Welkom op mijn website!

BLOG

....het is wat het is....

....Oh ja jôh ?....

In dit blog ga ik op onderzoek uit naar mijn gedrag en dat van anderen. 

Waarom doe ik zoals ik doe ?

Waarom reageer ik zoals ik reageer ? 

Volgens mij kunnen we alles zijn. Er is een stukje genetische aanleg, omgevingsfactoren, situaties, ervaringen die uiteindelijk je gedrag bepalen. Men zegt vaak,  “ik ben zo”, dat is mijn karakter. 

Is dat zo ?

Is dat zo een vaststaand gegeven ?

Of kunnen wij meer ons gedrag zelf bepalen ? 

Kunnen we daardoor ons karakter vormen, zoals we dat zelf willen ?

Het zou leuk zijn dat men reageert op mijn overpeinzingen, zodat we met elkaar op zoek kunnen gaan.

(Om privacy te garanderen gebruik ik andere namen.)

Mijn Blog schrijf ik van beneden naar boven, zodat bovenaan altijd mijn laatste stuk staat.

18 juni 2025

dag 98

Wakker worden uit een hele eigenaardige droom. In mijn droom heb ik in mijn huis een zwembad. Een groot zwembad, lichtblauw, heel helder en in lichte fijne ruimte. Kennelijk ben ik ook in mijn droom met mijn fysieke pijn bezig. Zwemmen laat mijn lichaam ontspannen. Nou ja, zwemmen, eigenlijk in het water wat spelen, mezelf laten drijven en mezelf ook ff naar de bodem laten zinken. Allemaal in een ontspannen en gedachteloze sfeer. Op de bodem zie ik ineens een scheur van een centimeter of 10. Er steekt iets uit wat op een stuk laken lijkt. Ik trek eraan maar het zit in het beton van de vloer. Ik zwem naar de oppervlakte en laat dit onderzoeken. Hoe en door wie wordt mij niet duidelijk in de droom. Ik zie eigenlijk geen andere personen in die droom. Wat blijkt nu ? Onder het zwembad is een massagraf gevonden met 23 mensen. Het maakt me niet angstig, meer nieuwsgierig en gefascineerd. Dat weet ik omdat ik aan het eind van die droom ik mezelf in een inloopkast zie. Daar loop ik iets te zoeken om aan te trekken terwijl ik over dit mysterie loop na te denken. Het is overigens een hele nette geordende kast. Dan word ik wakker, gewoon ontspannen. Het is opvallend dat deze droom mij niet laat schrikken of onbehaaglijk laat voelen. Een massagraf onder mijn mooie zwembad, water, beton, lichtblauw, zonnige ruimte. Dan eindigt het in een kledingkast. Hahaha de lijken kwamen dus niet uit de kast ! Maar wat dan wel ?

Natuurlijk ga ik op zoek naar de betekenis van deze droom, dit is wat ik er over vind:

Een droom over een verborgen massagraf kan wijzen op het onderdrukken van gevoelens, angsten of onverwerkte gebeurtenissen uit het verleden. Het kan ook duiden op een gevoel van onzekerheid, verlies van controle of een verborgen deel van jezelf dat naar boven wil komen. 

Mogelijke interpretaties:

• Onderdrukte emoties:
  Een massagraf kan symbool staan voor de vele begraven emoties, herinneringen of trauma's die je hebt weggestopt. 

• Angst en onzekerheid:
  De droom kan wijzen op angsten voor confrontatie met het verleden, of onzekerheid over de toekomst. 

• Verlies van controle:
  Een massagraf kan het gevoel van machteloosheid en verlies van controle over een situatie in je leven weerspiegelen. 

• Verdringing:
  Het kan zijn dat je bepaalde aspecten van jezelf of je verleden hebt verdrongen, en de droom is een teken dat deze naar de oppervlakte willen komen. 

• Nieuwe start:
  Soms kan een droom over een massagraf ook een teken zijn van een nieuwe start, waarbij je het oude achter je laat en ruimte maakt voor iets nieuws. 

Verdere duiding:

• Context van de droom:
  Let op de details van de droom. Was het donker en eng, of juist relatief rustig? Was je alleen, of waren er andere mensen bij? De details kunnen helpen om de droom specifieker te interpreteren. 

• Gevoelens in de droom:
  Probeer te achterhalen welke gevoelens je in de droom ervaarde. Waren het angst, verdriet, opluchting, of iets anders? 

• Persoonlijke situatie:
  Denk na over je huidige levenssituatie. Zijn er gebeurtenissen of gevoelens die je momenteel bezighouden? 

Advies:

Het is belangrijk om de tijd te nemen om je droom te verwerken en te onderzoeken wat deze voor jou kan betekenen. Soms kan het helpen om er met iemand over te praten, of professionele hulp te zoeken bij een therapeut of droomanalist. 

Hmmmm, hier kan ik wel iets mee. Gisteren vertelde ik dit letterlijk allemaal aan de arts. Na het CVA had ik geen controle meer over mijn emoties, alsof de stop er af is. Ook komen er allerlei herinneringen naar boven en voel ik angsten die ik in een bruin verleden ook zo voelde. Het was voor mij een besluit om met deze verwarring ook iets constructiefs te doen door er iedere dag over te gaan schrijven. Lachend vertelde ik haar : “ Op deze manier is het of ik mezelf weer opnieuw uitvind.” “ Een ontdekking, wie is Annette ?” “ Misschien is het stom om te zeggen, maar ik ben dankbaar voor dit CVA, het brengt me verder in mijn ontwikkeling.” De arts moest lachen en beaamde : “ Ja, Annette, dat is een mooie manier om er mee om te gaan en er naar te kijken.” “ Het is overigens een gegeven dat mensen na een CVA hun emoties een tijd niet onder controle hebben.”  Ton had nog wat vragen en suggesties. Mijn arts die specifiek ervaring heeft in revalidatiegeneeskunde, doelgroepen mensen met neurologische aandoeningen (onder meer Multiple Sclerose, dwarslaesie, Ziekte van Parkinson, polyneuropathie, chronische pijn en arbeidsrevalidatie, zei letterlijk : “ Ik denk dat Annette zelf heel goed haar lichaam kent en weet wat ze kan doen of niet.”  Dit gaf mij een goed gevoel. Men vindt vaak dat ik te ver ga en het later moet bekopen. Ook Ton denkt dat, hij wil mij behoeden van zoveel pijn. Begrijpelijk, maar ik maak inderdaad keuzes en zoek altijd mijn grenzen op. Dit kan alleen als je er regelmatig overheen gaat.

Deze droom zie ik als vertaling van het gesprek dat ik gisteren had met mijn arts. Het is een reflectie van waar ik mee bezig ben en wat er gebeurd.

Het enige waar ik dan nog naar wil kijken is het water in een zwembad en het getal 23.

Dromen over een zwembad met water kunnen verschillende dingen betekenen, afhankelijk van de context van de droom. Meestal symboliseert water in dromen emoties en gevoelens. Een zwembad, als een gecontroleerde omgeving, kan duiden op beheersing van emoties of een gevoel van veiligheid. De toestand van het water in het zwembad (helder of troebel, rustig of wild) kan ook belangrijke aanwijzingen geven over hoe je je emotioneel voelt. Hier zijn enkele mogelijke interpretaties: “Helder, kalm water, duidt op een goede emotionele balans en helderheid over gevoelens.” “Zwemmen in het zwembad, kan duiden op het verkennen van je emoties of een gevoel van controle over je gevoelens.” 

De betekenis van het getal 23 draait om creativiteit, samenwerking, en spirituele groei. In een Bijbelse context kan het worden gezien als een symbool van goddelijke inspiratie en samenwerking. Wat maakt dit getal zo bijzonder? Het is een oproep om je unieke stem te delen.

Nu snap ik waarom deze droom zo ontspannen aanvoelde !! Het is gewoon mooi, alle ingrediënten van mijn bestaan zijn er in verweven. Wat leuk is mijn ontdekkingstocht toch !!!

17 juni 2025

dag 97

Ongeveer zes jaar geleden ben ik bij een arts musculoskeletale geneeskunde terechtgekomen na een hele lelijke val. Mijn heiligbeen was gedraaid waardoor de pijn in mijn heupen, benen en rug werkelijk niet te harden was. Deze arts heeft in feite mijn skelet rechtgezet. In dit geval heeft dat wel een aantal behandelingen nodig gehad om alles weer op zijn plaats te houden. Na een behandeling voel ik me altijd heel onzeker. Mijn hele lichaam voelt beurs aan. De volgende dag is het meestal nog iets gevoeliger en de derde dag is het vaak weer niet te harden. Echt, dan denk ik : “ Nu is het echt goed fout !” De vierde dag is alle ongemak weer weg ! Inmiddels weet ik hoe dit bij mij werkt na zes jaar. Vanochtend ben ik voor een behandeling geweest en zal dus een paar dagen met rust weer door mijn pijnlijke ongemakken moeten gaan. Deze arts beschouw ik als een cadeautje van het universum. Op haar website las ik haar profiel waarin ik een persoonlijkheid zag die heel dicht staat bij hoe ik zelf in het leven sta. Nadat ik haar ontmoet had bleek ze te zijn zoals ze zich voorstelde. Doordat ik niet normaal goed kan lopen en door die val van zes jaar geleden, verschuiven letterlijk snel botten, wervels en dergelijke. Zenuwen komen dan in de knel waardoor de pijnen verergeren. Ze zet het recht en ik kan weer door !!! Hoe mooi is dat. Ik merk dat ze een holistische benadering heeft. Voor haar ben ik niet een skelet met botten, spieren en pezen, maar een mens met een geschiedenis. Wat dat betreft ervaar ik haar als een pareltje in de zee van botte leeghoofdige specialisten. Dit is niet aardig van mij, maar het afgelopen jaar zijn mijn ervaringen met specialisten niet grandioos. Wel hoop ik dat ik nieuwe specialisten vind die luisteren en bereid zijn mee te denken. De visie van mijn parel daar kan ik me helemaal in vinden, ook zet het me aan het denken. 

Haar Visie :

Bewegen is voor mij het tegengestelde van stilstaan. En lichamelijk bewegen is voor mij altijd gekoppeld aan mentaal bewegen en andersom. Belangrijkste voorwaarde voor bewegen is balans. Het gaat om een afstemmen van spiergroepen op elkaar, maar ook een afstemmen van inzet op inzetbaarheid en belasting op belastbaarheid. Ook mentaal afstemmen van prikkels op prikkelbaarheid hoort daarbij. Zonder balans ontstaan er klachten. Mijn missie is deze balans in kaart te brengen en mensen te helpen om deze te herstellen. Afhankelijk van de reden van de balansverstoring zal ik op zoek gaan naar de beste ingang voor behandeling.

Hoe vertaal ik dit naar mezelf ? Voor mij is fietsen zo belangrijk om inderdaad letterlijk niet stil te staan. Lichaam en geest zijn één, zegt ze. Lichamelijk bewegen is mentaal bewegen. Tja, zo zie ik dat ook. Alleen heb ik mezelf aangeleerd om mentaal los te staan van het lichamelijke, ik ben bang dat ik anders heel depressief zou worden. Lichamelijk niet vooruit kunnen heeft me geleerd om dankbaar te zijn voor kleine dingen, zoals het zien van de natuur, een glimlach, de kat die naast me zit te spinnen. Noem maar op. Het belang van bewegen is balans. Ja, dat lijkt me duidelijk. Helaas heb ik lichamelijk vrijwel geen balans. Zet je me in een pikke donkere kamer dan kan ik geen stap lopen, dan val ik letterlijk als een blok om. Zonder gein !!! Alle bewegingen doe ik visueel. Zonder licht geen beweging. Zonder balans ontstaan er klachten, zegt ze. Ja, naarmate ik ouder word is dat wel overduidelijk. Mijn leven zal altijd een zoektocht blijven naar een vorm van balans. Misschien is het wel de tweedeling in mij van het lichamelijke en mentale, wat maakt dat ik tomeloos ben in alles wat ik doe, plus of min. Grappig, heb ik hier een antwoord op mijn schrijven van gisteren ?

16 juni 2025

dag 96

Balans vinden. De intensiteit waarmee ik alles doe is grenzeloos. Het voorbeeld van gisteren: Iedereen altijd welkom versus afsluiten voor de wereld. In mijn jeugd zag het er niet naar uit dat ik oud zou worden. Men vertelde me in het ziekenhuis waarschijnlijk een jaar of twintig, met als gevolg dat ik zo snel mogelijk zo veel mogelijk wilde gaan meemaken. Het maakte me ook een soort van roekeloos. In mijn puberteit en adolescentie ben ik, zo mag ik het wel stellen, helemaal losgegaan. Verlegenheid was niet aan mij besteed en ook angst niet. Veel later ben ik me verantwoordelijk gaan voelen voor mezelf en de mensen rond mij heen. Dit kwam pas in mijn tweede huwelijk. Heb ik spijt van die periode ? Nee !!! Het gevoel van loslaten, vrij zijn, heb ik daardoor al jong gekend. Het is iets wat je normaal gesproken moet leren in het leven. Als je geluk hebt lukt dat, en soms ook niet. Chronologisch is het bij mij allemaal wat anders gelopen. De zorgen, de angsten en de trauma's kwamen pas in alle hevigheid na mijn dertigste naar boven. Wat ik duidelijk wel eraan heb overgehouden is het feit dat ik alles serieus en intens oppak. Dit heeft in alles twee kanten. Is de medaille +10 dan is de andere kant -10. Bij mij is de medaille + 1000 en de andere kant dus -1000. Super geduldig of juist een kort lontje. Heel sociaal tussen de mensen begeven of het kluizenaarschap. Heel veel eten of helemaal niet. Enz. enz. 

