. Zoals de Taoïstische filosofie al aangaf, wist ik ineens tijdens het tv kijken wat normaal diep verborgen ligt in mij, maar wel prominent aanwezig. Het is echt een heel onaardige, misschien wel egoïstische kant van mij. Door overbelasting kan ik momenteel niet goed lopen. Bewegen is heel pijnlijk. Met een koele massageolie op mijn rug zit ik op mijn bed in gezelschap van mijn hondjes een serie te kijken. Mijn man verzorgt mij, hij komt regelmatig iets te drinken brengen en stoort me verder niet. Perfect !! Het is Vaderdag, dus de jongens van Ton appen dat ze langs komen. Lief natuurlijk. Dit monster baalt daar in eerste instantie van, want het onderbreekt mijn zo geliefde rust. Dan vraagt mijn vriendin Hilde of ik het fijn vind dat ze langs komt. Potverdorie, daar gaat mijn dag tv kijken, denk ik dan. Echt waar !!! Snel verandert het wel, voel ik me dankbaar dat de jongens, kleinkinderen en Hilde langs komen. Tuurlijk is het gezellig als ze er zijn. Toch, moet ik door een innerlijke zoektocht om tot de conclusie te komen dat het fijn is dat ze ons bezoeken. Gelukkig is het niet altijd zo. Vooral met Hilde ben ik vaak direct blij als ze er is. Met mijn kinderen is dat anders. Mijn kinderen vind ik confronterend. Waarom ? Helemaal precies weet ik dat niet. Eng hè ? Dat ik dit hardop schrijf. Helaas moet ik bekennen dat het echt zo is. Ooit was mijn huis ‘de zoete inval’. Jarenlang had ik iedere dag met avondeten meerdere mensen van buiten mijn gezin aan tafel gehad. Mensen die bij ons mochten blijven wonen als ze geen onderdak hadden. Alles kon, alles mocht. Na het overlijden van Michel gingen ook de kinderen het huis uit. Vanaf het moment dat ik weer alleen was, kon ik letterlijk en figuurlijk weer mijn huis opschudden. Volgens mij is toen de andere kant van de medaille geactiveerd. Allergie voor zoete inval, geen grote feesten, zo min mogelijk ongeplande dingen enz. Misschien nog net geen kluizenaar. Solitair leven, maakt dat je weinig hoeft te reflecteren. Er is veel minder bespiegeling. Waarschijnlijk had ik dat nodig na zoveel roerige jaren. Nu wil ik weer meer sociaal in het leven staan. Dat doe ik ook. Ik beken vandaag eerlijk dat er toch even weerzin door mij heen flitst. Laten we maar zeggen dat het tenminste iets is het feit dat ik bereid ben dit in te zien. Misschien heeft het ook te maken met mijn lichamelijke conditie. Is die redelijk kan ik veel meer aan, is die slecht zoals nu, ben ik waarschijnlijk het liefst alleen. Men zegt weleens gedeelde smart is halve smart, dat is dan iets wat ik nog moet leren. Mijn smart delen. Poehhhhhhh, dat is een lange weg te gaan. 

Laat ik deze dag dan maar eindigen met een andere Taoïstische quote :

'Life never stops teaching. Why would you stop learning ?’

14 juni 2025

dag 94

Een nichtje appte me vandaag met de vraag of ik nu ‘eikel’ zei tegen Ton gisteren in het filmpje. Ja, inderdaad dat zei ik, weliswaar alweer met een vergevingsgezinde lach. Zo'n dag wordt ook wel de wet van Murphy genoemd. Het begint met iets wat misloopt en dat blijft zich de hele dag herhalen. Iedereen kent dat wel denk ik. Mijn nichtje leest elke dag mijn Blog. 

Annette Groen: “Het doet me goed dat er bekenden zijn die het willen lezen."

Nichtje: “Lijkt mij ook wel spannend als het mensen zijn van dichtbij.”

Annette Groen: “Ja, maar ik ben allang zover dat ik het over mijn gevoel, mijn beleving wil hebben." “ Het interesseert me niet meer of iemand daar iets van vindt.” “ Een leven lang aan de buitenwereld iemand laten zien, die zij willen zien is voorbij.” “Ik wil me niet meer aanpassen, wel lastige conditioneringen veranderen."

“Hoe kan een gevoel nu oneerlijk zijn ?” “Of hoe kan een je gevoel slechte intenties hebben ?” “Als je er goed over nadenkt, is dat toch raar"? “Toch probeerde ik altijd mijn ware gevoelens onder het tapijt te schuiven omdat ik bedacht dat de toehoorder het niet aan zou kunnen." “Hoe maf is dat ?”

Nichtje: “Ja heel maf inderdaad.” “En toch doe ik het nog steeds." “Echt heel moeilijk om niet te doen.”

Annette Groen: "Je bent nog toch nog jong, kan je bedenken hoelang ik dit gedaan heb.” "Waarom voelen mensen zich onderling aangevallen als je je gevoelens uit ?" "Zou het niet mooi zijn om dit gewoon aan te kunnen horen, het voor waar aan te nemen en vervolgens rekening mee te kunnen houden los van hoe jij het voelt ?" “Zodat beide kunnen zien dat je in eenzelfde situatie het totaal verschillend voelt en kan beleven." “En........het allerbelangrijkste, dat het allemaal WAAR is !!!!"

Nichtje: “Ja inderdaad.”

Annette Groen: "Dit gesprek gebruik ik vanavond in mijn Blog,......" “Ik lig op bed omdat ik niet kan lopen, dus maak niets vandaag niet veel mee en Ton is naar Veldhoven de hondjes ophalen.”

Nichtje: “Heb je veel pijn?”

Annette Groen: “Ja, daar kan ik kort maar krachtig over zijn.” “Ik ben niet ziek hoor, misselijk als ik probeer te lopen, dus blijf ik liggen tot het over is.”

Nichtje: “Nee, maar ik weet een beetje hoe het is." “Soms kan ik alleen maar naar het plafond staren.”

Annette Groen: “Ja, het is onhandig, vervelend misschien, maar m'n humeur verandert er niet echt door."

Nichtje: “Gelukkig.”

Annette Groen: “Ik heb een leven lang training met pijn en met niets kunnen doen.” “Ik onderga het en meer niet jôh." “Als ik aan mijn vakantie denk, word ik weer helemaal gelukkig.”

Nichtje: "Ja, het zag er uit als een heerlijke vakantie.”

Annette Groen: “Was het ook, we hebben in augustus weer een weekje geboekt als de heide in bloei staat.”

In de eerste plaats voel ik me vereerd dat een nichtje de moeite neemt mijn Blog te lezen en om zo af en toe te reageren. Ook dat zijn cadeautjes die mij gelukkig maken. Over gevoelens van anderen respecteren, daar ben ik op zich heel goed in, maar hoe dichter bij mij hoe moeilijker het is. Hahaha, zo zou ik toch ook meer mijn eigen visie op m'n man moeten toepassen. Hij is nu eenmaal anders dan ik, en dat is goed. Ik ben niet perfect, duidelijk een controlfreak. De een is van de losse pols, wat nog weleens uit de hand loopt. De ander van de strakke hand, wat weer weinig beweging geeft en minder avontuur. En, nou ja, wat maak ik me druk ? Er is geen man overboord, dingen lopen gewoon anders dan ik bedacht had…..

13 juni 2025

dag 93

Vrijdag de 13e !!! Nu snap ik het ! Vanmorgen zijn wij bij het hotel nog een eindje gaan fietsen om het af te leren, nog voor de hitte die voorspeld was. Er is weer iets misgegaan in mijn heupen waardoor ik door m'n benen zak en lopen vrijwel onmogelijk is. Maar…….een mooie vakantie hebben we in de pocket. Ton heeft de auto ingeladen en de fietsen op de aanhanger gedaan, dit duurde echter een eeuwigheid waardoor het tijdens het wachten al bloedheet begon te worden. Normaal zou ik me er dan mee gaan bemoeien door te helpen of sneller iets op te lossen. Nu zat ik daar met mijn verlammende zenuwen in mijn heupen geduldig te wachten. Blij te zijn dat ik geduld op kon brengen en vriendelijk bleef tegen Ton. Ja, ja, mijn emoties en frustraties onder controle. Het ergste weer voor mij is hitte, dat noem ik dan ook ‘noodweer’. Storm, regen en onweer daar geniet ik van. Ja, verschil moet er wezen. We zouden terug naar huis rijden door de snelwegen te vermijden. Ergens in het bos nog te gaan lunchen. Gezellig het vakantiegevoel nog zo lang mogelijk vasthouden. We rijden weg en Ton vertelt dat zijn zoon vanmiddag in Almere speelt. Vanbinnen vlamt er dan iets op in mij, maar adem in, adem uit, kon ik er rustig uitbrengen : "Hoe laat ?” "Wil je daar naar kijken dan ?" Hij gaat dan op zijn horloge zitten kijken, en ik heb direct het gevoel dat mijn vakantie weer voorbij is. Met hele onschuldige ogen (die ik vaker zo zie) zegt hij : "Nee, hoor, dat hoeft niet per se." Ook dit laat ik voor wat het is. Vrij snel kan ik mijn irritatie loslaten en weer in mijn romantische vakantiegevoelens duiken. We rijden door de bossen richting huis, en ik zie nog een gezellig restaurant aan de rand van het bos. Op dat moment stel ik voor om daar te gaan lunchen. Helaas geeft mijn man gas en rijden we weer de bossen uit, via de Betuwe nu richting huis. Op deze B-wegen komen we goedkope benzinestations tegen, dus vraag ik aan Ton : “ Is het geen tijd om te tanken ?” Meneer Mijs vond dat niet nodig, geeft gas en rijdt door. Langs de weg komen we geen gezellige restaurant of brasserie meer tegen, terwijl mijn maag knort. We zien een bruin bord met een lepel en vork en besluiten dat te volgen. We rijden daarvoor het plaatsje ‘De Klomp’ in. Na een aantal kilometer blijkt het een verwijzing naar een kantine van een camping te zijn. Al wekenlang eet ik geen gefrituurd eten of koolhydraten, waardoor ik haast geen last meer heb van mijn maag. Hier komen we niet verder dan een patatje en een kroket. Het moet maar…..Eindresultaat, de honger gestild, pijn in mijn maag en rommelende darmen. Weer snelwegen vermijdend verder, nu over de Diefdijk. Een lang smalle dijk met veel ongezellige hobbels en kronkels. De rijstijl van mijn man daar ben ik heel zacht uitgedrukt, niet een fan van. Doodsangsten sta ik uit. Natuurlijk ligt dat bij mij, dat geef ik direct toe, maar als het kan rij ik zelf. Mijn auto heeft geen trekhaak, dus zijn we met de auto van mijn dochter op stap, helaas kan ik dan niet rijden. Op die dijk steeg mijn stressniveau gestaag…. Al piepend probeerde ik geen ruzie te maken, dat vergt al heeeel veel energie. Ton voelde de spanningen wel aan en zei; “Zullen we het laatste stuk de snelweg pakken ? “ “Graag, ik wil naar huis ! “ We rijden de drukke oprit op van de A15……Drup, blub,blub, tank leeg ……  Stressniveau door het dak, maar ik wilde me inhouden, niet boos worden, geen verwijten, totdat………die mafkees wilt uitstappen omdat men dan beweging ziet !!!! Ze zoeven met 100 kilometer per uur rakelings langs je heen !!! Ik geef toe, echt blij ben ik op dat moment niet met meneer eigenMIJS, maar van hem af is nu ook weer niet de bedoeling. Het wordt wachten op de ANWB wegenwacht. Rust, adem in, adem uit, negeer mijn  hartkloppingen, het komt goed, licht in mijn hoofd, de hitte neemt toe, ga ik flauwvallen ? Ton is nooit rustig, hij moet bewegen, zijn vingers heen en weer bewegen, friemelen aan zijn mobiel die leeg is, opladen in een auto die niet gestart kan worden, iets van de achterbank pakken en dan weer terug. Het enige wat ik wil is ademen, rust en geen beweging in mijn buurt. Dan komt de ANWB met een takelwagen !!! Ik kan niet meer lopen en ik ben oververhit met ernstige hartkloppingen. “Mevrouw, blijft u maar zitten want ik krijg u niet in mijn cabine.” Ton, wilt naar me zwaaien, zo van tot zo……. NEE !!!! “Ik blijf niet alleen in de auto terwijl we op die wagen getakeld worden !” Gelukkig, luisterde meneer eigenMIJS voor het eerst vandaag naar zijn vrouw, dus samen met wagen en al bovenop die vrachtwagen getakeld. Het was achteraf  echt niet zijn bedoeling om mij daar alleen in de auto te laten zitten. Gelukkig, door mijn hoge stressniveau leek dat er wel even op. Achteraf gezien weer een heel avontuur, zelfs trots dat ik toch heel wat emoties heb kunnen parkeren. Thuis linea recta naar boven alles uit en onder een koude douche, daarna ……..RUST

Vrijdag de 13e.

12 juni 2025

dag 92

De hele nacht wakker gelegen !!! Dat is in een hotelkamer andere koek. Je kan niet in de woonkamer gaan zitten om desnoods een poosje naar een film ofzo te kijken. Met m'n laptop in de badkamer gaan zitten vond ik ook geen goed idee. Niets hielp, diep ademhalen, schaapjes tellen , andere stille meditatietechnieken….. Pas om 05.45 uur in slaap gevallen, om 08.30 uur weer klaar wakker. Reden ? Ik zou het niet weten, het enige wat in mij opkwam was dat het misschien een volle maan was. Ik ben nogal gevoelig voor dit soort energieën, nu ben ik nog gevoeliger dan normaal. Dus ik dacht nu net : “Laat ik eens kijken of het überhaupt een volle maan was.” En ja hoor, dat was het dus. Door de volle maan is het langer licht buiten. Je lichaam maakt daardoor minder melatonine aan. Door het felle licht van de volle maan maak je minder melatonine aan, en wordt je minder slaperig. 

Elke maand is er een volle maan, maar in juni is die soms extra bijzonder. Dat komt doordat de maan dan laag aan de hemel staat en daardoor een oranjerode kleur krijgt. Ook oogt de maan groter door de lage stand.

Dit jaar staat de maan uitzonderlijk laag en vallen de kleur en de grootte dus extra op. Doordat bij een lage stand meer licht wordt gebroken, wordt de rode kleur opvallender. Bij een ondergaande zon gebeurt hetzelfde.

Soms wordt de volle maan in juni ook wel de 'aardbeienmaan' genoemd. Dat zou komen doordat de timing samenvalt met het oogstseizoen voor aardbeien. Dat ook de kleur een beetje op die van het fruit lijkt, zou toeval zijn.

Pas in 2043 staat de maan in juni opnieuw zo laag als op woensdagavond. De gekleurde maan is boven Nederland waar te nemen tussen 22.45 uur en 23.15 uur.

Toch voelde ik me vitaal genoeg om weer een rit van 50 kilometer te ondernemen. Je zou kunnen denken dat elk bos hetzelfde is… Nee, Ton en ik zien heel veel verschillende bebossingen hier op de Veluwe. Opvallend geeft het ook steeds weer een andere sfeer. Je leest dan ook het bos in de buurt van Putten, één van de mooiste Nederlandse bomen-verzamelingen heeft, met de oudste sequoia's (1853) van het Europese continent. Het Kleine Pinetum en het Grote Pinetum (pinetum=naaldbomen) zijn ontstaan uit oude kwekerijen die voor het bos op het landgoed werden gekweekt. Enkele boompjes uit het midden van de 19e eeuw zijn inmiddels meer dan 40 meter hoog. (Denk aan een flat van 13 verdiepingen hoog.) Ook kwamen we in het bos houtsnijwerken tegen van bomen waarvan de wortels nog diep in de grond zitten. Nergens kan je terugvinden wie of waarom deze gemaakt heeft. Het was gewoon enorm genieten.

Tijdens de lunch op een terrasje in Putten zag ik een app van mijn zus. Ze schrijft : “Waar ik steeds aan moet denken is dat ik het woord ‘gelukkig’ in verband met jouw eigen gevoel nog nooit heb gehoord!!” "Ik ben onder de indruk.” "Lang leve je CVA, wat een cadeau.”

Wow, is dat zo ? Sinds het CVA praat/schrijf ik makkelijker over mijn gevoel. Inderdaad, sinds ik een bakfiets heb en dus zelfstandig kan fietsen, buiten kan zijn, actief in de natuur voel ik me gelukkig. Dit voel ik sinds ik regelmatig fietst door de Alblasserwaard. Die bakfiets is het beste wat ik ooit heb aangeschaft.

GELUK is voor mij..…zelfstandigheid…..vrijheid…..fysiek in actie zijn…...een natuurlijke omgeving. Alle ingrediënten zijn voor mij dus nu momenteel aanwezig.

11 juni 2025

dag 91

Na een goede nachtrust, was ik super vroeg uit de veren. Dit is voor mij uitzonderlijk, meestal kom ik niet voor 10.00 uur uit mijn bed. Om half 8 onder de douche, helemaal zin in de dag. De hele dag in de natuur zijn en ook nog actief is voor mij de ideale manier om me gelukkig te voelen. Spierpijn en dergelijke ongemakken ervaar ik als een goed teken. Een teken van in actie geweest te zijn en een teken van leven. Pijn nadat ik actief ben geweest, daar word ik altijd blij van. Klinkt misschien vreemd, maar het geeft aan dat ik energie heb en dat is mooi. Om 10.15 uur zaten we weer op de fiets, bewolkt, maar droog. Het plan was om vandaag het rondje naar Elburg te fietsen. Het viel me op dat we meerdere laagvliegende zwaluwen tegenkwamen, waardoor ik ondanks de voorspellingen toch weer slechter weer verwachte. 

‘Vliegen de zwaluwen hoog, dan is het weer schoon en droog, vliegen ze laag, regen voor vandaag.’ Deze volkswijsheid klopt, en dat heeft te maken met de thermiek / luchtdruk. Bij mooi weer vliegen de insecten hoger, bij slecht weer vliegen ze lager. Zwaluwen plukken hun insecten-maaltje uit de lucht, dus vliegen ze waar de insecten zijn. Ze pikken die veranderingen in luchtdruk zelf ook snel op dankzij een orgaantje in hun middenoor – zeg maar de vogelvariant van onze barometer. Zo voorspellen ze dus het weer.

Tussen de middag toen we in Elburg aankwamen ging zowaar de zon schijnen. In dit prachtige stadje hebben we gebakken mosselen gegeten en hebben daarna nog een extra rondje door dit stadje gereden. Bij onze fietsen zat een mevrouw op een bankje te lunchen, ik begon spontaan een gesprek met haar,  bewust van m'n nieuwe sociale input. Daarna wilden we even in de kerk gaan kijken en had ik een gesprek met de koster. Ik vertelde hem dat je kon zien dat iedereen in dit stadje zijn best doet om er iets moois van te maken. De huizen met hele verzorgde gevels, gezellige potten met bloemen etc. De liefde voor hun stadje straalt er vanaf. Mijn spiegeltje zat los en zakte steeds naar beneden waardoor ik hem moest vasthouden. Zo stiekem weg, blijk ik veel gebruik te maken van dit spiegeltje. In een zijstraatje zag ik een timmerman bezig en fietste daar naartoe om hem te vragen of hij een inbussleutel had. En ja hoor, deze vriendelijke man maakt mijn spiegeltje weer goed vast zodat ik verder ontspannen kan fietsen. Mijn man was verbaasd en verrast dat ik dit op deze doortastende manier aanpak. Deze vakantie is goud waard. De beste revalidatie die ik me kan voorstellen……..

10 juni 2025

dag 90

We verblijven in een klein huiskamerhotel. Bij het ontbijt zie je dan direct alle gasten. Een stapeltje 70+ers die daar allemaal zijn om te fietsen in de omgeving. Het regent pijpestelen dus hoor je aan de andere tafeltjes nieuwe plannen ontstaan. Uiteindelijk zijn Ton en ik de enigen die gaan fietsen. Regenkleding hebben we niet voor niets bij ons. Het regent niet alleen maar het waait ook nog hard. Om 11.00 uur weggegaan rond 18.00 uur weer terug. De eerste uren waren het alleen Ton en ik in de tomeloze natuur en de elementen. Halverwege de dag is het een poosje droog geweest, toen kwamen we wel weer wat mensen tegen. Al met al bij elkaar misschien een kwartiertje in de bewoonde wereld geweest, verder de hele dag, bos, heide en zandvlaktes. Werkelijk een feest !!! In het bos zover als je maar kon kijken: Digitalis, Vingerhoedskruid. Diep paars, lila, rose en wit, werkelijk een sprookje ! Zowel Ton als ik hebben dit nog nooit op deze manier gezien. Op de heide en zandvlaktes droom je weg alsof je ergens in ver land op de Savanne bent. Alleen het weer en de geweldige luchten laten je weten dat het toch echt Nederland is. Natuurlijk ben ik wel op de Veluwe geweest, maar een wandelingetje of een toertje met de auto kan niet op tegen deze belevenis op de fiets. Op de momenten dat het zacht regende of helemaal niet, hoorde je vogeltjes die een nocturne floten nadat ze ook uit een schuilplek kwamen. Enorme roofvogels die als vliegende acrobaten tussen de bomen door in het bos vlogen. Een enorme roofvogel op een paaltje midden in de zandvlakte. Helaas was het met een mobiel niet te doen om te fotograferen. Wind, regen en zelfs hagel hebben we getrotseerd, maar pas terug in het hotel voelde ik wat het met mijn lichaam gedaan heeft. Zere billen, pijnlijke onderkant, stijve spieren in bovenbenen, pijnlijke rug en nek, een gezicht dat helemaal gloeit. Ondanks deze mankementen kijken zowel Ton als ik terug op een prachtige dag, een weldaad, een super gelukkige dag !!!

9 juni 2025

dag 89

Tweede Pinksterdag !! We zijn op vakantie gegaan. Een fietsvakantie op de Veluwe. We hebben een hotelletje in Vierhouten geboekt.  Op weg ernaartoe begon het te spetteren, eenmaal van de snelweg op weg naar het dorp ging het werkelijk stortregenen !!! Het kon ons plezier absoluut niet drukken. We zijn echte Nederlandse stoere bonken die op alles zijn voorbereid dus ook regen. Spullen uitgeladen naar onze kamer gebracht, fietsen in de overdekte fietsenstalling. Ondanks de regen was de temperatuur goed ik schat een graad of 18. Nadat we de fietsen gepakt hebben om onze eerste tochtje te maken ging de zon schijnen en hebben we geen druppel meer gezien. Zo heerlijk in de bossen, de vlaktes van de Veluwe die me ook een beetje doen denken aan Zuid Afrika. Mijn denken staat dan werkelijk helemaal uit, ik ben totaal ontspannen. De bloemen, planten, bomen, het tikken van de regendruppels die nog uit de bomen vallen, in één woord magisch. Als er ineens een elfje voorbij zou vliegen, weet ik zeker dat ik niet gek opkijk. Het voelt alsof ik onderdeel ben geworden van een sprookje. We fietsen zo'n 25 kilometer weg. Thuis voelt dit altijd als een heel eind. Nu merk ik niet eens dat we toch nog een groot stuk gefietst hebben. Thuis kennen we zo langzamerhand iedere vierkante centimeter van de Alblasserwaard, wat overigens in ieder jaargetijde prachtig blijft. Deze omgeving is zo nieuw dat ik niet eens voel dat ik fiets. Zo blij dat we besloten hebben dit te gaan doen. De eigenaresse van het hotel heeft allemaal fietsroutes gemaakt, ze op kaart gezet zodat een ieder die daar behoefte aan heeft een route kan meenemen. Wij hebben er 4 uitgezocht. Morgen gaan we een route van 52 kilometer fietsen naar Ermelo. Voor het eerst van mijn leven dat ik een fietsvakantie gepland heb. Thuis fietsen we heel veel, vandaar dat ik dit plan kreeg. Het is fijn om te bewegen, zelf iets actief te kunnen doen. Lopen is heel zwaar, echt een opgave, dus geen optie voor een  vakantie. Een hele vakantie in mijn rolstoel of scootmobiel doorbrengen, daar had ik ook geen zin in. Dit is ideaal, hopelijk blijf ik er zo positief instaan. We gaan het zien

8 juni 2025

dag 88

Verdelen of delen ? Mijn zus reageert vandaag op mijn Blog. Tot nu toe heeft ze het gevolgd maar niet op gereageerd. Zij herkent over de hele linie mijn schrijven. Misschien zelfs voor 3/4 alsof het over haar gaat !!!. Sowieso ben ik blij dat ze reageert. We komen uit hetzelfde gezin en we zijn allebei meisjes. Met een narcistische moeder is dat een belangrijk gegeven. Meisjes staan bij een dergelijke moeder al 5-0 achter. Al eerder heb ik verteld dat deze problematiek voor de buitenwereld onzichtbaar is. Wij als broers en zussen houden van elkaar, maar er is een grote maar. Hoe komt dat ? Simpel zal ik het proberen uit te leggen. Een narcistische ouder zorgt voor verdeeldheid binnen een gezin. De narcist heeft en houdt op die manier de touwtjes in handen. Een kind is per definitie loyaal naar de ouder. De narcist maakt daar gebruik van. Door de individuele loyaliteit van ieder kind, is deze ouder in staat om verdeeldheid en onrust naar elkaar toe te creëren. Bij ons is er onderling dus ook altijd een geconditioneerde voorzichtigheid. Er zijn hele vaste etiketten geplakt over onze personages. Het roddelen van onze moeder over een kind naar het andere kind, was aan de orde van de dag. Dit heeft de cohesie binnen het gezin geen goed gedaan. We houden van elkaar, maar ……. vertrouwen elkaar niet. Het spel naar de buitenwereld hebben wij als kinderen meegespeeld. Een gezellig gezin dat bij elkaar op verjaardagen komt en met elkaar ieder jaar vier dagen op stap gaat in het Hemelvaartsweekend. Ik denk dat het niet aan de buitenwereld laten zien wat er achter de voordeur schuilt, bij ons alle vier op een verschillende manier een vorm van niet durven uiten zit. Echte gevoelens niet laten zien, op een zelfs ongezonde manier. Wij hebben alle vier een overlevingsmechanisme wat zo vastgeroest zit, dat het bijna eng is om het bloot te leggen. Ook mijn zus is bezig om de spoken uit het verleden onder ogen te komen, een plek te geven en angstvrij verder te kunnen gaan. Door dit Blog op deze manier te schrijven doe ik dat. Het is toch wel maf dat op onze leeftijd nog zoveel tegen het licht gehouden kan worden. Dat wat ik dacht verwerkt te hebben er nog een giftige staart achteraan komt. Niet voor niets zit dus het venijn in de staart !!!

Mijn zus stelde voor om hier eens face to face over te praten op het moment dat we allebei denken dit aan te kunnen. Het feit dat we hier allebei voor openstaan om dit te doen is geweldig !!! 

Mijn antwoord was dan ook : “ Schrijven tot nu toe werkt als een tierelier. Ik probeer steeds in een flow te reageren op wat ik zelf zeg. Zo eerlijk mogelijk te kijken naar wat er is. Daar word ik soms zelfs onpasselijk van als ik het opschrijf. Ik heb mezelf er een jaar voor gegeven. Op het moment dat ik voel dat ik het aankan om zonder te veel pijn hierover te praten, laat ik het weten, okay ? "Waarschijnlijk moeten er nog meer schillen afgepeld worden voordat we in openheid en vrijheid echt het hierover kunnen hebben.”

Wij vinden dit allebei doodeng. De deur naar openheid en liefde staat open…..Hoe mooi is dat ?

7 juni 2025

dag 87

Op 31 mei heb ik geschreven over mijn droom die ik had opgestuurd naar iemand die onder andere van droomduiding haar beroep heeft gemaakt. Nadat zij mij een antwoord had gegeven, werd ik weer wakker met een andere droom. (De droom over de K-popband Shinee)  Deze heb ik haar weer opgestuurd, vandaag kwam er weer een reactie……

Hai Annette,

Sorry, het was een drukke week waardoor jouw reacties een beetje ondergesneeuwd werden. Ik wilde nog wel graag even terug reageren.

Bij wat je schreef, kreeg ik het gevoel dat er dus situaties zijn waarbij je jezelf inhoudt. Dat hoeft niet. Het maakt niet uit wat de situatie is, je mag altijd je grenzen aangeven, je mag altijd laten weten dat iets je kwetst of dat je het ergens niet mee eens bent. Want het kan ook nog zo zijn, dat bepaalde oplettende personen in je omgeving weten dat jij zo reageert en hier handig gebruik van maken. Compleet uit je plaat gaan, is inderdaad niet altijd wenselijk, maar je kunt ook op een rustige, maar heel duidelijke manier aangeven dat iets niet ok is. En als je heel boos bent, kun je ook iemand apart nemen. Of je komt er later op terug. De manier waarop is niet belangrijk. Wat wel belangrijk is, is dat je dus in bepaalde situaties niet je grenzen aangeeft. En dat is wel wat deze dromen van je vragen. 

Ik hoop dat het ondertussen wat meer helder voor je is.

Groeten, Yvette

Ondanks dat ik toch aardig mijn mondje kan roeren, laat ik inderdaad vrijwel nooit echt weten hoe ik me voel. Bang voor confrontatie ? Bang om een ander te kwetsen ? Bang om kinderachtig gevonden te worden ? Bang iets fout te doen ? Bang niet aardig gevonden te worden ? Wat het ook is, zal ik op een persoonlijke aanval nooit of zelden reageren. Waarschijnlijk komt het wel door al deze genoemde angsten !!! Het gekke is dat mensen buiten mijn partner, gezin en beste vriendin om, een heel ander beeld hebben van mij. Men denkt echt dat ik alles zeg ! In werkelijkheid dus helemaal niet als het om mijn eigen gevoelens gaat. Het is zeker een aandachtspunt om directer te zijn over mijn persoonlijke gevoelens. Het gaat om de toon waarop ik dit duidelijk zal maken. Mijn dromen vertellen mij dat in ieder geval wel expliciet. Ook deze dame Yvette laat mij dat nogmaals weten.

Doordat ik me bewust ben van dit onderontwikkelde deel in mij, zie ik wel dat er langzaam veranderingen komen. Belangrijk voor mij is wel dat ik assertief wil zijn vanaf nu, en niet met terugwerkende kracht. Daar bedoel ik mee dat ik niet meer de confrontatie wil aangaan over mijn kwetsuren uit het verleden. Ik denk dat ik dan op een hellend vlak kom, het vlak van de verwijten. Zoals een psycholoog ooit in het verleden tegen mij zei : “ Verwijten is verwijderen.” Heel mooi gezegd, dit heb ik altijd in mijn oren geknoopt. Zelf heb ik deze quote later heel vaak gebruikt. Nee, mijn grenzen aangeven zal vriendelijk doch onomwonden en transparant moeten gaan gebeuren vanaf nu. Voor verwijten zal ik op mijn hoede zijn…….

Wel ben ik benieuwd of het me een vrijer mens maakt. Nu momenteel dit onderwerp leeft kan ik ook wat meer naar mijn gevoel kijken. Hoe ervaar ik het inhouden van mijn gevoelens ? Eerlijk gezegd, kan ik daar wél even op terugkijken. Het voelt als een soort van ingekapseld zijn, opgesloten worden, heel benauwend. Terwijl ik dit gevoel nu karakteriseer voel ik letterlijk de verlammende spanning in mijn lijf. Het leeft dus meer in mij dan dat ik tot nu toe heb beseft.

Het is zo apart dat ik iedere dag in absolute stilte een stukje schrijf over een onderwerp dat op die dag voorbij komt, en het zo direct en lichamelijk ervaar. Door op deze manier te kijken naar wat mij letterlijk en figuurlijk beweegt, gaat er een compleet nieuwe wereld voor mij open. Een wereld die er altijd al was, maar onontgonnen blijkt te zijn……

6 juni 2025

dag 86

Een lichte terugslag van een lange maar memorabele dag gisteren. Eerst naar de fysio revalidatie, daarna naar Amsterdam, uit eten, het theater en verder van Amsterdams nachtleven genieten. Pas vanochtend om 04.30 uur thuis. Begrijpelijk dat het een weerslag heeft op mijn gestel nu. Vooral pijn in het hoofd door de spanningen in mijn schouders en nek. Dat is na mijn herseninfarct wel een opmerkelijk punt. Heel snel bouwt het daar spanningen op. Te lang zitten of lopen, in ieder geval het lichaam zo recht mogelijk houden levert spanningen op. Ook mensen, een menigte rond mij heen levert spanningen op. Gisteren kon ik in het moment zijn. Het was een fijne, ontspannen en gemoedelijke dag. Althans zo heb ik het wel ervaren. Achteraf merk ik dan toch dat het wat spanningen zo stiekem weg heeft opgeleverd. Is zo'n dag dan wel voor herhaling vatbaar ? Ja, ik denk dat Ton en ik dat weer vaker moeten ondernemen. Waarschijnlijk ga ik dan met de tijd voelen dat ik de ontspanning kan blijven vasthouden en dat de stiekeme opgebouwde spanningen met de tijd afnemen. Het is me alles waard om weer zo goed mogelijk in mijn lichaam te verblijven en plezier te beleven aan sociale evenementen. Een super sociaal dier zal ik nooit worden. Dat hoeft ook niet. Het extreem vermijden is de andere kant van de medaille. Te……is nooit goed. En… zoals gisteren duidelijk werd blijkt het voor een mens belangrijk te zijn voor het verhogen van het geluksgevoel. Vandaag het lichaam ontstressen en weer vol goede moed verder.

5 juni 2025

dag 85

Hoe word ik gelukkig(er)?

Vandaag zijn we naar een live-opname van de wetenschappelijke podcast van de Volkskrant geweest. Ondertussen in de kosmos genaamd. Bij deze live-opname buigt de redactie zich over de vraag: hoe word ik gelukkig(er)? Onder leiding van Volkskrant-chef wetenschap Tonie Mudde geven diverse experts hun tips voor een gelukkiger leven, waaronder columnist en hoogleraar Ionica Smeets, oud-journalist van het jaar Maarten Keulemans, heelal-expert George van Hal, journalist Anna van den Breemer en  internist Dr.Liesbeth van Rossum Erasmus MC.  Een spoedcursus geluksonderzoek met wetenschappelijk verantwoorde relatietips, ontdekkingen over wat afslankmedicijnen doen met lichaam en geest, een les kosmisch relativeren en een bijzonder experiment met het publiek! 

Vooraf een etentje in het restaurant van Hotel Americain, een mooi art-deco café met glas-in-lood ramen en -lampen. Geweldig !!! Je waant je in echt in een tijd zo rond 1920. In gedachten zie ik mezelf in een losse, rechte jurk, tot halverwege de kuit of knie, met franjes, pailletten en kralen. een lage taille, het korte bob kapsel accessoires zoals een cloche hoed, hoofdband en parelketting de Charleston dansen. Ja, zover gaat mijn fantasie als ik zo een entourage zit. Het eten viel wat tegen. Mijn kippenragout was wat waterig, de smaak op zich niet slecht, maar ik ben zeer gevoelig voor textuur dus heb er uiteindelijk maar een paar happen van opgegeten. Er wordt vriendelijk aan ons gevraagd : “ Is alles naar uw wens ? “ Mijn vriendelijke doch toch botte antwoord is direct : “Nee !!!” Ton is hogelijk verbaasd: “ Dat doe jij nooit zoiets zeggen !!!” “ Normaal gesproken zeg je het tegen mij, maar zegt dan , ach laat maar.”  Grappig, onbewust verander ik wel een klein beetje. Normaal zou ik dat naar vinden voor de serveerster, nu kon ik dat ferm maar vriendelijk aangeven. Uiteindelijk kregen we het dessert gratis. Dat zou ik dan weer gênant vinden, maar nu helemaal niet. Zo kan ik zien dat door te schrijven en mijn voornemens mijn gedrag onder de loep te nemen er ongemerkt wel dingen verschuiven. Het geheel heb ik als prettig ervaren, niet beschroomd na mijn opmerking, heel opmerkelijk, ongewoon voor mij dus.

In het De la Mar theater werd door allerlei wetenschappers vanuit zijn of haar hoek vertelt waar mensen gelukkig van worden of geluk ervaren. Zoals bijvoorbeeld dingen zoals of je een dak boven je hoofd hebt. Heb je genoeg te eten ? Heb je genoeg steun in je leven ? Ben je gezond ? Dit zijn wel de belangrijkste 4 aspecten voor een mens om een geluksgevoel te ervaren. Het bracht me wel even aan het denken omdat ik alle 4 ooit heb moeten missen. Een andere wetenschapper had het over geluk als in kansberekening. Is dat meer hoop, geloof of simpelweg irreëel ? Conclusie van haar was, door zoveel mogelijk te doen je het meest geluk zult hebben. De internist met een ervaringsdeskundige vertelde over waarom mensen dik zijn en wat dat doet met het lichaam. Obesitas is een ziekte en niet zoals zoveel mensen denken de schuld van te veel eten. Er zijn heel veel factoren waardoor mensen dik kunnen worden. Medicijnen om af te vallen moet dus ook echt degelijk onder vakkundige begeleiding gebeuren nadat is vastgesteld welke factoren het zijn die de persoon dikker maken. In Malaga is een conferentie geweest over baanbrekende medicatie op dit gebied. Een onderdeel van afvallen is niet alleen dat men gelukkiger wordt door een meer gerespecteerd uiterlijk, maar ook verandering van receptoren in de hersenen die letterlijk het geluksgevoel verhogen. Weer een andere wetenschapper vertelt over hoe mooi het heelal is, maar hoe gevaarlijk andere planeten, sterren, bliksemschichten in de melkwegstelsels en zwarte gaten zijn. Kortom, een enorm geluk dat wij op aarde leven. Een wetenschapper die vertelt wat de natuur voor ons doet. Wat in de natuur zijn voor ons doet. Het schijnt zelfs zo te zijn wanneer je een lelijke flat in een overbevolkt gebied de ‘Groene Park flat’ noemt, het geluksgevoel van de bewoners al significant toeneemt. Je in de natuur begeven maakt sowieso dat je je gelukkiger gaat voelen door de endorfinen die je dan aanmaakt. Een muziekpedagoog laat ons meezingen met 'Happy' van Pharrell Williams. Zingen maakt een mens gelukkiger, helemaal als je dat met meerdere mensen doet. Een mens wordt gelukkiger in een sociale context. Een relatietherapeut vertelt over hoe je gelukkiger in een relatie wordt. Ze vertelt over de ergernissen over bijvoorbeeld de troep die 1 van de partners maakt, tot hilariteit en herkenning van het publiek. Hier wordt de meeste ruzie over gemaakt. Hoe ga je daar mee om ? Kan je de ander veranderen ? Nee, dus. Ruzie is goed, zelfs gezond binnen de relatie, maar gun elkaar wat, maak afspraken en biedt zo af en toe eens je excuus aan voor je lelijke gedrag. Lest maar wat mij betreft best, komt er een wetenschapper vertellen over een huisdier, namelijk……de kat. Hij vertelt over de oorsprong van de kat als huisdier en dat deze overblijfselen zijn gevonden van mens en katten al ver voor onze jaartelling. Hij laat filmpjes van katten zien zoals we ze ook vinden op bijvoorbeeld Instagram. Mensen worden er blij van, het zien van katten maakt de mens gelukkiger.

Over mijn gewicht ben ik nu wat meer gerustgesteld. Het is duidelijk voor mij dat ik gelukkig wordt van de natuur. In Papendrecht mis ik dat, maar door veel te gaan fietsen in de Alblasserwaard compenseer ik dat. Mijn dieren, katten en honden maken mij sowieso gelukkig. Ik noem ze altijd mijn hartjes. Mijn relatie is goed, ik mopper heel veel op mijn rommelkont Ton. Soms vlieg ik uit de bocht en zal dan ook vrijwel meteen weer mijn excuus aanbieden. Hahaha, volgens mij doen we dat wel goed. Alhoewel ? Hij ziet het oprecht niet, voor zijn gevoel ruimt hij alles op !!! Duidelijk geen verandering mogelijk.  Zingen, ja misschien wat meer zingen is wel een idee. Het sociale is nog wel een aandachtspuntje. Er wordt aan gewerkt………

Mijn eigen conclusie: Geluk is een keuze, geluksgevoel creëer je zelf.

4 juni 2025

dag 84

Verantwoordelijkheid. Op deze dag heeft mijn Blog misschien een vreemde wending. Want wat heeft dit met mij persoonlijk te maken ? Ons kabinet is gisteren gevallen door dhr. Wilders van de PVV die de stekker eruit heeft getrokken. Zolang als ik me kan herinneren volg ik op tv de kamerdebatten. Voor mij is het een soort volkstheater, net als voetbal dat volksvermaak is. Alleen zijn de spelregels door de jaren heen veranderd, tot bijna helemaal verdwenen. Zorg dat je bal in het doel komt, maakt niet meer uit hoe. Dat is wel zo’n beetje de metafoor die er dichtbij komt volgens mij. Ook vandaag weer volg ik de hele dag het kamerdebat over de val van het kabinet. Wat opvalt is hoe men elkaar de schuld geeft, geen enkele reflectie. 

Ik geloof in micro, meso en macro energieën. Daar bedoel ik mee dat hoe men aan de top (macro) is, men dit terugziet in lagere niveaus (meso en micro). Aan de andere kant geloof ik ook dat als het individu (micro) zich als een druppel in de oceaan anders gedraagt, (in dit geval reflecteert en verantwoordelijkheid neemt), dit zou kunnen omslaan naar boven als er genoeg individuen zich hiertegen keren. 

In het klein kom je geen streep verder door elkaar de schuld te geven, dit werkt dus in het groot ook niet. Dit vraagt tussen individuen om een patstelling en dus ook in het groot tussen regeringspartijen. Er wordt een situatie gecreëerd waarin een overleg muurvast zit. Er is geen uitzicht op een oplossing, omdat iedereen vasthoudt aan zijn eigen opvattingen. Elkaar de schuld geven kan gezien worden als een patroon van onvoldoende zelfverantwoordelijkheid en een neiging om de eigen verantwoordelijkheid te ontwijken. Schuld afschuiven zou kunnen komen van een onvermogen om de eigen onzekerheden of imperfecties te erkennen en te accepteren, of van een gebrek aan zelfcompassie. 

Persoonlijk ben ik heel erg voor verantwoordelijk zijn voor eigen emoties, voor eigen reacties, voor eigen acties. Natuurlijk kan ik terug kijken waar mijn gedrag en/of conditioneringen vandaan komen, dat doe ik ook in mijn Blog. Schrijven over een stuk opvoeding, situaties waar ik in beland ben, dat brengt mij rust en inzicht met de optie om dingen te veranderen. Toch blijf ik ZELF verantwoordelijk hoe ik daar nu naar kijk en mee omga. 

Het gehakketak in de Tweede Kamer brengt mij dan heel dicht bij mezelf hoe ik in het leven wens te staan en met de hoop dat er ooit mensen in de Regering komen te zitten met een EQ en IQ om ook op deze manier met elkaar om te gaan en ons Land te willen regeren.

Als de top niet verandert, is het aan het individu. Daar geloof ik in, dat er genoeg mensen zijn die tot introspectie in staat zijn. Er blijft altijd hoop………. 

3 juni 2025

dag 83

Een geluk bij een ongeluk ? Gisteren schreef ik over mijn positieve focus, die ik haal, zelfs uit negatieve ervaringen. Het is een heel sterk overlevingsmechanisme. Waarschijnlijk voor veel mensen iets wat ze zouden kunnen leren. Maar wat moet ik hier leren ? 

Ook nu weer heb ik een aha-moment. Mijn huidige man probeert mij altijd te vertellen dat ik grote delen van het rouwproces oversla. "Je vergeet altijd eerst pijn te voelen of te schrikken, je draait het direct om naar een nieuwe mogelijkheid of een positieve bedoeling.” “Jij zit te snel aan het eind van het proces.” Dit vind ik altijd moeilijk om te horen. “Natuurlijk, voel ik het, maar ik zie direct ook andere dingen.” “ Het is toch juist heel goed, dat ik dit zo doe ?” Door wat ik gisteren schreef, besef ik ineens dat het een conditionering is vanuit een overlevingsmechanisme, zo diep in mij geworteld dat ik niet beter weet. Vaak moeten mensen leren om uit iets lelijks, iets moois te halen. Deze mensen huilen vaak, zij hebben het zichtbaar moeilijk, wat ik dan weer niet begrijp. Nu kan ik zien, dat ik moet leren huilen, de pijn moet voelen, desnoods er even in blijven hangen en ……..dan het licht zien. Zo kan ik zien, dat een ogenschijnlijk 'goede’ uitkomst van een conditionering of overlevingsmechanisme ook te wensen over laat. Het tekort aan emoties hebben én begrip hebben voor de emoties van anderen is daar in mijn geval één van. 

Een mens is nooit te oud om iets te leren, moet ik maar denken. Hoe is het mogelijk dat ik nu pas het een en ander scherp zie ? Het is niet dat ik er nooit naar op zoek ben geweest. Het kan nu pas kennelijk. Waarom nu ? Ik denk dat ik het snap. Zoals ik al geschreven heb zijn mijn emoties ongecontroleerd geweest na het herseninfarct. Op de gekste momenten zijn deze vreemde explosies meestal gericht naar mijn man. Het had niets met hem te maken, het kwam gewoon op die manier eruit. Waarschijnlijk vastgezet in mij, ver verborgen, en nu ineens……..knal….eruit. Een catharsis na catharsis met als gevolg helderheid en inzichten. Geen wrok of bitterheid, meer beschouwend, een ontdekkingstocht waar ik dankbaar voor ben.

2 juni 2025

dag 82

Moeder-dochterrelatie. In de serie waar ik naar zit te kijken staat een moeder-dochterrelatie centraal. Daar zet ik mijn vraagtekens bij. Hoe doe ik dat ? Ik ben dochter, moeder, stiefmoeder en pleegmoeder. Veel geknuffeld heb ik niet met de meisjes, wel met mijn zoon. Altijd heb ik gezegd: "Hij was zo knuffelbaar, de meisjes wilden niet." Nu vraag ik me af, is dat echt zo ? Heb ik niet mijn voorbeeld gekopieerd ? Kon ik niet anders, omdat ik niet wist hoe ? Altijd heb ik een blokkade gevoeld naar mijn dochters, terwijl ik tegelijkertijd echt zielsveel van ze hou. Het voelt als een professionele zwemster die verdrinkt in het kikkerbadje. Waarom ? Waarom heb ik mezelf en mijn dochters dit gemis aangedaan ? Kan ik dit nog veranderen ? Is dat niet belangrijk, ook om deze rode draad door te knippen ? Is het mogelijk om het bij mij te laten stoppen ?

Mijn narcistische moeder stelde haar eigen behoeften voorop. Er zijn geen herinneringen dat zij mij ooit heeft geknuffeld, mijn vader gelukkig wel. De jongens waren voor haar een heel ander verhaal, ze kregen zichtbaar meer liefde, maar uiteindelijk gingen ook bij hen haar nooddruften voor. Van de kinderen ben ik wel de enige die ook ontzettend heeft gelachen met haar moeder. Ze was ondeugend, maakte vreemde bokkensprongen waar ik toch wel plezier aan beleefde. Achteraf kan ik zien dat ik mezelf al jong geleerd had positieve ervaringen te laten prevaleren boven negatieve ervaringen. Uiteindelijk ben ik dat gaan doen in alle negatieve ervaringen die ik in mijn leven ben tegengekomen. Een soort geluk bij een ongeluk zou ik dan maar zeggen. 

Hoe is het toch mogelijk hoe ik nu pas bepaalde rode draden kan zien ? Zo heeft mijn oudste dochter een enorme faalangst gehad op school. Mijn man en ik waren allebei daardoor verrast, we hadden dit niet zien aankomen. Een meisje met een sterk karakter, die op het moment suprême compleet dichtsloeg. Nu pas zie ik de connectie met mijn faalangsten als kind. Natuurlijk faalde ik nooit, maar lager dan een 8 was voor mij een regelrechte hel. Tranen met tuiten huilde ik dan, en de pijn voelde ik nog maandenlang in mijn hart. Waarom wilde ik zo perfect zijn ? Om mijn moeder te behagen !!! Dan kon ze over me opscheppen, het was een vorm van aandacht die ik dan kreeg. Tot op de dag vandaag heb ik dit nooit zo kunnen zien !!! Wat ik wel weet is dat de dingen die iemand zelf niet boven water krijgt, doorgegeven worden aan je nageslacht. 

Dit vertelde een psychiater mij bij Stichting 40-45 waar mijn man ooit in therapie was met het tweede generatie syndroom. Dit geldt voor alle conditioneringen die pijn vermijdend zijn, groot of klein. Men zegt dan: “Oh precies zoals haar of zijn moeder of vader.” Klinkt leuk, natuurlijk, maar het is niet nodig. Los het bij jezelf op, en je lost het ook op voor je kind. 

Zo blij met deze zoektocht !! 

Ik schrijf dit zo uit de losse pols op. Is het onzin wat ik zeg ? Werkt het echt zo ? Dus ga ik op zoek hoe er in de psychologie naar gekeken wordt……..

Conditioneringen, zoals onbewuste associaties en verwachtingen, kunnen van de ene generatie op de andere worden doorgegeven via verschillende mechanismen, waaronder transgenerationele overdracht en de invloed van opvoedingsstijlen en familiale gedragingen.

Transgenerationele Overdracht:

Definitie:
Dit houdt in dat pijnlijke levensthema's en onverwerkte emoties van de ene generatie naar de andere worden doorgegeven, vaak onbewust.

Mechanisme:
Als een ouder bijvoorbeeld een traumatische ervaring heeft gehad, kan dit de emotionele ontwikkeling van het kind beïnvloeden, waardoor het kind later in de levensloop dezelfde patronen kan vertonen.

Gelukkig, het blijkt dat ik dit goed begrepen heb ! Het is duidelijk dat ik verre van een perfecte moeder ben. Wel doe ik mijn best en zal ik mijn best blijven doen……dat maakt me dan weer een beetje meer perfect…..(knipoog)

1 juni 2025

dag 81

Verlies is een aanwezigheid, je neemt het altijd met je mee. Opvallend mooi gezegd !!! Dit wilde ik direct opschrijven. Het is waar. Wanneer je verlies blijft zien als …..weg, het komt nooit meer terug. Je geeft het verlies dan geen ruimte, waardoor het pijn blijft. 

Kan je verlies op een moment zien als iets………wat blijft en dus aanwezig is, dan krijgt het ruimte. Ruimte voor de mooie herinneringen of ruimte voor nieuwe mogelijkheden. 

Verlies alleen krijgt zo'n zware lading. Verlies als een aanwezigheid krijgt bestaansrecht.

Het maakt niet uit of het gaat om het verlies van een geliefde, naaste, vriend, of verlies van gezondheid, lichamelijke ongemakken. Verlies van geld, van baan, noem maar op. Natuurlijk eerst de pijn voelen, ook dat is belangrijk. Het gaat erom dat je op een moment je verlies omarmt waardoor het een aanwezigheid wordt waar je iets mee kunt doen. Al het bovenstaande heb ik ooit meegemaakt, uiteindelijk ben ik er een sterker mens door geworden. Ik heb gemerkt dat zolang ik adem, leef ik. Dat betekent dat ik ervoor gekozen heb om te leven, overleven, beleven, doorleven, voorleven, voortleven, samenleven. Leven ieder moment zo optimaal mogelijk. Ieder mens maakt moeilijke periodes mee. Het maakt ons mens, mens om te groeien, mens om te ontwikkelen, mooi mens…..

Door verlies verandert er iets. Verandering zorgt voor beweging. Het is zo belangrijk om de verandering na verlies aan te gaan. Bij stilstand is er achteruitgang. Waarom ? Het leven is een weg, geen einddoel. Je kunt doelen hebben/plannen hebben, soms komen ze uit, soms komt er iets tussen waardoor het niet lukt. Het leven is veranderlijk, beweeglijk. Het leven vraagt om flexibiliteit. Makkelijker gezegd dan gedaan, toch iedere keer na mijn wonden te hebben gelikt weet ik steeds opnieuw de verandering te waarderen.

Beweging door verandering in een spirituele context verwijst naar een proces van groei en transformatie op innerlijk niveau, waarbij je oude patronen loslaat en je openstelt voor nieuwe mogelijkheden. Het gaat om het veranderen van je mindset, je gedrag en je levensvisie, vaak in de richting van meer bewustzijn, liefde en innerlijke vrede. 

De quote : ‘Verlies is een aanwezigheid', kwam bij me binnen op een zeer positieve manier. Waarschijnlijk vergeet ik dit nooit meer, zo mooi geformuleerd vind ik het.

Het doet me denken aan hoe ik ooit ‘Afscheid’ heb beschreven in ‘Mijn Verwerking'.

Afscheid 31 Augustus 2015

Zoals jullie weten woon ik ietwat afgezonderd. Een keuze die ik overigens zelf heb gemaakt. Mijn verwerking/rouwproces wil ik graag delen. Ik merk dat het voor mij werkt op deze manier. Vandaag was ik bij m’n huisarts. Zij vraagt zich af of ik mijn verdriet niet verdring. Hoe kan het dat ik vanaf 24 april, zo kan zijn als ik ben? Ze snapt het niet. Je moet je man toch missen ? Dat is ook zo. Het verwerkingsproces is duidelijk, ik zit er middenin, alleen kijk ik OOK als een buitenstaander naar mijn eigen proces. Dit is hoe ik in het leven sta. Niets meer en minder.

Afscheid nemen begint al heel vroeg in je leven. Je wordt geboren en neem direct afscheid van de geborgenheid van je moederschoot. Je drinkt uit de borst en bent daardoor nog één met je moeder. De geur, de nabijheid, geborgen, veilig. Ook hier komt een eind aan. Soms heel snel, gelukkig voor sommigen mag dit nog even duren. Je blijft thuis tot je naar de peuterzaal gaat. Tegenwoordig zelfs na 3 maanden, kan je naar een kinderopvang omdat je moeder en vader allebei weer moeten werken. Peuterzaal, basisschool, middelbare school, vervolgopleidingen. Steeds weer afscheid nemen. Ook je vrienden zie je vaak niet meer of nauwelijks. Als je pech hebt, sterven in deze periode je opa en oma of andere dierbaren. Huisdieren worden niet heel oud, dus ook hier is het afscheid nemen geblazen. Eerste liefdes, tweede liefde enz. Samenwonen, trouwen is ook al geen zekerheid meer. De roze bril gaat af. Men stapt snel op als het te moeilijk wordt.
Fysiek verander je vanaf baby totdat je hoog bejaard bent. Iedere verandering van je lichaam is steeds weer een afscheid. Verhuizingen, verschuivingen, veranderingen. Je maakt plannen, vooronderstellingen of stelt doelen die niet gaan zoals jij bedacht had.
Vanaf het moment dat je geboren wordt, nemen we steeds weer afscheid. Het doet pijn, het is soms beangstigend, soms fijn een opluchting. Je lichaam reageert hier op. Je voelt het, je ziet het, je kan er niet omheen.
Het leven is onvoorspelbaar, het is een beweging die je ogenschijnlijk niet onder controle lijkt te hebben. Als je leert te genieten in het moment, voel je geluk, vrede. Accepteer de flow van het leven. Probeer niets te plannen, niets onder controle te houden. Wanneer je dat wel doet, hou dan altijd de mogelijkheid open dat er iets kan gebeuren waardoor je jouw plan zou moeten aanpassen of veranderen. Wees flexibel. Kijk naar de natuur die soms verwoest, breekt, verdwijnt zelfs, maar er komt iets nieuws voor terug. Het herstelt zich iedere keer weer. Wij zijn onderdeel van die natuur. Waarom zou het bij ons anders zijn ? In ons leven schijnt de zon, en gaat hij ook steeds weer onder. Het regent, het stormt, het sneeuwt, het hagelt, het is windstil enz. De houdbaarheid van een mensenleven ligt tussen de 0 en 100 jaar. Hierdoor zijn we in het leven van één ding verzekerd, we gaan allemaal dood. Wat daarvoor of daarna gebeurt, vult een ieder in, naar geloof, overtuiging etc.
Leven tot de dood erop volgt is dus mijns inziens iets heel natuurlijks. Waarom wordt er dan toch aan deze enige zekerheid zo zwaar getild ?
Als je kan zeggen, hij of zij heeft tot het eind zijn/haar leven ten volle geleefd. Hoe mooi is dat ?
Met trots mag ik vertellen dat mijn man, tot het laatste moment heeft geleefd !!! Het was een bijzondere ervaring daarbij aanwezig te zijn. Met recht de moeilijkste maar ook de mooiste periode van mijn leven. 

Het leven heeft mij geleerd dat ieder verlies of afscheid niet het einde betekent. Het is onderdeel van mijn weg. De aanwezigheid ervan maakt dat ik in beweging blijf. Daardoor ervaar ik het Leven als iets magisch, iets mysterieus, spannend en mooi.

31 mei 2025

dag 80

Zoals ik al eerder vertelde vind ik mijn dromen belangrijk. Soms kan ik de betekenis ontrafelen, soms niet. In ieder geval schrijf ik hem wel op, want wie weet komt hij ooit in gedachten weer bij mij langs en kan ik er wel wat van bakken. Nieuwe dingen probeer ik uit zoals nu ook weer.  Afgelopen maandag werd ik wakker uit een droom. Nadat ik hem had opgeschreven dacht ik: “ Ik ga eens op internet zoeken of er mensen zijn die in droomuitleg zijn gespecialiseerd.” "Toch eens kijken wat zo iemand zegt over mijn droom.” Zo gezegd zo gedaan, stuur ik mijn droom op, en zou tegen een kleine betaling na enkele dagen antwoord krijgen………Spannend ! Het antwoord kwam vandaag !!

Mijn droom…..,

Maandag 26 mei 2025. Vanochtend word ik wakker uit een droom. Er gebeurt in feite niet veel in deze droom, maar voor mijn gevoel heeft het zich meerdere malen herhaald. Ik geloof dat ik de droom een aantal keren actief heb willen veranderen, zoals ik wel vaker doe als ik droom. Vanochtend is mij dat niet gelukt. 

Aan een keukentafel zitten drie mensen te praten, waaronder ikzelf. In droom zie ik mezelf vanaf de rug. Rechts van me zit een jongeman, slank tegen het magere aan, donker haar, wit t-shirt. Ik weet niet wie het is. De andere persoon is er wel maar kan ik niet echt meer voor de geest halen. Op een moment komt mijn huidige man erbij zitten aan mijn linkerkant. Hij heeft naar het gesprek geluisterd en geeft deze jongeman MIJN roze Disney koekoeksklok !!! Ik schrik ontzettend, want ik ben een Disney-adult die jarenlang originele Disney items heeft gespaard. Weliswaar in een andere fase van mijn leven, maar het gaat me wel aan het hart dat iemand dat zomaar weggeeft zonder het met mij te overleggen. Het is ook schokkend dat mijn man totaal niet aanvoelt wat dit soort items voor betekenen. Ik probeer de droom steeds te veranderen. Ga het om een klok die deze jongen nodig heeft ? Geef hem dan de gewone keukenklok, dan is hij ook geholpen. Dit probeer ik steeds te veranderen, maar helaas komt mijn man steeds met de roze Disney-klok binnen. Op het laatst maak ik in mijn droom nog een foto van mijn klok als een soort herinnering. Ik zeg er niets over, niet tegen mijn man en ook niet tegen deze jongen. Dan word ik wakker…….

De duiding van de deskundige……

Hai Annette,

Hierbij mijn droomduiding voor jou.

Iemand is schokkend over jouw grenzen heen gegaan! Je bent er nog van aan het bijkomen en je binnenste voelt nog helemaal ondersteboven gehaald. Hoe kúnnen ze?! Het probleem is, dat je best wilde helpen, maar niet zo, niet op deze manier! Niet ten koste van jezelf! En zonder overleg, dit werd zomaar ineens besloten en jou werd niks gevraagd. Verontwaardigd en verward ben je. Hoe kunnen ze dit nou doen? Hoe kunnen ze jou nou op deze manier schaden? Terwijl jij best bereid was om te helpen? Hoe kan iemand zo over jouw grenzen heen gaan en je pijn doen? Je hoofd tolt er van.

Wat je van deze situatie mag leren, is om eerder van je te laten horen. Je hebt geprobeerd het zelf op te lossen, de situatie te sturen, maar dat is je niet gelukt. Als je je uitgesproken had, je kenbaar had gemaakt, dan was het niet zo gelopen. Maar voor jouw gevoel kon dat niet, want iemand had hulp nodig. En je wilt niet overkomen als iemand die niet wil helpen. Maar door je niet uit te spreken, heb jíj er nu last van. En dat is niet de bedoeling. Het is niet de bedoeling om iemand anders te helpen ten koste van jezelf. 

Voor jou voelt het alsof iemand over je grenzen heen is gegaan, geen rekening met je heeft gehouden, terwijl jij van goede wil was. Maar als jij niet van je laat horen, hoe moet de ander dan weten waar jouw grens ligt? Had dat maar duidelijk moeten zijn? Blijkbaar was het niet duidelijk. Ik heb niet het gevoel dat het wel duidelijk was, maar dat iemand er tóch voor koos om over je grens heen te gaan, ook al kwam dat voor jou misschien wel zo over. Hij/zij was gewoon zó bezig met z'n eigen sores, dat hij/zij niet echt met jou bezig kon zijn. Dan is het jouw taak om die persoon duidelijk te maken dat iets voor jou niet ok is.

Iemand anders kan niet in jouw binnenste kijken. Vanbinnen zijn je gevoelens zó overduidelijk, dat je het je niet voor kan stellen dat ze voor anderen niet op te merken zijn. Maar dat is wel zo. Jij mag duidelijker laten weten hoe je je vanbinnen voelt en wat jou te ver gaat. Doe je dat niet, dan zullen mensen over je grenzen heen gaan, simpelweg omdat jouw grenzen voor hen niet duidelijk zijn.

Maar dat is wel spannend, om je zo duidelijk uit te spreken. Dat heb je van huis uit niet meegekregen. Zachtaardig zijn, welgevallig, meegaand, behulpzaam, zo hoor je je op te stellen. Het is echter beter voor jouw welzijn om duidelijker en directer te zijn. Want de meeste mensen zijn er niet per se op uit om over jouw grenzen heen te gaan. Ze proberen hun doel te bereiken, te krijgen wat zij willen en als ze van jou geen 'nee' te horen krijgen, nemen ze aan dat het ok is. Het is jouw verantwoordelijkheid om het aan te geven als dat niet zo is. En dan kun je nog steeds heel behulpzaam zijn, maar wel binnen jouw grenzen. De behoeftes van een ander mogen nooit belangrijker zijn dan je eigen behoeftes, dat mag altijd je uitgangspunt zijn.

Wat je hierbij kan helpen, is een meditatie voor de Keelchakra. Deze kun je hier vinden: https://youtu.be/0P0SSQSBxLo. Doe deze oefening de komende week elke dag een keer, de week erna om de dag en daarna wanneer je merkt dat je het moeilijk vindt om je uit te spreken.