Mijn jeugdvriendin Carina belde vandaag op dat ze na twee maanden toeren met haar camperbus weer in het land is. Wij hebben samen onze puberteit heel intensief beleefd. Allebei hebben we een roerig leven gehad. Onze vriendschap is door onze beide personages ook door diepe dalen gegaan en heeft ook enorme toppen gekend. Na 50 jaar mogen we er wel vanuit gaan dat het een vriendschap is tot de dood ons scheidt, en waarschijnlijk gaat het eeuwig door. Zo voelt het voor mij, dat ze er altijd is geweest en altijd zal zijn. Dat is het mooie van zielsverwantschappen, het is er gewoon, en het is onmogelijk om het te verliezen. Ons gesprek ging over dat we goed weten wat de bedoeling is van het leven, maar dat bewustwording niet alleen weten is maar ook trainen, dus dagelijks toepassen, net zoals je moet trainen een instrument te bespelen. Iedere dag weer opnieuw reflecteren. Wat heb ik gedaan ? Waarom ? Hoe ? Iedere dag zo eerlijk mogelijk zijn naar jezelf en anderen, zonder angst. Iedere dag dankbaar zijn. Zij doet het op haar manier en ik door erover te schrijven. Twee dames van middelbare leeftijd in dezelfde wasdom, hetzelfde besef dat we iedere dag leren. Iedere dag in de spiegel kijken. Iedere dag dankbaar zijn en zoveel mogen loslaten. Wat een rijkdom om ouder te worden !!!

15 juni 2025

dag 95

Wat schrijf je op een dag waarin je denkt dat er niet veel gebeurt, laat staan een reflectie voor een leermoment zich heeft aangediend ? Al een paar uurtjes zit ik te bedenken wat ik vandaag kan vertellen over mezelf. Dan denk ik ineens aan een Taoïstische quote : ‘Some answers only come when you stop asking.’ In het Engels vind ik hem lekkerder klinken. Maar….hierdoor kon ik besluiten daar niet meer over na te denken en lekker ontspannen naar een Engels detectiveserietje te kijken. Zoals de Taoïstische filosofie al aangaf, wist ik ineens tijdens het tv kijken wat normaal diep verborgen ligt in mij, maar wel prominent aanwezig. Het is echt een heel onaardige, misschien wel egoïstische kant van mij. Door overbelasting kan ik momenteel niet goed lopen. Bewegen is heel pijnlijk. Met een koele massageolie op mijn rug zit ik op mijn bed in gezelschap van mijn hondjes een serie te kijken. Mijn man verzorgt mij, hij komt regelmatig iets te drinken brengen en stoort me verder niet. Perfect !! Het is Vaderdag, dus de jongens van Ton appen dat ze langs komen. Lief natuurlijk. Dit monster baalt daar in eerste instantie van, want het onderbreekt mijn zo geliefde rust. Dan vraagt mijn vriendin Hilde of ik het fijn vind dat ze langs komt. Potverdorie, daar gaat mijn dag tv kijken, denk ik dan. Echt waar !!! Snel verandert het wel, voel ik me dankbaar dat de jongens, kleinkinderen en Hilde langs komen. Tuurlijk is het gezellig als ze er zijn. Toch, moet ik door een innerlijke zoektocht om tot de conclusie te komen dat het fijn is dat ze ons bezoeken. Gelukkig is het niet altijd zo. Vooral met Hilde ben ik vaak direct blij als ze er is. Met mijn kinderen is dat anders. Mijn kinderen vind ik confronterend. Waarom ? Helemaal precies weet ik dat niet. Eng hè ? Dat ik dit hardop schrijf. Helaas moet ik bekennen dat het echt zo is. Ooit was mijn huis ‘de zoete inval’. Jarenlang had ik iedere dag met avondeten meerdere mensen van buiten mijn gezin aan tafel gehad. Mensen die bij ons mochten blijven wonen als ze geen onderdak hadden. Alles kon, alles mocht. Na het overlijden van Michel gingen ook de kinderen het huis uit. Vanaf het moment dat ik weer alleen was, kon ik letterlijk en figuurlijk weer mijn huis opschudden. Volgens mij is toen de andere kant van de medaille geactiveerd. Allergie voor zoete inval, geen grote feesten, zo min mogelijk ongeplande dingen enz. Misschien nog net geen kluizenaar. Solitair leven, maakt dat je weinig hoeft te reflecteren. Er is veel minder bespiegeling. Waarschijnlijk had ik dat nodig na zoveel roerige jaren. Nu wil ik weer meer sociaal in het leven staan. Dat doe ik ook. Ik beken vandaag eerlijk dat er toch even weerzin door mij heen flitst. Laten we maar zeggen dat het tenminste iets is het feit dat ik bereid ben dit in te zien. Misschien heeft het ook te maken met mijn lichamelijke conditie. Is die redelijk kan ik veel meer aan, is die slecht zoals nu, ben ik waarschijnlijk het liefst alleen. Men zegt weleens gedeelde smart is halve smart, dat is dan iets wat ik nog moet leren. Mijn smart delen. Poehhhhhhh, dat is een lange weg te gaan. 

Laat ik deze dag dan maar eindigen met een andere Taoïstische quote :

'Life never stops teaching. Why would you stop learning ?’

14 juni 2025

dag 94

Een nichtje appte me vandaag met de vraag of ik nu ‘eikel’ zei tegen Ton gisteren in het filmpje. Ja, inderdaad dat zei ik, weliswaar alweer met een vergevingsgezinde lach. Zo'n dag wordt ook wel de wet van Murphy genoemd. Het begint met iets wat misloopt en dat blijft zich de hele dag herhalen. Iedereen kent dat wel denk ik. Mijn nichtje leest elke dag mijn Blog. 

Annette Groen: “Het doet me goed dat er bekenden zijn die het willen lezen."

Nichtje: “Lijkt mij ook wel spannend als het mensen zijn van dichtbij.”

Annette Groen: “Ja, maar ik ben allang zover dat ik het over mijn gevoel, mijn beleving wil hebben." “ Het interesseert me niet meer of iemand daar iets van vindt.” “ Een leven lang aan de buitenwereld iemand laten zien, die zij willen zien is voorbij.” “Ik wil me niet meer aanpassen, wel lastige conditioneringen veranderen."

“Hoe kan een gevoel nu oneerlijk zijn ?” “Of hoe kan een je gevoel slechte intenties hebben ?” “Als je er goed over nadenkt, is dat toch raar"? “Toch probeerde ik altijd mijn ware gevoelens onder het tapijt te schuiven omdat ik bedacht dat de toehoorder het niet aan zou kunnen." “Hoe maf is dat ?”

Nichtje: “Ja heel maf inderdaad.” “En toch doe ik het nog steeds." “Echt heel moeilijk om niet te doen.”

Annette Groen: "Je bent nog toch nog jong, kan je bedenken hoelang ik dit gedaan heb.” "Waarom voelen mensen zich onderling aangevallen als je je gevoelens uit ?" "Zou het niet mooi zijn om dit gewoon aan te kunnen horen, het voor waar aan te nemen en vervolgens rekening mee te kunnen houden los van hoe jij het voelt ?" “Zodat beide kunnen zien dat je in eenzelfde situatie het totaal verschillend voelt en kan beleven." “En........het allerbelangrijkste, dat het allemaal WAAR is !!!!"

Nichtje: “Ja inderdaad.”

Annette Groen: "Dit gesprek gebruik ik vanavond in mijn Blog,......" “Ik lig op bed omdat ik niet kan lopen, dus maak niets vandaag niet veel mee en Ton is naar Veldhoven de hondjes ophalen.”

Nichtje: “Heb je veel pijn?”

Annette Groen: “Ja, daar kan ik kort maar krachtig over zijn.” “Ik ben niet ziek hoor, misselijk als ik probeer te lopen, dus blijf ik liggen tot het over is.”

Nichtje: “Nee, maar ik weet een beetje hoe het is." “Soms kan ik alleen maar naar het plafond staren.”

Annette Groen: “Ja, het is onhandig, vervelend misschien, maar m'n humeur verandert er niet echt door."

Nichtje: “Gelukkig.”

Annette Groen: “Ik heb een leven lang training met pijn en met niets kunnen doen.” “Ik onderga het en meer niet jôh." “Als ik aan mijn vakantie denk, word ik weer helemaal gelukkig.”

Nichtje: "Ja, het zag er uit als een heerlijke vakantie.”

Annette Groen: “Was het ook, we hebben in augustus weer een weekje geboekt als de heide in bloei staat.”

In de eerste plaats voel ik me vereerd dat een nichtje de moeite neemt mijn Blog te lezen en om zo af en toe te reageren. Ook dat zijn cadeautjes die mij gelukkig maken. Over gevoelens van anderen respecteren, daar ben ik op zich heel goed in, maar hoe dichter bij mij hoe moeilijker het is. Hahaha, zo zou ik toch ook meer mijn eigen visie op m'n man moeten toepassen. Hij is nu eenmaal anders dan ik, en dat is goed. Ik ben niet perfect, duidelijk een controlfreak. De een is van de losse pols, wat nog weleens uit de hand loopt. De ander van de strakke hand, wat weer weinig beweging geeft en minder avontuur. En, nou ja, wat maak ik me druk ? Er is geen man overboord, dingen lopen gewoon anders dan ik bedacht had…..

13 juni 2025

dag 93

Vrijdag de 13e !!! Nu snap ik het ! Vanmorgen zijn wij bij het hotel nog een eindje gaan fietsen om het af te leren, nog voor de hitte die voorspeld was. Er is weer iets misgegaan in mijn heupen waardoor ik door m'n benen zak en lopen vrijwel onmogelijk is. Maar…….een mooie vakantie hebben we in de pocket. Ton heeft de auto ingeladen en de fietsen op de aanhanger gedaan, dit duurde echter een eeuwigheid waardoor het tijdens het wachten al bloedheet begon te worden. Normaal zou ik me er dan mee gaan bemoeien door te helpen of sneller iets op te lossen. Nu zat ik daar met mijn verlammende zenuwen in mijn heupen geduldig te wachten. Blij te zijn dat ik geduld op kon brengen en vriendelijk bleef tegen Ton. Ja, ja, mijn emoties en frustraties onder controle. Het ergste weer voor mij is hitte, dat noem ik dan ook ‘noodweer’. Storm, regen en onweer daar geniet ik van. Ja, verschil moet er wezen. We zouden terug naar huis rijden door de snelwegen te vermijden. Ergens in het bos nog te gaan lunchen. Gezellig het vakantiegevoel nog zo lang mogelijk vasthouden. We rijden weg en Ton vertelt dat zijn zoon vanmiddag in Almere speelt. Vanbinnen vlamt er dan iets op in mij, maar adem in, adem uit, kon ik er rustig uitbrengen : "Hoe laat ?” "Wil je daar naar kijken dan ?" Hij gaat dan op zijn horloge zitten kijken, en ik heb direct het gevoel dat mijn vakantie weer voorbij is. Met hele onschuldige ogen (die ik vaker zo zie) zegt hij : "Nee, hoor, dat hoeft niet per se." Ook dit laat ik voor wat het is. Vrij snel kan ik mijn irritatie loslaten en weer in mijn romantische vakantiegevoelens duiken. We rijden door de bossen richting huis, en ik zie nog een gezellig restaurant aan de rand van het bos. Op dat moment stel ik voor om daar te gaan lunchen. Helaas geeft mijn man gas en rijden we weer de bossen uit, via de Betuwe nu richting huis. Op deze B-wegen komen we goedkope benzinestations tegen, dus vraag ik aan Ton : “ Is het geen tijd om te tanken ?” Meneer Mijs vond dat niet nodig, geeft gas en rijdt door. Langs de weg komen we geen gezellige restaurant of brasserie meer tegen, terwijl mijn maag knort. We zien een bruin bord met een lepel en vork en besluiten dat te volgen. We rijden daarvoor het plaatsje ‘De Klomp’ in. Na een aantal kilometer blijkt het een verwijzing naar een kantine van een camping te zijn. Al wekenlang eet ik geen gefrituurd eten of koolhydraten, waardoor ik haast geen last meer heb van mijn maag. Hier komen we niet verder dan een patatje en een kroket. Het moet maar…..Eindresultaat, de honger gestild, pijn in mijn maag en rommelende darmen. Weer snelwegen vermijdend verder, nu over de Diefdijk. Een lang smalle dijk met veel ongezellige hobbels en kronkels. De rijstijl van mijn man daar ben ik heel zacht uitgedrukt, niet een fan van. Doodsangsten sta ik uit. Natuurlijk ligt dat bij mij, dat geef ik direct toe, maar als het kan rij ik zelf. Mijn auto heeft geen trekhaak, dus zijn we met de auto van mijn dochter op stap, helaas kan ik dan niet rijden. Op die dijk steeg mijn stressniveau gestaag…. Al piepend probeerde ik geen ruzie te maken, dat vergt al heeeel veel energie. Ton voelde de spanningen wel aan en zei; “Zullen we het laatste stuk de snelweg pakken ? “ “Graag, ik wil naar huis ! “ We rijden de drukke oprit op van de A15……Drup, blub,blub, tank leeg ……  Stressniveau door het dak, maar ik wilde me inhouden, niet boos worden, geen verwijten, totdat………die mafkees wilt uitstappen omdat men dan beweging ziet !!!! Ze zoeven met 100 kilometer per uur rakelings langs je heen !!! Ik geef toe, echt blij ben ik op dat moment niet met meneer eigenMIJS, maar van hem af is nu ook weer niet de bedoeling. Het wordt wachten op de ANWB wegenwacht. Rust, adem in, adem uit, negeer mijn  hartkloppingen, het komt goed, licht in mijn hoofd, de hitte neemt toe, ga ik flauwvallen ? Ton is nooit rustig, hij moet bewegen, zijn vingers heen en weer bewegen, friemelen aan zijn mobiel die leeg is, opladen in een auto die niet gestart kan worden, iets van de achterbank pakken en dan weer terug. Het enige wat ik wil is ademen, rust en geen beweging in mijn buurt. Dan komt de ANWB met een takelwagen !!! Ik kan niet meer lopen en ik ben oververhit met ernstige hartkloppingen. “Mevrouw, blijft u maar zitten want ik krijg u niet in mijn cabine.” Ton, wilt naar me zwaaien, zo van tot zo……. NEE !!!! “Ik blijf niet alleen in de auto terwijl we op die wagen getakeld worden !” Gelukkig, luisterde meneer eigenMIJS voor het eerst vandaag naar zijn vrouw, dus samen met wagen en al bovenop die vrachtwagen getakeld. Het was achteraf  echt niet zijn bedoeling om mij daar alleen in de auto te laten zitten. Gelukkig, door mijn hoge stressniveau leek dat er wel even op. Achteraf gezien weer een heel avontuur, zelfs trots dat ik toch heel wat emoties heb kunnen parkeren. Thuis linea recta naar boven alles uit en onder een koude douche, daarna ……..RUST