Daarnaast kun je een affirmatie gebruiken om je hierbij te ondersteunen. Een affirmatie is een positieve zin die je honderden keren voor jezelf herhaalt. Dat mag hardop, maar dat hoeft niet. Hiermee herprogrammeer je een onbewuste negatieve overtuiging in een positieve overtuiging. Dit verandert hoe je je gedraagt, wat je uitstraalt en daarmee wat je aantrekt. Een goede affirmatie voor jou op dit moment is IK BEN BELANGRIJK. Herhaal deze zin maar héél vaak. Je hoeft ze niet te tellen, of allemaal achter elkaar te zeggen (denken). Herhaal deze affirmatie maar als je in de auto zit, was aan het vouwen bent, onder de douche staat, etc. 

Ik hoop dat deze droomduiding je inzicht geeft en vooruit helpt. Mocht je nog vragen of opmerkingen hebben, dan hoor ik ze graag van je.

Fijne dag, groeten Yvette

Mijn reactie nu …..

Tja, het is herkenbaar, ook dubbel. Aan de ene kant word ik gezien als een botterik die alles zegt zonder in te voelen wat het voor een ander zou kunnen betekenen. Het woord diplomatiek kan je niet aan mij koppelen. Aan de andere kant laat ik mensen heel ver over mijn grenzen gaan. Wat is het verschil ? Wanneer reageer ik direct ? Wanneer reageer ik niet ? 

IK MOET OVER DEZE UITLEG NADENKEN, EN BESLUIT NOG EEN NACHTJE EROVER TE SLAPEN.

Weer word ik wakker uit een droom. Shinee (Kpop-groep) komt naar Nederland, ik mag ze ontvangen. Ze blijven ook bij mij logeren zolang ze in Nederland zijn. Voor alle 4 heb ik een persoonlijk cadeautje gekocht. Doordat ik ze al 15 jaar dagelijks volg ken ik ze redelijk goed en weet waar ik ze plezier mee doe. Wanneer we alleen zijn vanavond wil ik ze dat persoonlijk gaan geven. Er zijn eerst nog Nederlandse filmcrew en wat journalisten aanwezig  in mijn huis bij de ontvangst. Het is gezellig, de jongens zijn enthousiast. Dan komt ineens één persoon van de crew (hij heeft een zwart t-shirt aan) met het cadeautje voor Minho aan. Ik kijk naar mijn tas en zie dat hij hem gewoon open gemaakt heeft en eruit gepakt !!! Ik ben helemaal verbluft en geschokt, dit doet pijn. Minho is heel erg blij ermee en bedankt het crew-member uitbundig. Ik……..zeg niets, ik voel me leeg……..en word wakker

Jeetje nu droom ik dus min of meer hetzelfde. Dezelfde vorm, andere kleur. Hier is het niet alleen over mijn grenzen gaan, maar ook nog pronken met mijn veren !!!! Hoe vertaal ik dit naar mijn eigen leven ? Of…….is het een waarschuwing voor de toekomst ? Daar ben ik nog niet helemaal uit. 

Wel weet ik dat het aan de context ligt hoe ik reageer. In de eerste droom is het mijn man die ik niet ten overstaan van vreemden wil vermanen, want ik ben niet alleen geschokt ook heel erg boos. Op een explosie zit ik in deze situatie niet te wachten. In de tweede droom precies hetzelfde, een hele crew rond ons heen en journalisten, dan wil ik niet uit mijn slof schieten. 

Wanneer we 1 op 1 zouden zijn dan weet ik zeker dat ik direct zou reageren.

Hoe dan ook, wat deze 2 dromen mij NU willen vertellen blijft een mysterie…………

30 mei 2025

dag 79

Hilde is mijn maatje, mijn boezemvriendin. Haar bijnaam is Popeye, omdat ze klein van stuk is en altijd in de startblokken staat om iets aan te pakken. Niet lullen maar poetsen. Net als Popeye denkt ze niet na, maar ze doet. Wat voor mij vaak hilarisch wordt. Vanuit liefdevolle intenties probeert ze altijd het leven voor mij makkelijker te maken. Letterlijk probeert ze mij mooier te maken dan dat ik al ben. Hahaha, zij ziet er altijd tip top uit, terwijl ik niet zoveel aandacht besteed aan mijn uiterlijk. Als een echte vriendin stapt ze ook weleens op een pijnplek van mij. We reageren vaak heel verschillend op situaties waardoor we ook veel van elkaar kunnen leren. We hebben geleerd elkaar niet te willen veranderen maar te respecteren en elkaar in onze waarde te laten. Klinkt simpel maar is niet altijd even makkelijk. Ze komt langs en refereert aan wat ik in mijn Blog heb geschreven op 15 mei dag 64. Ze snapt niet waarom ik niet trots op mezelf kan zijn, ook mijn zus appte mij hierover. Hilde zegt : “Vertel eens wat meer over jezelf.” "Vertel over je leven, over Yoga, hoe je omgaat met je handicap, hoe je je ingezet hebt samen met GGD over armoede, hoe je je hebt ingezet voor de Vereniging in Dorst.” “Je hebt voor zoveel mensen zoveel betekend en nog, dat mis ik in je Blog.” Natuurlijk hoor ik wat ze zegt, heel lief, maar…….

Het brengt me van m'n stuk. Na een nachtje erover geslapen te hebben, weet ik weer waarom. Mijn Blog schrijf ik zoals ik schilder….in een flow. Op laten komen wat er is, in principe er niet over nadenken. Zie ik iets ? Hoor ik iets ? Ruik ik iets ? Vliegt er een herinnering door me heen ? Altijd iedere seconde gebeurt er iets, op het moment dat ik ga schrijven haak ik daarop in. Proberen vanuit het moment te schrijven is mijn streven. Herinneringen kunnen in het moment daar zijn, dan kan ik er wat mee………Het is niet per se mijn intentie om een levensverhaal op te schrijven. Eerlijk gezegd zou ik niet weten waar te beginnen. Het wordt dan graven in mijn verleden, dat is niet wat ik tot doel heb. Misschien heb ik gemiddeld wat meer pech gehad dan een ander, het heeft me wel gevormd tot de vrouw die ik nu ben. Natuurlijk ben ik okay ! Het is fijn dat iemand trots is op mij en van mij houdt, op het moment van 15 mei voelde ik dat kennelijk niet zo. Volgens mij doet ieder mens op zijn of haar manier zijn best om zo goed mogelijk te leven. Iedereen vanuit eigen ervaringen, conditioneringen, perspectieven en mogelijkheden. Zo af en toe geef ik mezelf een schouderklopje, dat zijn dan vaak de kleine overwinningen. Doe ik dit, of doe ik dat ? Iets tegen mijn zin in doen, meestal iets sociaals, daar geef ik mezelf schouderklopjes voor. Door intensief Yoga te beoefenen heeft het mij uit een rolstoel gehouden, het heeft mij een beweeglijk leven gegeven, dat wilde ik delen met mensen zodat zij op hun manier ook beweeglijk konden zijn. Workshops/lezingen over armoede als ervaringsdeskundige wilde ik ook dát delen in de hoop dingen te kunnen veranderen. Als ik zelf iets heb overwonnen wil ik dat doorgeven in de hoop dat men er wat aan heeft. Al help je in je leven maar één mens, dan is je missie volbracht. Niet iets om trots op te zijn, maar meer een hoop dat iedereen dit doet. Hoe mooi zou de wereld dan zijn ?

29 mei 2025

dag 78

Hemelvaartsdag. Ten eerste heb ik vandaag mijn schilderij 'Maskers’ afgemaakt. Trots op mezelf weer creatief bezig te zijn geweest. Tot nu toe bleek het voor mij een onmogelijke taak. In een opleving was ik hieraan begonnen, de revalidatie vergde echter zoveel dat er geen energie meer overbleef om iets anders te doen dan. Een tijd lang bestond mijn leven uit trainen en op bed liggen. 

Op dag 7, 20 maart heb ik geschreven over de betekenissen van dit schilderij.

Vandaag op Hemelvaartsdag denk ik altijd aan mijn schoonmoeder die op 21 mei 1998 op Hemelvaartsdag is overleden. Een markante dame, zeer eigenzinnig. Geen gewoon Indisch meisje….. 

Dagen voor haar overlijden ging iedere nacht het plafond open en kwam er een fanfare langs met Louis Armstrong muziek. Aan haar bed stond dan een meisje van een jaar of 11. Lange donkere haren in een wit jurkje. Volgens mijn schoonmoeder een klein Indisch meisje. Ze vertelde dit soort dingen alleen aan mij op het moment dat we samen waren. Ik zei dan tegen haar : “Waarom ga je niet mee met de fanfare ?” Dan mompelde ze : “Borderline, borderline……” Of ik wreef over mijn 5,5 maand zwangere buik en vroeg haar:  “Wil je dit kleinkind niet zien?” Ze antwoordde direct : “Nee, ik ben er niet nieuwsgierig naar, mijn tijd zit erop.” Daar zit je dan met je zwangerschapshormonen, keihard worden afgewezen, dat voel je dan wel. Veel later dacht ik : “Dit had een antwoord van mezelf kunnen zijn, eerlijk en bot.” Niet voor niets kon ik goed met haar opschieten. Ze was bijzonder, eigenzinnig, geen scrupules. Gewetensbezwaren, twijfels of aarzelingen in dat wat zij vond, was er niet bij. Nee, ik keek in mijn spiegel, dus waarom zou ik deze afwijzing nog meenemen in mijn trauma-kast ? Met dit inzicht was dat dus echt niet nodig. Het beeld hoe ik aan haar bed zat ben ik nooit vergeten. Ze vertelde ook heel beeldend over wat ze allemaal zag en ervaarde. Nu nog lijkt het of het mijn eigen beelden zijn, ook ik zie die fanfare voor me, hoor ik de muziek en zie ik het meisje. Het blijft wonderlijk hoe dingen in je geheugen gegrift zijn. Ik denk altijd: “Als het zo duidelijk bij je blijft, zal het ooit van belang zijn in je leven." Hoe ? Dat weet je pas als je het tegenkomt, dan krijgt het direct betekenis. Het Leven moet wat mij betreft geschreven worden met een hoofdletter, want het is magisch, spiritueel, de mooiste weg die wij mogen bewandelen.

Met liefde denk ik terug aan mijn schoonmoeder.  Jammer dat mijn 2 jongste kinderen haar nooit hebben leren kennen.

https://www.youtube.com/watch?v=wyLjbMBpGDA&ab_channel=xakyxak

28 mei 2025

dag 77

Dromen. Meestal als ik droom en hij blijft hangen, dan schrijf ik hem op. Mijn dromen zijn heel vaak voorspellend. Zo droomde ik al 5 jaar voordat ik hem leerde kennen over Michel. In dit geval had ik hem beschreven hoe hij eruitzag. Het verhaal van de droom bleek achteraf een juiste metafoor te zijn van wat zou gaan gebeuren. Dromen zijn een levend onderdeel van mijn leven. Ik schrijf ze op, maar wil ze niet altijd direct interpreteren, ik sla het op in mijn geheugen en laat het los. Vandaag herinnerde ik me opeens een droom van vorig jaar, ik heb hem opgezocht.

22-04-24. Ik droom over een circuit wat ik moet afleggen. Het begint met een gevaarlijke route: wild kanovaren. Op zich voelde ik me daar vrij rustig onder. Vol vertrouwen dat ik dit zonder kleerscheuren er vanaf zou brengen. En inderdaad veel gevaarlijke momenten, maar ik had het onder controle. Ik beleef deze droom als Annette, er zijn ook anderen die deze route afleggen. Helaas weet ik nu niet meer wie dat zijn. Alleen het gevoel is er wel. Het zijn naasten en bekenden. Opeens kunnen we afmeren. Het is wel in de jungle. Er staat een soort desk waar je je ticket moet laten aftekenen en instructies gaat krijgen voor je verdere route aan land. Terwijl ik aan deze desk sta, komt er een enorm lange slang onder de desk vandaan en omstrengeld mijn benen, mijn hele lijf , mijn nek en gaat zelfs onder mijn kleren. Deze slang heeft een menselijke lichte huidskleur. 

Ik ben zo lang als ik het me kan herinneren al doodsbang van slangen. Vanaf heel jong, een jaar of 3 heb ik regelmatig nachtmerries gehad, waarin ik in een slangenkuil terechtkwam. Badend in het zweet, en met een extreem hoge hartslag, werd ik dan wakker. Dagenlang voelde ik me dan unheimisch. Zie ik Slangen op tv, dan schakel ik hem direct over. 

Nu sta ik in deze droom helemaal omstrengeld door deze ellenlange slang. Ik dacht, ik heb een keuze. Of ik verval in doodsangst, of ik laat dit gewoon gebeuren en zal erop vertrouwen dat ik van dit beest af kom zonder er aan te gaan rukken of gek te worden van angst. In mijn droom voel ik wel wat angst, maar ik kan mezelf inhouden. Ik laat het gebeuren en probeer zo rustig mogelijk te ademen. Ik weet niet hoe ik er vanaf moet komen of hoe dat zal gaan. Sterker nog of het überhaupt wel zal verdwijnen. Met heel veel innerlijke gesprekken lukt het me om vrij rustig te blijven. Er zijn al naasten/bekenden voorbij de desk en zij staan in de verte op mij te wachten. Maf, hebben zij geen last gehad van deze slangen ? Nou, ja, wat maakt het uit. Ik zie wel wat er gaat gebeuren. Langzaam loop ik richting degenen die op mij staan te wachten. Terwijl ik dat doe wikkelen de slangen zich langzaam van mij af. Die hele lange slang heeft er letterlijk een langer eind voor nodig. Voordat ik bij de anderen ben, is er geen slang meer te bekennen. Hoe en waarom dit zo ging weet ik niet. Het voelt alsof ik iets groots heb overwonnen, trots voel ik me. De anderen hebben er totaal geen weet van en ik vertel ze het ook niet. Daarna ga ik mijn weg vervolgen. Dan word ik wakker.

Als ik wakker ben dan blijft dit me zo bij !!!! 61 jaar angst als ik over slangen droom. Nu bedenk ik in deze droom om dit eens anders aan te pakken. Ik word ook rustig wakker, en heb zeker niet het gevoel een nachtmerrie te hebben gehad maar gewoon een droom. 

Inmiddels ben ik nu 62 jaar,  dik een jaar verder. Zoals ik al eerder in mijn Blog heb geschreven is er vanaf vorig jaar fysiek veel met mij gebeurd. De teen die zo ontstoken was, dat ik maandenlang amper kon lopen, daarna verdraai ik mijn knie en m'n meniscus is kapot. Pijn en vocht in mijn knie. Tot nu toe zijn zowel de teen als de knie nog niet geheeld, gelukkig wel een stuk beter. 's Nachts naar het ziekenhuis want mijn hartritme kwam niet meer onder 180 slagen per minuut. Als klap op de vuurpijl een herseninfarct. Je zou wel kunnen zeggen dat ik een hobbelige route heb afgelegd het afgelopen jaar. Een jaar waar naasten er zijn, maar in feite aan de zijlijn moeten staan. Een jaar waarin ik angsten heb moeten overwinnen. Een jaar waarin ik bewust mijn leven anders en vernieuwend wil aanpakken. Een jaar waarin ik weer in het zorgsysteem terecht ben gekomen. Een plek waar vele trauma's van mij liggen. Een jaar waar ik ondanks mijn huidige heftige emoties toch de rust kon bewaren, door iedere keer weer in staat te zijn tot introspectie. 

Zonder de droom helemaal te ontleden, voelt het nu wel dat het een voorbode was van de weg die voor me lag. Fijn om te zien dat ik in mijn droom ook nadacht over hoe ik dingen aan zou pakken. Bewust omgaan met tegenslag of angsten. Het omdraaien tot positiviteit, tot groei, als een goede ontwikkeling.

27 mei 2025

dag 76

Regen. De hele dag regent het, het geeft een goed gevoel. Fijn voor de natuur om voeding te krijgen en te kunnen groeien. Binnen in huis geeft het me een geborgen gevoel. Regen symboliseert vaak reiniging en vernieuwing. Net zoals regen de aarde wast, kan het ook een metafoor zijn voor het zuiveren van de ziel. Na een regenbui lijkt de wereld frisser en helderder, net zoals wij ons kunnen voelen na een emotionele ontlading. Ik vraag aan Ton of we plannen hebben vandaag. Niets in onze agenda's dus dat is een aanleiding voor mij om mijn schilderij 'Maskers’ weer op te pakken. Sinds een paar dagen kriebelt het weer in mij, genoeg creatieve ideeën. Aan dit schilderij ben ik begonnen al snel na mijn herseninfarct. Het was een soort opleving na de insnijdende gebeurtenis, maar al gauw kostte het me te veel energie en werd ik een soort ongecontroleerd emotioneel wezen. Vrij snel bestond mijn leven uit revalideren, rusten, emoties en proberen te balanceren. Absoluut geen ruimte voor andere dingen. Alles wat ik tot nu toe heb ondernomen, ging niet vanzelf, ik zag het als een uitdaging. Visite ontvangen of op visite gaan, een verjaardag, een dagje weg enz. Nu ben ik nog steeds niet 100% hersteld, maar kan ik wel weer met een frisse blik naar de wereld kijken. Opnieuw beginnen, met nieuwe inzichten, nog meer dankbaarheid. 

Deze periode wil ik ook gebruiken om de spoken uit het verleden nog een keer onder ogen te komen en voorgoed los te laten.  Door het gewoon te laten gebeuren in het moment en er niet actief naar op zoek te gaan. Dit heb ik de afgelopen maanden ontdekt dat het zo voor mij werkt. De dromen en herinneringen zijn er opeens, ik kijk ernaar, schrijf erover en kan het voorgoed loslaten. Ja, deze revalidatieperiode is op veel vlakken ook een reiniging.

Zoals een Shaolin monnik vertelt…….’Om iets nieuws te laten gebeuren moet iets ouds verdwijnen. Dat kan soms betekenen los te laten wat je tot nu toe weet.. Leeg deze beker en begin vanaf het begin. Dat is niet makkelijk, maar het is de enige manier om dat wat geblokkeerd is weer in beweging te krijgen. Vul je beker opnieuw, met nieuwe ervaringen, met nieuwe kennis.

Daar doet de regen mij vandaag aan denken, hoe mooi het is, dat wat ongemakkelijk en moeilijk is ook potentie heeft. Voor de natuur, voeding en groei, voor mij nieuwe inzichten, opnieuw mogen beginnen…….

26 mei 2025

dag 75

Wanneer, is het letterlijk pluk de dag ? Wanneer wil ik een nieuwe uitdaging ? Wanneer neem ik rust ? Hoe balanceer ik mijn energie en mijn wensen ? Vandaag op de Fysio revalidatie ging het weer heel erg goed. Zo goed, dat ik een zekere verveling hierin bespeurde. Al 4 maanden doe ik 2x per week dezelfde oefeningen. Het duurde best lang eer ik enige vooruitgang zag. Gelukkig is de vooruitgang nu duidelijk. Tegen mijn therapeut zei ik: “Volgende keer wordt het tijd om eens een stapje verder te gaan. “ Vol energie ging naar huis. Ik kan me nog  de eerste gesprekken met mijn therapeut herinneren.  Deze zei dat het uiteindelijk de bedoeling zou zijn dat door te trainen je energie krijgt en sterker wordt in plaats van dat het minder wordt. Nou, vandaag mag de vlag uit, na meer dan 4 maanden trainen ga ik voor het eerst met meer energie naar huis. Dat is nog eens een ander gevoel dan afgepeigerd te zijn en voor de rest van de dag compleet out. 

Thuisgekomen lekker een bak koffie drinken, daarna weer aan de slag met opruimen van mijn atelier. De auto hebben we helemaal volgeladen met spullen die naar de opslag kunnen. Al een half jaar heb ik plannen om de opslag weer te reorganiseren. Het moge duidelijk zijn dat dit ook zo’n voornemen is waar ik geduldig op heb moeten wachten voordat ik tot actie zou kunnen komen. Ton en ik zijn samen in onze container geweest, we hebben er weer spullen neergezet, en ik heb plannen om de schuur uit te mesten om vervolgens ook in de container te zetten. Terug naar huis zegt Ton tegen mij : “Is het je opgevallen dat je na de Fysio helemaal niet gerust hebt?” Het is inderdaad ongelooflijk de verandering. Toch bleek ik toen we uiteindelijk thuis waren wel moe te zijn, niet helemaal versleten maar moe genoeg om op bed te gaan liggen.

Er komen nu verschillende vragen in me op. Moet ik mijn oefeningen niet veranderen of opvoeren, zodat ik energie erna overhoud ? Of moet ik juist wel mijn oefeningen opvoeren met de kans na de training weer geheel uitgeteld te zijn ? 

Kijk, dat is dus een balans zien te vinden.

Maar hoe ga ik dat doen ? Waarschijnlijk door schade en schande. Stapjes vooruit en weer achteruit. Dezelfde oefeningen blijven doen in hetzelfde ritme en tijd, wat ik saai ga vinden, dus weerzin krijg om naar de Fysio te gaan. Wel energie hebben daarna. Of sneller en zwaardere oefeningen waardoor ik het als een uitdaging ervaar en zin heb om naar de Fysio te gaan. Helaas dan geen energie over hebben die dag. 

Iedere verandering vraagt weer om nieuwe perspectieven, een nieuwe houding, nieuwe inzichten en een nieuwe Balans.

25 mei 2025

dag 74

Vriendschap. Mijn vriendin die 3 mei getrouwd is, kwam vandaag langs. Ton en ik zijn op  weg gegaan naar het feest,  maar we kregen autopech waardoor we besloten niet te gaan. Natuurlijk hadden we met veel moeite ergens een auto kunnen lenen. Alleen op dat moment zag ik het als een voorzienigheid om niet te hoeven gaan, maar mijn rust te mogen nemen. 

Dineke is al heel lang een vriendin van mij. Ongeveer dertig jaar geleden hadden we direct een klik. Men spreekt weleens over liefde op het eerste gezicht, dat heb ik vaak met vriendschappen. Althans dat is bij mij wel vaak de manier waarop dit gaat. Een onzichtbare aantrekkingskracht en op zich overkomt het je. Daar bedoel ik mee dat het niet eens nodig is om actief je best te doen om het een vriendschap te laten worden. Het is er gewoon, een gevoel, een herkenning, een zielsverwantschap. Het is een diepe spirituele verbinding tussen twee personen. Het gaat om een gevoel van herkenning, resonantie en harmonie, gekenmerkt door onvoorwaardelijke liefde, begrip, vertrouwen en verbondenheid. Het is een gevoel van verbondenheid dat verder gaat dan een gewone vriendschap of liefdesrelatie. Het klinkt misschien overdreven maar zo voelt het met Dineke. Ik heb het geluk op deze manier meerdere vriendschappen te hebben. Het is werkelijk één van mijn zegeningen in dit leven. Wanneer we elkaar zien draagt dit bij tot een stukje geluk, het geeft energie. Ongeacht de hoeveelheid tijd die we met elkaar doorbrengen. Of we elkaar nu een dag, week, maand of jaar niet zien, op het moment dat we bij elkaar zijn is het er.

Ook nu dacht ik weer: “Laat ik eens kijken wat een wijsgeer/filosoof zoals bijvoorbeeld Aristoteles hierover zei." Dit is best interessant……

—--

Waar Plato suggereerde dat vriendschappen ontstaan om een leegte op te vullen, zag Aristoteles het anders. Vriendschap rust op een welwillendheid (goodwill) die tussen de vrienden bestaat. Maar de reden die ten grondslag ligt aan die welwillendheid, verschilt volgens Aristoteles. Hierop baseerde hij 2000 jaar geleden zijn 3 typen vriendschap. En het bijzondere is dat ze nu nog altijd actueel zijn.

1. Vriendschap gebaseerd op nut

Ten eerste zijn er ‘nuttige’ vriendschappen. Jullie helpen elkaar als buren, collega’s, studiegenoten of vrienden met een andere gemeenschappelijke basis. Als die basis wegvalt, houdt vaak ook de vriendschap op. Er komt dan weer een andere voor in de plaats. In dit soort vriendschappen gaat het daarom meer om het persoonlijke voordeel dat je uit de relatie haalt, dan om wie je vriend(in) is. Bewust of onbewust, is dat persoonlijke voordeel ook voornamelijk wat je aan de relatie gebonden houdt. Hetzelfde geldt dan vaak voor de ander, waardoor de vriendschap in balans blijft. Het is niet zo dat je de ander geen fijn persoon vindt, hier ligt gewoon niet de essentie van de relatie. Dit type vriendschap is volgens Aristoteles imperfect, omdat het gebaseerd is op iets fragiels. Zo’n relatie kan makkelijk breken en doet dat vaak uiteindelijk ook. Aristoteles schrijft deze vriendschappen vooral toe aan ouderen, die volgens hem eerder geneigd zijn om een relatie op basis van ‘winst’ aan te gaan.

2. Vriendschap gebaseerd op plezier

Deze relatie draait eveneens niet om een authentieke verbinding tussen twee personen. Het gaat om het plezier dat je samen beleeft. Vaak zijn dit vrienden met wie je vooral één ding veel doet: sporten, uitgaan, naar de film of wandelen. Soms draaien deze contacten bijvoorbeeld om jullie gedeelde gevoel voor humor, maar vaak is er op z’n minst één gemeenschappelijke interesse die jullie bindt. Dit type vriendschap is, wederom, volgens Aristoteles imperfect. Hij associeert het vooral met jonge mensen, omdat zij vaker geleid worden door emoties en hun behoefte aan plezier. En dat is ook meteen een reden waarom ook deze vriendschappen vaak uiteindelijk weer ophouden. Je interesses veranderen. En vooral als je jong bent wil je nog weleens compleet op iets uitgekeken raken (uitgaan, bijvoorbeeld). Zo zijn vriendschappen gebaseerd op plezier eigenlijk net zo fragiel als nuttige vriendschappen.

3. ‘Goede’ vriendschappen

Aristoteles beschouwde de bovenstaande twee soorten vriendschap niet als ‘slecht’. Hij vond dan ook dat ze niet helemaal vermeden moesten worden. Wél wilde hij benadrukken dat er veel meer is als het om vriendschap gaat. Dat brengt ons bij het volgende type. Deze ‘goede’ vriendschappen zijn volgens de bekende filosoof the real deal. Het is een pure verbinding tussen twee pure mensen. Omdat de relatie rust op de karakters van de vrienden, is de vriendschap veel stabieler dan de vorige twee types. Deze vrienden zijn niet alleen nuttig, niet alleen leuk, maar ook goed voor elkaar. Ze wensen de ander oprecht het beste en helpen elkaar de beste versie van zichzelf te worden. Zo’n relatie moet zich geleidelijk verdiepen, vaak kan ze alleen dan duurzaam zijn. Volgens Aristoteles duurt deze vriendschap voor zo lang de vrienden een goed mens zijn, en deugd is een permanente kwaliteit. Met andere woorden: dit zijn vrienden voor het leven.

—--

Dit vind ik heel mooi uitgelegd, ik herken alle 3 de types. Vanaf het moment dat ik ooit verhuisd ben naar het huisje in het bos, heb ik de eerste 2 types laten uitbloeien. De vrienden voor het leven zijn er nog. Helaas door de leeftijd beginnen er mij al een paar te ontvallen. Toch merk ik dat ze er altijd zullen zijn, ook in mijn herinneringen. Een dankbaar mens, JA dat ben ik !!!

24 mei 2025

dag 73

Voornemens. Deze dagen zie ik zo duidelijk hoe mijn mechanisme al mijn hele leven werkt. Als ik moe ben of te veel pijn heb, dan zie je me niet. Ik sluit mezelf op, onzichtbaar voor de buitenwereld. Lezen, films kijken of iets maken, al naargelang de ernst van mijn klachten op dat moment. Op het moment dat ik energie heb, word ik actief, krijg ik plannen en heb ik voornemens. Voor de buitenwereld ziet het er vaak uit als hollen en stilstaan, waarin men mij vaak wil tegenhouden van 'hollen'. “Neem je tijd, langzaam aan…", wordt er dan tegen mij gezegd. Helaas gaat dat niet bij mij !!! Het is niet alleen pluk de dag, maar ook pluk het moment. Voor ik het weet is het energieke moment weer weg. Mijn geest, gedachten, het denken, het mentale stuk in mij staat nooit stil, het draait altijd overuren. Mijn lichaam kan daar niet in mee. Wat maakt dat ik in ongeveer de helft van mijn tijd het moet doen met voornemens. Niet in actie kunnen komen, is iets waar ik mee heb leren leven. Ooit werd mij als 12 jarige verteld dat ik met mijn ziekte moet leren leven. De pijnen, het ongemak van lamme armen en benen is inderdaad niet fijn, maar ach, flaporen hebben is ook niet leuk. Nee, het niet kunnen doen wat je in gedachten hebt, dat is moeilijk om mee te leren leven. Lichaam en geest zijn één, zo is het gezegde. In mijn geval zijn het 2 verschillend functionerende delen van één persoon. Altijd heb ik gezegd dat er 2 Annette's zijn. Het lichaam Annette en de denkende Annette. Twee totaal verschillende personen. Sinds een tijdje voel ik meer dat er 3 Annette's zijn, het lichaam, de denkende en de observerende Annette. Deze 3 zijn altijd met elkaar in gesprek in de hoop die drie-eenheid in balans te houden en te zorgen dat deze drie-eenheid zo goed mogelijk blijft fungeren als één mens. De mens Annette die in haar kracht blijft staan. 

Hoe doe ik dat ? 

Door afwegingen te maken die ik zelf belangrijk vind. Zoals liever de dag plukken en ten volle benutten, dan langzaam aan te doen, daardoor mooie momenten voorbij te laten gaan. In feite prop ik een vol leven in de helft van de tijd. Wanneer ik moe ben of pijn heb, stoppen met wat voor actie dan ook. Daardoor blijven er vaak handelingen en acties liggen, waardoor de voornemens zich opstapelen. Gisteren had ik een bundel energie waar ik optimaal gebruik van gemaakt heb. Mijn voornemen was om vandaag mijn atelier op te gaan ruimen nu ik weer energie heb. Dit is één van mijn voornemens al van voor mijn herseninfarct. Gisteren dacht ik : “Eindelijk is het zover, morgen gaat het gebeuren.” En inderdaad, ik ben vandaag aan de slag gegaan. Twee derde is al opgeruimd, dat is me gelukt. Ik wilde even gaan rusten om daarna verder te gaan. Vervolgens ben ik tot het avondeten in slaap gevallen. Dit is eigenlijk in een notendop hoe mijn hele leven in elkaar steekt. Op een slecht moment raak ik ervan gefrustreerd maar wanneer de 3 Annette's in balans zijn niet. Wanneer ze elkaar respecteren, geven ze elkaar de ruimte en zijn ze een eenheid. Dat is de Annette in haar kracht, de Annette die ik kennelijk op dit moment ben…..

23 mei  2025

dag 72

Een sprankje hoop door het opbloeien of herleven van mijn energie. Niet zo zeer dat ik nu beter kan lopen. Nee, dat niet. Het is meer mentaal, doordat ik me energieker voel. In gedachten ben ik alweer aan het schilderen, ik krijg ideeën voor schilderijen, wat een goed teken is. Zin gekregen in een fietsvakantie en daarbij ook een daad gesteld door dit te regelen. Hotel, auto, aanhanger en oppas voor de dieren. In Dordrecht moesten Ton en ik een boodschap doen, in plaats van de auto te pakken gingen we op de fiets. Regenjas mee omdat het weer ietwat twijfelachtig was vandaag. We fietsten door een wijk waar familie woont en we besloten daar even langs te gaan. Fietsen in twijfelachtig weer is nieuw voor mij. Fietsen door bewoonde gebieden is iets wat ik vrijwel altijd vermijd. Spontaan op visite gaan is ook al een zeldzaamheid in mijn geval. Zoveel dingen gedaan waar ik trots op kan zijn vandaag. Voor de meeste mensen lijkt het waarschijnlijk niet veel, maar voor mij een duidelijke stap in de goede richting. Zodra ik creatieve kriebels krijg weet ik dat het goed gaat met me. Me in de bewoonde wereld begeven en ook nog eens op visite gaan zonder me opgejaagd te voelen is buitengewoon. Meestal krijg ik vluchtneigingen, zo snel mogelijk wegwezen. Vandaag niet !!! De hele dag voel ik me goed en ontspannen. 

Thuis gekomen heeft Ton nog mijn bloeddruk gemeten en mijn hartslag, allemaal perfect. Het wordt mij wel duidelijk dat mijn gedrag synchroon loopt met hoe ik me voel. Voor alle duidelijkheid……. Door mijn neurologische aandoening kan ik niet goed lopen en bewegen, dat staat bij mij voor een groot deel los van hoe ik me voel. Vermoeidheid of energieverlies door te veel pijn, dat ervaar ik als 'me niet goed' voelen. Chagrijnig ben ik zelden, wel snel geïrriteerd waardoor ik ga snauwen. Gelukkig is dat alleen in het moment zelf, de irritatie dooft dan snel uit. Zodra er maar een klein beetje energie in mij terugkeert gaat voor mij de zon alweer schijnen. Wanneer ik energie heb, ben ik geduldig, mild, vriendelijk, reageer ik niet zozeer vanuit conditioneringen, waardoor er ook geen nare herinneringen bovendrijven. Nee, wanneer ik energie heb, leef ik in het moment en ben ik in staat om mijn eigen slingers op te hangen.

22 mei 2025

dag 71

Stilte. Karen komt 1x in de week helpen met schoonmaken en vraagt of we muziek willen aanzetten zodat ze beter kan werken. Voor de duidelijkheid, ik hou van muziek, van heel veel verschillende genres, alleen op het moment dat ik er behoefte aan heb. Overwegend hou ik van stilte. Nu ben ik na mijn herseninfarct nog meer gevoelig voor prikkels. Te veel prikkels, te veel geluid, te veel mensen, te veel wat dan ook, maakt me onrustig. Het is niet dat ik per se een kluizenaar ben, ook heb ik mijn wilde jaren gekend. Feesten, disco, veel vrienden, het liefst vertoeven in grote steden enz. Als kind echter hield ik van stilte, weinig vrienden, het liefst alleen in mijn kamertje lezen of met iets creatiefs bezig zijn. Dat rustige kind is volgens mij de Annette die ik het liefst ben en hoe ik me het lekkerst voel. Wel wil ik proberen verjaardagen, feestjes of andere  zaken waar meerdere mensen komen niet meer systematisch te vermijden. Ik zal m'n best blijven doen om op die momenten ook een goed gevoel te behouden. Vanochtend bleef echter de radio uit. Lekker stil, sereniteit. Ook bij de fysio revalidatie was het stil. We waren maar met z'n drieën. Wat is dat een zegening ! Van nature ben ik stil en rustig. Volgens mij heb ik vanaf mijn puberteit me jarenlang in een druk rumoerig leven gegooid om verschillende redenen. Eén van die redenen is om emotionele pijn niet te voelen. Als het ware het leven zo luidruchtig te maken dat het alles overschreeuwt. Op eens hield dit op, ik was er helemaal klaar mee en wilde alleen nog maar stilte en rust. Destijds ben ik toen vertrokken naar Oosterhout om te gaan wonen in ons boshuisje en vervolgens niet meer terug te komen. Stilte is een krachtig instrument. Stilte heeft het vermogen om ruimte te creëren, aandacht af te dwingen en diepe reflectie mogelijk te maken. Nu woon ik alweer een paar jaar met mijn huidige man in Papendrecht. In het begin hoorde ik het verkeer de hele dag langsrazen. Gelukkig is dit een geluid waar mijn systeem aan gewend is geraakt waardoor het nu een achtergrondgeluid is geworden. Mijn lichaam schrikt nog steeds heftig van plotseling harde geluiden zoals bijvoorbeeld een sirene, of als Ton ineens gaat praten zonder dat ik door heb dat hij in de buurt is. Nu ik erover nadenk zijn volgens mij mijn

stresslevel en bloeddruk daardoor wel wat gestegen zo stiekempjes weg. Mijn huidige conditie maakt het er natuurlijk ook niet beter op. Hoe ga ik die belangrijke stilte weer terugvinden of behouden ? Wanneer ik hier dan weer onderzoek naar doe blijkt dat ik dit inderdaad goed aanpak. Stilte creëren door in huis geen radio of tv aan te zetten. In de natuur verblijven, stilte gebieden opzoeken. In stilte schilderen, meditatieve bezigheden. 

Wat doet stilte nog meer met een mens ?

Fysieke voordelen van stilte

• Verlaagde bloeddruk en stresshormonen: Meerdere studies hebben aangetoond dat stilte het niveau van cortisol, het ‘stresshormoon’, kan verminderen. Dit heeft direct een gunstig effect op de bloeddruk en hartslag.

• Verbeterde bloedsomloop: De rust die stilte biedt helpt ook bij het ontspannen van de spieren en het verbeteren van de bloedsomloop, wat voordelig is voor het hele lichaam.

• Verbeterd immuunsysteem: Wanneer je ontspant in een stille omgeving, kan je lichaam zich meer richten op regeneratie en genezing, wat een boost geeft aan je immuunsysteem.

Mentale welzijn en emotionele balans

• Ruimte voor reflectie: Stilte geeft je de kans om te reflecteren op je gedachten en gevoelens, waardoor je meer zelfbewust wordt en emotioneel evenwichtig kunt blijven.

• Verhoogde concentratie: Afleidingen kunnen onze concentratie verminderen. Stilte kan helpen de aandacht weer naar het hier-en-nu te brengen, waardoor je efficiënter kunt werken en studeren.

• Stimuleren van creativiteit: Zonder de constante onderbrekingen die geluid en andere prikkels met zich meebrengen, kan je brein vrijer denken en nieuwe, creatieve ideeën genereren.

Creativiteit stimuleren met stilte

• Een lege canvas voor de geest: In een stille omgeving krijgt je brein de kans om ‘uit te zoomen’ en het grotere geheel te zien. Dit kan resulteren in ‘aha-momenten’ en innovatieve oplossingen voor problemen.

• Ruimte voor intuïtie: Wanneer we stil zijn, kunnen we beter luisteren naar onze innerlijke stem of intuïtie, die vaak wordt overschreeuwd door de drukte van het dagelijks leven.

• Inspiratie uit het niets: Grote denkers en creatieve mensen zoals kunstenaars, schrijvers en componisten hebben vaak gezegd dat hun beste ideeën kwamen wanneer ze zich in stilte hadden  teruggetrokken.

Het is duidelijk voor mij dat een socialere opstelling in het leven sowieso een goed idee is. Voor mijn omgeving fijn om het gevoel te hebben gezien te worden, gewaardeerd en gerespecteerd door mijn fysieke aanwezigheid. Zoals ik al hierboven heb beschreven is mijn hang naar stilte ook nog steeds een goed voornemen. Waar komt het op neer nu ? 

BALANS.

Toevallig heb ik vanochtend met mijn therapeut hierover gesproken dat ik geen moeite heb met kracht maar met balans. Mijn uitdaging is dus in alles letterlijk en figuurlijk……..BALANS.

21 mei 2025

dag 70

Carpe diem. Pluk de dag is een oproep om het leven te benutten en ervan te genieten. Na werkelijk een vreselijke 8 dagen waarin alle energie uit mij weg vloeide en letterlijk leven heel zwaar was, voel ik me als het ware herrezen. Het klinkt bijna religieus, maar het is wel een spirituele ervaring om me zo snel weer beter te kunnen voelen. Hoe in een week tijd de zin in leven zo snel kan kelderen tot een dieptepunt en in een dag weer helemaal vol in het leven kunnen en willen staan. Ton en ik hebben vandaag 38 kilometer gefietst. Genoten van de natuur, het groen, de vele gekleurde wilde bloemen, lammetjes, kalfjes, kuikentjes van zwanen, eenden, futen, waterhoentjes, ganzen enz. Het groen, groener dan groen…. En ik kon fietsen zonder moe te worden. Tegen de wind in flink doortrappen zonder een seconde te hijgen. Alles in volle bloei, zon, wind, blauwe lucht, een waar feest. Ton en ik hebben genoten. Je zou bijna bedenken dat je zo een diep zwart gat nodig hebt om de wereld rond je heen weer zo enorm te waarderen. Geluk zit echt in het moment. Niet in de herinneringen van vroeger of de plannen en/of zorgen voor morgen. Nee, je hangt de slingers van het leven nu op in dit moment. Voor mij zit dat in vooral buiten zijn, de natuur opzoeken. Genieten van de flora en fauna om je heen. Wanneer het geen lekker weer is, zit mijn geluk in zelf creatief bezig zijn, of mij laten inspireren in een museum of bij een tentoonstelling. Duidelijk voel ik dat alles weer mogelijk is. Zo blij dat ik vandaag de rust en liefde weer in het moment kon beleven. Duidelijk weer een vooruitgang in mijn revalidatieproces.

19 en 20 mei

dag 68 en 69

Schoon of smetvrees ? Onze schoonzoon heeft meegespeeld in een film, de première zou zijn op 19 mei  's avonds in Venlo. Leuk natuurlijk om onderdeel te zijn van wat onze kinderen en aanhang bezighoudt. Ton had bedacht er een leuk romantisch tripje van te maken en boekte als verrassing een B&B in Maasbree. Nog steeds prachtig weer dus een topplan. Eén nadeel, mijn hartslag komt niet onder de 100 p/m, mijn saturatie is gezakt en ik ben licht in mijn hoofd. Daarom belde Ton nog naar de cardioloog, die was poep sacherijnig. Wilde geen antwoord geven. "Ga eerst maar weg en maak maar een afspraak.", was zijn commentaar. Ik besloot de knoop door te hakken en weer vanavond terug te gaan op m'n oude medicijnen. Meer dan een week geleden voelde ik me beter dan nu. Dat besluit heb ik zelf genomen, ik ga echt niet door op deze manier. Scootmobiel mee, gewoon op stap gaan, en wel zien hoe het gaat. Oude medicijnen mee, met het idee daar 's avonds mee te beginnen. Maar……..eerst het huis schoon achterlaten. Mijn man loopt heel druk  te werken, is zo lief om voor mij te zorgen en zijn loopt best te doen om ons voor te bereiden weg te kunnen gaan. Allemaal goede bedoelingen, maar dan loop ik naar de keuken en ga direct helemaal uit mijn plaat. Hij heeft op een vuile inductieplaat bakjes met briefjes gezet voor onze jongste zoon, zodat hij weet hoe en wat hij de dieren moet geven. Janken en kwaad alles eraf gooien om de keuken te gaan schoonmaken. Jankend zeg ik; “Mijn huis moet schoon zijn als ik wegga !” “Dat weet ik toch lieverd.", zegt hij dan heel rustig. “Waarom doe je dat dan niet !!!”, schreeuw ik terug. Enfin, met een hartslag van 135 à 140 p/m gaan wij uiteindelijk op stap. Normaal rij ik, maar in mijn conditie zoals hij nu is lijkt me dat niet verstandig dus moet ik dit aan Ton overlaten. Hahaha, dat geeft alleen al aan hoe het met me gesteld is. Onderweg zegt Ton nog een keer : “Natuurlijk moet het huis schoon zijn, maar jouw schoon heeft wat mij betreft iets weg van smetvrees.” Tijdens het proberen rustig te ademen in een poging mijn hartslag wat te temperen, besluit ik het voorval te laten voor wat het is, bied mijn excuses aan voor mijn lelijke gedrag en ga genieten van de vakantiedag. Gelukkig is Ton al gewend aan mijn snelle switchen van humeur. Hij snapt dat ik nu wel heel snel in de vlekken schiet. Deze man is een zegen voor mij.

We hebben een hele leuke gezellige avond gehad. Bij de film zaten we op rij 10, dat was voor mij even afzien om via een luie (zoals in elke bioscoop tegenwoordig) trap daar te komen. Ik denk dat ik wel 20 minuten heb zitten hijgen en moest bijkomen van deze klim. Het was een gezellige avond. Wij kwamen om 01.45 uur 's nachts terug in de B&B, direct heb ik mijn oude medicijnen ingenomen en ben ik met een op hol geslagen hart toch direct in slaap gevallen. Vanmorgen was er een wonder geschied !!! Door dat ene pilletje was mijn hartslag weer normaal, mijn bloeddruk is top en saturatie geweldig. Wow !!!! Ik kan niet vertellen hoe gelukkig ik ben me weer oké te voelen. Het leven ziet er gelijk weer mooier uit. Lopen weliswaar met wandelstok voor mijn balans maar zonder hijgen en puffen. Niet meer 5 stappen lopen naar het toilet en daar bijna flauwvallen door mijn  gejaagde hart en licht in mijn hoofd. Nee, gewoon weer de revaliderende Annette die een beetje uit balans is !!! Weer achter het stuur hebben we er een hele gezellige dag van gemaakt door de dorpen van het land van Maas en Waal.

18 mei 2025

dag 67

Hulp vragen. Het thema van vandaag is hoe moeilijk is het om om hulp te vragen ? Mijn huidige man en ik staan heel verschillend in het leven. We houden van elkaar, we hebben al bijna 50 jaar een klik. We zijn momenteel 7 jaar bij elkaar, en gelukkig nog steeds verliefd. Men zegt weleens vrouwen komen van Venus en mannen van Mars, maar wij komen allebei uit een ander universum. Nou niet overdrijven van een andere melkweg. Ik besef heel goed dat ik nogal uitgesproken manieren heb om met situaties om te gaan. Eén daarvan is nooit om hulp vragen. Waarom doe ik dat niet ? Ten eerste vanuit schaamte. Laat nooit zien dat ik iets niet aan zou kunnen. Onkwetsbaar zijn. Creatief zijn, op zoek naar mogelijkheden. Verantwoordelijkheid nemen voor eigen fouten of tekortkomingen. Ten tweede vanuit angst. Waarom, vanuit angst, vraag ik mezelf  dan af ?  Ik ben bang om afgewezen te worden. Bang om veroordeeld te worden. Geen vertrouwen dat de liefde van andere mensen groot genoeg is om te helpen. Mijn man wil hulp vragen om het voor iemand anders lichter te maken. Gewoon om diegene een stootje in de juiste richting te geven. Dit doet hij vanuit liefde, respect en een diep vertrouwen in de persoon die hij wil helpen. Wij kunnen niet alleen helpen maar met een aantal mensen meer zou dat geweldig zijn. Heel lief van mijn man natuurlijk, maar ik…….werd aan de gedachte alleen al onpasselijk. Ja, misselijk tot bijna overgeven aan toe. Zo diep geworteld zit dit in mij om NOOIT om hulp te vragen. Mijn hart is al een aantal dagen op hol geslagen. Hier wordt het er niet echt beter van. Op dit moment weet ik niet hoe ik van dit gevoel moet afkomen. Ton vindt het heel normaal om elkaar te helpen en om hulp te vragen, dat zie ik bij het gezin en de omgeving waar hij vandaan komt regelmatig gebeuren. Het staat dan een soort buiten mij, dus kan ik het alleen observeren. Het is voor mij heel tweeslachtig. Het lijkt me fijn om elkaar zo te kunnen helpen en om hulp te vragen, maar waar ligt de grens ? Ik heb gezegd : “Regel jij het maar, vraag om hulp maar betrek mij hier alsjeblieft niet in.” Wij benaderen vanuit twee extreem verschillende kanten een probleem. Overal waar TE voorstaat, (extreem wel of niet helpen) mag naar gekeken worden. Wij zijn niet voor niets samen, we hebben nog veel van elkaar te leren.

17 mei 2025

dag 66

Op het moment dat ik wakker word 's morgens vroeg voel ik direct dat mijn hart nog steeds blijft racen. “Hoe voelt dit?", vraagt mijn man. Hij is zelf huisarts geweest, hij stelt mij altijd verderreikende vragen, wat ik overigens soms heel irritant vind. Hoe leg ik het uit ? Gejaagd zijn, is misschien te vaag. “Schrik je weleens heftig ? “ “ Op zo'n moment voel je je hart sneller gaan en bonzen in je borst ?” “Nou, zo voel ik me 24/7.” Dit antwoord maakt het duidelijk. Niet dat dit gesprek mij één stap verder brengt, maar voor mijn man is het in ieder geval duidelijk. Mijn hoofd suist, voelt of ik ieder moment kan flauwvallen. Het maakt me onzeker. Gisteren was ik echt heel erg ongerust, letterlijk doodsangst. In mijn gedachten zag ik mijn vriendin die met hartproblemen vorig jaar ineens dood bleef. Vandaag wil ik dit van me afschudden. Mijn lichaam gewoon laten jagen en bedenken dat het de nieuwe medicijnen zijn die nog moeten aanslaan. Dit ga ik proberen en zal hier vanavond nog op terugkomen of het gelukt is.

Het is me gelukt !!!! We zijn gaan fietsen, er stond een stevig windje, maar dat maakte niet uit. Mijn hartslag is hoog, rond de 100 per minuut, nonstop. Gelukkig verandert dit met fietsen niet. Mijn gedachten vrijmaken van de zorgen om het gejaagde gevoel in mijn lichaam, was mijn uitdaging voor vandaag en dat ging wonderwel goed. Er is niets veranderd sinds gisteren, wel mijn instelling. In mijn leven is het me vaak gelukt om mijn lichaam los te zien van hoe ik het leven beleef. Naast mijn pijnen en ongemakken is het leven zo mooi ! De kunst van genieten van wat er wel is, lukte mij toch altijd. Soms ben ik het even kwijt, zoals de laatste dagen met mijn rammelende hart. De nieuwe medicijnen geef ik nog een paar dagen de kans om het hartritme verder onder controle te krijgen. Lukt het niet neem ik weer contact op met mijn cardioloog. Vol vertrouwen ga ik ervan uit dat ik dit onder controle krijg. Gelukkig dat ik vandaag dit oude stuk van Annette weer teruggevonden heb !

16 mei 2025

dag 65

Vandaag ben ik al 8 dagen ouder dan dat Michel mijn overleden man is geworden. Waarom hou ik me daar überhaupt mee bezig ? Is het angst, nu mijn hart momenteel weer vreemde kuren heeft ? Door nieuwe medicijnen voelt het nu net alsof ik een marathon aan het lopen ben. In rust blijft mijn hartslag hoog. Mijn hart beweegt rammelend in mijn borst. Zeer onplezierig en ook een beetje beangstigend. Ben ik een hypochonder, omdat ik nu steeds aan Michel moet denken ? Of is het iets anders ? Waar ik aan moet denken is het dwangmatig tellen van allerlei dingen. Zie ik een patroon dan tel ik de cirkels of lijnen, in ieder geval dingen die zich herhalen die tel ik. In een hotel tel ik bijvoorbeeld het aantal planken van een lambrizering. Tijden op een klok daar geef ik betekenis aan, niet de tijd zelf maar numerologisch. Rij ik een parkeerplaats op, tel ik de auto's, welke kleuren de meeste hebben enz. Eigenlijk maak ik in mijn hoofd voortdurend foto's van wat ik zie en weet daardoor jaren later of de kleur van een daklijst van een huis is veranderd, of dat ergens een schilderijtje hing. Bij een stoplicht zie ik niet alleen de kleuren maar ook het nummer dat eronder staat. Totaal onbelangrijk, toch tel ik steeds in gedachten en maak foto's in gedachten. Het is niet iets wat ik bewust doe, ik zie veel. Veranderingen groot of klein vallen mij gewoon op. Op die manier sta ik altijd AAN. Vroeger las ik domme romans en tegenwoordig kijk ik naar serietjes op Netflix om mezelf even UIT te zetten. Waarschijnlijk is het beide, de onrust rond sterfdatum en leeftijd  van Michel en het dwangmatig moeten tellen. Mijn innerlijke reis op dit moment is verwarrend, vermoeiend en interessant. Hopelijk komt mijn hart weer tot rust als deze medicijnen aanslaan. Mijn lichaam voelt nu gejaagd, waardoor ik hard moet werken om mentaal rustig te blijven. Alles vergroot zich nu uit. Het dwangmatige tellen is wat heftiger, waarschijnlijk om toch nog ergens controle over te hebben, om de onzekerheid te verbloemen. Doordat ik het herhaal, is het zelfs een vorm van meditatie. Het zijn allemaal onbewuste acties om mijn gehele wezen te beheersen. Mooi om te mogen bemerken dat een overlevingsmechanisme ook nu als ik rustig ben, werkt. Het gaat niet altijd over vluchten of aanvallen, dus ook bij mijn verwarring lichamelijk. Normaal zou ik van alles voelen, maar niet echt opmerken hoe het echt werkt bij mij. Louter en alleen omdat ik mezelf er toe zet iets op te schrijven over hoe het gaat met me, ontdek ik dit soort onbewuste technieken. Dat is toch geweldig interessant.

15 mei 2025

dag 64

Trots zijn op mezelf. Oei, dat is een hele moeilijke. Soms kan ik trots zijn op mezelf als ik iets overwin of wat doe waar ik geen zin in heb en me eroverheen zet. Het zijn de kleine persoonlijke dingetjes waar ik af en toe trots op kan zijn, de zogenaamde schouderklopjes die ik mezelf geef. In een groter geheel, maatschappelijk gezien voel ik eerder schaamte dan trots. Mijn studie is niet afgerond, ik heb geen carrière gehad of iets bereikt in het leven. Sterker nog, samen met mijn gezin zijn we zo arm geweest dat we genoodzaakt waren jarenlang op een camping te wonen. Dat was gelukkig mogelijk door het gedoogbeleid van de gemeente waar wij toen woonden, anders waren we dakloos geweest. Niet iets om trots op te zijn. Op mijn 21ste jaar ben ik 100% afgekeurd. Op dat moment ben je geen waardevolle deelnemer aan de maatschappij. Eerder een last die gekortwiekt wordt en de vrijheid tot maatschappelijke groei wordt je afgenomen. Een inkomen dat nooit meer boven bijstandsniveau zou kunnen komen. Helaas is dat dan wat de buitenwereld ziet, waar je op wordt beoordeeld. Ook al niet iets om trots op te zijn. Wil ik nog een leefbaar leven ? Zo ja, dan heb ik altijd een partner met een inkomen nodig om het leefbaar te maken. Voor iemand met een onafhankelijke geest zoals die van mij is dat ook niet om trots op te zijn. Een handicap hebben met een onafhankelijke geest is ook in dat opzicht niet makkelijk. Dus borst vooruit kin in de lucht en trots bedenken dat ik gezien mag worden……NEE !! Wel vind ik zelf dat ik deze tekortkomingen gracieus gedragen heb, daar ben ik dan wel weer trots op. Volgens mij heb ik toch wel de nodige tegenslagen gekend in mijn leven tot nu toe, maar me nooit hierdoor laten wegblazen. Altijd heb ik gezocht naar een positieve wending. Niet om stoer te zijn, maar om plezier te houden in het leven. Vanzelf ga je dan letten op kleine dingen, zoals het ontluiken van de knoppen in de lente. De vogels, de dieren rond je heen. Kleuren, het licht, het zijn allemaal zaken die me diep kunnen ontroeren. Ja, ik ben wel trots op het feit dat ik het zie en ervan geniet. Laat ik duidelijker zijn, het bewust kijken naar alles rond mij heen, dat is waar ik door werkeloosheid de tijd voor heb en ook neem. Dit alles heeft niets met geld of status te maken. Het is hoe ik mezelf tot nu toe in dit leven ontwikkeld heb, en dan mag ik me soms toch een beetje trots voelen. Laten we zeggen dat ik eerder tevreden ben dan trots.

14 mei 2025

dag 63

Weer een mooie dag. In plaats van fietsen, wil ik een keer proberen te wandelen. Ton en de hondjes mee, op naar het Lingebos. Met m'n Nordic Walking stokken zodat ik niet bang hoef te zijn voor mijn evenwicht en goed rechtop kan lopen. Oh, oh, oh wat viel me dat weer tegen ! We hebben bij elkaar heen en terug naar de auto ongeveer een kilometer gelopen. Het was alleen maar afzien, geen seconde genieten van omgeving en de stilte. Er was helemaal niemand in het bos, daar zou ik normaal gesproken helemaal gelukkig van worden. Pfffft, dat is wel wat anders dan op de loopband bij de revalidatie. Thuisgekomen wilde ik op bed even TV kijken, lekker chillen. Het eindresultaat: Ik sliep binnen een paar seconden en Ton maakte me zojuist wakker voor het avondeten. Ik werd wakker met een barstende hoofdpijn, vroeg hem eerst om paracetamol en om mijn nek met schouders te masseren. Die lieve schat doet dat direct allemaal voor mij. Mijn humeur is al de hele dag neutraal, geen kleine agressieve opvliegingen of anderszins. Het is duidelijk dat ik me niet gefrustreerd voel, maar dit accepteer als onderdeel van mijn revalidatie. Morgen weer naar de fysio, vol goede moed. Gewoon blij met zo'n relaxte dag……..

13 mei 2025

dag 62

Drukte. Het blijft moeilijk om me goed te voelen in grotere gezelschappen. Op de revalidatie was het drukker dan normaal. Het begint met me ongemakkelijk voelen, gevolgd door het lichtelijk benauwd krijgen. Tegen de therapeut zeg ik: " Het is voor mij te druk, ik ga liever naar huis, deze oefening maak ik nog af.”. Van binnen schreeuw ik: "Vluchten, vluchten, zo snel mogelijk !” Dan bedenk ik me opeens dat het een uitdaging zou zijn om gewoon door te gaan, tussen al deze mensen, dat had ik me immers voorgenomen. Warempel, het is me gelukt en volgens mij zelfs met wat vooruitgang. Miniem maar toch vooruit. Ton en ik zouden gaan BBQ-en bij zijn jongste zoon in verband met de verjaardag van zijn ex-vrouw. Natuurlijk is het gewoon buiten dus minder benauwd. Toch probeer ik er dan onderuit te komen, zo subtiel mogelijk probeer ik : “Ton ga jij maar alleen, ik ben moe, dan blijf ik rustig thuis in bed en bij de hondjes.” Hij vindt het duidelijk geen goed idee, en eerlijk gezegd is het ook een rotsmoes, absoluut niet oprecht. Dus op naar de BBQ. Ik heb meer zitten observeren dan me echt bemoeid met de gesprekken. Het voelde echt als overleven. Duidelijk heb ik nog niet een sleutel gevonden om hier plezier aan te beleven. Als een kind ben ik dan weer zo blij om op de fiets te kunnen stappen en naar huis te gaan. Vandaag was een hele relaxte dag. Een afspraak bij m'n huisarts en daarna zouden we weer gaan fietsen. Iedere dag streven we ernaar dat ik train. Rond half drie fietsen we richting Alblasserdam, opeens wemelt het van de fietsende schoolkinderen. Weer krijg ik het er benauwd van. Hele hordes allemaal dezelfde kant op als wij. We besluiten een andere route te fietsen daar waar we zo min mogelijk jeugdige fietsers naartoe zien gaan. Het lukt ons om nog zo'n 20 kilometer te fietsen in alle stilte. Het is duidelijk nog steeds heel moeilijk om me tussen een groep mensen te moeten begeven. Nog steeds overgevoelig voor te veel prikkels. Normaal gesproken was ik dat al, maar nu is het echt een stuk sterker aanwezig. De huisarts benadrukte dat mijn klachten echt wel een jaar kunnen duren en ik nu pas 3,5 maand verder ben, dus het vraagt om geduld. Normaal gesproken ben ik super geduldig, en nu dus helemaal niet ! Ik reageer direct. Het lukt me zo af en toe met mezelf in gesprek te gaan en dan mijn reactie uit te stellen. Dat is dan momenteel mijn vooruitgang. Ik ben benieuwd of ik het ooit prettig zal vinden, het zogenaamde groepsgebeuren………

12 mei 2025

dag 61

Gisteren ben ik aan het eind van de dag naar Ikea geweest om een kastje te halen. Zondag, Moederdag, mooi weer, dus het zal wel niet zo druk zijn. Inderdaad muisstil !!! Met Ton had ik afgesproken door de hele winkel te wandelen , zodat ik die dag mijn training had gedaan. Eén van mijn beste vriendinnen is vorig jaar plotseling overleden. Met haar ging ik regelmatig naar Ikea, om te kijken of er iets nieuws was. Dit was de eerste keer na haar dood dat ik daar weer liep. Even kwam het hard binnen, maar ik vertelde mezelf om haar niet te gaan lopen missen, maar te denken aan de mooie herinneringen. Het is een subtiel onderscheid, gelukkig lukte dat wel. 

Thuisgekomen kreeg ik een berichtje als reactie op mijn Blog. 

____”Ik kan me nog herinneren, dat je me vertelde dat je moeder 'je alle hoeken van de kamer had laten zien'. Ik geloof niet dat ik daar toen op in ben gegaan, gewoon omdat ik het me niet kon voorstellen dat je écht door je moeder werd geslagen. "Maar ik moet je zeggen, dat ik je nu, met mijn huidige levenswijsheid, absoluut geloof!"

Mijn reactie hier0p was : “Ik heb er nooit over nagedacht of iemand me zou geloven of niet.” “Volgens mij sprak ik niet veel over hoe het er soms echt aan toe ging bij ons thuis. “  “Mijn moeder had een narcistische persoonlijkheidsstoornis waardoor zo iemand zich naar de buitenwereld altijd als een heel aardig persoon presenteert.”  “ Dat ging zover, dat wij kinderen niet eens probeerden om het naar buiten te brengen.” “ Ik kan hier heel veel over vertellen maar dat is verleden.” “ Het gaat om nu, toch ?”

De gedachten aan mijn vriendin kwamen hierdoor weer naar boven. Mijn vriendin is heel vaak getuige geweest van de gemene trucjes die mijn moeder mij of een ander aandeed. Vroeger vertelde ik mijn beste vrienden en mijn partner dat mijn vader niet mijn biologische vader was, maar dat het altijd ontkend werd als ik mijn moeder daarmee confronteerde. Na het overlijden van mijn vader vond mijn moeder het ineens nodig om te komen vertellen dat hij inderdaad niet m'n biologische vader was. Ik zal nooit vergeten hoe mijn vriendin reageerde. Ze begon gigantisch te huilen en zei : “ Er gebeuren bij jou thuis absurde dingen, maar dit heb ik nooit geloofd !” Dat is als een rode draad door mijn leven gegaan, dat men mij niet gelooft. Met mijn man had ik het er nog over, hoe frappant het is dat iemand met zo'n ernstige persoonlijkheidsstoornis geloofd wordt en het slachtoffer niet. 

—----

Er is een stichting 'Het verdwenen zelf’ , die hierover schrijft. Een paar alinea's laat ik zien om een idee te geven……..

Veel slachtoffers vertellen hoe eenzaam ze zich voelen in het proces met de narcist, omdat ze overal tegen muren aanlopen en vaak staan te roepen in de woestijn. En die muren blijken vaak heel dik te zijn. De muren van instanties, het rechtssysteem, de hulpverlening, de politie en niet zelden ook de directe omgeving. Omstanders, maar ook nog altijd veel professionals kunnen vaak niet bevatten dat de ongelooflijke verhalen de waarheid zijn. Men wil niet afstappen van het mooie beeld dat men heeft van de mensheid en de wereld. Vaak is de weerstand groot om te geloven dat deze duisternis bestaat. Een duisternis waar zij zelf ook zo in zouden kunnen belanden. Het is vaak een brug te ver om dit door te laten dringen.