Vrijdag de 13e.

12 juni 2025

dag 92

De hele nacht wakker gelegen !!! Dat is in een hotelkamer andere koek. Je kan niet in de woonkamer gaan zitten om desnoods een poosje naar een film ofzo te kijken. Met m'n laptop in de badkamer gaan zitten vond ik ook geen goed idee. Niets hielp, diep ademhalen, schaapjes tellen , andere stille meditatietechnieken….. Pas om 05.45 uur in slaap gevallen, om 08.30 uur weer klaar wakker. Reden ? Ik zou het niet weten, het enige wat in mij opkwam was dat het misschien een volle maan was. Ik ben nogal gevoelig voor dit soort energieën, nu ben ik nog gevoeliger dan normaal. Dus ik dacht nu net : “Laat ik eens kijken of het überhaupt een volle maan was.” En ja hoor, dat was het dus. Door de volle maan is het langer licht buiten. Je lichaam maakt daardoor minder melatonine aan. Door het felle licht van de volle maan maak je minder melatonine aan, en wordt je minder slaperig. 

Elke maand is er een volle maan, maar in juni is die soms extra bijzonder. Dat komt doordat de maan dan laag aan de hemel staat en daardoor een oranjerode kleur krijgt. Ook oogt de maan groter door de lage stand.

Dit jaar staat de maan uitzonderlijk laag en vallen de kleur en de grootte dus extra op. Doordat bij een lage stand meer licht wordt gebroken, wordt de rode kleur opvallender. Bij een ondergaande zon gebeurt hetzelfde.

Soms wordt de volle maan in juni ook wel de 'aardbeienmaan' genoemd. Dat zou komen doordat de timing samenvalt met het oogstseizoen voor aardbeien. Dat ook de kleur een beetje op die van het fruit lijkt, zou toeval zijn.

Pas in 2043 staat de maan in juni opnieuw zo laag als op woensdagavond. De gekleurde maan is boven Nederland waar te nemen tussen 22.45 uur en 23.15 uur.

Toch voelde ik me vitaal genoeg om weer een rit van 50 kilometer te ondernemen. Je zou kunnen denken dat elk bos hetzelfde is… Nee, Ton en ik zien heel veel verschillende bebossingen hier op de Veluwe. Opvallend geeft het ook steeds weer een andere sfeer. Je leest dan ook het bos in de buurt van Putten, één van de mooiste Nederlandse bomen-verzamelingen heeft, met de oudste sequoia's (1853) van het Europese continent. Het Kleine Pinetum en het Grote Pinetum (pinetum=naaldbomen) zijn ontstaan uit oude kwekerijen die voor het bos op het landgoed werden gekweekt. Enkele boompjes uit het midden van de 19e eeuw zijn inmiddels meer dan 40 meter hoog. (Denk aan een flat van 13 verdiepingen hoog.) Ook kwamen we in het bos houtsnijwerken tegen van bomen waarvan de wortels nog diep in de grond zitten. Nergens kan je terugvinden wie of waarom deze gemaakt heeft. Het was gewoon enorm genieten.

Tijdens de lunch op een terrasje in Putten zag ik een app van mijn zus. Ze schrijft : “Waar ik steeds aan moet denken is dat ik het woord ‘gelukkig’ in verband met jouw eigen gevoel nog nooit heb gehoord!!” "Ik ben onder de indruk.” "Lang leve je CVA, wat een cadeau.”

Wow, is dat zo ? Sinds het CVA praat/schrijf ik makkelijker over mijn gevoel. Inderdaad, sinds ik een bakfiets heb en dus zelfstandig kan fietsen, buiten kan zijn, actief in de natuur voel ik me gelukkig. Dit voel ik sinds ik regelmatig fietst door de Alblasserwaard. Die bakfiets is het beste wat ik ooit heb aangeschaft.

GELUK is voor mij..…zelfstandigheid…..vrijheid…..fysiek in actie zijn…...een natuurlijke omgeving. Alle ingrediënten zijn voor mij dus nu momenteel aanwezig.

11 juni 2025

dag 91

Na een goede nachtrust, was ik super vroeg uit de veren. Dit is voor mij uitzonderlijk, meestal kom ik niet voor 10.00 uur uit mijn bed. Om half 8 onder de douche, helemaal zin in de dag. De hele dag in de natuur zijn en ook nog actief is voor mij de ideale manier om me gelukkig te voelen. Spierpijn en dergelijke ongemakken ervaar ik als een goed teken. Een teken van in actie geweest te zijn en een teken van leven. Pijn nadat ik actief ben geweest, daar word ik altijd blij van. Klinkt misschien vreemd, maar het geeft aan dat ik energie heb en dat is mooi. Om 10.15 uur zaten we weer op de fiets, bewolkt, maar droog. Het plan was om vandaag het rondje naar Elburg te fietsen. Het viel me op dat we meerdere laagvliegende zwaluwen tegenkwamen, waardoor ik ondanks de voorspellingen toch weer slechter weer verwachte. 

‘Vliegen de zwaluwen hoog, dan is het weer schoon en droog, vliegen ze laag, regen voor vandaag.’ Deze volkswijsheid klopt, en dat heeft te maken met de thermiek / luchtdruk. Bij mooi weer vliegen de insecten hoger, bij slecht weer vliegen ze lager. Zwaluwen plukken hun insecten-maaltje uit de lucht, dus vliegen ze waar de insecten zijn. Ze pikken die veranderingen in luchtdruk zelf ook snel op dankzij een orgaantje in hun middenoor – zeg maar de vogelvariant van onze barometer. Zo voorspellen ze dus het weer.

Tussen de middag toen we in Elburg aankwamen ging zowaar de zon schijnen. In dit prachtige stadje hebben we gebakken mosselen gegeten en hebben daarna nog een extra rondje door dit stadje gereden. Bij onze fietsen zat een mevrouw op een bankje te lunchen, ik begon spontaan een gesprek met haar,  bewust van m'n nieuwe sociale input. Daarna wilden we even in de kerk gaan kijken en had ik een gesprek met de koster. Ik vertelde hem dat je kon zien dat iedereen in dit stadje zijn best doet om er iets moois van te maken. De huizen met hele verzorgde gevels, gezellige potten met bloemen etc. De liefde voor hun stadje straalt er vanaf. Mijn spiegeltje zat los en zakte steeds naar beneden waardoor ik hem moest vasthouden. Zo stiekem weg, blijk ik veel gebruik te maken van dit spiegeltje. In een zijstraatje zag ik een timmerman bezig en fietste daar naartoe om hem te vragen of hij een inbussleutel had. En ja hoor, deze vriendelijke man maakt mijn spiegeltje weer goed vast zodat ik verder ontspannen kan fietsen. Mijn man was verbaasd en verrast dat ik dit op deze doortastende manier aanpak. Deze vakantie is goud waard. De beste revalidatie die ik me kan voorstellen……..

10 juni 2025

dag 90

We verblijven in een klein huiskamerhotel. Bij het ontbijt zie je dan direct alle gasten. Een stapeltje 70+ers die daar allemaal zijn om te fietsen in de omgeving. Het regent pijpestelen dus hoor je aan de andere tafeltjes nieuwe plannen ontstaan. Uiteindelijk zijn Ton en ik de enigen die gaan fietsen. Regenkleding hebben we niet voor niets bij ons. Het regent niet alleen maar het waait ook nog hard. Om 11.00 uur weggegaan rond 18.00 uur weer terug. De eerste uren waren het alleen Ton en ik in de tomeloze natuur en de elementen. Halverwege de dag is het een poosje droog geweest, toen kwamen we wel weer wat mensen tegen. Al met al bij elkaar misschien een kwartiertje in de bewoonde wereld geweest, verder de hele dag, bos, heide en zandvlaktes. Werkelijk een feest !!! In het bos zover als je maar kon kijken: Digitalis, Vingerhoedskruid. Diep paars, lila, rose en wit, werkelijk een sprookje ! Zowel Ton als ik hebben dit nog nooit op deze manier gezien. Op de heide en zandvlaktes droom je weg alsof je ergens in ver land op de Savanne bent. Alleen het weer en de geweldige luchten laten je weten dat het toch echt Nederland is. Natuurlijk ben ik wel op de Veluwe geweest, maar een wandelingetje of een toertje met de auto kan niet op tegen deze belevenis op de fiets. Op de momenten dat het zacht regende of helemaal niet, hoorde je vogeltjes die een nocturne floten nadat ze ook uit een schuilplek kwamen. Enorme roofvogels die als vliegende acrobaten tussen de bomen door in het bos vlogen. Een enorme roofvogel op een paaltje midden in de zandvlakte. Helaas was het met een mobiel niet te doen om te fotograferen. Wind, regen en zelfs hagel hebben we getrotseerd, maar pas terug in het hotel voelde ik wat het met mijn lichaam gedaan heeft. Zere billen, pijnlijke onderkant, stijve spieren in bovenbenen, pijnlijke rug en nek, een gezicht dat helemaal gloeit. Ondanks deze mankementen kijken zowel Ton als ik terug op een prachtige dag, een weldaad, een super gelukkige dag !!!

9 juni 2025

dag 89

Tweede Pinksterdag !! We zijn op vakantie gegaan. Een fietsvakantie op de Veluwe. We hebben een hotelletje in Vierhouten geboekt.  Op weg ernaartoe begon het te spetteren, eenmaal van de snelweg op weg naar het dorp ging het werkelijk stortregenen !!! Het kon ons plezier absoluut niet drukken. We zijn echte Nederlandse stoere bonken die op alles zijn voorbereid dus ook regen. Spullen uitgeladen naar onze kamer gebracht, fietsen in de overdekte fietsenstalling. Ondanks de regen was de temperatuur goed ik schat een graad of 18. Nadat we de fietsen gepakt hebben om onze eerste tochtje te maken ging de zon schijnen en hebben we geen druppel meer gezien. Zo heerlijk in de bossen, de vlaktes van de Veluwe die me ook een beetje doen denken aan Zuid Afrika. Mijn denken staat dan werkelijk helemaal uit, ik ben totaal ontspannen. De bloemen, planten, bomen, het tikken van de regendruppels die nog uit de bomen vallen, in één woord magisch. Als er ineens een elfje voorbij zou vliegen, weet ik zeker dat ik niet gek opkijk. Het voelt alsof ik onderdeel ben geworden van een sprookje. We fietsen zo'n 25 kilometer weg. Thuis voelt dit altijd als een heel eind. Nu merk ik niet eens dat we toch nog een groot stuk gefietst hebben. Thuis kennen we zo langzamerhand iedere vierkante centimeter van de Alblasserwaard, wat overigens in ieder jaargetijde prachtig blijft. Deze omgeving is zo nieuw dat ik niet eens voel dat ik fiets. Zo blij dat we besloten hebben dit te gaan doen. De eigenaresse van het hotel heeft allemaal fietsroutes gemaakt, ze op kaart gezet zodat een ieder die daar behoefte aan heeft een route kan meenemen. Wij hebben er 4 uitgezocht. Morgen gaan we een route van 52 kilometer fietsen naar Ermelo. Voor het eerst van mijn leven dat ik een fietsvakantie gepland heb. Thuis fietsen we heel veel, vandaar dat ik dit plan kreeg. Het is fijn om te bewegen, zelf iets actief te kunnen doen. Lopen is heel zwaar, echt een opgave, dus geen optie voor een  vakantie. Een hele vakantie in mijn rolstoel of scootmobiel doorbrengen, daar had ik ook geen zin in. Dit is ideaal, hopelijk blijf ik er zo positief instaan. We gaan het zien

8 juni 2025

dag 88

Verdelen of delen ? Mijn zus reageert vandaag op mijn Blog. Tot nu toe heeft ze het gevolgd maar niet op gereageerd. Zij herkent over de hele linie mijn schrijven. Misschien zelfs voor 3/4 alsof het over haar gaat !!!. Sowieso ben ik blij dat ze reageert. We komen uit hetzelfde gezin en we zijn allebei meisjes. Met een narcistische moeder is dat een belangrijk gegeven. Meisjes staan bij een dergelijke moeder al 5-0 achter. Al eerder heb ik verteld dat deze problematiek voor de buitenwereld onzichtbaar is. Wij als broers en zussen houden van elkaar, maar er is een grote maar. Hoe komt dat ? Simpel zal ik het proberen uit te leggen. Een narcistische ouder zorgt voor verdeeldheid binnen een gezin. De narcist heeft en houdt op die manier de touwtjes in handen. Een kind is per definitie loyaal naar de ouder. De narcist maakt daar gebruik van. Door de individuele loyaliteit van ieder kind, is deze ouder in staat om verdeeldheid en onrust naar elkaar toe te creëren. Bij ons is er onderling dus ook altijd een geconditioneerde voorzichtigheid. Er zijn hele vaste etiketten geplakt over onze personages. Het roddelen van onze moeder over een kind naar het andere kind, was aan de orde van de dag. Dit heeft de cohesie binnen het gezin geen goed gedaan. We houden van elkaar, maar ……. vertrouwen elkaar niet. Het spel naar de buitenwereld hebben wij als kinderen meegespeeld. Een gezellig gezin dat bij elkaar op verjaardagen komt en met elkaar ieder jaar vier dagen op stap gaat in het Hemelvaartsweekend. Ik denk dat het niet aan de buitenwereld laten zien wat er achter de voordeur schuilt, bij ons alle vier op een verschillende manier een vorm van niet durven uiten zit. Echte gevoelens niet laten zien, op een zelfs ongezonde manier. Wij hebben alle vier een overlevingsmechanisme wat zo vastgeroest zit, dat het bijna eng is om het bloot te leggen. Ook mijn zus is bezig om de spoken uit het verleden onder ogen te komen, een plek te geven en angstvrij verder te kunnen gaan. Door dit Blog op deze manier te schrijven doe ik dat. Het is toch wel maf dat op onze leeftijd nog zoveel tegen het licht gehouden kan worden. Dat wat ik dacht verwerkt te hebben er nog een giftige staart achteraan komt. Niet voor niets zit dus het venijn in de staart !!!

Mijn zus stelde voor om hier eens face to face over te praten op het moment dat we allebei denken dit aan te kunnen. Het feit dat we hier allebei voor openstaan om dit te doen is geweldig !!! 

Mijn antwoord was dan ook : “ Schrijven tot nu toe werkt als een tierelier. Ik probeer steeds in een flow te reageren op wat ik zelf zeg. Zo eerlijk mogelijk te kijken naar wat er is. Daar word ik soms zelfs onpasselijk van als ik het opschrijf. Ik heb mezelf er een jaar voor gegeven. Op het moment dat ik voel dat ik het aankan om zonder te veel pijn hierover te praten, laat ik het weten, okay ? "Waarschijnlijk moeten er nog meer schillen afgepeld worden voordat we in openheid en vrijheid echt het hierover kunnen hebben.”

Wij vinden dit allebei doodeng. De deur naar openheid en liefde staat open…..Hoe mooi is dat ?

7 juni 2025

dag 87

Op 31 mei heb ik geschreven over mijn droom die ik had opgestuurd naar iemand die onder andere van droomduiding haar beroep heeft gemaakt. Nadat zij mij een antwoord had gegeven, werd ik weer wakker met een andere droom. (De droom over de K-popband Shinee)  Deze heb ik haar weer opgestuurd, vandaag kwam er weer een reactie……

Hai Annette,

Sorry, het was een drukke week waardoor jouw reacties een beetje ondergesneeuwd werden. Ik wilde nog wel graag even terug reageren.

Bij wat je schreef, kreeg ik het gevoel dat er dus situaties zijn waarbij je jezelf inhoudt. Dat hoeft niet. Het maakt niet uit wat de situatie is, je mag altijd je grenzen aangeven, je mag altijd laten weten dat iets je kwetst of dat je het ergens niet mee eens bent. Want het kan ook nog zo zijn, dat bepaalde oplettende personen in je omgeving weten dat jij zo reageert en hier handig gebruik van maken. Compleet uit je plaat gaan, is inderdaad niet altijd wenselijk, maar je kunt ook op een rustige, maar heel duidelijke manier aangeven dat iets niet ok is. En als je heel boos bent, kun je ook iemand apart nemen. Of je komt er later op terug. De manier waarop is niet belangrijk. Wat wel belangrijk is, is dat je dus in bepaalde situaties niet je grenzen aangeeft. En dat is wel wat deze dromen van je vragen. 

Ik hoop dat het ondertussen wat meer helder voor je is.

Groeten, Yvette

Ondanks dat ik toch aardig mijn mondje kan roeren, laat ik inderdaad vrijwel nooit echt weten hoe ik me voel. Bang voor confrontatie ? Bang om een ander te kwetsen ? Bang om kinderachtig gevonden te worden ? Bang iets fout te doen ? Bang niet aardig gevonden te worden ? Wat het ook is, zal ik op een persoonlijke aanval nooit of zelden reageren. Waarschijnlijk komt het wel door al deze genoemde angsten !!! Het gekke is dat mensen buiten mijn partner, gezin en beste vriendin om, een heel ander beeld hebben van mij. Men denkt echt dat ik alles zeg ! In werkelijkheid dus helemaal niet als het om mijn eigen gevoelens gaat. Het is zeker een aandachtspunt om directer te zijn over mijn persoonlijke gevoelens. Het gaat om de toon waarop ik dit duidelijk zal maken. Mijn dromen vertellen mij dat in ieder geval wel expliciet. Ook deze dame Yvette laat mij dat nogmaals weten.

Doordat ik me bewust ben van dit onderontwikkelde deel in mij, zie ik wel dat er langzaam veranderingen komen. Belangrijk voor mij is wel dat ik assertief wil zijn vanaf nu, en niet met terugwerkende kracht. Daar bedoel ik mee dat ik niet meer de confrontatie wil aangaan over mijn kwetsuren uit het verleden. Ik denk dat ik dan op een hellend vlak kom, het vlak van de verwijten. Zoals een psycholoog ooit in het verleden tegen mij zei : “ Verwijten is verwijderen.” Heel mooi gezegd, dit heb ik altijd in mijn oren geknoopt. Zelf heb ik deze quote later heel vaak gebruikt. Nee, mijn grenzen aangeven zal vriendelijk doch onomwonden en transparant moeten gaan gebeuren vanaf nu. Voor verwijten zal ik op mijn hoede zijn…….

Wel ben ik benieuwd of het me een vrijer mens maakt. Nu momenteel dit onderwerp leeft kan ik ook wat meer naar mijn gevoel kijken. Hoe ervaar ik het inhouden van mijn gevoelens ? Eerlijk gezegd, kan ik daar wél even op terugkijken. Het voelt als een soort van ingekapseld zijn, opgesloten worden, heel benauwend. Terwijl ik dit gevoel nu karakteriseer voel ik letterlijk de verlammende spanning in mijn lijf. Het leeft dus meer in mij dan dat ik tot nu toe heb beseft.

Het is zo apart dat ik iedere dag in absolute stilte een stukje schrijf over een onderwerp dat op die dag voorbij komt, en het zo direct en lichamelijk ervaar. Door op deze manier te kijken naar wat mij letterlijk en figuurlijk beweegt, gaat er een compleet nieuwe wereld voor mij open. Een wereld die er altijd al was, maar onontgonnen blijkt te zijn……

6 juni 2025

dag 86

Een lichte terugslag van een lange maar memorabele dag gisteren. Eerst naar de fysio revalidatie, daarna naar Amsterdam, uit eten, het theater en verder van Amsterdams nachtleven genieten. Pas vanochtend om 04.30 uur thuis. Begrijpelijk dat het een weerslag heeft op mijn gestel nu. Vooral pijn in het hoofd door de spanningen in mijn schouders en nek. Dat is na mijn herseninfarct wel een opmerkelijk punt. Heel snel bouwt het daar spanningen op. Te lang zitten of lopen, in ieder geval het lichaam zo recht mogelijk houden levert spanningen op. Ook mensen, een menigte rond mij heen levert spanningen op. Gisteren kon ik in het moment zijn. Het was een fijne, ontspannen en gemoedelijke dag. Althans zo heb ik het wel ervaren. Achteraf merk ik dan toch dat het wat spanningen zo stiekem weg heeft opgeleverd. Is zo'n dag dan wel voor herhaling vatbaar ? Ja, ik denk dat Ton en ik dat weer vaker moeten ondernemen. Waarschijnlijk ga ik dan met de tijd voelen dat ik de ontspanning kan blijven vasthouden en dat de stiekeme opgebouwde spanningen met de tijd afnemen. Het is me alles waard om weer zo goed mogelijk in mijn lichaam te verblijven en plezier te beleven aan sociale evenementen. Een super sociaal dier zal ik nooit worden. Dat hoeft ook niet. Het extreem vermijden is de andere kant van de medaille. Te……is nooit goed. En… zoals gisteren duidelijk werd blijkt het voor een mens belangrijk te zijn voor het verhogen van het geluksgevoel. Vandaag het lichaam ontstressen en weer vol goede moed verder.

5 juni 2025

dag 85

Hoe word ik gelukkig(er)?

Vandaag zijn we naar een live-opname van de wetenschappelijke podcast van de Volkskrant geweest. Ondertussen in de kosmos genaamd. Bij deze live-opname buigt de redactie zich over de vraag: hoe word ik gelukkig(er)? Onder leiding van Volkskrant-chef wetenschap Tonie Mudde geven diverse experts hun tips voor een gelukkiger leven, waaronder columnist en hoogleraar Ionica Smeets, oud-journalist van het jaar Maarten Keulemans, heelal-expert George van Hal, journalist Anna van den Breemer en  internist Dr.Liesbeth van Rossum Erasmus MC.  Een spoedcursus geluksonderzoek met wetenschappelijk verantwoorde relatietips, ontdekkingen over wat afslankmedicijnen doen met lichaam en geest, een les kosmisch relativeren en een bijzonder experiment met het publiek! 

Vooraf een etentje in het restaurant van Hotel Americain, een mooi art-deco café met glas-in-lood ramen en -lampen. Geweldig !!! Je waant je in echt in een tijd zo rond 1920. In gedachten zie ik mezelf in een losse, rechte jurk, tot halverwege de kuit of knie, met franjes, pailletten en kralen. een lage taille, het korte bob kapsel accessoires zoals een cloche hoed, hoofdband en parelketting de Charleston dansen. Ja, zover gaat mijn fantasie als ik zo een entourage zit. Het eten viel wat tegen. Mijn kippenragout was wat waterig, de smaak op zich niet slecht, maar ik ben zeer gevoelig voor textuur dus heb er uiteindelijk maar een paar happen van opgegeten. Er wordt vriendelijk aan ons gevraagd : “ Is alles naar uw wens ? “ Mijn vriendelijke doch toch botte antwoord is direct : “Nee !!!” Ton is hogelijk verbaasd: “ Dat doe jij nooit zoiets zeggen !!!” “ Normaal gesproken zeg je het tegen mij, maar zegt dan , ach laat maar.”  Grappig, onbewust verander ik wel een klein beetje. Normaal zou ik dat naar vinden voor de serveerster, nu kon ik dat ferm maar vriendelijk aangeven. Uiteindelijk kregen we het dessert gratis. Dat zou ik dan weer gênant vinden, maar nu helemaal niet. Zo kan ik zien dat door te schrijven en mijn voornemens mijn gedrag onder de loep te nemen er ongemerkt wel dingen verschuiven. Het geheel heb ik als prettig ervaren, niet beschroomd na mijn opmerking, heel opmerkelijk, ongewoon voor mij dus.