Veel slachtoffers, zoals ook ikzelf, hebben al eens kennisgemaakt met de pijn van victim blaming. Reacties die bestaan uit verwijten of oordelen, die je als slachtoffer vastzetten in het trauma of het trauma verergeren. Of soms zelfs als een trauma op zich worden ervaren. Het zal in de meeste gevallen ongetwijfeld niet de bedoeling zijn om met dergelijke reacties iemand te kwetsen. Maar het is schadelijk om (ook al is het indirect) de schuld van de mishandeling op je schouders te krijgen. Want hier gebeurt namelijk hetzelfde als wat de narcist altijd al deed; het slachtoffer verantwoordelijk maken voor de situatie, voor de mishandeling. En dat triggert, zorgt voor herbelevingen, paniek en pijn. Terwijl je als slachtoffer juist smacht naar erkenning.

Het is onwetendheid en een hardnekkige gewoonte (of misschien zelfs wel de behoefte?) om alles te benaderen vanuit de normale criteria, een term die Iris Koops beschrijft in haar boeken. Normale criteria die opgaan in interactie tussen twee mensen waar een gezonde dynamiek plaatsvindt, is een gezonde wisselwerking met respect voor elkaar. Iets waar geen sprake van is in welke relatie dan ook met een narcist.

—----

In zoverre  uitleg hierover. Laat het duidelijk zijn dat een ouder hebben met zo'n persoonlijkheidsstoornis een enorme impact heeft op een kind. Het kleurt zijn/haar persoonlijkheid én dat van de omgeving. Ik heb veel onderzoek gedaan over narcisme om te kunnen begrijpen hoe het werkt en om begrip te hebben voor mezelf. Ook om begrip te voelen voor een omgeving die dit niet snapt. Sterker nog voor een omgeving die juist mij veroordeelt. Het is vaak de nabije omgeving (zij die met hen samenleven) van de narcist die hulp nodig heeft, want de narcist heeft geen last van zichzelf. De narcist is zeer zelfvoldaan en verzekerd van zichzelf, waardoor deze geen hulpvraag heeft. Gelukkig is mijn zus ook altijd bezig geweest met bewustwording, met het hoe en waarom. Met haar kon ik hierover communiceren. Het maakte een te dragen last net iets kleiner.

11 mei 2025

dag 60

Het is vandaag kennelijk  moederdag. Voor mijn doen vroeg uit bed, het huis is stil omdat Ton met de hondjes aan het wandelen is. Wakker worden duurt meestal een half  uur tot een uur. Fysiek aanwezig maar daar houdt het dan wel mee op. Ton komt thuis en een aantal minuten later wordt  er aangebeld. Dat is schrikken voor mij. Wie staat er nu op zondagochtend vroeg voor de deur ? Ik ben nog niet eens wakker en ook nog niet aangekleed. Tegen Ton roep ik : “Niet open doen, of binnen laten !” Vervolgens doet hij dat wel, agressie voel ik naar boven komen. “Waarom doe je open, verdomme !?” Ton ziet mijn reactie, waar hij inmiddels aan gewend is geworden, en zegt rustig, : “Moederdag.” "Nou en !!!” Ik vlucht mijn slaapkamer in, om daar tot mezelf te komen. Wie zou nu in vredesnaam op moederdag langs kunnen komen ? Dat kan er maar één zijn, mijn oudste dochter. De rust daalt weer in mijn lichaam en ik loop de huiskamer in waar inderdaad mijn oudste dochter, kleindochter en haar partner staan. “Dit was nu echt niet nodig geweest.”, zeg ik meteen. “Dat weet ik, mam, maar ik kwam iets tegen waar voor mij met grote letters mama op stond.” “Echt iets voor jou.” Lief van haar natuurlijk, en het cadeautje was een kandelaar die ik inderdaad heel leuk vind. Waar het mij op zo'n moment aan ontbreekt is me blij te tonen, of een knuffel te geven. Wel knuffel ik makkelijk met mijn kleindochter, helaas niet met mijn kinderen. Er is altijd een vorm van gereserveerdheid naar mijn kinderen toe. Wel ga ik voor ze door het vuur als ik denk dat een ander hen wat aandoet. Op zo'n moment ben ik een leeuwin die iemand zou kunnen verscheuren. Ik denk aan mijn kinderen best wel vaak, ik maak me zo af en toe zorgen om ze, maar contact met ze zoeken doe ik dan weer niet. Soms hoor ik weken niets en zelfs maanden niets. Dit klinkt niet aardig, maar ik hou tot in het diepste van mijn wezen van ze. Waarom dan die afstand ? Waarom geen of weinig contact zoeken ? Wat ligt hier nu weer ten grondslag ? Hier wil ik een nachtje over slapen. Wie weet vind ik een antwoord hierop.

10 mei 2025

dag 59

Vanmorgen vraag ik aan Ton  : “ Hoe gaat het met jou ?” Zegt hij : “ Ja, nou het is nogal saai." Saai ??? Direct voelde ik me aangevallen. Zoveel gedachten door mijn hoofd. “ OH, dus jij vindt mij saai ? “ “Nou, wat doe je hier dan nog ? “ “Alsof jij zo spannend bent.” “Ik ga wel op zoek naar een eigen huis, kan je het in je eentje spannend maken.” Echt, ik ging direct in een regelrechte mindfuck. Even naar het toilet en daar doorgaan met mijn idiote gedachten, hoe te gaan scheiden, hoe het aan te gaan pakken. Terug in de kamer vertel ik Ton dat ik niet blij ben met die opmerking. Onschuldig probeert hij me uit te leggen dat het de laatste tijd allemaal aanpassen is in verband met mijn onzekere conditie. In de eerste plaats vervelend voor mij, maar hij pikt daar dan toch ook een graantje van mee. Iets in mij weet dat mijn reactie inderdaad nergens op slaat, dus ga ik verder niet in discussie maar ik kies ervoor om me te gaan aankleden en gezellig een fietstochtje naar Kinderdijk te gaan maken. Het was een heerlijke dag, we hebben ervan genoten in een boerderijwinkel onze boodschappen gedaan. Weer thuis rustig, gewoon lekker chill maar niet saai. Hahaha, fysiek en mentaal weinig om over te vertellen, alleen ging het vanmorgen mis bij het horen van het woord “saai". Waarom ? Ik weet het niet. Misschien toch diep van binnen een schuldgevoel dat door mij ons leven een beetje “on hold” staat. Ja, dat is het, een schuldgevoel. Het slaat nergens op, maar helaas steekt dat wel de kop op. Eigenlijk heb ik dat mijn hele leven al een schuldgevoel omdat ik niet altijd actief kan zijn. Eén van de symptomen van mijn ziekte is dat ik chronisch moe ben. Dit kan resulteren in de ogen van een ander in lui gedrag. Als ik iets doe wat ik leuk vind, heb ik vaak meer energie dan wanneer er iets te doen is wat ik niet leuk vind. Dat is denk ik bij iedereen zo, alleen als je gezond bent valt het verschil een stuk minder op. Er is in het verleden vaak over mij geoordeeld. Ze doet wel dit maar niet dat…. Doordat mij verweten werd lui te zijn, heb ik altijd een schuldgevoel gehad niet altijd actief te kunnen zijn. Natuurlijk besef ik dat het onzin is, mij luiheid te verwijten, want ik ben altijd actief zodra het lichamelijk kan. Ook dit is een haakje wat ik nu tegenkom. Door het herseninfarct niet weerbaar en raakt het me even, gelukkig niet te lang. Snel kon ik me vermannen en die onzin loslaten om de rest van de dag een ontspannen en fijne tijd te hebben.

9 mei 2025

dag 58

Kan je leren van de fouten van anderen ? Dit is voor mij een beladen onderwerp. Mijn zus, die 14 jaar ouder is dan ik, heeft altijd een voorbeeldfunctie gehad voor mij. Helaas zijn er in haar leven heel veel valkuilen op haar pad gekomen. Als klein meisje sloeg ik dat in mij op in de hoop zelf nooit in dezelfde valkuilen te stappen. Dat heb ik haar toen ik volwassen was verteld, waardoor zij vreselijk boos op mij is geworden. Zij kent mij zo goed dat ze in staat was om me verbaal heel vilein af te maken. Ze communiceerde dan nooit maar werd gemeen op een subtiele manier. Pas als ze dan weg was, kreeg ik krampen en letterlijk pijn in mijn hart. Waar haalde ik het lef vandaan om te leren van haar fouten ? We zijn nu veertig jaar verder, allebei doorgegaan met ontwikkelen, dus neem ik aan dat mijn zus daar nu anders over denkt. Voor mij is het wel altijd een klein haakje in mijn hart gebleven.

Van de week heeft een vriendin gevraagd of ik samen met haar met de bank wil praten over een hypotheek of krediet. Natuurlijk wil ik dat, twee horen meer dan één. Het klonk allemaal aannemelijk. De bankemployee zou het uitrekenen, het via e-mail sturen en vandaag met ons hierover facetimen. Bij het eerste gesprek had ik al wat aantekeningen gemaakt, zodat ik ongeveer al zou weten wat te verwachten. 

Nu is het geval dat mijn financiële verleden een puinhoop is geweest en mijn man en ik in verschillende valkuilen zijn beland met de gevolgen van dien. Bij mij werkt het vaak zo dat ik ogenschijnlijk niet meer denk aan het gesprek met in dit geval de bankemployee, het gewoon wel weer zie op het moment dat we weer een gesprek aangaan. Opeens komt in mijn geestesoog een valkuil naar boven waar ik ooit financieel voor op de blaren heb moeten zitten. Ik vertel dit aan mijn man, dat het volgens mij weer zo'n constructie is waar je niet blij van wordt in the end. “Ik zal het opschrijven en het is vrijdag het eerste waar ik naar vraag.”, zei ik. Zo gezegd , zo gedaan. En ……..ja hoor, ik had het dus bij het rechte eind ! Terwijl mijn vriendin met hem in gesprek was heb ik snel zitten berekenen wat het uiteindelijk zou worden, wat overigens in de berekeningen van de bank zelf niet vermeld wordt. We schrokken ervan en mijn vriendin kon dus direct besluiten hier niet mee door te gaan. Ze was zo blij dat ze gevraagd had of ik haar wilde helpen tijdens de gesprekken, want had ze dit alleen gedaan had ze zeker te weten haar handtekening gezet en uiteindelijk de dupe geworden. 

Dit was voor mij het moment om terug te denken aan de boosheid van mijn zus destijds. Is het echt zo gek om te leren van andermans fouten ? Ik ging op zoek en kwam op de website van Psychology Today. Hier stond vrij vertaald het volgende. “Leren van de fouten van anderen is een krachtige manier om een ​​bevredigender leven te leiden. “ “ Het stelt ons in staat onnodige pijn te vermijden, verstandiger keuzes te maken en meer compassie te ontwikkelen voor onszelf en anderen.”

Ook vond ik beroepsmatige uitleg over leren van fouten van anderen. De adviezen in de handreikingen in het artikel over PMC-trainingen zijn gebaseerd op het nauwgezet bestuderen van (de valkuilen bij) tientallen andere projecten, zodat we hier rekening mee kunnen houden bij het nieuwe project. Dit is verder niet belangrijk om over uit te wijden, maar het is dus helemaal niet zo gek om te leren van de valkuilen waar een ander al in is gevallen.

Fijn dat ik ook dit stukje heb kunnen onderzoeken. Blij dat ik mijn vriendin door mijn fouten heb kunnen helpen.

8 mei 2025

dag 57

Het verdrietige gevoel en de tranen waren vandaag verdwenen. Op de revalidatie verliep alles zo vlot en beter dan voorheen, zodat de therapeut me een nieuwe uitdaging kon geven. Vreselijk, was het in alle opzichten ! Heel simpel….een stok vasthouden met één hand en voor je zetten op de grond. Eenvoudig toch ? Dan met één voet je tenen achter je op de grond zetten, gewoon op dezelfde plaats blijven staan. Alleen maar je voet 20 centimeter naar achteren. Daar stond ik dan met een stok, stokstijf te bedenken hoe ik mijn been naar achteren zou kunnen bewegen. Niet dus, geen beweging in te krijgen. En daar was het weer, de tranen langs mijn wangen en zelfs een diepe snik. De therapeut zei : “Goed gedaan ! “ “Maar ik heb me geen millimeter kunnen bewegen !” “Dat klopt, maar je hebt het seintje gestuurd, en hoe vaker je dat doet, zal je zien dat het je gaat lukken.” “En dat huilen en snikken is heel normaal, het is een emotionele uiting van je lichaam, niet van jou maar van je lichaam” 

In de beginperiode van mijn revalidatie, schoot ik ook steeds vol. Toen koppelde ik het aan frustratie en misschien schaamte, in ieder geval aan een mentale emotie. Langzaam ging het steeds een beetje beter en lukte die moeilijke oefeningen. Althans het zijn hele simpele oefeningen maar voor mij momenteel dus heel zwaar. Nu kwam er een simpel oefeningetje bij en ik voelde direct dat niet ik, maar het mijn lichaam was dat begon te huilen en te snikken. Dat op zich is ook alweer een vooruitgang. Het was bizar dat door dit besef het hele verdrietige gevoel en het huilen direct verdween toen ik klaar was met oefenen. Vrolijk zwaaide ik iedereen gedag en ging naar huis. Het inspireert me zelfs om thuis dit soort oefeningen te gaan doen, wel in overleg natuurlijk. Doordat ik het revalideren als zwaar ervaar, had ik tot nu toe een weerstand om er naartoe te gaan. Ik gaf mezelf schouderklopjes dat ik wel braaf ging. Vandaag ondanks deze heftige ervaring voelde ik me voor het eerst geïnspireerd.

7 mei 2025

dag 56

Voor alle duidelijkheid, wil ik nog een keer uitleggen waarom ik dit Blog ben begonnen. Zolang als ik me kan herinneren houd ik me al bezig met bewustwording. Heel lange tijd ook zeer intensief door yoga, het beoefenen en lesgeven. Er zijn heel veel dingen waar ik interesse in heb en heb gehad. Meestal duik ik daar dan heel diep in, tot zelfs het niveau van deskundigheid. Denk aan astrologie, numerologie, astronomie, kwantumfysica, psychologie, organisatiekunde, bedrijfswetenschap, mythes en legendes, noem maar op…..Het boeit me en ik wil er alles over weten, ga ermee aan de slag en dan ineens………stilte……ik stop ermee. Vroeger schaamde ik me ervoor, mede doordat mijn familie het een “slechte” gewoonte vond. Het gevoel gaven zij mij alsof ik nooit iets afmaak, terwijl de manier waarop ik in een onderwerp duik absoluut niet halfslachtig is. In mijn jeugd verveelde ik me op school. In die tijd kreeg je geen mogelijkheid om sneller te gaan. In het ziekenhuis waar ik als puber heb gelegen, ben ik dagelijks psychologisch getest. Mijn IQ bleek zeer hoog te zijn. Pas op het moment dat ik psychologie studeerde begreep ik dat mijn snelle opname van zaken en daarna de verveling daarvandaan komt. Iemand zoals ik zoekt continu prikkels of uitdagingen op mentaal vlak. Dit ben ik van mezelf gaan accepteren en waarderen, zonder schaamte. Het is dus niet zo dat ik nu niet weet wat er met me gebeurt. Ook snap ik dat een mens die in het NU leeft een gelukkig, gezegend mens is. Het grote loslaten, de technieken van bewustwording naar bewustzijn, ik weet het allemaal. Dertig jaar heb ik lesgegeven over de grote levensvragen. Nu door het herseninfarct ben ik mentaal en fysiek wat controle kwijt, dit inspireerde mij om weer een onderzoeksreis te beginnen. Waarom doe ik wat ik doe ? Waarom denk ik wat ik denk ? Let ik op signalen ? Van mijn lichaam ? Van mijn ingevingen ? Van mijn dromen ? Van mijn flashbacks ? enz. Dit wil ik iedere dag bekijken voor een jaar. Hardop durven schrijven wat ik denk en voel. Mijn maskers afgooien. Kwetsbaar daarin durven zijn. Zoveel veranderingen, fysieke zwakte, daardoor ben ik in een jaar tijd 30 kilo aangekomen, oncontroleerbare tranen die rollen, zoveel……….. 

Op 5 mei spookte er steeds een woord door mijn hoofd. Ik vertelde Ton dat ik niet wist waarom ik zo huilde, maar dat er steeds dat woord in neonletters in mijn geestesoog verscheen…"VERLATENHEID". Daar ben ik op die dag in mijn Blog niet verder op ingegaan, omdat ik op dat moment niet wist wat met dit woord aan te moeten. Gisteren dan die flashback van mij als klein meisje in die storm. Vandaag denk ik te snappen waarom dat woord er steeds was. Waarschijnlijk ben ik nu weer dat verlaten meisje in de storm van al mijn kwetsbaarheden. Mijn controle over lichaam en geest heeft me door het infarct kennelijk tijdelijk verlaten. Want wees eerlijk, de storm is toen uiteindelijk ook gaan liggen, zodat ik naar huis kon lopen.  Als ik het woord “verlatenheid” opzoek, staan er maar 3 synoniemen, namelijk ; eenzaamheid, stilte en rimboe. Daar word ik dan toch weer blij van ! Het woord “stilte” spreekt mij aan en is volgens mij de essentie van alles…

6 mei 2025

dag 55

Het gevoel van gisteren was vandaag nog niet over. Na een dag in bed huilen, vond ik dat ik mezelf moest dwingen te gaan fietsen, ondanks dat het koud was en er veel wind stond. Door de wind en mijn unheimische gevoel liepen weer de tranen over mijn wangen. Alleen dit keer kon ik daar ook de wind de schuld van geven. Ton fietst altijd gezellig mee. We kletsen weinig, want ik hou van de frisse lucht, de weilanden, riviertjes, sloten, dieren, de stilte in de geluiden van de natuur. Veel boerderijen hebben een winkel en telers een uitstalling met hun producten. Het is vaak de plek waar wij een verjaarscadeau kopen, zo ook vandaag. Dit alles in stilte terwijl er tranen over mijn gezicht rollen. Er zijn duidelijk in mij 2 verschillende mensen gelijktijdig aanwezig. Eén die stil aan het genieten is en één die zachtjes huilt en flashbacks heeft. Mijn jongste dochter laat heel weinig van zich horen, dat doet pijn. Als ik aan haar denk wordt ik onrustig, voel ik angst, gaat het wel goed met haar ? Zij vliegt steeds door mijn gedachten, en dan direct daar achteraan vliegt haar vader door mijn gedachten. Hoe zou hij hier mee omgaan ? Hij kon haar veel makkelijker bereiken dan ik. In stilte praat ik dan met hem, met de vraag of hij vanuit een andere plek in dit universum op haar wil letten en misschien helpen. Dan ineens een windvlaag en zie ik mezelf als klein kind vastgeplakt aan een lantaarnpaal tijdens een enorme storm. Lopend vanuit school door die storm die ik nooit meer zal vergeten. Takken en losse dingen uit tuinen vlogen rond mij heen. De wind had mij letterlijk omgewaaid en ik kon op mijn knieën naar die lantaarnpaal komen. Hartverscheurend heb ik gehuild, zo bang was ik, hopend op iemand die me zou komen redden. Alle kinderen uit mijn klas werden opgehaald door bezorgde ouders. Ik woonde het verste weg van alle kinderen op mijn school, maar er kwam niemand om mij op te halen in deze enge storm. Ook was er natuurlijk niemand meer op straat met die storm, niemand die mij daar zag zitten. In mijn geestesoog blijft dit beeld van mij tijdens het fietsen nog een poosje aanhouden. Nou ja, waarom moet ik hier nu aan denken ? Is er iets met Moira aan de hand ? Of is dit weer zo'n herinnering waar ik kennelijk weer even doorheen moet ? Ik weet het niet. Thuisgekomen ben ik blij en trots op mezelf dat ik mezelf heb uitgedaagd, nu toch te gaan fietsen, ondanks dat ik me niet goed voel en ondanks de kou en wind. Natuurlijk stuur ik een appje naar mijn dochter in de hoop iets van haar te horen. Dat gebeurde niet, dus later probeerde ik haar te bellen, maar helaas daar reageerde ze ook niet op. Er zit voor mij dus niets anders op het unheimische gevoel van me af te gooien en te vertrouwen dat het goed gaat.

5 mei 2025

dag 54

Het is bevrijdingsdag, ik zie het zonnetje buiten, maar ook de takken van de bomen bewegen zich flink. De hele dag zit ik op mijn bed. Ik voel me "huilerig”, zo noem ik dat. Depressief vind ik te ver gezocht. De hele dag kom ik niet in beweging. Het enige wat beweegt zijn de dikke tranen die over mijn wangen lopen. Dit is wel weer anders dan dat ik gewend ben. Normaal als ik dagen heb dat ik me "huilerig” voel, komen er geen tranen. Aan het eind van de dag zijn mijn ogen rood, gezwollen en pijnlijk, waar dan ook weer knetterende hoofdpijn op volgt. Dat heb ik nu niet, mijn ogen zijn okay en ik heb geen hoofdpijn. Ton laat me met rust, hij komt zo af en toe kijken, geeft me een aai en vermaakt zich de hele dag ergens anders. Waarom ik me zo voel weet ik niet, het is voor mezelf ook een raadsel. Het enige wat ik erover kan zeggen is dat deze "mood” wel herkenbaar is voor mij. Nu heb ik serieus geprobeerd de oorzaak van dit gevoel te vinden, zonder enig succes, dus ik dacht laat ik eens kijken of ik iets op internet hierover vind……

Huilerig zijn……..Van huilen wordt gezegd dat het stresshormonen en giftige stoffen uit ons lichaam haalt. Als je huilt, verminder je je stress zodat je lichaam kan beginnen met ontspannen. Daarom voelt het zo goed nadat je hebt gehuild. Vaak houden we onze tranen in omdat we anderen niet ongemakkelijk willen laten voelen.

Deze verklaring geeft de burger weer moed, en begrijpelijk waarom mijn ogen nu niet gezwollen zijn. Is er inderdaad wat spanning verminderd ? Wat wel opmerkelijk was, was dat de tranen in mijn ogen enorm prikten. Zijn dat de gifstoffen geweest ?

Ik kwam nog wat meer uitleg tegen ….

7 Redenen waarom huilen betekent dat je sterk bent. Huilen is één van onze emotionele connecties met de wereld. Het wordt vaak gezien als zwakte, maar het laat juist onze kracht zien. Het staat ons toe om de positieve dingen te vieren en het helpt ons om negatieve dingen los te laten. Huilen is een natuurlijke reactie van ons lichaam wat ervoor zorgt dat ons brein gezond blijft. Onderstaand vind je 7 redenen waarom het helemaal prima is om te huilen:

1. Tranen helpen je om los te laten en door te gaan.

2. Tranen hebben verschillende gezondheidsvoordelen.

3. Tranen helpen om stress te verminderen.

4. Tranen helpen ons om met verlies en rouw om te gaan.

5. Tranen helpen iemand die zich depressief voelt om zich beter te voelen.

6. Tranen zijn een teken van kracht.

7. Tranen helpen je te voelen als je niet weet wat te voelen.

Nou, als ik dit zo lees, ben ik blij eens een dagje zachtjes te hebben gehuild. Gisteren heb ik wel veel aan mijn overleden man gedacht, en dat ik hem nog steeds af en toe mis. Dit Blog brengt ook veel verborgen emoties naar boven. Het besef dat dit gevoel met de tranen helend is, maakt me toch wel weer een dankbaar mens……om het feit dat ik mezelf deze "schrijf-onderzoek-reis” heb opgelegd.

4 mei 2025

dag 53

Pffff, vandaag naar verjaardag van mijn kleindochter geweest. Het ging goed, we zaten buiten in de tuin. Het was druk en een enorme herrie. Opeens stortte ik van binnen helemaal in. Op zo'n moment wil ik direct vluchten, weg zo snel als mogelijk. In de auto moet ik dan huilen, weliswaar zachtjes lopen dan de tranen langs mijn wangen. Het eerste half uur was ik doodstil in de auto, gewoon even helemaal niets. Volgens mij moet ik dit soort sociale gelegenheden anders aan gaan pakken. Terwijl ik me goed voel, zelfs het idee van gezelligheid ervaar, besluiten om op te stappen. Zo blijf ik in een goed gevoel en zal de herinnering ook leuk zijn. Nu, ga ik duidelijk tot over mijn grens, ik word doodmoe en voel me vreselijk. Dat is niet leuk voor mezelf maar ook niet leuk voor de herinnering aan het feestje. Waarom blijf ik te lang zitten ? Omdat anderen ook blijven ? Plichtsgevoel ? Of bang iemand ermee te kwetsen ? Waarom doe ik mezelf dit aan ? Ik denk dat een feestje of op visite gaan, helemaal niet zo'n straf hoeft te zijn. Alleen heb ik de sleutel nog niet gevonden hoe dit te doen, bevredigend voor mezelf en voor de ander. Het feit dat ik nu zeg dat het wel mogelijk moet zijn, houdt in dat ik erin geloof en dus al 1 piepklein stapje verder ben. 

Iets anders is dat het vandaag dodenherdenking is. Thuis naar tv gekeken en dikke tranen weer over mijn wangen, denkend aan mijn overleden schoonvader en overleden man. Sowieso denk ik aan mijn Joodse en Indische familie. Mijn kinderen zijn een Joods-Aziatische mix. De oorlog leefde in mijn man, mijn kinderen hebben daar als 3de generatie een tik van meegekregen. Waarschijnlijk ook door mijn vermoeidheid, ben ik huilerig als ik denk aan wat voor impact de oorlog heeft gehad en uiteindelijk nog steeds heeft op mijn gezin. Dan wil ik op het nippertje vandaag nog dit schrijven voor mijn Blog en zie ik dat het dag 53 is. Mijn overleden man en vader van mijn kinderen is in 1953 geboren !!! Zelfs op deze manier komt hij om 23.42 uur nog even bij me binnen.

3 mei 2025

dag 52

Hoe vreemd dat een dag kan lopen. Of praat ik nu over een dag,  gaat het zo ook in het hele leven ? Het is geen bijgeloof, maar meer meegaan met de beweging van het leven. Dat is wel de manier waarop ik in het leven sta. Natuurlijk kan ik plannen maken, alleen "Het Leven” heeft weleens andere plannen. Er gebeuren altijd dingen die je niet hebt kunnen voorzien. De intentie is er, die is oprecht en eerlijk, alleen loopt het anders. Net als dat je naar je lichaam kunt luisteren, is luisteren naar situaties die zich aandienen ook belangrijk. Althans, zo denk ik erover. Lukt iets niet door omstandigheden, dan was het niet de bedoeling. Een soort universeel voorzienigheidje zal ik maar zeggen. Vandaag zou een goede vriendin van mij gaan trouwen. Een feest is normaal niet iets waar ik om zit te springen. Nu is het sowieso heel vermoeiend. Toch heb ik mezelf de opdracht gegeven, om daar wel naartoe te gaan. Dik anderhalf uur rijden, het bruidspaar feliciteren, ons cadeau overhandigen, een uurtje socialiseren en weer naar huis. Nadat ik wakker geworden ben en heel tergend langzaam weer op gang kwam zei ik tegen Ton : “Normaal gesproken, zou ik nu afzeggen, het voelt heel zwaar, maar we gaan toch.” “Het gaat ook om mijn vriendin, voor haar is het een belangrijke dag.” Mijn kleding zat niet lekker, dus ik snauwde naar Ton, die wijselijk niets zei in zo'n moment. De stress bouwt in mij op om  verschillende redenen. Een hekel hebben aan me netjes aan moeten kleden, het vooruitzicht op een feest met zoveel mensen. In de auto probeer ik al die stress en angsten van me af te zetten en verontschuldig me ook nog naar Ton, om mijn gesnauw. Het lukt me vrij snel om ontspannen te zitten en te denken: “Ik zie het wel.” We rijden net een kilometer op de A15 en we horen een enorm gerammel……De auto aan de kant gezet terwijl Ton kijkt wat er aan de hand is razen de auto's langs hem heen. Weer bouwt er spanning in mij op. Ton komt terug in de auto en zegt: “De linker achterband is lek, we moeten stapvoets naar de eerste afslag rijden want hier is het levensgevaarlijk.” Toen hij eenmaal in de auto zat werd  ik al weer wat rustiger, het ergste gevaar was geweken. Direct na de afslag hebben we de auto op een fietspad gezet. Er bleek geen reservewiel en ook geen krik in de auto te liggen. We hebben de ANWB gebeld. De wachttijd was anderhalf uur. Een klein rekensommetje maakte mij direct duidelijk dat ik die bruiloft wel zou kunnen vergeten. Toen ook nog bleek dat alle garages deze zaterdag sluiten om vijf uur en maandag pas weer een mogelijkheid is om een nieuwe band aan te schaffen, voelde ik me helemaal opgelucht. Deze onderneming was voor mij dus duidelijk nog niet de bedoeling ! Ik mag naar huis, lekker rustig, stil, geen verdere verplichtingen. Morgen met een geleende auto naar de verjaardag van mijn kleindochter, nadat ik een dag heb mogen opladen……Universum bedankt !

2 mei 2025

dag 51

Mijn oudste broer is vandaag jarig. Normaal laat hij weten wanneer hij het viert, maar dit jaar stilte. Hij woont 16 kilometer bij ons vandaan. Iedere dag wil ik iets doen, in verband met mijn revalidatie. Lekker weer dan is fietsen de beste optie. Naar mijn broer fietsen leek me een goed idee vandaag. Als hij niet thuis is, hebben Ton en ik een flinke rit gemaakt, en dat is ook goed. Hij was thuis !!! We hebben koffie gedronken en zijn daarna doorgefietst 5 kilometer verder naar broer nummer 2, ook was deze thuis, maar stond op het punt om weg te gaan. Hij stond erop dat we binnenkwamen, en belde zijn afspraak af. Mijn broers zoeken nooit contact met mij. We zien elkaar op verjaardagen. Zelf vier ik mijn verjaardag nooit, dus komen ze niet bij mij thuis. Allebei hebben ze iets meer dan een jaar geleden ook een herseninfarct gehad. Natuurlijk ga ik dan bij ze op bezoek. Hahaha nu ik erover nadenk zijn ze bij mij niet op bezoek geweest. De jongste heeft gebeld en een appje gestuurd. Doet dat pijn ? Nee, zo is het altijd geweest. De oudste is stil, die zegt niets. Als je hem een confronterende vraag stelt, lopen zijn ogen vol water, maar hij zegt niets. Ik merk dat hij lief is voor zijn gezin. Hij heeft heel veel aandacht voor ze. Dat heeft ook hij niet van huis uit meegekregen. Als ik ernaar vraag heeft hij ook nog naweeën van het herseninfarct. Ik moet er naar raden of hij het leuk vindt dat we even langs kwamen op zijn verjaardag. De jongste is enorm luidruchtig en duidelijk blij me te zien. Hij overschreeuwt letterlijk zijn pijn, en benoemt en passant ook wat dingen uit het verleden. Hij vertelt zonder dat ik iets hierover gezegd heb, dat onze moeder en haar gedrag hem de laatste tijd wel weer bezighouden. Ton en ik luisteren alleen maar. Ik deel niet wat mij allemaal bezig houdt en vertel ook niets over mijn Blog. Ook hij vertelt dat hij niet meer de oude is geworden na zijn herseninfarct. Zij zijn onderdeel van mijn onderzoek-tocht. Bij de één moet ik vragen stellen en daarna luisteren, bij de ander moet ik alleen maar verschijnen en hij gaat zelf al los, zodat ik kan luisteren. Alles wordt anders benoemd, maar is heel herkenbaar voor mij. Wat betekenen zij voor mij ? Voel ik een band ? Voel ik pijn  ? Vind ik het zwaar om ze te zien ? Het is voor mij duidelijk dat ik me goed voel, dat het geen energie vreet, er ligt dus geen pijn of andere zware gevoelens bij mijn broers als ik ze zie. Volgens mij respecteer ik ze zoals ze zijn en ik denk dat ik van ze hou. Dat weet ik niet zeker omdat het vrij neutraal aanvoelt. Ze zijn toch onderdeel van mij en van mijn leven…….Moeilijk om een naam bij het gevoel te geven. Al met al hebben we 38 kilometer gefietst, en twee visites afgelegd. Wel moe, maar voldaan, ik voel me goed.