In het De la Mar theater werd door allerlei wetenschappers vanuit zijn of haar hoek vertelt waar mensen gelukkig van worden of geluk ervaren. Zoals bijvoorbeeld dingen zoals of je een dak boven je hoofd hebt. Heb je genoeg te eten ? Heb je genoeg steun in je leven ? Ben je gezond ? Dit zijn wel de belangrijkste 4 aspecten voor een mens om een geluksgevoel te ervaren. Het bracht me wel even aan het denken omdat ik alle 4 ooit heb moeten missen. Een andere wetenschapper had het over geluk als in kansberekening. Is dat meer hoop, geloof of simpelweg irreëel ? Conclusie van haar was, door zoveel mogelijk te doen je het meest geluk zult hebben. De internist met een ervaringsdeskundige vertelde over waarom mensen dik zijn en wat dat doet met het lichaam. Obesitas is een ziekte en niet zoals zoveel mensen denken de schuld van te veel eten. Er zijn heel veel factoren waardoor mensen dik kunnen worden. Medicijnen om af te vallen moet dus ook echt degelijk onder vakkundige begeleiding gebeuren nadat is vastgesteld welke factoren het zijn die de persoon dikker maken. In Malaga is een conferentie geweest over baanbrekende medicatie op dit gebied. Een onderdeel van afvallen is niet alleen dat men gelukkiger wordt door een meer gerespecteerd uiterlijk, maar ook verandering van receptoren in de hersenen die letterlijk het geluksgevoel verhogen. Weer een andere wetenschapper vertelt over hoe mooi het heelal is, maar hoe gevaarlijk andere planeten, sterren, bliksemschichten in de melkwegstelsels en zwarte gaten zijn. Kortom, een enorm geluk dat wij op aarde leven. Een wetenschapper die vertelt wat de natuur voor ons doet. Wat in de natuur zijn voor ons doet. Het schijnt zelfs zo te zijn wanneer je een lelijke flat in een overbevolkt gebied de ‘Groene Park flat’ noemt, het geluksgevoel van de bewoners al significant toeneemt. Je in de natuur begeven maakt sowieso dat je je gelukkiger gaat voelen door de endorfinen die je dan aanmaakt. Een muziekpedagoog laat ons meezingen met 'Happy' van Pharrell Williams. Zingen maakt een mens gelukkiger, helemaal als je dat met meerdere mensen doet. Een mens wordt gelukkiger in een sociale context. Een relatietherapeut vertelt over hoe je gelukkiger in een relatie wordt. Ze vertelt over de ergernissen over bijvoorbeeld de troep die 1 van de partners maakt, tot hilariteit en herkenning van het publiek. Hier wordt de meeste ruzie over gemaakt. Hoe ga je daar mee om ? Kan je de ander veranderen ? Nee, dus. Ruzie is goed, zelfs gezond binnen de relatie, maar gun elkaar wat, maak afspraken en biedt zo af en toe eens je excuus aan voor je lelijke gedrag. Lest maar wat mij betreft best, komt er een wetenschapper vertellen over een huisdier, namelijk……de kat. Hij vertelt over de oorsprong van de kat als huisdier en dat deze overblijfselen zijn gevonden van mens en katten al ver voor onze jaartelling. Hij laat filmpjes van katten zien zoals we ze ook vinden op bijvoorbeeld Instagram. Mensen worden er blij van, het zien van katten maakt de mens gelukkiger.

Over mijn gewicht ben ik nu wat meer gerustgesteld. Het is duidelijk voor mij dat ik gelukkig wordt van de natuur. In Papendrecht mis ik dat, maar door veel te gaan fietsen in de Alblasserwaard compenseer ik dat. Mijn dieren, katten en honden maken mij sowieso gelukkig. Ik noem ze altijd mijn hartjes. Mijn relatie is goed, ik mopper heel veel op mijn rommelkont Ton. Soms vlieg ik uit de bocht en zal dan ook vrijwel meteen weer mijn excuus aanbieden. Hahaha, volgens mij doen we dat wel goed. Alhoewel ? Hij ziet het oprecht niet, voor zijn gevoel ruimt hij alles op !!! Duidelijk geen verandering mogelijk.  Zingen, ja misschien wat meer zingen is wel een idee. Het sociale is nog wel een aandachtspuntje. Er wordt aan gewerkt………

Mijn eigen conclusie: Geluk is een keuze, geluksgevoel creëer je zelf.

4 juni 2025

dag 84

Verantwoordelijkheid. Op deze dag heeft mijn Blog misschien een vreemde wending. Want wat heeft dit met mij persoonlijk te maken ? Ons kabinet is gisteren gevallen door dhr. Wilders van de PVV die de stekker eruit heeft getrokken. Zolang als ik me kan herinneren volg ik op tv de kamerdebatten. Voor mij is het een soort volkstheater, net als voetbal dat volksvermaak is. Alleen zijn de spelregels door de jaren heen veranderd, tot bijna helemaal verdwenen. Zorg dat je bal in het doel komt, maakt niet meer uit hoe. Dat is wel zo’n beetje de metafoor die er dichtbij komt volgens mij. Ook vandaag weer volg ik de hele dag het kamerdebat over de val van het kabinet. Wat opvalt is hoe men elkaar de schuld geeft, geen enkele reflectie. 

Ik geloof in micro, meso en macro energieën. Daar bedoel ik mee dat hoe men aan de top (macro) is, men dit terugziet in lagere niveaus (meso en micro). Aan de andere kant geloof ik ook dat als het individu (micro) zich als een druppel in de oceaan anders gedraagt, (in dit geval reflecteert en verantwoordelijkheid neemt), dit zou kunnen omslaan naar boven als er genoeg individuen zich hiertegen keren. 

In het klein kom je geen streep verder door elkaar de schuld te geven, dit werkt dus in het groot ook niet. Dit vraagt tussen individuen om een patstelling en dus ook in het groot tussen regeringspartijen. Er wordt een situatie gecreëerd waarin een overleg muurvast zit. Er is geen uitzicht op een oplossing, omdat iedereen vasthoudt aan zijn eigen opvattingen. Elkaar de schuld geven kan gezien worden als een patroon van onvoldoende zelfverantwoordelijkheid en een neiging om de eigen verantwoordelijkheid te ontwijken. Schuld afschuiven zou kunnen komen van een onvermogen om de eigen onzekerheden of imperfecties te erkennen en te accepteren, of van een gebrek aan zelfcompassie. 

Persoonlijk ben ik heel erg voor verantwoordelijk zijn voor eigen emoties, voor eigen reacties, voor eigen acties. Natuurlijk kan ik terug kijken waar mijn gedrag en/of conditioneringen vandaan komen, dat doe ik ook in mijn Blog. Schrijven over een stuk opvoeding, situaties waar ik in beland ben, dat brengt mij rust en inzicht met de optie om dingen te veranderen. Toch blijf ik ZELF verantwoordelijk hoe ik daar nu naar kijk en mee omga. 

Het gehakketak in de Tweede Kamer brengt mij dan heel dicht bij mezelf hoe ik in het leven wens te staan en met de hoop dat er ooit mensen in de Regering komen te zitten met een EQ en IQ om ook op deze manier met elkaar om te gaan en ons Land te willen regeren.

Als de top niet verandert, is het aan het individu. Daar geloof ik in, dat er genoeg mensen zijn die tot introspectie in staat zijn. Er blijft altijd hoop………. 

3 juni 2025

dag 83

Een geluk bij een ongeluk ? Gisteren schreef ik over mijn positieve focus, die ik haal, zelfs uit negatieve ervaringen. Het is een heel sterk overlevingsmechanisme. Waarschijnlijk voor veel mensen iets wat ze zouden kunnen leren. Maar wat moet ik hier leren ? 

Ook nu weer heb ik een aha-moment. Mijn huidige man probeert mij altijd te vertellen dat ik grote delen van het rouwproces oversla. "Je vergeet altijd eerst pijn te voelen of te schrikken, je draait het direct om naar een nieuwe mogelijkheid of een positieve bedoeling.” “Jij zit te snel aan het eind van het proces.” Dit vind ik altijd moeilijk om te horen. “Natuurlijk, voel ik het, maar ik zie direct ook andere dingen.” “ Het is toch juist heel goed, dat ik dit zo doe ?” Door wat ik gisteren schreef, besef ik ineens dat het een conditionering is vanuit een overlevingsmechanisme, zo diep in mij geworteld dat ik niet beter weet. Vaak moeten mensen leren om uit iets lelijks, iets moois te halen. Deze mensen huilen vaak, zij hebben het zichtbaar moeilijk, wat ik dan weer niet begrijp. Nu kan ik zien, dat ik moet leren huilen, de pijn moet voelen, desnoods er even in blijven hangen en ……..dan het licht zien. Zo kan ik zien, dat een ogenschijnlijk 'goede’ uitkomst van een conditionering of overlevingsmechanisme ook te wensen over laat. Het tekort aan emoties hebben én begrip hebben voor de emoties van anderen is daar in mijn geval één van. 

Een mens is nooit te oud om iets te leren, moet ik maar denken. Hoe is het mogelijk dat ik nu pas het een en ander scherp zie ? Het is niet dat ik er nooit naar op zoek ben geweest. Het kan nu pas kennelijk. Waarom nu ? Ik denk dat ik het snap. Zoals ik al geschreven heb zijn mijn emoties ongecontroleerd geweest na het herseninfarct. Op de gekste momenten zijn deze vreemde explosies meestal gericht naar mijn man. Het had niets met hem te maken, het kwam gewoon op die manier eruit. Waarschijnlijk vastgezet in mij, ver verborgen, en nu ineens……..knal….eruit. Een catharsis na catharsis met als gevolg helderheid en inzichten. Geen wrok of bitterheid, meer beschouwend, een ontdekkingstocht waar ik dankbaar voor ben.

2 juni 2025

dag 82

Moeder-dochterrelatie. In de serie waar ik naar zit te kijken staat een moeder-dochterrelatie centraal. Daar zet ik mijn vraagtekens bij. Hoe doe ik dat ? Ik ben dochter, moeder, stiefmoeder en pleegmoeder. Veel geknuffeld heb ik niet met de meisjes, wel met mijn zoon. Altijd heb ik gezegd: "Hij was zo knuffelbaar, de meisjes wilden niet." Nu vraag ik me af, is dat echt zo ? Heb ik niet mijn voorbeeld gekopieerd ? Kon ik niet anders, omdat ik niet wist hoe ? Altijd heb ik een blokkade gevoeld naar mijn dochters, terwijl ik tegelijkertijd echt zielsveel van ze hou. Het voelt als een professionele zwemster die verdrinkt in het kikkerbadje. Waarom ? Waarom heb ik mezelf en mijn dochters dit gemis aangedaan ? Kan ik dit nog veranderen ? Is dat niet belangrijk, ook om deze rode draad door te knippen ? Is het mogelijk om het bij mij te laten stoppen ?

Mijn narcistische moeder stelde haar eigen behoeften voorop. Er zijn geen herinneringen dat zij mij ooit heeft geknuffeld, mijn vader gelukkig wel. De jongens waren voor haar een heel ander verhaal, ze kregen zichtbaar meer liefde, maar uiteindelijk gingen ook bij hen haar nooddruften voor. Van de kinderen ben ik wel de enige die ook ontzettend heeft gelachen met haar moeder. Ze was ondeugend, maakte vreemde bokkensprongen waar ik toch wel plezier aan beleefde. Achteraf kan ik zien dat ik mezelf al jong geleerd had positieve ervaringen te laten prevaleren boven negatieve ervaringen. Uiteindelijk ben ik dat gaan doen in alle negatieve ervaringen die ik in mijn leven ben tegengekomen. Een soort geluk bij een ongeluk zou ik dan maar zeggen. 

Hoe is het toch mogelijk hoe ik nu pas bepaalde rode draden kan zien ? Zo heeft mijn oudste dochter een enorme faalangst gehad op school. Mijn man en ik waren allebei daardoor verrast, we hadden dit niet zien aankomen. Een meisje met een sterk karakter, die op het moment suprême compleet dichtsloeg. Nu pas zie ik de connectie met mijn faalangsten als kind. Natuurlijk faalde ik nooit, maar lager dan een 8 was voor mij een regelrechte hel. Tranen met tuiten huilde ik dan, en de pijn voelde ik nog maandenlang in mijn hart. Waarom wilde ik zo perfect zijn ? Om mijn moeder te behagen !!! Dan kon ze over me opscheppen, het was een vorm van aandacht die ik dan kreeg. Tot op de dag vandaag heb ik dit nooit zo kunnen zien !!! Wat ik wel weet is dat de dingen die iemand zelf niet boven water krijgt, doorgegeven worden aan je nageslacht. 

Dit vertelde een psychiater mij bij Stichting 40-45 waar mijn man ooit in therapie was met het tweede generatie syndroom. Dit geldt voor alle conditioneringen die pijn vermijdend zijn, groot of klein. Men zegt dan: “Oh precies zoals haar of zijn moeder of vader.” Klinkt leuk, natuurlijk, maar het is niet nodig. Los het bij jezelf op, en je lost het ook op voor je kind. 

Zo blij met deze zoektocht !! 

Ik schrijf dit zo uit de losse pols op. Is het onzin wat ik zeg ? Werkt het echt zo ? Dus ga ik op zoek hoe er in de psychologie naar gekeken wordt……..

Conditioneringen, zoals onbewuste associaties en verwachtingen, kunnen van de ene generatie op de andere worden doorgegeven via verschillende mechanismen, waaronder transgenerationele overdracht en de invloed van opvoedingsstijlen en familiale gedragingen.

Transgenerationele Overdracht:

Definitie:
Dit houdt in dat pijnlijke levensthema's en onverwerkte emoties van de ene generatie naar de andere worden doorgegeven, vaak onbewust.

Mechanisme:
Als een ouder bijvoorbeeld een traumatische ervaring heeft gehad, kan dit de emotionele ontwikkeling van het kind beïnvloeden, waardoor het kind later in de levensloop dezelfde patronen kan vertonen.

Gelukkig, het blijkt dat ik dit goed begrepen heb ! Het is duidelijk dat ik verre van een perfecte moeder ben. Wel doe ik mijn best en zal ik mijn best blijven doen……dat maakt me dan weer een beetje meer perfect…..(knipoog)

1 juni 2025

dag 81

Verlies is een aanwezigheid, je neemt het altijd met je mee. Opvallend mooi gezegd !!! Dit wilde ik direct opschrijven. Het is waar. Wanneer je verlies blijft zien als …..weg, het komt nooit meer terug. Je geeft het verlies dan geen ruimte, waardoor het pijn blijft. 

Kan je verlies op een moment zien als iets………wat blijft en dus aanwezig is, dan krijgt het ruimte. Ruimte voor de mooie herinneringen of ruimte voor nieuwe mogelijkheden. 

Verlies alleen krijgt zo'n zware lading. Verlies als een aanwezigheid krijgt bestaansrecht.

Het maakt niet uit of het gaat om het verlies van een geliefde, naaste, vriend, of verlies van gezondheid, lichamelijke ongemakken. Verlies van geld, van baan, noem maar op. Natuurlijk eerst de pijn voelen, ook dat is belangrijk. Het gaat erom dat je op een moment je verlies omarmt waardoor het een aanwezigheid wordt waar je iets mee kunt doen. Al het bovenstaande heb ik ooit meegemaakt, uiteindelijk ben ik er een sterker mens door geworden. Ik heb gemerkt dat zolang ik adem, leef ik. Dat betekent dat ik ervoor gekozen heb om te leven, overleven, beleven, doorleven, voorleven, voortleven, samenleven. Leven ieder moment zo optimaal mogelijk. Ieder mens maakt moeilijke periodes mee. Het maakt ons mens, mens om te groeien, mens om te ontwikkelen, mooi mens…..

Door verlies verandert er iets. Verandering zorgt voor beweging. Het is zo belangrijk om de verandering na verlies aan te gaan. Bij stilstand is er achteruitgang. Waarom ? Het leven is een weg, geen einddoel. Je kunt doelen hebben/plannen hebben, soms komen ze uit, soms komt er iets tussen waardoor het niet lukt. Het leven is veranderlijk, beweeglijk. Het leven vraagt om flexibiliteit. Makkelijker gezegd dan gedaan, toch iedere keer na mijn wonden te hebben gelikt weet ik steeds opnieuw de verandering te waarderen.

Beweging door verandering in een spirituele context verwijst naar een proces van groei en transformatie op innerlijk niveau, waarbij je oude patronen loslaat en je openstelt voor nieuwe mogelijkheden. Het gaat om het veranderen van je mindset, je gedrag en je levensvisie, vaak in de richting van meer bewustzijn, liefde en innerlijke vrede. 

De quote : ‘Verlies is een aanwezigheid', kwam bij me binnen op een zeer positieve manier. Waarschijnlijk vergeet ik dit nooit meer, zo mooi geformuleerd vind ik het.

Het doet me denken aan hoe ik ooit ‘Afscheid’ heb beschreven in ‘Mijn Verwerking'.

Afscheid 31 Augustus 2015

Zoals jullie weten woon ik ietwat afgezonderd. Een keuze die ik overigens zelf heb gemaakt. Mijn verwerking/rouwproces wil ik graag delen. Ik merk dat het voor mij werkt op deze manier. Vandaag was ik bij m’n huisarts. Zij vraagt zich af of ik mijn verdriet niet verdring. Hoe kan het dat ik vanaf 24 april, zo kan zijn als ik ben? Ze snapt het niet. Je moet je man toch missen ? Dat is ook zo. Het verwerkingsproces is duidelijk, ik zit er middenin, alleen kijk ik OOK als een buitenstaander naar mijn eigen proces. Dit is hoe ik in het leven sta. Niets meer en minder.

Afscheid nemen begint al heel vroeg in je leven. Je wordt geboren en neem direct afscheid van de geborgenheid van je moederschoot. Je drinkt uit de borst en bent daardoor nog één met je moeder. De geur, de nabijheid, geborgen, veilig. Ook hier komt een eind aan. Soms heel snel, gelukkig voor sommigen mag dit nog even duren. Je blijft thuis tot je naar de peuterzaal gaat. Tegenwoordig zelfs na 3 maanden, kan je naar een kinderopvang omdat je moeder en vader allebei weer moeten werken. Peuterzaal, basisschool, middelbare school, vervolgopleidingen. Steeds weer afscheid nemen. Ook je vrienden zie je vaak niet meer of nauwelijks. Als je pech hebt, sterven in deze periode je opa en oma of andere dierbaren. Huisdieren worden niet heel oud, dus ook hier is het afscheid nemen geblazen. Eerste liefdes, tweede liefde enz. Samenwonen, trouwen is ook al geen zekerheid meer. De roze bril gaat af. Men stapt snel op als het te moeilijk wordt.
Fysiek verander je vanaf baby totdat je hoog bejaard bent. Iedere verandering van je lichaam is steeds weer een afscheid. Verhuizingen, verschuivingen, veranderingen. Je maakt plannen, vooronderstellingen of stelt doelen die niet gaan zoals jij bedacht had.
Vanaf het moment dat je geboren wordt, nemen we steeds weer afscheid. Het doet pijn, het is soms beangstigend, soms fijn een opluchting. Je lichaam reageert hier op. Je voelt het, je ziet het, je kan er niet omheen.
Het leven is onvoorspelbaar, het is een beweging die je ogenschijnlijk niet onder controle lijkt te hebben. Als je leert te genieten in het moment, voel je geluk, vrede. Accepteer de flow van het leven. Probeer niets te plannen, niets onder controle te houden. Wanneer je dat wel doet, hou dan altijd de mogelijkheid open dat er iets kan gebeuren waardoor je jouw plan zou moeten aanpassen of veranderen. Wees flexibel. Kijk naar de natuur die soms verwoest, breekt, verdwijnt zelfs, maar er komt iets nieuws voor terug. Het herstelt zich iedere keer weer. Wij zijn onderdeel van die natuur. Waarom zou het bij ons anders zijn ? In ons leven schijnt de zon, en gaat hij ook steeds weer onder. Het regent, het stormt, het sneeuwt, het hagelt, het is windstil enz. De houdbaarheid van een mensenleven ligt tussen de 0 en 100 jaar. Hierdoor zijn we in het leven van één ding verzekerd, we gaan allemaal dood. Wat daarvoor of daarna gebeurt, vult een ieder in, naar geloof, overtuiging etc.
Leven tot de dood erop volgt is dus mijns inziens iets heel natuurlijks. Waarom wordt er dan toch aan deze enige zekerheid zo zwaar getild ?
Als je kan zeggen, hij of zij heeft tot het eind zijn/haar leven ten volle geleefd. Hoe mooi is dat ?
Met trots mag ik vertellen dat mijn man, tot het laatste moment heeft geleefd !!! Het was een bijzondere ervaring daarbij aanwezig te zijn. Met recht de moeilijkste maar ook de mooiste periode van mijn leven. 

Het leven heeft mij geleerd dat ieder verlies of afscheid niet het einde betekent. Het is onderdeel van mijn weg. De aanwezigheid ervan maakt dat ik in beweging blijf. Daardoor ervaar ik het Leven als iets magisch, iets mysterieus, spannend en mooi.

31 mei 2025

dag 80

Zoals ik al eerder vertelde vind ik mijn dromen belangrijk. Soms kan ik de betekenis ontrafelen, soms niet. In ieder geval schrijf ik hem wel op, want wie weet komt hij ooit in gedachten weer bij mij langs en kan ik er wel wat van bakken. Nieuwe dingen probeer ik uit zoals nu ook weer.  Afgelopen maandag werd ik wakker uit een droom. Nadat ik hem had opgeschreven dacht ik: “ Ik ga eens op internet zoeken of er mensen zijn die in droomuitleg zijn gespecialiseerd.” "Toch eens kijken wat zo iemand zegt over mijn droom.” Zo gezegd zo gedaan, stuur ik mijn droom op, en zou tegen een kleine betaling na enkele dagen antwoord krijgen………Spannend ! Het antwoord kwam vandaag !!

Mijn droom…..,

Maandag 26 mei 2025. Vanochtend word ik wakker uit een droom. Er gebeurt in feite niet veel in deze droom, maar voor mijn gevoel heeft het zich meerdere malen herhaald. Ik geloof dat ik de droom een aantal keren actief heb willen veranderen, zoals ik wel vaker doe als ik droom. Vanochtend is mij dat niet gelukt. 

Aan een keukentafel zitten drie mensen te praten, waaronder ikzelf. In droom zie ik mezelf vanaf de rug. Rechts van me zit een jongeman, slank tegen het magere aan, donker haar, wit t-shirt. Ik weet niet wie het is. De andere persoon is er wel maar kan ik niet echt meer voor de geest halen. Op een moment komt mijn huidige man erbij zitten aan mijn linkerkant. Hij heeft naar het gesprek geluisterd en geeft deze jongeman MIJN roze Disney koekoeksklok !!! Ik schrik ontzettend, want ik ben een Disney-adult die jarenlang originele Disney items heeft gespaard. Weliswaar in een andere fase van mijn leven, maar het gaat me wel aan het hart dat iemand dat zomaar weggeeft zonder het met mij te overleggen. Het is ook schokkend dat mijn man totaal niet aanvoelt wat dit soort items voor betekenen. Ik probeer de droom steeds te veranderen. Ga het om een klok die deze jongen nodig heeft ? Geef hem dan de gewone keukenklok, dan is hij ook geholpen. Dit probeer ik steeds te veranderen, maar helaas komt mijn man steeds met de roze Disney-klok binnen. Op het laatst maak ik in mijn droom nog een foto van mijn klok als een soort herinnering. Ik zeg er niets over, niet tegen mijn man en ook niet tegen deze jongen. Dan word ik wakker…….

De duiding van de deskundige……

Hai Annette,

Hierbij mijn droomduiding voor jou.

Iemand is schokkend over jouw grenzen heen gegaan! Je bent er nog van aan het bijkomen en je binnenste voelt nog helemaal ondersteboven gehaald. Hoe kúnnen ze?! Het probleem is, dat je best wilde helpen, maar niet zo, niet op deze manier! Niet ten koste van jezelf! En zonder overleg, dit werd zomaar ineens besloten en jou werd niks gevraagd. Verontwaardigd en verward ben je. Hoe kunnen ze dit nou doen? Hoe kunnen ze jou nou op deze manier schaden? Terwijl jij best bereid was om te helpen? Hoe kan iemand zo over jouw grenzen heen gaan en je pijn doen? Je hoofd tolt er van.

Wat je van deze situatie mag leren, is om eerder van je te laten horen. Je hebt geprobeerd het zelf op te lossen, de situatie te sturen, maar dat is je niet gelukt. Als je je uitgesproken had, je kenbaar had gemaakt, dan was het niet zo gelopen. Maar voor jouw gevoel kon dat niet, want iemand had hulp nodig. En je wilt niet overkomen als iemand die niet wil helpen. Maar door je niet uit te spreken, heb jíj er nu last van. En dat is niet de bedoeling. Het is niet de bedoeling om iemand anders te helpen ten koste van jezelf. 

Voor jou voelt het alsof iemand over je grenzen heen is gegaan, geen rekening met je heeft gehouden, terwijl jij van goede wil was. Maar als jij niet van je laat horen, hoe moet de ander dan weten waar jouw grens ligt? Had dat maar duidelijk moeten zijn? Blijkbaar was het niet duidelijk. Ik heb niet het gevoel dat het wel duidelijk was, maar dat iemand er tóch voor koos om over je grens heen te gaan, ook al kwam dat voor jou misschien wel zo over. Hij/zij was gewoon zó bezig met z'n eigen sores, dat hij/zij niet echt met jou bezig kon zijn. Dan is het jouw taak om die persoon duidelijk te maken dat iets voor jou niet ok is.