1 mei 2025

dag 50

Vandaag ging de Fysio nog steeds goed ! Afgelopen maandag was er voor het eerst duidelijk vooruitgang. Gisteren hebben we 40 km gefietst dus was benieuwd of het vandaag ook zal lukken. En ......ja dus !!! Blij mee. Ook mijn sociale gedrag is naar de groep nog meer verbeterd. Men reageert nu niet uit gewoonte, maar alsof ze me kennen. Dat is toch wel grappig. Omdat het echt nieuw is voor me, merk ik ook goed hoe ik me voel. Ik ben vriendelijk, ik lach en geef antwoord. Doordat ik wel stoïcijns door ga met mijn oefeningen ben ik eerder klaar. Al zwaaiend roep ik : “Fijne dagen, maandag vrij dus tot donderdag!” Op het moment dat het eruit is en ik richting de deur loop, voel ik direct een scherm zakken met afstand. Wow !!! Zo gaat dat dus, het enige verschil is dat ik nu bewust voel dat het gebeurt. Volgens mij is dat nog lang niet "goed”, maar wel een stapje vooruit. Echt waar, ik voelde letterlijk een scherm zakken, en het maakte me direct onbereikbaar. Zo moet dat altijd geweest zijn, alleen wist ik het niet. Natuurlijk lopen mensen dan tegen dat scherm op, en zullen ze dat beoordelen naar hun eigen gevoeligheden. Waarschijnlijk komt dat niet altijd even positief over. Daar is duidelijk nog werk aan de winkel. Morgen is mijn broer jarig, overmorgen heb ik een bruiloft, en de dag erna de verjaardag van mijn kleindochter. Normaal gesproken zou ik met een smoes 1 of 2 van deze feestjes afzeggen. Met mijn nieuwe insteek ga ik 3 dagen achter elkaar deze uitdaging aan.

Ton heeft de hondjes naar de trimsalon in Oosterhout gebracht. Vanmiddag zijn we met de hondjes in het bos bij Oosterhout gaan wandelen. Niet ver, maar toch een flink rondje. Gelukkig lukte het me ook. Apetrots op mezelf, s'morgens goed getraind en s'middags een boswandeling gemaakt. Het was warm dus ik deed de ramen open van de auto. Ton vroeg mij het knopje van het raam van zijn slot af te halen. Dat probeerde ik een paar keer, maar dat lukte niet. Ton zei toen : “Het bovenste knopje.” Direct snauwde ik : “Ja, wat denk je dan dat ik steeds doe!” Echt, zo onaangenaam van mij. Snel geïrriteerd reageren doe ik de laatste tijd ook steeds. Gelukkig voel ik dat ook direct, en kan er dan ook snel op terugkomen, dat ik dit niet zo meen. Dit is echt nog wel een dingetje. Ik zal zeker mijn uiterste best doen dit ook weer onder controle te hebben.

30 april 2025

dag 49

Een dag als vandaag is te mooi om waar te zijn. Wakker worden, rustig ontbijten, chillen samen met Ton. Een zonovergoten woonkamer, lonkt om naar buiten te gaan. Wandelen is nog steeds geen optie, maar fietsen wel. Op ons gemak met de fiets erop uit, de natuur opzoeken. Water mee en gezonde crackers. Korte broek, zonnebril en zonneklep. Wie doet ons wat ? We zijn de hele dag weggeweest, onderweg op een bankje wat gedronken en gegeten. Alles even relaxed. Wij praten weinig op de fiets.  We praten eigenlijk alleen maar over wat we zien. De dieren, bloemen, water als wat ons opvalt in de natuur. Genieten van de zon, het windje, de uitzichten, de stilte……. Het laadt me op. Thuisgekomen voel ik pas dat ik bezweet ben en ook moe. Snel de hondjes iets geven, daarna kleding uit en op bed wat lezen of serietje kijken. Rond etenstijd maakte Ton me wakker, kennelijk direct in slaap gevallen. Op dit soort dagen valt alles van me af. Niets moet, geen afspraken, alleen lekker buiten op de fiets in de zon. Natuur en stilte…….Ook mijn geest maakt zich leeg. Ik denk nergens aan, ik geniet alleen maar. Geen gedrag te beschrijven goed of slecht, alleen maar ZIJN. Beseffende dat dit niet altijd zo kan zijn, ben ik wel dankbaar voor dit soort oplaad-dagen. Dankuwel Universum !!!

29 april 2025

dag 48

Je zou denken zo'n fijne dag achter de rug, je zal wel lekker slapen. Niets is minder waar !!! Om 04.45 uur word ik wakker uit een nachtmerrie. Mijn hart bonkt als een gek en ik voel me echt angstig. Het was een drukke droom. Er kwamen verschillende mensen in voor en achtervolgingen. Wat het meest is bijgebleven is het einde van de droom. In een schuur (een grote schuur/barn als bij een boerderij) zie ik een meisje liggen onder het bloed. Ze is vermoord, ik sta er naar te kijken en ben geschrokken. Met deze schrik en angst word ik wakker. Het heeft ongeveer anderhalf uur geduurd, om weer verder te kunnen slapen zonder dit dode, vermoorde meisje te zien. Weer heeft deze nachtmerrie een impact op me. Natuurlijk ga ik weer op zoek naar wat betekenissen.

Getuige van moord………Wanneer je droomt van een moord, kan dit leiden tot verwarring en vragen over de betekenis ervan. Dromen zijn vaak een weerspiegeling van onze diepste gedachten en emoties. Het kan zijn dat deze dromen voortkomen uit een angst voor controleverlies, of misschien een verlangen naar verandering. Dromen waarin je getuige bent van een moord kunnen vaak een weerspiegeling zijn van diepgewortelde angsten en zorgen. Een belangrijke interpretatie kan wijzen op angst voor controleverlies in het leven. Wanneer je deze dromen ervaart, kan dit suggereren dat er situaties rondom jou zijn die chaotisch of onvoorspelbaar aanvoelen. Het gevoel dat je geen grip hebt op bepaalde omstandigheden kan leiden tot intense emoties. In zo’n droom kan de moord symboliseren hoe je hebt geprobeerd om de controle te behouden, maar dit niet is gelukt. Je innerlijke zelf probeert misschien te communiceren dat de huidige situatie te veel druk oplegt en dat je de regie over een aspect van je leven dreigt te verliezen.

Daarnaast kan deze droom ook duiden op een verlangen naar stabiliteit. Dit verlangen kan voortkomen uit ervaringen waarbij je je overweldigd voelde. Het bewustmaken van deze angst kan helpen om beter met de situatie om te gaan en manieren te vinden om weer grip te krijgen op je leven. Het is belangrijk deze gevoelens serieus te nemen en ze in enige vorm te verwerken, zodat je stappen kunt zetten naar meer balans en zekerheid.

Wanneer je droomt van een moord, kan dit vaak wijzen op een verlangen naar verandering of een nieuwe richting in je leven. Dergelijke dromen kunnen ontstaan uit een gevoel van stagnatie of onvrede met de huidige omstandigheden. Misschien ervaar je een sterke behoefte aan vernieuwing of verbetering in bepaalde aspecten van je bestaan. Daarnaast kan zo’n droom je aandacht vestigen op wat je echt wilt bereiken in het leven. Hoe langer je deze verlangens negeert, hoe sterker ze zich kunnen manifesteren in je dromen. Het is belangrijk om deze signalen serieus te nemen en na te denken over hoe je veranderingen in jouw leven zou kunnen implementeren.

Meisje………Wanneer je droomt over een meisje, vertegenwoordigt zij je speelse, onschuldige en kinderlijke kant van je persoonlijkheid.

Het lijkt me duidelijk dat er veranderingen in mij gaande zijn. Klaar zijn met de pijn uit het verleden, dat kind is er niet meer. Het herseninfarct voelde zeker als controleverlies. Nu begin ik weer controle terug te krijgen en grip op mijn leven. Mooi dat dit terugkomt in een droom. Het voelde door de angst als een nachtmerrie, maar ik mag het zeker na een hele fijne dag meer zien als een ontwikkeling.

28 april 2025

dag 47

Een goede dag !!!                                                                           Verjaardag van mijn kleindochter, haar even gesproken en voor haar gezongen.

Vandaag voor het eerst zichtbare vooruitgang geboekt bij de fysio revalidatie !  Na dik 3 maanden, kan ik eindelijk zeggen dat het iets vooruit gaat. Zo blij !!! Drie  maanden is natuurlijk niet veel, maar voor iemand die zo geduldig kan zijn als ik, bleek het toch flink frustrerend te werken. Alle gevoelens en emoties liggen momenteel open en bloot zonder enige controle. Dat is wennen, maar wel duidelijk. Het is een bijzondere ervaring deze afgelopen maanden. Ik probeer er echt betekenis aan te geven. Mijn leven kwam even tot stilstand. Nu langzaamaan weer in beweging met alle levenservaring die ik heb. Met reflecteren, meenemen wat kostbaar is gebleken en veranderen wat niet meer nodig is. Door mijn gehele revalidatie (fysiek en mentaal) op deze manier aan te pakken, voelt het echt als nuttig werk. Actief bezig zijn met mezelf. Ervan genieten zonder schuld of schaamte. Er valt vandaag dus ook weinig te schrijven over mijn gedrag. Het was gewoon fijn, oefenen, fietsen, een gezellige ontmoeting met een neef, mooi weer……

Dat is wat je noemt …GELUK.

26 april 2025

dag 45

Fake it till you make it ! Het verwijst naar het idee om zelfvertrouwen te projecteren om jezelf ervan te overtuigen dat je een doel kunt bereiken waarvan je het gevoel hebt dat je de vaardigheden daarvoor nog niet bezit. 

Na de revalidatie ging ik weer een stapje verder. Het bekende goede morgen, dat ik in koor terug krijg. Nu ging ik luisteren, in ieder geval namen onthouden èn zelfs gezegd hoe mijn naam is. Onze fysiotherapeut gaat trouwen en iemand stelde voor om als groep een bloemetje te sturen. Ted stak zijn hand op om het te gaan regelen. Vervolgens riep ik dat ik daar aan mee wilde doen. Ja, ja……en er ontstond een gezellig gebabbel, terwijl ik netjes mijn oefeningen had afgewerkt. Af en toe gooide ik ook nog een opmerking er door heen, en eindigde met een fijn weekend. Natuurlijk kwam dat in koor weer terug. Ton zou mij komen ophalen, maar  hij was er nog niet, dus besloot ik alvast in de juiste richting te gaan lopen. Dit is op zich al een vooruitgang, dat ik na een uur training durf te lopen. Weliswaar met een kruk, maar ik doe het toch maar weer voor het eerst. Lachend stap ik in de auto aan het eind van de straat. Ik vertel Ton hoe ik me sociaal had opgesteld. “Hoe voelt dat nu ?” vraagt Ton. Eerst zeg ik : “Ik weet het niet.” Dan volgt er schuldig : “Nou, eigenlijk als een kunstje.” Als ik dit zo opschrijf, vind ik mezelf wel een engerd, maar het niet makkelijk socialiseren komt niet vanuit iets lelijks.  Bah, dat is dan weer een excuus. Wanneer iemand een excuus gebruikt, voelt dat voor mij meestal als geen verantwoordelijkheid nemen voor je acties. Dat is juist wat ik wel wil !!! Het is mijn eigen wantrouwen in de eerste plaats en in de tweede plaats niet overweg kunnen met prietpraat. Waarom me dan schuldig voelen ? Het is een kunstje, klinkt alsof ik die mensen niet serieus neem. Ook dat is niet de bedoeling natuurlijk !!! Het voelt als een kunstje, omdat het nu nog een kunstje is ! Mijn gedrag veranderen vraagt ook om training. Net zo goed als dat mijn oefeningen ook een kunstje zijn, die verre van perfect gaan. Fijn dat ik er nog verder over nagedacht heb, want ik zou mezelf net zo slecht kunnen beoordelen als een buitenstaander dat zou kunnen doen. Gedrag waarvan ik vind dat ik zou kunnen veranderen, daar neem ik verantwoordelijkheid voor en ik neem dit dus serieus. Het zal in het begin als een kunstje aanvoelen, en “I will fake it till I make it !":

25 april 2025

dag 44

Blij met het bezoek van 2 vriendinnen. Barbara ken ik al 45 jaar en Jolanda 35 jaar. Steeds meer besef ik dat ik toch veel meer vriendschappen heb dan dat ik me bewust was. En het zijn ook echte vriendschappen, respect, loyaliteit en oprechte liefde voor elkaar. Wat is er toch met me gebeurd dat ik me zo afgezonderd heb van al deze mensen ? Waarom heb ik mijn wereld zo klein gemaakt ? Ooit ben ik uit Dordrecht weggegaan omdat mijn familie en alle mensen die dagelijks bij mij over de vloer kwamen mij verstikten. Het werd me allemaal te veel. Jarenlang ben ik vrijwel niet meer in Dordrecht geweest. Als het niet anders kon, ging ik snel naar de plaats van bestemming en pijlsnel weer naar huis. Op de Moerdijkbrug kreeg ik altijd ontzettende buikpijn als ik richting Dordrecht reed. Geen grap, werkelijk altijd !! Nu woon ik alweer 4 jaar in Papendrecht, ik vermijd Dordrecht nog steeds.           

Toevallig ben ik in de afgelopen maand in Dordrecht 2x uit eten geweest. Op de fiets door de binnenstad, ietwat schuw in de hoop niemand tegen te komen. Wat is dat toch ? Inmiddels ben ik toch wel zover om geen zuigers meer binnen te laten in mijn leven ? Dat heb ik toch zelf in de hand ? Mijn trauma's zijn gekoppeld aan de stad en alle mensen die erin wonen !!! Dus ook aan de vrienden die daar nog steeds wonen. Dat mag ik nu wel loslaten. Het ligt allemaal in het verleden. Dordrecht is een mooi stadje. De vrienden die er nu nog wonen zijn het waard om te zien en meer aandacht aan te geven. Ook is het belangrijk voor mezelf om weer wat socialer in het leven te staan. Uiteindelijk ben ik de dirigent van mijn eigen leven en mag ik bepalen wie er in speelt, hoeveel, hoe vaak, hoe snel enz. Het ritme kan ik helemaal zelf bepalen, zonder schuld of schaamte. Mijn eerste stappen zijn vandaag genomen, door een afspraak met deze 2 vriendinnen te maken, met de intentie dit zeker vaker te doen. Voor mij weer 180 graden om. Trots op mezelf.

Altijd ben ik er trots op geweest om een autonoom mens te zijn. Door de vele PTSSjes kan ik nu wel zien dat er ook veel van die autonomie is afgebrokkeld. Jaren geleden ben ik onder behandeling geweest voor al die PTSSjes. Het zijn er zoveel dat mijn psych wel verbaasd was dat ik nog zo goed kon functioneren zonder medicijnen. Uiteindelijk heb ik 18 EMDR's gehad. Bij EMDR moet je een bepaalde taak doen én denken aan een schokkende gebeurtenis. Dat zorgt voor extra druk op je werkgeheugen. Mogelijk zorgt die extra druk ervoor dat de herinneringen en gevoelens over de schokkende gebeurtenis waziger worden. En dat het beeld minder spanning veroorzaakt. EMDR kan zwaar aanvoelen omdat het zich richt op het verwerken van belastende emoties en herinneringen. Het doel is negatieve associaties aan te pakken en uiteindelijk te helpen bij het verminderen van stress en het bevorderen van genezing.

Waarschijnlijk zijn door de EMDR's inderdaad de spanningen en de pijn verminderd of weg, waardoor ik nu de gebeurtenissen uit het verleden beschrijf als een verhaal, los van emotie. Waar ik nu specifiek naar kijk is naar mijn aangeleerde gedrag daardoor. Vooral naar het gedrag dat geen enkele functie meer heeft voor mij. Dat is waar dit Blog voor mij om draait !! Welk gedragspatroon is nog functioneel voor mij en welke niet ? Hoe ga ik dit veranderen ? Hoe doe ik dat ? Mijn eerste stappen hierin beschrijven.

24 april 2025

dag 43

Vandaag precies 10 jaar geleden werd ik gebeld door het ziekenhuis dat ze mijn man Michel probeerden te bereiken. Het lukte hen niet, maar of ik dat zou kunnen doen om hem met spoed naar het ziekenhuis te sturen. Voor mij is deze specifieke dag het zwaarst geweest. Om 10.00 uur waren we in het ziekenhuis, Michel stuurde me rond 14.00 uur naar huis en om 17.30 uur belde hij me op dat ik hem kon komen ophalen. “Hoi, kom je me halen, ik ben klaar." "Ik sta bij de apotheek voor pijnstillers." "Oh ja, ik heb een kwaadaardig gezwel in mijn lever ter grootte van een sinaasappel." Dat was het, daar kon ik het mee doen. Paniek, huilen, huilen !!!!  Misschien vijf minuten met enorme gieren gejankt, misschien wel gekrijst, en dan………stilte. Totaal in trance naar mijn auto gelopen om hem op te gaan halen. Eigenlijk levensgevaarlijk. Vanaf dat moment heb ik volgens mij niet meer gehuild. Ja, misschien een traantje weggepinkt. Maanden na zijn overlijden heb ik een paar keer gehuild. Volgens mij werkt het bij mij zo, dat als het te heftig is dat er uiterlijk weinig emoties zijn. Je komt in een soort bubbel terecht die je echt helemaal omhult. Het voelt vreemd aan, je kunt wel functioneren, zelfs dingen opslaan, maar de pijn, het verdriet, wordt door de bubbel-omhulling gereduceerd vrijgelaten. Achteraf vind ik dit een heel mooi universeel gegeven. Het voelt alsof het universum zorg voor je draagt in de moeilijkste tijden. Het maakt dat je uiteindelijk niet eenzaam bent. Ik heb me echt gedragen gevoeld door deze bubbel.

Als jong volwassene vertelde ik iedereen altijd dat ik een hele fijne jeugd heb gehad. Zo voelde ik dat ook echt. Michel zei mij dat het helemaal niet zo normaal was wat ik erover vertelde. Door hem ben ik er anders naar gaan kijken. Ook mijn huidige man Ton is geschokt over de verhalen uit mijn jeugd. Zou het zo kunnen zijn dat ik destijds ook gedragen werd ? Zou ik een beschermende bubbel hebben geleefd ? Heeft het universum mij al die tijd met liefde omarmd ? Door Michel veranderde mijn visie op het verleden. Ik werd boos en voelde me verongelijkt. Niet fijn, vernietigend voor mijzelf en mensen rond mij heen. Het slachtofferschap heb ik in mijn volwassen leven daardoor flink uitgeleefd. Nu is het tijd geworden om het kind Annette dat inderdaad slachtoffer was van de situatie, op te tillen en onvoorwaardelijk met liefde te dragen door MIJ, de Annette van nu en de toekomst.

23 april 2025

dag 42

Mijn man vraagt zich af waarom ik vermoeid zou zijn in verband met het verwerken van oude zaken. Hij zegt : “Okay, dat je als kind er moe van werd omdat het niet te verwerken is begrijp ik, maar waarom moet dat dan nu op dezelfde manier gaan ?”  “Wat voel je bij deze vermoeidheid ?” “Wat voel je bij het verwerken ?" "Is daar echt geen pijn ?” “Geen pijn, waarom dan wel weer zo vermoeid ? “  “Wel pijn, waarom durf je dat niet te voelen en/of uiten ? Jeetje, daar wordt weer een ballonnetje doorgeprikt. Ik weet het echt nog niet !!! Het voelt meer als observeren hoe het vroeger ging, zonder oordeel. Wel met begrip waar dan mijn reacties en acties zijn zoals ze zijn. Begrip hoe ik mezelf gevormd heb. Het is mij wel duidelijk geworden dat het om kwetsbaarheid gaat. Toevallig had ik een gesprek met mijn zus hierover. Zij is 14 jaar ouder dan ik, haar jeugd is nog strenger geweest en op een andere manier ook pijnlijk en verknipt. Een halve generatie, andere tijden. Niettemin hetzelfde nest, dezelfde ouders met hun problematiek. Ik appte naar mijn zus : “Het laatste stuk doen we altijd alleen." “Jij en ik moeten leren om tot dat laatste stukje hulp van anderen te aanvaarden." “Kwetsbaarheid tonen en laten zien". “Volgens mij is dat onze les." “ Door een hel heen gaan en weer terug, dat kunnen we wel.”  “ Kwetsbaarheid tonen niet.” Dat zeg ik dan heel wijs tegen m'n grote zus, maar natuurlijk ook tegen mezelf. Waarschijnlijk, als je je kwetsbaar opstelt, laat je ook de bijbehorende emoties zien. Boosheid, huilen enz. Het zit er wel, maar het komt er gewoon niet echt uit. Mijn oogkassen doen voortdurend pijn. Vaker huilen zou dat wel op kunnen lossen, denk ik. Kwetsbaarheid is voor mij echt moeilijk. Wel probeer ik eerlijk te antwoorden. Niet alleen maar zeggen dat het goed gaat.

Een nichtje vraagt : “Hoi Annet, hoe gaat het met je?” “Kun je, lichamelijk gezien, al wat meer?" “ Hoe voel je je?” Mijn eerlijk antwoord daarop is : “Nee, helaas niet." “ Ik voel me nog steeds extreem moe en lopen buiten de deur is nog heel moeilijk.” “Ik adem en ik leef, dat is het belangrijkste, ik moet niet zeuren.” Nou, in ieder geval laat ik wel zien dat het nog niet echt top is, maar er toch nog achteraan schrijven dat ik niet moet zeuren. Stel je voor dat ik zielig over kom ? Een piepklein beginnetje van me kwetsbaar durven opstellen, met een kanttekening. Terwijl ik weet dat ware kracht juist ook in kwetsbaarheid schuilt, blijft het moeilijk, moeilijk, moeilijk. Nog zoveel te leren !!!!

22 april 2025
dag 41
Twee dingen vandaag. Hilde stuurt net een klein filmpje van Adelheid Roosen waarop ze zegt : “Het ouder worden bracht mij bij de lagen van de kinder-paniek van zo lang geleden, die paniek kijkt me zo recht in m'n bek." “Dat is dat je iets veel te jong draagt wat je niet kan.” "Je hoort gedragen te worden op die leeftijd.” “Het is zo groot, dat je denkt, en daardoor ook voelt, ik sterf hieraan.” Deze uitspraak van haar is zo herkenbaar !!! Direct een ezelsbruggetje naar mijn extreme vermoeidheid. Door mijn neurologische aandoening CMT, ben ik al mijn hele leven chronisch moe. Als kind kon ik extreem moe zijn. Niet uit mijn bed te krijgen, alleen maar slapen. Eens in de 2 à 3 maanden moest ik 2 dagen thuis blijven om te slapen. Daarna was ik dan kennelijk weer een beetje opgeladen om door te gaan. Ja, ik heb zelfs een keer 3 dagen en 3 nachten aan één stuk door geslapen. De huisarts kwam dan kijken of het nog steeds 'slapen” was. Later toen ik niet meer thuis woonde, was ik nog steeds chronisch vermoeid, maar niet in die orde als van mijn jeugd thuis. Nu na mijn herseninfarct ben ik nog steeds extreem moe. Er wordt over gezegd dat dit erbij hoort, dat ik er zeker een jaar voor uit moet trekken voordat ik echt kan zeggen dat het beter gaat. Nou ja, daar wacht ik dan maar op. Toch, door hoe Adelheid dit zei, kon ik niet anders denken dan de extreme vermoeidheid die ik momenteel ervaar, te vergelijken met mijn jeugd. Nooit eerder heb ik trouwens deze link getrokken. Alle herinneringen poppen immers ook weer op. Gelukkig zonder pijn, maar met inzichten. Zou dit dan toch ook niet een stuk vermoeidheid zijn van die verwerking ? Waarschijnlijk was ik zo extreem moe in mijn jeugd niet alleen door mijn ziekte, maar ook de geheimen van mijn moeder die voor een klein kind niet te dragen zijn. Het verre gaande narcisme van mijn moeder, wat voor een kind niet te dragen is. Op het moment dat ik het huis uit ging met veel meer afstand van mijn ouders ging het stukken beter met de vermoeidheid. Nu, door het ouder worden en het infarct, kom ik dus bij die lagen van mijzelf als kind. In feite driedubbel op vermoeidheid. Ten eerste door mijn ziekte, ten tweede door het infarct en ten derde door het mogen verwerken van de lagen die ik in mijn jeugd moest laten liggen omdat ze toen niet te dragen waren. Dit besef geeft me toch een beetje rust, in die zin dat de extreme vermoeidheid me ietsje pietsje minder frustreert.

21 april 2025

dag 40

Geen overleg. Mijn vriendin Hilde en ik hebben allebei mannen gehad die op zich geen behoefte hadden aan overleg. Allebei waren we de regelaars, organiseerden alles en schaften ook aan wat we nodig hadden, zelfs een auto als dat de tijd ervoor was. We hadden hier een gesprek over met onze huidige partners. Deze heren willen graag ook iets in de melk te brokkelen hebben. Zowel Ton als Wietze vinden het raar, ja zelfs niet normaal dat we niet of te weinig overleggen. Tja, wat kan ik daar nu op zeggen ?Ik kan alleen maar vanuit mezelf spreken.  In feite ben ik extreem zelfstandig, waardoor ik gewend ben geraakt om zelf in alles mijn koers te bepalen. Mijn vader had hele strenge regels, dit in vergelijking met anderen van mijn leeftijd. Ik hield me ook aan die regels. Mijn moeder reed zo lang als ik me kan herinneren een scheve schaats. Geen regels bij haar, alleen als het haar zo uitkwam. Overleg kwam in haar woordenboek absoluut niet voor. Zij kocht waar ze zin in had en zei dan : “ Jôh, dat ziet je vader niet eens.” Alle meubels weg laten halen en nieuwe gekocht, voordat pa thuis kwam, en inderdaad er kwam geen reactie. Wel had ze zijn stoel laten staan. Geen consistentie bij mijn ouders dus. Op mijn 17e ging ik op mezelf wonen, zo snel mogelijk wilde ik zelfstandig zijn. Mijn vader zei : “ Dat is goed meisje, maar wij helpen je op geen enkele manier meer. “ “Eruit is eruit.” Mijn eigen regels, zelf bepalen, dat was wat ik wilde !!! Nooit meer door een ander verteld worden wat ik wel of niet mag doen. Dat voel ik nog steeds tot het diepst van mijn vezels. Er zijn momenten geweest waarop ik niet wist hoe ik rond moest komen. Liever aan honger sterven dan op hangende pootjes naar huis gaan. Een slager in de binnenstad, waar ik toen woonde, had destijds door dat ik het niet breed had. Hij raadde mij aan om rond sluitingstijd te komen, dan kon hij zien wat hij over had. Hij gaf mij dan vlees en zelfs brood, aardappelen en groente.  Mijn onafhankelijkheid is ontstaan uit eigengereid en star zijn ten opzichte van mijn ouders. Misschien zelfs wraakzucht. Wow, ik vertel Ton altijd dat ik me niet kan herinneren ooit van mijn leven iets vanuit wraakzucht te hebben gedaan !!! Nu ik erover nadenk, heb ik vele jaren later mijn vader terugbetaald met zijn eigen manier van moreel optreden. Mijn moeder kon hele gemene dingen doen en het dan zo draaien dat ze mij er de schuld van gaf, of in ieder geval iemand anders. Ooit heb ik geprobeerd dit in alle redelijkheid te bespreken met m’n vader. Hij zei dan : “ Ja, ik weet het meisje, maar ik sta achter je moeder, met haar ga ik verder en niet met jou.” Dit biedt dus geen enkele veiligheid voor mij als kind. Jaren later, toen ik met Michel getrouwd was, belde mijn vader me op om te vertellen dat deze man het niet waard was om mijn leven mee te delen. Ik vertelde hem toen heel fijntjes : “ Ik begrijp wat je zegt, maar met hem moet ik verder en met jou niet.” Dat was volgens mij toch ook wel wraak. Waar kan ik me wel veilig voelen ? Ja, precies, veiligheid heb ik altijd bij mezelf moeten zoeken. Ten diepste heb ik een wantrouwen naar mensen in het algemeen. Mijn ervaringen met partners zijn ook niet dusdanig dat ik die blind kan vertrouwen. Als je dan zegt, het is wel raar dat je niet overlegt met je man. Zeg ik; “ Goh, is dat zo ?”

20 april 2025

dag 39

Eén van mijn kinderen heeft voor het afstuderen een film gemaakt. Door middel van crowdfunding is het een heel gedoe om geld bij elkaar te sprokkelen om een film te kunnen maken. Uiteindelijk lukt dat, maar is het nog steeds behelpen en vraagt het om enige creativiteit om toch nog wat goeds tot stand te brengen. Trots heeft hij ons uitgenodigd voor de première van zijn film en van een studiegenoot. Los van het feit dat beide films technisch goed in elkaar zaten en het goede films waren, was ik geschokt van de thema’s . Het vervreemdende, de leegte, het doelloze, het verstikkende gevoel in beide films was hartverscheurend. Ik maak me zorgen om deze generatie. Voelen ze geen optimisme ? Is er geen hoop ? Wat willen ze nu eigenlijk vertellen ? Zie ik het zelf te somber ? Kijk ik met een andere blik ? Andere generaties andere tijden ? Ik weet het niet, maar het hield me enorm bezig. Er werd voor mijn zoon en zijn  studiegenoot geklapt en men sprak hun bewondering uit van hoe goed de films waren. Bij mij gebeuren er dan intern allemaal vreemde dingen. Mijn lichaam voelt een shock, op het misselijke af. Ik hoor mezelf zeggen tegen mijn zoon : “ Ik ben trots op je.” Inmiddels heb ik wel geleerd om niet te vertellen wat ik echt voel en waar ik allemaal aan moet denken. Men schrikt vaak van mijn botte eerlijkheid, dus is dat op zo’n moment niet op zijn plaats. Het gaat om zijn creatieve hoogstandje waarmee hij met goed gevolg is afgestudeerd. In alle rust zal ik hem er toch nog eens naar vragen. Waarom en met welke gedachten hij deze film gemaakt heeft. Terug in de auto naar huis heeft mijn man Ton hetzelfde unheimische gevoel als ik. Pfffft, gelukkig maar. Ik vertel dat ik blij ben dat ik gezegd heb dat ik trots op hem ben, in plaats van te zeggen dat ik er niets van snap en er een rotgevoel aan overgehouden heb. Dat was een bewuste verandering, eerst nadenken. Wat doe ik hier ? Voor wie ben ik hier ? Wat is dus belangrijk ? Blij dat ik gegaan ben voor mijn zoon. Had redenen in verband met mijn gezondheid om af te zeggen, maar met mijn nieuwe voornemens ben ik toch gegaan. Het verdient een schouderklopje vind ikzelf. Thuisgekomen zag ik op mijn horloge, dat mijn hartslag en dergelijke meet, dat ik tijdens het kijken naar de films een enorm overbelast hart had. Daarom voelde ik me zo naar !!! Mijn lichaam had veel stress ervaren door te kijken naar die drukkende leegte in de films. Ook is het na mijn herseninfarct zoveel duidelijker dat iedere vorm van stress bij mij kan leiden tot atriumfibrilleren. Aan de ene kant ongemakkelijk, maar aan de andere kant wel goed om dit zo duidelijk te zien. Zo leer ik mezelf ook beter kennen, en kan ik daar in de toekomst rekening mee houden. Natuurlijk moet ik met deze wetenschap niet tuttig omgaan, want helemaal stress vermijden is onmogelijk. Wel bewuster zijn van de dingen die invloed hebben op mijn gemoedstoestand. Momenteel lukt het me aardig om grenzen aan te geven. Zonder schuld of schaamte.

19 april 2025

dag 38

Vandaag had ik een zogenaamde verbeterdag. Dit heb ik mij ook voorgenomen om mijn gedrag te veranderen of verbeteren. In dit geval probeer ik me wat socialer op te stellen. Zou ik dan ontdekken dat het leven vriendelijker of leuker is ? Of geeft het me iets wat ik nu nog niet kan bedenken ? Zou ik ontdekken dat ik helemaal niet wil of kan veranderen ? Normaal gesproken maak ik geen contact met mensen die ik niet ken. Zoals op de revalidatie zijn er altijd dezelfde mensen op het moment dat ik daar ben. Maar……ik ken ze niet. Vorige week was een goede vriendin van me op bezoek die 35 jaar geleden al met me mee ging zwemmen in verwarmd water als therapie voor mijn neurologische aandoening. Ze kent me redelijk goed en neemt me zoals ik ben. Ze weet dat ik met mensen rond mij heen geen contact maak, maar raadde mij aan het toch eens te gaan proberen. Volgens haar is het vrij “normaal” dit wel te doen. Zoals ik al zei wil ik best veranderen op sommige gebieden. Sinds vorige week zeg ik dus als ik binnenkom hardop "Goedemorgen." Een stuk of 8 keer krijg ik dan een  "goedemorgen" terug. Op dat moment word ik gezien. Dat is een hele stap voor mij om zichtbaar als een medemens daar dan rond te lopen. Het onzichtbaar naar mijn fiets lopen is er vanaf nu dus niet meer bij. Vandaag ging ik nog een stapje verder. Ik had me vergist in de tijd, en dacht thuis nog een half uurtje te kunnen chillen, maar had al op de fysio moeten zijn. Zo snel als ik kon, ben ik er naartoe gegaan. In de kleedkamer had ik al een praatje met een dame die ik elke week zie. Ze komt al 10 jaar naar de revalidatie-fysio zei ze. En om eerlijk te zijn heeft ze wel iets meer verteld, maar ik weet het niet meer. Dat is dus ook een aandachtspuntje voor mij. Om naar de sportzaal te gaan moet ik met de trap naar boven. Doordat ik al gehaast van huis vertrokken was, kwam ik hijgend aan in de zaal. “Goedenmorgen !” ; hijg ik. Iedereen antwoordt in koor terug. De dame die dicht bij in de buurt zit maakt een opmerking over mijn gehijg. Normaal zou ik iets mompelen en zo snel mogelijk bij haar uit de buurt gaan. Nu bleef ik bij haar staan om uit te leggen dat ik overhaast was vertrokken en blablabla…..Dit was voor de dame een open deur om te stoppen met haar oefeningen en uitgebreid iets over zichzelf te vertellen. Ik weet echt niet meer waar het over ging !!! Wel heb ik opgevangen dat ze 2 honden heeft. Dat heb ik in m’n oren geknoopt voor een volgend “gezellig” praatje. De fysiotherapeut noemt haar Lies, dus ik neem aan dat ze zo heet. Een andere meneer die Arie genoemd wordt, zit vaak op een oefentoestel langdurig nadat hij klaar is met zijn oefeningen. Soms moet ik verder en precies op het toestel waar hij zit te zitten. Normaal ga ik dan geduldig maar wel hopelijk onzichtbaar geïrriteerd zitten wachten tot hij bedenkt op te gaan staan. Nu liep ik naar hem toe en vroeg vriendelijk of ik gebruik mocht maken van het toestel. Terwijl Arie opstond begon hij gezellig met me te kletsen, terwijl ik even gezellig iets terug antwoorde. Helaas weer vergeten wat, het blijkt dat gezellige “prietpraat” niet beklijft, maar waarschijnlijk een andere functie heeft waar ik nog de waarde van moet leren inschatten. Hoe dan ook ben ik met een fijn gevoel en ook wel een beetje trots op mezelf naar huis gegaan.

18 april 2025

dag 37

Het is zo wonderlijk hoe dit werkt, en ik ben ook echt blij dàt dit werkt. Door mijzelf de opdracht te geven te kijken naar mijn gedrag, met de vraag: "Waar heeft het zijn oorsprong ?”, kan ik nu situaties uit het verleden beschrijven zonder enige pijn, meer als een verhaal. In het verleden vertelde ik wel aan mijn zus en beste vrienden over mijn jeugd. Altijd met een snik in m’n stem, met pijn, met onbegrip. Dat was zo belangrijk voor mij, begrip. Waarom wilde ik het begrijpen ? Zou dat me nog controle geven over een situatie uit het verleden ? Nee, natuurlijk niet. Nu kan ik zien dat het met loslaten te maken heeft. Mijn CVA heeft ervoor gezorgd dat ik ongecontroleerde emoties heb. Het komt er allemaal uit, in vrijheid…..Ben benieuwd wat ik nog meer mag ontdekken.

Gisteren schreef ik over mijn moeder hoe ze haar vrije uurtjes afdwong om haar dingen te kunnen doen. Opeens ging er een Willie Wortel-lampje branden. Vanaf mijn 3de jaar heb ik in de maand februari nachtmerries gekregen. Wekenlang dezelfde nachtmerrie. Dan stopte het, en kwam de nachtmerrie dat jaar erop in de maand februari weer terug, en hield dan weer een aantal weken aan. Toch stopte deze nachtmerrie na een aantal jaren. Nu nog, als ik mijn ogen sluit, zie ik de nachtmerrie zo voor me. Mijn bed veranderde langzaam in een slangenkuil, overwegend zwarte slangen die dan over me heen en om mij heen kronkelden, duizenden slangen. In de hoek van mijn kamer stonden 3 inboorlingen, met een speer in de hand, een bot door de neus en alleen een lap voor de edele delen. Zij keken heel intens naar mij. Badend in het zweet en met zware hartkloppingen werd ik dan wakker. Deze nachtmerrie heeft op meerdere momenten in mijn leven invloed gehad, en nog. Zo heb ik een fobie voor alle slangachtigen. Bang van slangen, wormen, paling enz. Echt, er is geen haar op m’n hoofd die één hap paling zal eten. Ooit heb ik een klein jaartje in het Academisch Ziekenhuis Leiden gelegen. Op mijn afdeling werd een donkere jongen binnengebracht die op een soort strijkplank lag, die ze om de zoveel tijd omkeerden. Hij was naar Nederland overgebracht  vanuit een veldhospitaal in een Afrikaans land. Op het moment dat hij binnenkwam lag hij op zijn buik met het gezicht naar beneden. Midden in de nacht werd ik wakker en lag hij heel intens naar mij te kijken. Hij was kennelijk door de verpleging omgedraaid. Het was als mijn nachtmerrie van vroeger, die ogen !! Ik ben als een gek gaan overgegeven. We hebben elkaar leren kennen en er was natuurlijk niets meer aan de hand. Alleen de eerste ontmoeting 's nachts was schrikken en het bleek een klein traumaatje te zijn  van mijn nachtmerrie in mijn hele jonge jaren.  Ik heb me weleens afgevraagd, waarom die nachtmerries begonnen en waarom ze ineens stopten. Gisteren werd mij dat ineens duidelijk. Stiekem ontsnapte ik uit mijn slaapkamer en zag door de spijlen van het trappenhuis in de hal bij de voordeur mijn moeder vrijen met een vreemde man. Volgens mij maakte dit niet veel indruk, maar ik vluchtte wel terug naar m’n kamertje. Verderop in die week ontsnapte ik weer, maar zag nu mijn moeder naakt op bed met een naakte vreemde man bovenop haar. Hier schrok ik van !!! Waarschijnlijk kon ik op die leeftijd niet bedenken wat daar gebeurde, maar ik vond het heel erg eng. Aan mijn moeder heb ik gevraagd wat er was gebeurd. Ik zie mezelf nog zitten naast haar op haar bed. De witte sprei met grote golven in de vorm van bladeren en roze bloemen. Mijn moeder zei: “ Dat ik dat niet gezien kon hebben, omdat het nooit gebeurd was !" "Ik moest het gedroomd hebben.” Vanaf dat moment zijn mijn nachtmerries begonnen, in de maand februari. Jaren later, ik was toen 8 of 9, zijn de nachtmerries van februari gestopt. Dit was na dat moment waarop ik mijn moeder een rechtse hoek in haar gezicht had gegeven en haar met de dood bedreigde. Waarschijnlijk gaven de escapes van mijn moeder een onveilig gevoel, net als haar losse handjes dat deden. Op het moment dat ik haar terug sloeg, nam ik de controle in eigen hand en voelde ik me daardoor weer veilig. Geweldig, dit verhaal uit mijn jeugd is ook weer rond !!! Alles krijgt zijn plaats. Hoe mooi is dat ?

17 april

dag 36

Het is zo vreemd en speciaal dat er zoveel herinneringen boven komen de laatste tijd. Steeds meer inzichten krijg ik in mijn eigenaardigheden. Zo heb ik zolang als ik me kan herinneren claustrofobie. Een wc zal ik nooit op slot doen. Een lift met te veel mensen erin stap ik absoluut niet in. Geen slot op slot. Mijn broer en ik moesten vroeger als we thuis waren tussen de middag naar bed. Dit probeerde mijn moeder tot we naar de basisschool gingen. Wij mochten absoluut niet uit onze slaapkamer komen want dan werd mijn moeder hysterisch boos. Natuurlijk waren wij daar niet blij mee, en probeerden dan stiekem uit onze slaapkamer te ontsnappen. Wat we dan zagen wilden we niet zien, en doken dan weer snel terug naar onze kamertjes. Toen ik drie jaar oud was, kon ik al lezen en schrijven. Een klein, slim kindje, dat ook al begreep dat het niet okay was waar mijn moeder mee bezig was. Wel te jong om haar te confronteren met haar gedrag, dus loste ik dat op een andere manier op. Namelijk door haar te pesten. Ik ging bijvoorbeeld vlak voor de middag naar de wc, deed hem op slot en bleef dan muisstil zitten. Mijn moeder riep me dan dat ik eruit moest komen, maar ik zei niets. Ze probeerde hem dan vanaf de buitenkant open te maken, maar ik hield de knop van het slot vast. Gek werd ze dan. Ze ging dan de politie bellen, zei ze. In feite belde ze dan mijn vader, die vond dat ze het zelf met mij moest uitzoeken. Urenlang zat ik daar dan. Tegen de tijd dat iedereen voor het avondeten thuis was, kwam ik dan zachtjes uit de wc. Doordat mijn vader er was, kon ze zich dan niet meer kwaad uitleven. Ze was gewend om snel te slaan. Ze droeg altijd ringen dus dat deed gemeen zeer, of ze pakte de rieten mattenklopper. De striemen stonden dan op je billen. Als ik gepest had kan ik me herinneren, nam ik m’n straf zoals het kwam, zonder één traan te laten. Helaas, kon mijn moeder ook uit onredelijkheid van leer gaan. Toen ik acht of negen jaar oud was, gaf ze mij zonder dat ik iets gedaan had een klap in mijn gezicht. Waarschijnlijk had ze door mij een avontuurtje misgelopen. Zonder erbij na te denken gaf ik haar een volle hoek midden in haar gezicht terug en siste; “ Als jij ooit nog het lef hebt om mij te slaan, ga ik dwars door je heen, ik vermoord je !” Vanaf dat moment heeft zij mij nooit meer geslagen. Ook is hier nooit meer een woord over gesproken. Gevangen zijn letterlijk en figuurlijk. Gevangen in mijn slaapkamertje, gevangen door de nukken van mijn moeder, heeft mij vast en zeker claustrofobisch gemaakt. Momenteel houdt mijn lichaam me gevangen, mijn geest is echter vrij. Daar focus ik me op een vrij mens te zijn, alle sloten zullen zich openen…… Vertrouwen dat ik fysiek ook weer sterker wordt en als een herboren mens verder ga.

16 april 2025

dag 35

In mijn normale leven zie ik zelden paarden van dichtbij. Wel vind ik het mooie dieren, en aai ik ze als ik de mogelijkheid heb daartoe. Ik word wakker uit een droom. In deze droom moet ik op 2 paarden passen, een zwart paard en een wit paard. Ze lopen in een wei, ze zijn speels en zijn min of meer met mij aan het dollen, alsof ze testen met wie ze te maken hebben. De opdracht is dat ik ze aan het eind van de middag terugbreng naar een omheinde plek. Nadat ze nog even met mij gespeeld hebben komen ze allebei toch lief naar me toe en gaan mee naar de plek met omheining. Hier moet ik het hek dicht doen met een ingewikkeld hangslot. Om de één of andere reden weet ik ook nog dat het een groen hangslot was. Dan komen er twee personen naar mij toe om te kijken of het gelukt is. Wie dat zijn weet ik niet, ook niet of het mannen of vrouwen waren. Ze zien dat het hek open staat en het witte paard weg is. Kennelijk had ik het slot niet goed dicht gedaan. Eén van de personen laat mij nog even zien hoe ik dat slot goed dicht kan doen. Er zat nog een extra beveiliging op waar ik me niet van bewust was geweest. We, de twee personen en ik, besloten om ieder een kant op te gaan om het witte paard te zoeken. Ik ga op het zwarte paard en rijd direct zonder twijfel in een bepaalde richting. Ineens bevind ik me binnen de bebouwde kom. Het komt me heel bekend voor !!! Het is de buurt uit mijn jeugd. Mijn zwarte paard neigt zelf een kant op, maar ik stuur hem vastberaden een straat in waarvan ik zeker voel dat mijn witte paard zich weleens zou kunnen bevinden. En ja hoor, achter wat bosjes zie ik iets bewegen. Hij staat daar op zijn gemak wat te grazen. Stapvoets benader ik het witte paard. Het witte paard ziet mij en loopt ook langzaam en rustig in mijn richting. Hij begroet mij blij met zijn neus en vriendelijke ogen. Ook laat hij mij makkelijk een hoofdstel omdoen en ik pak hem bij de teugels en we lopen weer terug met z’n drieën, het zwarte paard, het witte paard en ik. Dan word ik wakker. Mijn gevoelens in de droom waren rustig, liefdevol en absoluut geen paniek. Nee, ik voelde juist veel vertrouwen. Dus was het een aangenaam gevoel toen ik wakker werd. Natuurlijk heb ik wat droomuitleg op gezocht…….

Paard —------ Paarden vertegenwoordigen sterke, fysieke energie. Je dient je ongetemde kracht te kanaliseren. Een donker of zwart paard duidt op mysterie, wildheid en het onbekende. Dit paard kan zelfs occulte krachten symboliseren. Een wit paard daarentegen symboliseert het pure, voorspoed en geluk. Komt er een paard in je droom voor, dan is dit een goed teken. Het betekent dat je je leven onder controle hebt. Een paard staat ook voor intuïtie en groepsgevoel. Een fijne droom over een paard of paarden staat voor een sociale groep waar je op kunt bouwen.

Paardrijden —----Ben je aan het paardrijden of zit je op een paard, dan staat dit voor een ontspannen verbinding met een persoon of een sociale groep. Paardrijden is  een positief voorteken. Het kan niet alleen materiële rijkdom suggereren, maar ook spiritueel geluk. Het kan ook een nieuwe baan of carrièremogelijkheden aan de horizon aangeven.

Grazende paarden—--Grazende paarden in dromen worden geassocieerd met het leiden van een beschut leven. Misschien ben je bereid om met iemand het middenveld te vinden. Het kan ook betekenen dat je de fouten van anderen accepteert. 

Drie—----Het getal drie staat voor leven, vitaliteit, innerlijke kracht, verbeelding, creativiteit, energie en zelfontdekking. Een drie staat ook altijd voor een drie-eenheid zoals het verleden, het heden en de toekomst of de vader, de moeder en het kind, etc.

Slot—-----Als je droomt over een slot betekent dit dat je niet kunt krijgen wat je wilt. Je wordt buitengesloten van een bepaalde activiteit of situatie. Misschien zit er een aspect van jezelf binnenin opgesloten wat tot uitdrukking moet komen. Als het slot open is lukt het je wel, sta je open tot relaties. Je kunt situaties aan en je kunt je goed uiten.

Groen—---De kleur groen staat in je droom voor groei, ontwikkeling en een nieuw begin. Komt deze kleur veel voor in je droom, dan kan dit ook een aansporing zijn om vaker de natuur op te zoeken. Droom je over groen, dan kan dit ook te maken hebben met een behoefte aan heling en balans.

De droom begint in een groene natuurlijke omgeving, dan ben ik terug in de buurt van mijn jeugd, en daarna ga ik weer terug naar de natuurlijke omgeving. Volgens mij heeft deze droom alles te maken met de reis die ik nu doormaak. De gevoelens, de emoties, het accepteren van mijn jeugd, mijn verleden en uiteindelijk de kracht die ik hieruit haal, zowel uiterlijk als innerlijk. Ben heel blij met mijn droom en deze droomuitleg.

15 april 2025

dag 34

Ledigheid is des duivels oorkussen. Deze quote werd door mijn vader vaak gebruikt. Het komt uit de bijbel, en zou je kunnen vertalen als; “ Luiheid is het hoofdkussen van de duivel.” Ondanks zijn weerstand tegen het geloof, hield mijn vader vast aan heel veel Bijbelse doctrine. Mijn vader had van opvoeden een ambacht gemaakt met strakke duidelijke lijnen, over goed en kwaad. Liefde was wel aanwezig maar de regels kwamen op de eerste plaats. Uitspraken als: "Voor niets gaat de zon op.”  “Met gepaste nederigheid.” Hij had een scala aan spreekwoorden en gezegden, die keer op keer benoemd werden als ware het vastgelegd en dus de enige manier om het leven te leven. Zo mocht ik niet te lang lezen, dat werd door allebei mijn ouders als lui gezien. Het gevolg was dat ik dit stiekem deed, en later toen ik volwassen was met een zeker schuldgevoel. Op vakantie smokkelde ik mijn boeken mee. Als mijn moeder me erop betrapte dat ik zat te lezen, werd ze hysterisch kwaad. Mee gaan wandelen of als we iets meer wilden, eerst wat nuttigs doen. Zoals wanneer we in de vakantie geld wilden hebben om iets leuks te kopen, een vlieger ofzo, dan moesten we gaan knollen pellen. Mijn ouders gingen dan naar het strand en hadden wat rust. Waarschijnlijk vond ik dat na een paar jaar niet meer nodig. Liever lezen dan knollen pellen. Mijn broertje had altijd hobby’s die geld kostten tijdens zo’n vakantie. Zoals vliegeren of vissen, of iets bouwen enz. Hij ging wat langer door met knollen pellen dan ik. Ja, ja, voor niets gaat de zon op. Thuis kregen we zakgeld voor auto’s schoonmaken, onkruid verwijderen en hek teren enz. Niets mis mee  hoor om te moeten werken voor je geld. Wel, was het vervelend in vergelijking met onze vrienden. Zij kregen geld om naar het zwembad te gaan of naar de speeltuin. Als kind weet je niet dat het in andere werelddelen voor kinderen veel slechter is. Relativeren was niet aan de orde. Mijn broer en ik hebben wat af gejankt als pa voet bij stuk hield en wij niet met onze vriendjes mee konden. Jonge kinderen zijn dan hard. Het gevolg was dat we buiten de groep vielen. Natuurlijk konden ze niet rekening houden met ons, in verband met onze onzekere participatie. Mijn broer en ik waren als kind loners. Allebei alleen met onze eigen dingen bezig. Wanneer we wel konden spelen met onze vriendjes verliep het bij ons allebei niet zo goed. Je moet je voorstellen dat de kinderen uit onze buurt altijd met elkaar speelden. Ze waren als het ware op elkaar ingespeeld. Op het moment dat wij onze opwachting maakten binnen de groep, waren we onbekend met de onzichtbare spelregels, rangorde en gedragscode. Naast dat wij allebei ook nog andere mankementen hadden zoals bijvoorbeeld dyslexie en hoogbegaafdheid, was socialiseren moeilijk voor ons. Voor mezelf sprekend is dat nooit makkelijk geworden in mijn leven. Nederigheid was ook een belangrijk thema voor mijn vader. De opmerkingen als : “ Ooh wil je dat ?” “ Wie denk je wel dat je bent ?” “ Zo, zo zal je niet eens een toontje lager zingen ?” “ Ja, ja, je bent intelligent, leer eerst maar eens nederig te zijn.” Mijn vader haalde in feite alles naar beneden op het moment dat je zoals hij dat noemde boven het maaiveld uitstak. Mijn moeder daarentegen was een hele andere. Zij pronkte met mijn prestaties op school en later aan de universiteit. Zij keek neer op mijn keuze van vriendjes. Jongens van “het gewone volk”. Zij schaamde zich toen ik een huis kocht in een straat die kennelijk te volks naar haar zin was. Zolang ik in haar ogen boven het maaiveld uitstak, was ze trots op me. Op het moment dat ik daar in haar ogen weer onder zakte, liet ze me vallen als een baksteen. Naast dat zij zelf er praktijken op na hield die het daglicht niet konden verdragen, deed ze zich als de nette dame voor naar de buitenwereld. Al met al een moeilijke omgeving om tot een stabiel karakter op te groeien. Het heeft geen zin om te blijven hangen in hoe dit allemaal zo is gekomen, maar wel mijn gedrag daardoor  willen erkennen en herkennen, zodat ik zelf verder kan. Het verleden accepteren zoals het was is voor mij al lange tijd zo. Precies zien en weten waarom ik ben zoals ik ben, leer en zie ik nu door het op deze manier op te schrijven. Veranderen is vanaf nu dus mogelijk.

14 april 2025

dag 33

Het mag wel duidelijk zijn dat mijn emoties “out of control” zijn.  Wilde ik zo graag weer die emoties voelen ? Nou, ze zijn er hoor, in overvloed. Ooit leerde ik mijn cursisten dat er in alles 2 kanten zijn. Plus en min. Het thema geduld wil ik als voorbeeld nemen. Ben je heel erg geduldig ? Dan praat je misschien over +1000. De andere kant van de medaille is dan -1000. Je bent dus altijd evenveel plus als min. Je zou dus in hevige mate ongeduldig kunnen zijn. Wanneer in dit voorbeeld je geduld +100 is, dan is je ongeduld -100.  Het lijkt dan dat deze laatste meer in balans is. Hoe hoger de frequentie van positiviteit, zo hoog is dan ook de mate van negativiteit. Een hoge mate van geduld, zou dan bijvoorbeeld tot verharding kunnen leiden. Een hoge mate van ongeduld leidt tot iets explosiefs. Zo kan ik eindeloos geduldig zijn met iets maken. Iedere keer opnieuw beginnen tot het lukt. Mensen kunnen mij keer op keer beledigen, zonder dat ik daar iets van zeg. Mensen van wie ik hou, kunnen een levenlang over mij heen lopen.  In deze vorm van geduld ligt denk ik een angst. Angst om niet aardig gevonden te worden ? Angst iemand te verliezen ? Angst om iemand te kwetsen met een weerwoord ? Of een andere vorm van angst die ik nu nog niet kan zien. Momenteel ben ik explosief. Wanneer een emotie of een deugd zo extreem is, is dat duidelijk een afweermechanisme dat je nodig hebt om te overleven. Het is zeker niet in balans. Zo kan een deugd als geduld die je tot extremen toe vasthoudt een pantser zijn van een trauma. Jeetje, dat waar ik zo trots op ben blijkt een hele andere kant te hebben ! Mijn explosieve kant komt er in alle hevigheid uit. Wanneer deze explosiviteit  zich heeft uitgefilterd, zou ik dan balans kunnen vinden ? Waarschijnlijk door te veranderen, niet die angst van afwijzing te voelen. Want daar is het immers begonnen, denk ik. Eerlijk zeggen dat het me pijn doet, zonder oordeel. Gewoon aangeven. Ik merk, terwijl ik dit schrijf, dat er al direct wat scenario’s in mijn hoofd opkomen. Ik ben ook bang dat er een discussie ontstaat. Graag zou ik alleen maar willen aangeven dat het pijn doet, zonder erover in discussie te moeten gaan. Terecht of onterecht, als ik pijn voel dan is dat er. Daar zou de toehoorder rekening mee kunnen houden of niet. Door het te zeggen haalt het de branderigheid weg bij mij. Het zal niet verschroeien en hard worden. Bij mijn moeder ben ik op een explosieve manier vertrokken, niet in staat keer op keer aan te geven dat ze me pijn deed. Slikken, slikken en dan in één keer BOEMMMM !!!! Ik ga het proberen direct aan te geven hoe het voelt. Of als ik niet assertief erop heb gereageerd, er in alle rust op een ander moment op terug te komen.

13 april  2025

dag 32

Ongelooflijk hoe ik mezelf tegenkom de laatste tijd. Er zijn wat afweermechanismen “out of order” , met als gevolg dat ik snel aangebrand ben en/of in paniek. Opvallend is ook hoe direct het atriumfibrilleren begint. Duidelijk ook stressgerelateerd. Alles wat ik in de hand dacht te hebben, valt als een kaartenhuis in elkaar. Zo ook mijn angst voor troep of vuil. Van nature ben ik heel erg netjes. Zelfs als kind was mijn kamer opgeruimd en had ik er plezier in alles een “eigen” plek te geven. Mijn oma was altijd aan het poetsen, misschien had ze wel smetvrees. Terugkijkend hoe vaak ze schoonmaakte en hoe  belangrijk dat was voor haar, moet ik toch echt in die richting denken. Mijn moeder was ook heel netjes, alles moest schoon zijn. Ze had daarvoor ook altijd 2x in de week hulp in de huishouding. Later, toen de kinderen het huis uit waren 1x. Toen ik pas op mezelf woonde, hield ik werkelijk iedere zaterdag een grote schoonmaak !!! Mijn hele huis, alles van zijn plaats, schrobben en poetsen maar. Veel later met mijn hele gezin in een huis met 4 verdiepingen, kon ik het niet meer aan. Vijf sloddervossen in m’n huis tegen één schoonmaakmoeder. Na een jaar of tien ertegen gevochten te hebben, bleek het zo zwaar te gaan wegen dat ik besloot alleen in Oosterhout te gaan wonen. Misschien had ik een burn-out, wie zal het zeggen. Het was te veel en ik ben nooit meer teruggegaan naar dat huis. Mijn gezin is om allerlei omstandigheden een jaar later in Oosterhout komen wonen. Mijn netjes opgeschudde leven werd weer overhoop gegooid. Inmiddels kon ik er wel alweer wat beter mee omgaan. Nadat Michel is overleden en de kinderen het huis uit gingen, heb ik samen met mijn oudste dochter en vriendin mijn hele huis verbouwd. Nieuwe keuken, nieuwe vloer, serre veranderd enz. Mijn huisje weer opgeschud. Overzichtelijk, gewoon heerlijk ! Waarom vertel ik dit ? Mijn huidige man is in mijn ogen ook een sloddervos. Hij ziet dat zelf anders. Dat betekent dat ik, zonder amok te maken, nog even de keuken “goed” schoonmaak nadat hij dat gedaan heeft. Zo loop ik constant zaken recht te leggen en zet alles op de juiste plaats. Dit gebeurt vrijwel geruisloos. Hij heeft er geen last van en ik ook niet. Maar nu ? Nu, flip ik van iedere kruimel of gemorste vlekken en ga ik tekeer als een speenvarken !!! Huilen met overdreven snikken, echt waar !!! Ik lijk wel gek. Nee, er zit gewoon geen rem op mijn emoties. Dat is lastig voor mijn omgeving en ook voor mezelf. Ik ben me ervan bewust. Helaas is het al gebeurd voor ik er erg in heb. Tot 5 tellen had ik mezelf voorgenomen, nadenken, ademhalen, en beseffen dat er niets aan de hand is. Verdorie, ik kom er niet eens toe om te gaan tellen, ik schiet direct in de vlekken. Heb ik hiervoor een oplossing nu ? Niet te streng zijn voor mezelf. Momenteel lukt dit niet anders. Vertrouw erop dat het over gaat. Én op het moment dat ik weer een beetje bij de mensen ben dit terug communiceren. Wel zo fijn voor mijn man en mij.

12 april 2025

dag 31

In plaats van dat ik me rustig voel, moet ik vandaag alleen maar huilen. Na een bevalling krijgt een vrouw ook altijd een huildag. Vaak een dag of drie later. In dit geval is het ongeveer drie maanden na mijn herseninfarct en moet ik om alles huilen. Waarom ? Een gesprek met mijn zus over onze vader en zijn moraliteit. Hij was een man waar ik tegenop keek. Hij bepaalde wat goed of slecht was, en ik nam dat klakkeloos aan. Zijn regels waren mijn wet. Toch heeft hij met mijn zus en met mij enorme missers gemaakt. Toen hij ontdekte wie ik echt was op m'n 13de wilde hij ons doodrijden. Hij had altijd gehoopt dat ik zijn biologische kind zou zijn. Tot die tijd kroelde ik altijd met mijn vader, maar vanaf dat moment heeft hij me nooit meer aangeraakt, geen knuffel, niets. Na mijn scheiding was ik niet meer welkom. Ook bepaalden mijn ouders dat ik mijn eigen kind niet meer mocht zien. Op school had mijn vader gezegd dat zij mijn kind niet aan mij mochten meegeven. En inderdaad ik kwam de school niet eens binnen !!! We hadden gewoon co-ouderschap, dus ik had alle recht om mijn kind de helft van de tijd te zien. Helaas door de stress had ik het lichamelijk heel zwaar. Daarnaast te weinig energie om dit te gaan aanvechten. Ook om via gerechtelijke kanalen tegen mijn vader in te gaan was destijds voor mij nog geen optie. Ik heb daardoor mijn kind een jaar niet meer gezien. Nadat ik een jaar later weer voorzichtig contact mocht hebben, bleef mijn vader mij letterlijk negeren. Het deed pijn, mijn reactie daarop was verharding. Zoals ik me ook had verhard mijn kind niet te mogen zien. Mijn leven ging verder alsof ik nooit een kind had gehad, dat was voor mij de enige manier om ermee om te gaan. Hoe hard en waanzinnig is dat ? In mijn moeders laatste levensjaren had ze wat hulp nodig. Mijn zus en ik wisselden dat af. Twee keer in de week ging ik naar haar toe. Iedere keer als ik bij haar was zei zij iets kwetsends of puur gemeens tegen mij. Dat is echt knap hoor. Natuurlijk ben ik wel wat gewend en voel ik door mijn harde pantser niet zoveel meer. Tot op een moment dat ze iets zei over mijn dochter, zoiets in de trant van: “Nou jij moest haar niet meer, pa en ik hebben voor haar gezorgd.” "Pffft dat noemt zich nu een moeder.” Op dat moment werd het rood voor mijn ogen en stond te schreeuwen tegenover mijn moeder, waar ze het gore lef vandaan haalde dit te zeggen. Ze rees haar hand op om mij te gaan slaan. Als kind had ik haar verteld dat als ze me ooit nog zou willen slaan, ik haar zou vermoorden. Nu stond ik daar 58 jaar oud op het punt om haar om te brengen. In plaats van haar te vermoorden zoals ik haar ooit beloofd had, ben ik weggegaan om haar vervolgens nooit meer te zien. Twee jaar later is ze aan corona overleden. Het was klaar, tot op de dag van vandaag heb ik haar ook niet meer gemist of spijt gehad van de beslissing om haar niet meer te zien. Wel vind ik het jammer om nooit meer met mijn vader in het reine te zijn gekomen. Mijn afweermechanisme is momenteel door het infarct niet sterk genoeg om met droge ogen deze herinneringen op te halen. Misschien moet ik dankbaar zijn dat het even mijn harde pantser heeft weggenomen. Het is niet leuk zo te huilen, maar ik denk wel dat het goed voor me is. Het is duidelijk mijn eigen onverwerkte verdriet. Nu kan ik trouwens ook zien dat mijn ouders een eigen stukje hadden waardoor ze op deze manier in het leven stonden. Als kind ben je niet bezig met waarom zij zijn wie ze zijn, of wat ze voelen. Waar dat vandaan komt. Je voelt alleen meer je eigen pijn, de afwijzingen en alle ellende die dat met zich meebrengt. Ik blijf het zeggen, dit herseninfarct laat mij een stuk onverwerkte zaken nog even op zijn plaats zetten. Gek genoeg niet met wrok naar mijn ouders. Meer als een vaststelling hoe het gegaan is. Het huilen is meer het verdriet om mezelf, het onverwerkte harde stukje.