Iemand anders kan niet in jouw binnenste kijken. Vanbinnen zijn je gevoelens zó overduidelijk, dat je het je niet voor kan stellen dat ze voor anderen niet op te merken zijn. Maar dat is wel zo. Jij mag duidelijker laten weten hoe je je vanbinnen voelt en wat jou te ver gaat. Doe je dat niet, dan zullen mensen over je grenzen heen gaan, simpelweg omdat jouw grenzen voor hen niet duidelijk zijn.

Maar dat is wel spannend, om je zo duidelijk uit te spreken. Dat heb je van huis uit niet meegekregen. Zachtaardig zijn, welgevallig, meegaand, behulpzaam, zo hoor je je op te stellen. Het is echter beter voor jouw welzijn om duidelijker en directer te zijn. Want de meeste mensen zijn er niet per se op uit om over jouw grenzen heen te gaan. Ze proberen hun doel te bereiken, te krijgen wat zij willen en als ze van jou geen 'nee' te horen krijgen, nemen ze aan dat het ok is. Het is jouw verantwoordelijkheid om het aan te geven als dat niet zo is. En dan kun je nog steeds heel behulpzaam zijn, maar wel binnen jouw grenzen. De behoeftes van een ander mogen nooit belangrijker zijn dan je eigen behoeftes, dat mag altijd je uitgangspunt zijn.

Wat je hierbij kan helpen, is een meditatie voor de Keelchakra. Deze kun je hier vinden: https://youtu.be/0P0SSQSBxLo. Doe deze oefening de komende week elke dag een keer, de week erna om de dag en daarna wanneer je merkt dat je het moeilijk vindt om je uit te spreken.

Daarnaast kun je een affirmatie gebruiken om je hierbij te ondersteunen. Een affirmatie is een positieve zin die je honderden keren voor jezelf herhaalt. Dat mag hardop, maar dat hoeft niet. Hiermee herprogrammeer je een onbewuste negatieve overtuiging in een positieve overtuiging. Dit verandert hoe je je gedraagt, wat je uitstraalt en daarmee wat je aantrekt. Een goede affirmatie voor jou op dit moment is IK BEN BELANGRIJK. Herhaal deze zin maar héél vaak. Je hoeft ze niet te tellen, of allemaal achter elkaar te zeggen (denken). Herhaal deze affirmatie maar als je in de auto zit, was aan het vouwen bent, onder de douche staat, etc. 

Ik hoop dat deze droomduiding je inzicht geeft en vooruit helpt. Mocht je nog vragen of opmerkingen hebben, dan hoor ik ze graag van je.

Fijne dag, groeten Yvette

Mijn reactie nu …..

Tja, het is herkenbaar, ook dubbel. Aan de ene kant word ik gezien als een botterik die alles zegt zonder in te voelen wat het voor een ander zou kunnen betekenen. Het woord diplomatiek kan je niet aan mij koppelen. Aan de andere kant laat ik mensen heel ver over mijn grenzen gaan. Wat is het verschil ? Wanneer reageer ik direct ? Wanneer reageer ik niet ? 

IK MOET OVER DEZE UITLEG NADENKEN, EN BESLUIT NOG EEN NACHTJE EROVER TE SLAPEN.

Weer word ik wakker uit een droom. Shinee (Kpop-groep) komt naar Nederland, ik mag ze ontvangen. Ze blijven ook bij mij logeren zolang ze in Nederland zijn. Voor alle 4 heb ik een persoonlijk cadeautje gekocht. Doordat ik ze al 15 jaar dagelijks volg ken ik ze redelijk goed en weet waar ik ze plezier mee doe. Wanneer we alleen zijn vanavond wil ik ze dat persoonlijk gaan geven. Er zijn eerst nog Nederlandse filmcrew en wat journalisten aanwezig  in mijn huis bij de ontvangst. Het is gezellig, de jongens zijn enthousiast. Dan komt ineens één persoon van de crew (hij heeft een zwart t-shirt aan) met het cadeautje voor Minho aan. Ik kijk naar mijn tas en zie dat hij hem gewoon open gemaakt heeft en eruit gepakt !!! Ik ben helemaal verbluft en geschokt, dit doet pijn. Minho is heel erg blij ermee en bedankt het crew-member uitbundig. Ik……..zeg niets, ik voel me leeg……..en word wakker

Jeetje nu droom ik dus min of meer hetzelfde. Dezelfde vorm, andere kleur. Hier is het niet alleen over mijn grenzen gaan, maar ook nog pronken met mijn veren !!!! Hoe vertaal ik dit naar mijn eigen leven ? Of…….is het een waarschuwing voor de toekomst ? Daar ben ik nog niet helemaal uit. 

Wel weet ik dat het aan de context ligt hoe ik reageer. In de eerste droom is het mijn man die ik niet ten overstaan van vreemden wil vermanen, want ik ben niet alleen geschokt ook heel erg boos. Op een explosie zit ik in deze situatie niet te wachten. In de tweede droom precies hetzelfde, een hele crew rond ons heen en journalisten, dan wil ik niet uit mijn slof schieten. 

Wanneer we 1 op 1 zouden zijn dan weet ik zeker dat ik direct zou reageren.

Hoe dan ook, wat deze 2 dromen mij NU willen vertellen blijft een mysterie…………

30 mei 2025

dag 79

Hilde is mijn maatje, mijn boezemvriendin. Haar bijnaam is Popeye, omdat ze klein van stuk is en altijd in de startblokken staat om iets aan te pakken. Niet lullen maar poetsen. Net als Popeye denkt ze niet na, maar ze doet. Wat voor mij vaak hilarisch wordt. Vanuit liefdevolle intenties probeert ze altijd het leven voor mij makkelijker te maken. Letterlijk probeert ze mij mooier te maken dan dat ik al ben. Hahaha, zij ziet er altijd tip top uit, terwijl ik niet zoveel aandacht besteed aan mijn uiterlijk. Als een echte vriendin stapt ze ook weleens op een pijnplek van mij. We reageren vaak heel verschillend op situaties waardoor we ook veel van elkaar kunnen leren. We hebben geleerd elkaar niet te willen veranderen maar te respecteren en elkaar in onze waarde te laten. Klinkt simpel maar is niet altijd even makkelijk. Ze komt langs en refereert aan wat ik in mijn Blog heb geschreven op 15 mei dag 64. Ze snapt niet waarom ik niet trots op mezelf kan zijn, ook mijn zus appte mij hierover. Hilde zegt : “Vertel eens wat meer over jezelf.” "Vertel over je leven, over Yoga, hoe je omgaat met je handicap, hoe je je ingezet hebt samen met GGD over armoede, hoe je je hebt ingezet voor de Vereniging in Dorst.” “Je hebt voor zoveel mensen zoveel betekend en nog, dat mis ik in je Blog.” Natuurlijk hoor ik wat ze zegt, heel lief, maar…….

Het brengt me van m'n stuk. Na een nachtje erover geslapen te hebben, weet ik weer waarom. Mijn Blog schrijf ik zoals ik schilder….in een flow. Op laten komen wat er is, in principe er niet over nadenken. Zie ik iets ? Hoor ik iets ? Ruik ik iets ? Vliegt er een herinnering door me heen ? Altijd iedere seconde gebeurt er iets, op het moment dat ik ga schrijven haak ik daarop in. Proberen vanuit het moment te schrijven is mijn streven. Herinneringen kunnen in het moment daar zijn, dan kan ik er wat mee………Het is niet per se mijn intentie om een levensverhaal op te schrijven. Eerlijk gezegd zou ik niet weten waar te beginnen. Het wordt dan graven in mijn verleden, dat is niet wat ik tot doel heb. Misschien heb ik gemiddeld wat meer pech gehad dan een ander, het heeft me wel gevormd tot de vrouw die ik nu ben. Natuurlijk ben ik okay ! Het is fijn dat iemand trots is op mij en van mij houdt, op het moment van 15 mei voelde ik dat kennelijk niet zo. Volgens mij doet ieder mens op zijn of haar manier zijn best om zo goed mogelijk te leven. Iedereen vanuit eigen ervaringen, conditioneringen, perspectieven en mogelijkheden. Zo af en toe geef ik mezelf een schouderklopje, dat zijn dan vaak de kleine overwinningen. Doe ik dit, of doe ik dat ? Iets tegen mijn zin in doen, meestal iets sociaals, daar geef ik mezelf schouderklopjes voor. Door intensief Yoga te beoefenen heeft het mij uit een rolstoel gehouden, het heeft mij een beweeglijk leven gegeven, dat wilde ik delen met mensen zodat zij op hun manier ook beweeglijk konden zijn. Workshops/lezingen over armoede als ervaringsdeskundige wilde ik ook dát delen in de hoop dingen te kunnen veranderen. Als ik zelf iets heb overwonnen wil ik dat doorgeven in de hoop dat men er wat aan heeft. Al help je in je leven maar één mens, dan is je missie volbracht. Niet iets om trots op te zijn, maar meer een hoop dat iedereen dit doet. Hoe mooi zou de wereld dan zijn ?

29 mei 2025

dag 78

Hemelvaartsdag. Ten eerste heb ik vandaag mijn schilderij 'Maskers’ afgemaakt. Trots op mezelf weer creatief bezig te zijn geweest. Tot nu toe bleek het voor mij een onmogelijke taak. In een opleving was ik hieraan begonnen, de revalidatie vergde echter zoveel dat er geen energie meer overbleef om iets anders te doen dan. Een tijd lang bestond mijn leven uit trainen en op bed liggen. 

Op dag 7, 20 maart heb ik geschreven over de betekenissen van dit schilderij.

Vandaag op Hemelvaartsdag denk ik altijd aan mijn schoonmoeder die op 21 mei 1998 op Hemelvaartsdag is overleden. Een markante dame, zeer eigenzinnig. Geen gewoon Indisch meisje….. 

Dagen voor haar overlijden ging iedere nacht het plafond open en kwam er een fanfare langs met Louis Armstrong muziek. Aan haar bed stond dan een meisje van een jaar of 11. Lange donkere haren in een wit jurkje. Volgens mijn schoonmoeder een klein Indisch meisje. Ze vertelde dit soort dingen alleen aan mij op het moment dat we samen waren. Ik zei dan tegen haar : “Waarom ga je niet mee met de fanfare ?” Dan mompelde ze : “Borderline, borderline……” Of ik wreef over mijn 5,5 maand zwangere buik en vroeg haar:  “Wil je dit kleinkind niet zien?” Ze antwoordde direct : “Nee, ik ben er niet nieuwsgierig naar, mijn tijd zit erop.” Daar zit je dan met je zwangerschapshormonen, keihard worden afgewezen, dat voel je dan wel. Veel later dacht ik : “Dit had een antwoord van mezelf kunnen zijn, eerlijk en bot.” Niet voor niets kon ik goed met haar opschieten. Ze was bijzonder, eigenzinnig, geen scrupules. Gewetensbezwaren, twijfels of aarzelingen in dat wat zij vond, was er niet bij. Nee, ik keek in mijn spiegel, dus waarom zou ik deze afwijzing nog meenemen in mijn trauma-kast ? Met dit inzicht was dat dus echt niet nodig. Het beeld hoe ik aan haar bed zat ben ik nooit vergeten. Ze vertelde ook heel beeldend over wat ze allemaal zag en ervaarde. Nu nog lijkt het of het mijn eigen beelden zijn, ook ik zie die fanfare voor me, hoor ik de muziek en zie ik het meisje. Het blijft wonderlijk hoe dingen in je geheugen gegrift zijn. Ik denk altijd: “Als het zo duidelijk bij je blijft, zal het ooit van belang zijn in je leven." Hoe ? Dat weet je pas als je het tegenkomt, dan krijgt het direct betekenis. Het Leven moet wat mij betreft geschreven worden met een hoofdletter, want het is magisch, spiritueel, de mooiste weg die wij mogen bewandelen.

Met liefde denk ik terug aan mijn schoonmoeder.  Jammer dat mijn 2 jongste kinderen haar nooit hebben leren kennen.

https://www.youtube.com/watch?v=wyLjbMBpGDA&ab_channel=xakyxak

28 mei 2025

dag 77

Dromen. Meestal als ik droom en hij blijft hangen, dan schrijf ik hem op. Mijn dromen zijn heel vaak voorspellend. Zo droomde ik al 5 jaar voordat ik hem leerde kennen over Michel. In dit geval had ik hem beschreven hoe hij eruitzag. Het verhaal van de droom bleek achteraf een juiste metafoor te zijn van wat zou gaan gebeuren. Dromen zijn een levend onderdeel van mijn leven. Ik schrijf ze op, maar wil ze niet altijd direct interpreteren, ik sla het op in mijn geheugen en laat het los. Vandaag herinnerde ik me opeens een droom van vorig jaar, ik heb hem opgezocht.