11 april

dag 30

Moraliteit. Ik ben op visite geweest bij een vriendin die mijn familie, althans het gezin waarin ik geboren ben, goed kent. Wij hadden het over mijn vader, specifiek over zijn gevoel van moraliteit. Waarom tolereerde hij zoveel van mijn moeder ? Sonja zei toen : “Het is de meest morele persoon die ik ooit gekend heb, en ik heb ook altijd veel respect voor hem gehad.” “Het was een persoon met aanzien, een goede baas, zakenman, een sociaal voelend mens.” "Volgens mij probeerde hij deze morele standaard ook binnen zijn gezin aan te houden.” "Dat was een enorme klus.” “Om dit vast te kunnen houden heeft hij zonder aanzien des persoons harde beslissingen moeten maken.” “Na mijn scheiding was ik niet meer welkom, dat heeft hij me duidelijk gezegd.” "En, jij Annette werd ook afgeschreven ondanks het feit dat je een dochter bent.” “In feite is hij verdronken in zijn  eigen moraliteit.” WOW, zo had ik er zelf nog niet naar gekeken. Wel weet ik dat het overdreven niet tegen de regels ingaan van mij, een conditionering van dit stukje opvoeding is. Ik raak zelfs in paniek. Maar wat is nu eigenlijk moraliteit ? 

Ik heb het opgezocht en dan staat er het volgende…….Moraal of zeden is de opdeling van handelingen of gedragingen, binnen een samenleving, in twee soorten gedragsregels. Enerzijds zijn er de handelingen die als correct of wenselijk worden gezien, en anderzijds zijn er de taboes: handelingen die dat niet zijn…………

We zijn allemaal opgevoed met normen en waarden; met het leren wat goed en fout is, wat mooi en lelijk is. Het gevaar hierin is denk ik dat we vaak vergeten dat deze regels voortkomen uit onze conditionering, onze opvoeding , ons leven ervaren in de maatschappij en dat deze regels vastzitten aan een oordeel. Dat geldt dus ook voor mijn ouders. Een oordeel over anderen uitspreken is makkelijk wanneer we ons kunnen verschuilen in onze aangeleerde normen en waarden. Voel je je dan beter ? Of zelfs verheven ? Hetzelfde effect krijg je bij het oordelen over jezelf. Je vind dat je niet voldoet aan de regels, eisen en verwachtingen van de maatschappij. Je zelfvertrouwen verdwijnt of was er al nooit, je zelfondermijning is een feit. In ieder geval heeft de diepgewortelde moraliteit van mijn vader er diep ingehakt. Zowel voor hemzelf, als voor mij. Voor het eerst dat ik compassie voel naar hem. Misschien kan ik nu begrijpen waarom hij me zo meedogenloos heeft laten vallen na mijn scheiding. Voor het eerst dat ik moraal zie als halsstarrig. Voor het eerst dat ik moraal zie als iets onbeweeglijk. Voor het eerst dat ik moraal zie als iets diepgeworteld vanuit misschien dogmatische religie. In de Dikke van Dale staat ook bij moraal; “ zedenleer".  Klinkt wel heel eng in mijn oren. Immoreel is het tegenovergestelde van moraal, maar ik wil daar dan liever flexibiliteit en speelsheid van maken. Hopelijk kan ik met deze inzichten wat soepeler omgaan met regels en me minder schuldig voelen met de weg die ik heb bewandeld in mijn leven tot nu toe.

10 april 

dag 29

Dromen. Om 06.00 uur word ik wakker uit een droom. Zwaar geïrriteerd voel ik me, althans dat gaf de droom mij toen ik wakker werd. Even naar het toilet en daarna weer naar bed, met het voornemen het verloop van mijn droom in eigen handen te nemen. In het verleden heb ik dit vaker gedaan om middenin een droom te beslissen dat ik er niet blij mee ben en het te veranderen. Dat lukt meestal en ik weet dus dat het kan. Soms zelfs de volgende dag mezelf de opdracht geven om de droom van gisteren te veranderen. Mijn huidige man Ton houdt ervan wat ondeugend te zijn en sommige regels aan zijn laars te lappen. Zoals ik al eerder vertelde, hou ik me heel erg aan de geldende regels. Ik word er zelfs onpasselijk van als het expres geschonden wordt. Een klein voorbeeld….. Wanneer we een doodlopende straat inrijden en er aan het eind een fietspad begint, bedenkt hij gewoon om over het fietspad te gaan rijden. Zelfs door uit te stappen en te kijken of het paaltje weggehaald kan worden. Vreselijk vind ik dat !!! In mijn droom zitten we in de auto en Ton rijdt, ik zit in de passagiersstoel. We eindigen voor een enorme sloot met heel veel hoge groene planten. Het geeft een gevoel alsof het een moeras is. We moeten aan de andere kant van die sloot zijn, en Ton rijdt er gewoon doorheen !!! Ik word boos en schreeuw tegen hem; “ Dit haalt mijn auto niet !” Ton heeft plezier in zijn gedrag en mijn geschreeuw en zegt: “ Maak je toch niet zo druk, je ziet toch dat we al bijna aan de overkant zijn.” Hij heeft het nog niet gezegd, of de auto stopt en we zitten in het water tussen de planten met een doorweekte kapotte auto. Op dat moment werd ik wakker. Sjacherijnig schuifel ik naar het toilet. Op de wc verman ik me en besluit de droom te veranderen. Terug in bed val ik weer in slaap. Pisnijdig zit ik weer naast hem in de auto. Het kostte me wat moeite om te ruilen. Ik zit achter het stuur en hij als passagier, maar het lukt. (tijd is moeilijk in een droom) Lach me niet uit, maar ik heb vertrouwen in mijn beschermengelen. Ton is op en top atheïst en vind dat allemaal maar onzin. In mijn droom praat ik met mijn engelen en start de auto. 1,2,3 en gelukkig de 4de keer hoor ik de motor aanslaan ! Met beleid rij ik verder door het water, modder en planten tot we weer aan de kant staan op een verharde weg. We hebben het gehaald !!! Om 10.16 uur word ik weer wakker. Het is een droom die bij me blijft, dus betekent het iets, het vertelt mij iets. Op internet probeer ik dan op te zoeken bij een site over droomuitleg. Door elementen uit de droom op te zoeken, zou je dan misschien iets ervan kunnen maken.

Auto rijden—---Droom je dat je autorijdt, dan staat dit voor je ambitie en hoe goed je van de ene fase in je leven naar de volgende kunt komen. Kijk naar de rit, was deze gemakkelijk en prettig of lastig en vervelend? Dit staat voor hoe je door je leven beweegt. Kijk ook of je de chauffeur of een passagier bent. Dit staat voor een actieve of passieve rol in je leven. Droom je dat je in een auto zit die het begeeft, dan heb je het gevoel dat je in je leven niet vooruit komt of dat je tegen schijnbaar onoverkomelijke obstakels aanloopt. -----------------

Moeras—-----Droom je over een moeras, dan staat dit voor onderdrukte en duistere aspecten van jezelf. Het kan ook zijn dat je je onzeker voelt.------------------

Planten—----Een droom waarin een plant voorkomt, staat voor spirituele ontwikkeling en een potentiële persoonlijke groei. Komen er vaak groene planten in je droom voor, dan heb je een bijzonder meelevend en liefdevol karakter. Ten slotte kan deze droom ook betekenen dat je je emotioneel overweldigd voelt door een krachtige vrouw in je leven, bijvoorbeeld je moeder of een bazige vriendin.---------------

Vier—----Vier duidt op stabiliteit, fysieke beperkingen, hard werk en aardse zaken (als in de vier hoeken van de wereld). Vier staat ook voor materiële zaken. Je krijgt dingen gedaan.------------

Zoals ik naar de droomuitleg kijk, klopt het met de situatie waarin ik me nu bevind en vind ik hem ook hoopvol. Het leven verloopt niet altijd makkelijk en ik was even mijn stuur kwijt. Ik voelde me onzeker en er kwam een boze kant naar boven. Ook voel ik zeker dat deze ervaring weer een mijlpaal is om te groeien als mens. Door hard werken (in mijn geval is dat ook het doseren van trainingen) zal ik mijn fysieke beperkingen weer terugbrengen naar een acceptabel niveau. Zoals ik me nu voel gaat dat zeker lukken !!

9 april 2025

dag 28

Blij met pijn. Dat klinkt weer gek natuurlijk. Toch heb ik al zolang als ik me kan heugen pijn. Zenuwpijnen die als messteken door mijn lichaam vliegen. Repeterende pijnen, bij een verwonding of als ik me stoot, blijft de eerste pijnscheut terugkomen als een kras in een langspeelplaat. Als laatste de pijn van temperatuurverschillen die mijn lichaam niet snel genoeg verwerkt. Het zijn vervelende pijnen, maar ik ben eraan gewend. De therapeut op de revalidatie houdt nauwlettend mijn vorderingen in de gaten. Hierdoor kunnen we oefeningen aanpassen. Een stapje vooruit en weer een stapje terug. Twee keer per week vraagt ze hoe het ging na de oefeningen. Vandaag had ik heugelijk nieuws ! Ik voel mijn eigen pijnen weer… De pijnen waar ik gewend ben mee om te gaan, niet het zware gevoel alsof mijn ledematen een dood blok zijn. Nee, gewoon weer lekker pijn. Sinds mijn herseninfarct slaap ik als een os. Normaal slaap ik vrij slecht. Tijdens m’n slaap gaat de pijn gewoon door, waardoor ik vaak wakker word en mijn slaapkwaliteit niet echt top is. Afgelopen nacht heb ik weer wakker gelegen van de pijn, maar ik ben blij ! Blij om in ieder geval vandaag weer herkenbaar mijn eigen vertrouwde lichaam te hebben. In mijn geval betekent pijn dat ik leef. Dan voel ik me blij, en door die blijheid krijg ik energie. Waarschijnlijk een krom verhaal, maar het is wel hoe het is voor mij.                                        Pas geleden zag ik een interview met Hans Stolp, hij zei iets wat bleef hangen bij mij…..

“ Het leven doet voor jou het werk op het moment dat je de vijanden in jezelf zoekt.” "Leef de pijn, projecteer dat niet op een ander, transformeer die pijn.” "Hij is van jou en jij bent daar dus verantwoordelijk voor.”

Zo voel ik dat ook, of het nu lichamelijke pijn is of mentale pijn. Die verantwoordelijkheid is van mij en ik kan ermee leren omgaan en als ik geluk heb zou ik het ook kunnen transformeren. Het is de betekenis die ik aan mijn leven met een handicap heb gegeven. Het verdoofde gevoel maakte me gefrustreerd en soms boos. Dit weekend, accepteerde ik mijn lot na mijn herseninfarct. Echt waar !!!!  Mijn boosheid heb ik laten varen. Met geduld doorgaan met oefenen en verwachtingen loslaten. En wat gebeurt er nu ? Mijn oude pijnen zijn er weer, de doofheid vervaagd. Dat bedoelt Hans Stolp dus. Jongens, wat ben ik toch een blij mens.

8 april

dag 27

Misschien zijn dingen die ik schrijf herkenbaar of helemaal niet. Wat ik merk is, dat ook al spreken we dezelfde taal , niet hetzelfde bedoelen. Zo vertelde Lydia, dat zij voor lange tijd zo moe was, dat ze zelfs euthanasie overwoog. De artsen vonden niet waar het vandaan kwam. Dit hield in dat ze de hele dag op de bank lag, kleine handelingen kon verrichten en dan weer op de bank om uit te rusten. Gelukkig kwam ze terecht bij een cardioloog gespecialiseerd in het vrouwenhart en zijn haar klachten voor 85 % verbeterd. Toen ik dit hoorde schrok ik. Hoe kan iemand die extreem vermoeid is aan euthanasie denken ? Lydia is altijd een zeer actieve vrouw, die kon vertrouwen op haar lichamelijke uithoudingsvermogen. Wanneer dat helemaal wegvalt, raakt ze zichzelf, haar identiteit en doel om te leven dus helemaal kwijt. Voor mij is dit heel anders. Mijn lichamelijke uithoudingsvermogen is altijd al slecht, ik ben chronisch moe, daar leef ik mee. De maanden dat ik op mijn bank lag, kocht ik een verrekijker om naar de vogels in de tuin te kijken. Mij in de natuur vanaf mijn bank te verdiepen. Mij sowieso in zaken te gaan verdiepen, waar ik normaal de tijd niet voor neem. Lezen, lezen, opzoeken op internet enz. Mijn dagen vlogen dan voorbij. Nu ben ik nog eens extra moe na mijn herseninfarct. Revalideren gaat niet snel, dat is frustrerend, maar ik begin het met wat te doen- en rust-verhaal iets meer in de vingers te krijgen. Met mijn huilerig gevoel en het snel aangebrand zijn, vind ik daar ook acceptatie in zo langzamerhand. Doe ik het beter dan Lydia ? NEE !!! Vanuit een andere levenssituatie reageren we. Haar moeheid is dus niet te vergelijken met mijn moeheid. Misschien het “moe zijn”  op zich wel, maar niet de beleving. De beleving komt van uit je ervaringen, vanuit je identiteit, vanuit degene die je gecreëerd hebt te zijn. Lydia is een sociaal mens, met vele contacten, hulpvaardig. Ze houdt van sport enz. Moe zijn is voor haar een regelrechte hel. Voor mij was het een shock te zien hoeveel mensen begaan zijn met mij. Ik ben niet sociaal, ik zoek weinig tot geen contact. De verbinding voel ik in mijn hart, maar dat is aan de buitenkant slecht te zien. Het is iets wat ik ga proberen te veranderen. Hoe ouder ik word , des te meer kan ik gaan zien dat een oordeel over iets of iemand niet fair is. Kijken we samen naar dezelfde boom, dan zien we allebei iets anders. Zo is het ook met emoties en ervaringen.

7 april

dag 26

Wat maakt een mens krachtig ? Is kracht letterlijk ? Veel spieren, daardoor sterk zijn ? Is krachtig zijn iets lichamelijks ? Is het iets mentaals ? Of allebei ? Moet dat dan in balans zijn, of kan het ook afzonderlijk gedefinieerd worden ? Voor mij lag krachtig zijn altijd in de spirit te hebben door te willen gaan. Het feit dat ik hier eigenlijk nooit heb willen zijn, maakte dat ik me heel krachtig voelde als ik er alles aan deed om door te leven. Een soort prestatie die ik dan leverde. Tegelijkertijd een soort onverschillig naar de dood. Dit is misschien moeilijk om te begrijpen, maar het maakte me ook een soort vogelvrij. Daar bedoel ik mee, dat ik me niet wilde aanpassen aan de gevestigde orde. Het leven is van mij, daar blijft iedereen van af. Ik bepaal zelf wat ik doe en hoe ik het doe. Al valt de wereld rond mij heen weg, dat maakt mij niet uit, want ik blijf staan zolang ik hier wil blijven staan……alleen. Mijn houding maakte mij bij veel mensen niet geliefd. Eigenwijs, niet op m’n mondje gevallen, duidelijk op het botte af. Er zijn een aantal mensen in mijn leven waar ik oprecht tot op het bot van hou. Voor deze mensen blijf ik staan, wat ze ook doen. Als de relatie met één van hen pijnlijk wordt, dan kan ik afstand nemen. Letterlijk afstand, maar zo dat deze wel weer te overbruggen is op het moment dat de pijnlijke situatie zich oplost. Mijn zus is zo iemand, Michel was zo iemand, mijn huidige man is zo iemand (van het moment dat ik hem zag 48 jaar geleden) en een aantal vriendinnen en vrienden zijn dat. Deze mensen zie/zag ik en direct is/was er die verbinding voor mij die allesomvattend is. Wat ze ook doen, goed of slecht, onze band zal nooit verbroken worden. Na mijn herseninfarct ontdekte ik dat ik op dit niveau met deze verbinding 15 mensen heb !! Tranen schieten in mijn ogen terwijl ik dit schrijf. Wat een gelukkig mens ben ik !!! Zoveel mensen die oprecht van mij houden. Ongelooflijk. Dat maakt een mens krachtig, dit geluk.

6 april 2025

dag 25

Het etentje gisteravond verliep goed voor mij. We zijn gaan fietsen. Dan ben je maar een half uurtje onderweg. Voor mij de eerste inspanning op die dag en direct lekker in de buitenlucht. Ik heb een bakfiets, dat is voor mij handig. Ik kan blijven zitten, zonder om te vallen. Mijn hondjes kunnen makkelijk mee. De boodschappen kunnen erin en zelfs koffers als ik met de fiets op vakantie ga. Doordat ik altijd echt geniet als ik fiets, vergeet ik even de zenuwen van het aankomend dineetje. Waarschijnlijk had ik me in de auto helemaal zitten opwinden, steeds meer gespannen worden.. Op de fiets kan ik dus ontspannen. Voor mij was een plaats op de hoek bij de deur bedacht. Dat begon direct goed !!! Dat had de plek geweest die ik zelf ook zou hebben uitgekozen ! In een restaurant is het altijd rumoerig, omdat mensen zitten te kletsen. Doordat ik (ketel)doof ben, kan ik dan niet veel verstaan. Dus in plaats van mezelf tegen het rumoer af te zetten, liet ik mezelf één worden met de geluiden om me heen. Er zaten drie heren rondom mij heen, die hoofdzakelijk over sport aan het praten waren. In feite kon ik achterover leunen en acclimatiseren op deze manier. Patrick  had 10 jaar geleden ook een herseninfarct gehad en vertelde daarover. Zeer herkenbaar voor mij. Zijn vrouw Lydia vertelde ook over zijn gedrag toentertijd. Ook dat was heel herkenbaar !!! Al met al ging ik met wat geruststelling en tips naar huis. Het was inmiddels donker en fris geworden, maar ook nu kon ik weer genieten van het fietstochtje terug naar huis. Thuisgekomen ben ik vrijwel direct naar bed gegaan. Voor mij is dit bijzonder, normaal ga ik dan nog iets doen en lig ik voor 01.00 uur niet in mijn bed. Door wat Patrick zei over je rust moeten en kunnen nemen, besloot ik dat dan ook te doen. Het is me bevallen moet ik zeggen. Bijna het klokje rond geslapen. Trots op mezelf hoe ik dit heb aangepakt. Het was een dag met actieve positieve en verantwoorde handelingen.

5 april

dag 24

Eenzaamheid. Wat is dat ? Ik ben graag alleen, zolang als ik me kan herinneren is dat zo. Men vult snel voor mij in dat ik misschien wel eenzaam zou kunnen zijn. Dat viel me vooral op na het overlijden van Michel. Het gekke is dat ik me als ik alleen ben nooit eenzaam voel !!! Eenzaamheid kan ik voelen in relatie met een persoon of meerdere personen.  In een groep voel ik me vrijwel altijd eenzaam. Soms in relatie met één persoon. Een relatie hebben met iemand is voor mij het moeilijkste wat er is. Waarom zou dat zo zijn ? Omdat die persoon iets reflecteert wat ik niet in mijzelf wil zien ? Nee, ik denk niet dat het dat is. Ik verlang naar begrip, begrepen worden is heel belangrijk voor me. In ieder geval, acceptatie en respect op het moment dat ik niet begrepen wordt. Mijn gedachtengoed niet te kunnen delen maakt mij heel eenzaam. Lang naar prietpraat luisteren is ook heel moeilijk voor me. Mijn man noemde het onlangs “prietpraat” , dat vond ik een grappig en vriendelijk woord. Over prietpraat wil ik geen oordeel hebben, zeker niet !!! Alleen als het te lang duurt zuigt het alle energie uit me. Hoe bescherm ik mezelf daar tegen ? Door oefeningen die ik geleerd heb om dit af te schermen. Helaas lukt dit niet altijd. Op het moment dat ik zelf zwak ben, lukt mij dat niet. In die zin is het wel weer een graadmeter om me tussen mensen te bewegen. Ik weet dan snel of ik sterk ben of niet. 

Op internet staat ; “Je voelt je eenzaam als je sociale behoeften hebt die niet worden vervuld." “ Het is een staat waar je je in verkeert, een gevoel. Tijd alleen doorbrengen is daarentegen meer objectief: het is het simpele feit dat je iets solo doet, zonder daar een gevoel aan te binden”

Daar ben ik het mee eens. Mijn sociale behoeften zijn dus echte gesprekken, waarlijke contacten. Straks ga ik met mijn man en zijn ex-collega’s uit eten. Voor dit soort uitjes voel ik van tevoren altijd een knoop in mijn maag. Zenuwachtig, angst voor dat gevoel van eenzaamheid. Momenteel ben ik niet sterk. Niet meegaan zou dan een optie zijn, maar Ton teleurstellen wil ik ook niet. Vandaag heb ik me de hele dag rustig gehouden, zodat ik in ieder geval opgeladen mee kan gaan. Deze uitdaging (ja, dat is het voor mij) ga ik toch aan !!!

4 april 2025

dag 23

Ton vertelde mij dat het een heel bekend fenomeen is om de dagen af te tellen tot en met de leeftijd die een geliefde had op het moment dat hij/zij is overleden. Die onrust verdwijnt weer op het moment dat je die streefdatum voorbij bent. Ik heb dat met de leeftijd van Michel. Je ziet het ook bij kinderen die ouder worden dan hun ouders. Zo van die datum ben ik gepasseerd. Heel lief van Ton om mij dat nog even uit te leggen, waarschijnlijk bedoeld als geruststelling. Eerlijk gezegd was mijn innerlijke reactie niet zo geruststellend.                                                 Ik dacht namelijk : “ O'Jeetje ben ik net zoals normale mensen?” “ Ben ik zo gewoon ?” Dit heb ik niet hardop gezegd, maar ik zat daar wel een beetje mee. Wat is het dat ik niet gewoon wil zijn ? Waarom wil ik anders zijn ? Waarom wil ik me onderscheiden van andere mensen ? Dat is toch wel maf. Vroeger als ik kleding kreeg en ik kwam iemand tegen met hetzelfde aan, dan deed ik het nooit meer aan. Vreselijk vond ik dat. Mijn moeder mopperde dan, maar ik kan me niet herinneren dat ze daar nu erg boos om werd. Volgens mij begreep ze dat wel. Wat versta ik onder Normaal zijn ? Of Gewoon zijn ? Ik weet het zo 1,2,3, niet, maar ik voelde me wel vreemd toen Ton dat zo zei. Gisteren hoor ik iemand vertellen over haar broertje die syndroom van Down had. Zij zit op cursus om te leren loslaten en door middel van oefeningen gelukkig te zijn. Met dikke tranen vertelt ze dat alles wat zij moet leren in het leven haar overleden broertje van nature had. Hij leefde in het moment en zag vrijwel altijd de zon schijnen, zijn glas was altijd halfvol. De ironie is hoe een mens dat gezien wordt als “simpel” zo wijs in het leven staat. Blijkbaar heb ik de arrogantie om een onderscheid te maken tussen mensen die ik “ simpel” vind en mensen die dat niet zijn. Kennelijk wil ik tot die laatste categorie horen. 

Zo zie je maar, dat als je je eigen gedachten ontleedt, je niet altijd een “leuk” persoon bent. Ik ben ook een gewoon mens met gewone menselijke emoties. Iedereen die ik zie, die ik ken, aardig of niet aardig, is een spiegel voor mezelf. Dit is de les die ik mezelf vandaag geef.

3 april 2025

dag 22

Vandaag weer naar revalidatie. Dit doe ik 2x per week. Daar aangekomen voelde ik me doodmoe. Eerst cardio op de fiets. Verschrikkelijk !!! Zo moe !!!! Daarna kracht op toestellen, dat ging redelijk. Als laatste oefeningen voor het evenwicht. Ondanks dat het echt iets beter gaat is dit nog steeds heel moeilijk. Door de vermoeidheid stroomden de tranen langs m'n wangen. Hoogst ongemakkelijk is dat. Annette huilt om lichamelijk ongemak, is een nieuw fenomeen. Gelukkig schaamde ik me nu niet. Waarschijnlijk omdat alleen de therapeut dit kon zien en niet andere mensen die zich ook in de ruimte bevonden. Hele gesprekken met mijzelf  in mijn hoofd. Waarom voel ik me zo ? Haak ik af ? Geef ik m’n grenzen aan ? Wat zijn mijn grenzen ? Waarom lopen nu die tranen langs mijn wangen ? Verdorie, wat is dat toch ? Blij dat ik het weer gered heb, ga ik naar huis met een bezweet lichaam. Thuis gekomen vertel ik dat ik gehuild heb omdat ik zo moe ben. Vraagt mijn man: “ Waar zit die moeheid dan ?” “ Waar heb je pijn ?”  Werkelijk, ik ontplofte !!! “ Aan m’n grote teen !” “ Nu goed ?“, schreeuwde ik. Wat een absurde vraag. Mijn man was voordat hij 2 jaar geleden met pensioen ging huisarts. Ik word zo boos en venijnig, na deze vraag. “ Dat is de reden waarom ik een hekel heb aan artsen.” “ Ze hebben kennis maar weten eigenlijk niet waar ze het over hebben.” “Vermoeidheid en pijn zijn twee verschillende ervaringen.” “ Als ervaringsdeskundige kan ik zeggen dat ik vermoeidheid soms erger vind dan pijn.” Ook is vermoeidheid geen slaap.  Mijn man houdt daarna wijselijk zijn mond, en ziet er dan uit als een treurige Pluto. (Hondje uit Disney) Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ik hou van hem. Het is niet leuk voor hem om regelmatig te horen hoe een hekel ik heb aan artsen. Het wantrouwen is zo groot !! Er is op medisch vlak zoveel met me gesold in het verleden, en het heeft mij nooit iets geholpen. Toen ik 12 jaar oud was, hebben artsen gevraagd aan mijn ouders of ik een proefkonijn mocht zijn voor verdere onderzoeken. Zij hebben daar hun toestemming voor gegeven. Geen dood lichaam voor de wetenschap, maar een jong levend meisje. Pijnlijke onderzoeken, kleine ingrepen. Normaal gesproken moet iemand daarna rusten (nu is dat nog zo). Mij lieten ze heel actief zijn met alle gevolgen van dien. Op mijn 20ste heb ik daar zelf een stokje voor gestoken. Een afspraak gemaakt met mijn neuroloog. Na hem verteld te hebben beter te weten wat mijn ziekte behelst dan welke neuroloog dan ook, ben ik uit dit systeem gestapt en nooit meer terug gegaan. Nu, zit ik weer in dit systeem. Het doet me pijn en het frustreert me. Ik voel me weer een blazend, bijtend katje dat in feite veel pijn heeft letterlijk en figuurlijk. Waarschijnlijk krijg ik nu de kans om het over te doen. Niet door anderen laten bepalen, maar zelf zo veel mogelijk assertief zijn en oplettend. Ook zachtheid naar mezelf toe. Huilen mag, laat maar komen, ook de tranen die ik 50 jaar geleden voelde maar niet liet gaan. Hopelijk lukt het me om dit allemaal te verwerken, waardoor ik zachter kan zijn voor mijn man en mijzelf. Ik doe echt heel lelijk tegen hem. Gelukkig kom ik daar snel op terug door hem te vertellen dat het niets met hem te maken heeft maar alles met mijzelf. Ik projecteer mijn boosheid en frustraties op hem, ik weet het en het spijt me. Bij hem voel ik me veilig, bij hem kan ik het kwijt. Is het leuk ? Voelt dat goed ? Natuurlijk niet, maar inhouden is ook niet het antwoord. Huilen en een boksbal aanschaffen lijkt me een goed idee.

2 april 2025

dag 21

Zoals bij velen van mijn leeftijd en ouder ben ik opgevoed met    — “Niet zeuren, maar doorgaan” —-- Op een vrij meedogenloze manier. Mijn zus, die 14 jaar ouder is, kreeg een zogenaamde Spartaanse opvoeding. Dit werd dan ook heel trots verteld. Mijn broers en ik kregen een iets mildere opvoeding. In vergelijking met kinderen rond ons heen was het nog steeds pittig. Mijn broer en ik hebben vanaf onze geboorte deze neurologische aandoening. In de praktijk betekent dit dat we altijd moe zijn, 24/7 pijn hebben en lopen een zware belasting is. Mijn ouders hielden van wandelen. Tijdens onze vakantie gingen we dan ook urenlange wandelingen maken. En…..ja, wij moesten mee. Mijn broertje huilde dan tranen met tuiten en kon dan onderweg ook nog een flinke klap om zijn oren krijgen. Mijn moeder heeft altijd losse handen gehad. Ik verbeet mijzelf want ik wilde niet geslagen worden. Zo zwart op wit klinkt dit afgrijselijk. Er werden vroeger dia’s gemaakt en deze bekeken we eens in de zoveel jaar met het hele gezin en verdere familie. Er werd altijd smakelijk gelachen om de foto’s van mijn huilende broer en mijn verbeten gezicht. Tot het laatste moment dat ik mijn moeder in leven heb gezien, had zij geen enkele consideratie wat betreft mij en mijn ziekte. Deze opvoeding heeft denk ik gemaakt dat ik hard ben voor mezelf in de eerste plaats en voor anderen in de tweede plaats. Hoe kan ik liefde voor mezelf opvatten en daarna voor anderen ? Hoe heb ik een consideratie voor mezelf ? Hoe doe ik dat ? Mensen die mij niet goed kennen vertalen mijn houding naar ziek zijn als positief. Het is niet positief maar conditionering ! Ze zien mij altijd vrolijk en geen punt maken van de pijnen en discomfort in mijn lichaam. Ik snap de reacties van deze mensen, maar ik moet juist leren de pijn te laten zien. In ieder geval de emoties die daarbij horen. Ik denk dat het juist belangrijk voor mij is om mezelf te omarmen, om medelijden te hebben en mezelf te troosten. Dat is duidelijk voor mij nog een lange weg te gaan. Dit is geen aanklacht per se naar mijn opvoeding. Het heeft mij ook kracht en doorzettingsvermogen gegeven. Geen plaats voor emoties dus dit is wat ik kan leren. Waar ik op dit punt van mijn leven het meest spijt van heb is dat ik mijn kinderen die consideratie ook niet heb kunnen geven. Hopelijk zien zij mijn wil tot inzicht en verandering.                                                                             Ik zou me zomaar kunnen bedenken dat het ook andersom zou kunnen zijn. Je bent helemaal suf vertroeteld en bijgestaan. Voluit je emoties kunnen leven en je hebt jezelf heerlijk zielig gevonden. Misschien dat je dan zelfstandigheid, kracht en doorzettingsvermogen zou kunnen leren. Wie weet ? Slecht of goed bestaat niet. Het LEVEN beslaat alles.

MASKERS ----20 maart 2025 schrijf ik hierover.