22-04-24. Ik droom over een circuit wat ik moet afleggen. Het begint met een gevaarlijke route: wild kanovaren. Op zich voelde ik me daar vrij rustig onder. Vol vertrouwen dat ik dit zonder kleerscheuren er vanaf zou brengen. En inderdaad veel gevaarlijke momenten, maar ik had het onder controle. Ik beleef deze droom als Annette, er zijn ook anderen die deze route afleggen. Helaas weet ik nu niet meer wie dat zijn. Alleen het gevoel is er wel. Het zijn naasten en bekenden. Opeens kunnen we afmeren. Het is wel in de jungle. Er staat een soort desk waar je je ticket moet laten aftekenen en instructies gaat krijgen voor je verdere route aan land. Terwijl ik aan deze desk sta, komt er een enorm lange slang onder de desk vandaan en omstrengeld mijn benen, mijn hele lijf , mijn nek en gaat zelfs onder mijn kleren. Deze slang heeft een menselijke lichte huidskleur. 

Ik ben zo lang als ik het me kan herinneren al doodsbang van slangen. Vanaf heel jong, een jaar of 3 heb ik regelmatig nachtmerries gehad, waarin ik in een slangenkuil terechtkwam. Badend in het zweet, en met een extreem hoge hartslag, werd ik dan wakker. Dagenlang voelde ik me dan unheimisch. Zie ik Slangen op tv, dan schakel ik hem direct over. 

Nu sta ik in deze droom helemaal omstrengeld door deze ellenlange slang. Ik dacht, ik heb een keuze. Of ik verval in doodsangst, of ik laat dit gewoon gebeuren en zal erop vertrouwen dat ik van dit beest af kom zonder er aan te gaan rukken of gek te worden van angst. In mijn droom voel ik wel wat angst, maar ik kan mezelf inhouden. Ik laat het gebeuren en probeer zo rustig mogelijk te ademen. Ik weet niet hoe ik er vanaf moet komen of hoe dat zal gaan. Sterker nog of het überhaupt wel zal verdwijnen. Met heel veel innerlijke gesprekken lukt het me om vrij rustig te blijven. Er zijn al naasten/bekenden voorbij de desk en zij staan in de verte op mij te wachten. Maf, hebben zij geen last gehad van deze slangen ? Nou, ja, wat maakt het uit. Ik zie wel wat er gaat gebeuren. Langzaam loop ik richting degenen die op mij staan te wachten. Terwijl ik dat doe wikkelen de slangen zich langzaam van mij af. Die hele lange slang heeft er letterlijk een langer eind voor nodig. Voordat ik bij de anderen ben, is er geen slang meer te bekennen. Hoe en waarom dit zo ging weet ik niet. Het voelt alsof ik iets groots heb overwonnen, trots voel ik me. De anderen hebben er totaal geen weet van en ik vertel ze het ook niet. Daarna ga ik mijn weg vervolgen. Dan word ik wakker.

Als ik wakker ben dan blijft dit me zo bij !!!! 61 jaar angst als ik over slangen droom. Nu bedenk ik in deze droom om dit eens anders aan te pakken. Ik word ook rustig wakker, en heb zeker niet het gevoel een nachtmerrie te hebben gehad maar gewoon een droom. 

Inmiddels ben ik nu 62 jaar,  dik een jaar verder. Zoals ik al eerder in mijn Blog heb geschreven is er vanaf vorig jaar fysiek veel met mij gebeurd. De teen die zo ontstoken was, dat ik maandenlang amper kon lopen, daarna verdraai ik mijn knie en m'n meniscus is kapot. Pijn en vocht in mijn knie. Tot nu toe zijn zowel de teen als de knie nog niet geheeld, gelukkig wel een stuk beter. 's Nachts naar het ziekenhuis want mijn hartritme kwam niet meer onder 180 slagen per minuut. Als klap op de vuurpijl een herseninfarct. Je zou wel kunnen zeggen dat ik een hobbelige route heb afgelegd het afgelopen jaar. Een jaar waar naasten er zijn, maar in feite aan de zijlijn moeten staan. Een jaar waarin ik angsten heb moeten overwinnen. Een jaar waarin ik bewust mijn leven anders en vernieuwend wil aanpakken. Een jaar waarin ik weer in het zorgsysteem terecht ben gekomen. Een plek waar vele trauma's van mij liggen. Een jaar waar ik ondanks mijn huidige heftige emoties toch de rust kon bewaren, door iedere keer weer in staat te zijn tot introspectie. 

Zonder de droom helemaal te ontleden, voelt het nu wel dat het een voorbode was van de weg die voor me lag. Fijn om te zien dat ik in mijn droom ook nadacht over hoe ik dingen aan zou pakken. Bewust omgaan met tegenslag of angsten. Het omdraaien tot positiviteit, tot groei, als een goede ontwikkeling.

27 mei 2025

dag 76

Regen. De hele dag regent het, het geeft een goed gevoel. Fijn voor de natuur om voeding te krijgen en te kunnen groeien. Binnen in huis geeft het me een geborgen gevoel. Regen symboliseert vaak reiniging en vernieuwing. Net zoals regen de aarde wast, kan het ook een metafoor zijn voor het zuiveren van de ziel. Na een regenbui lijkt de wereld frisser en helderder, net zoals wij ons kunnen voelen na een emotionele ontlading. Ik vraag aan Ton of we plannen hebben vandaag. Niets in onze agenda's dus dat is een aanleiding voor mij om mijn schilderij 'Maskers’ weer op te pakken. Sinds een paar dagen kriebelt het weer in mij, genoeg creatieve ideeën. Aan dit schilderij ben ik begonnen al snel na mijn herseninfarct. Het was een soort opleving na de insnijdende gebeurtenis, maar al gauw kostte het me te veel energie en werd ik een soort ongecontroleerd emotioneel wezen. Vrij snel bestond mijn leven uit revalideren, rusten, emoties en proberen te balanceren. Absoluut geen ruimte voor andere dingen. Alles wat ik tot nu toe heb ondernomen, ging niet vanzelf, ik zag het als een uitdaging. Visite ontvangen of op visite gaan, een verjaardag, een dagje weg enz. Nu ben ik nog steeds niet 100% hersteld, maar kan ik wel weer met een frisse blik naar de wereld kijken. Opnieuw beginnen, met nieuwe inzichten, nog meer dankbaarheid. 

Deze periode wil ik ook gebruiken om de spoken uit het verleden nog een keer onder ogen te komen en voorgoed los te laten.  Door het gewoon te laten gebeuren in het moment en er niet actief naar op zoek te gaan. Dit heb ik de afgelopen maanden ontdekt dat het zo voor mij werkt. De dromen en herinneringen zijn er opeens, ik kijk ernaar, schrijf erover en kan het voorgoed loslaten. Ja, deze revalidatieperiode is op veel vlakken ook een reiniging.

Zoals een Shaolin monnik vertelt…….’Om iets nieuws te laten gebeuren moet iets ouds verdwijnen. Dat kan soms betekenen los te laten wat je tot nu toe weet.. Leeg deze beker en begin vanaf het begin. Dat is niet makkelijk, maar het is de enige manier om dat wat geblokkeerd is weer in beweging te krijgen. Vul je beker opnieuw, met nieuwe ervaringen, met nieuwe kennis.

Daar doet de regen mij vandaag aan denken, hoe mooi het is, dat wat ongemakkelijk en moeilijk is ook potentie heeft. Voor de natuur, voeding en groei, voor mij nieuwe inzichten, opnieuw mogen beginnen…….

26 mei 2025

dag 75

Wanneer, is het letterlijk pluk de dag ? Wanneer wil ik een nieuwe uitdaging ? Wanneer neem ik rust ? Hoe balanceer ik mijn energie en mijn wensen ? Vandaag op de Fysio revalidatie ging het weer heel erg goed. Zo goed, dat ik een zekere verveling hierin bespeurde. Al 4 maanden doe ik 2x per week dezelfde oefeningen. Het duurde best lang eer ik enige vooruitgang zag. Gelukkig is de vooruitgang nu duidelijk. Tegen mijn therapeut zei ik: “Volgende keer wordt het tijd om eens een stapje verder te gaan. “ Vol energie ging naar huis. Ik kan me nog  de eerste gesprekken met mijn therapeut herinneren.  Deze zei dat het uiteindelijk de bedoeling zou zijn dat door te trainen je energie krijgt en sterker wordt in plaats van dat het minder wordt. Nou, vandaag mag de vlag uit, na meer dan 4 maanden trainen ga ik voor het eerst met meer energie naar huis. Dat is nog eens een ander gevoel dan afgepeigerd te zijn en voor de rest van de dag compleet out. 

Thuisgekomen lekker een bak koffie drinken, daarna weer aan de slag met opruimen van mijn atelier. De auto hebben we helemaal volgeladen met spullen die naar de opslag kunnen. Al een half jaar heb ik plannen om de opslag weer te reorganiseren. Het moge duidelijk zijn dat dit ook zo’n voornemen is waar ik geduldig op heb moeten wachten voordat ik tot actie zou kunnen komen. Ton en ik zijn samen in onze container geweest, we hebben er weer spullen neergezet, en ik heb plannen om de schuur uit te mesten om vervolgens ook in de container te zetten. Terug naar huis zegt Ton tegen mij : “Is het je opgevallen dat je na de Fysio helemaal niet gerust hebt?” Het is inderdaad ongelooflijk de verandering. Toch bleek ik toen we uiteindelijk thuis waren wel moe te zijn, niet helemaal versleten maar moe genoeg om op bed te gaan liggen.

Er komen nu verschillende vragen in me op. Moet ik mijn oefeningen niet veranderen of opvoeren, zodat ik energie erna overhoud ? Of moet ik juist wel mijn oefeningen opvoeren met de kans na de training weer geheel uitgeteld te zijn ? 

Kijk, dat is dus een balans zien te vinden.

Maar hoe ga ik dat doen ? Waarschijnlijk door schade en schande. Stapjes vooruit en weer achteruit. Dezelfde oefeningen blijven doen in hetzelfde ritme en tijd, wat ik saai ga vinden, dus weerzin krijg om naar de Fysio te gaan. Wel energie hebben daarna. Of sneller en zwaardere oefeningen waardoor ik het als een uitdaging ervaar en zin heb om naar de Fysio te gaan. Helaas dan geen energie over hebben die dag. 

Iedere verandering vraagt weer om nieuwe perspectieven, een nieuwe houding, nieuwe inzichten en een nieuwe Balans.

25 mei 2025

dag 74

Vriendschap. Mijn vriendin die 3 mei getrouwd is, kwam vandaag langs. Ton en ik zijn op  weg gegaan naar het feest,  maar we kregen autopech waardoor we besloten niet te gaan. Natuurlijk hadden we met veel moeite ergens een auto kunnen lenen. Alleen op dat moment zag ik het als een voorzienigheid om niet te hoeven gaan, maar mijn rust te mogen nemen. 

Dineke is al heel lang een vriendin van mij. Ongeveer dertig jaar geleden hadden we direct een klik. Men spreekt weleens over liefde op het eerste gezicht, dat heb ik vaak met vriendschappen. Althans dat is bij mij wel vaak de manier waarop dit gaat. Een onzichtbare aantrekkingskracht en op zich overkomt het je. Daar bedoel ik mee dat het niet eens nodig is om actief je best te doen om het een vriendschap te laten worden. Het is er gewoon, een gevoel, een herkenning, een zielsverwantschap. Het is een diepe spirituele verbinding tussen twee personen. Het gaat om een gevoel van herkenning, resonantie en harmonie, gekenmerkt door onvoorwaardelijke liefde, begrip, vertrouwen en verbondenheid. Het is een gevoel van verbondenheid dat verder gaat dan een gewone vriendschap of liefdesrelatie. Het klinkt misschien overdreven maar zo voelt het met Dineke. Ik heb het geluk op deze manier meerdere vriendschappen te hebben. Het is werkelijk één van mijn zegeningen in dit leven. Wanneer we elkaar zien draagt dit bij tot een stukje geluk, het geeft energie. Ongeacht de hoeveelheid tijd die we met elkaar doorbrengen. Of we elkaar nu een dag, week, maand of jaar niet zien, op het moment dat we bij elkaar zijn is het er.

Ook nu dacht ik weer: “Laat ik eens kijken wat een wijsgeer/filosoof zoals bijvoorbeeld Aristoteles hierover zei." Dit is best interessant……

—--

Waar Plato suggereerde dat vriendschappen ontstaan om een leegte op te vullen, zag Aristoteles het anders. Vriendschap rust op een welwillendheid (goodwill) die tussen de vrienden bestaat. Maar de reden die ten grondslag ligt aan die welwillendheid, verschilt volgens Aristoteles. Hierop baseerde hij 2000 jaar geleden zijn 3 typen vriendschap. En het bijzondere is dat ze nu nog altijd actueel zijn.

1. Vriendschap gebaseerd op nut

Ten eerste zijn er ‘nuttige’ vriendschappen. Jullie helpen elkaar als buren, collega’s, studiegenoten of vrienden met een andere gemeenschappelijke basis. Als die basis wegvalt, houdt vaak ook de vriendschap op. Er komt dan weer een andere voor in de plaats. In dit soort vriendschappen gaat het daarom meer om het persoonlijke voordeel dat je uit de relatie haalt, dan om wie je vriend(in) is. Bewust of onbewust, is dat persoonlijke voordeel ook voornamelijk wat je aan de relatie gebonden houdt. Hetzelfde geldt dan vaak voor de ander, waardoor de vriendschap in balans blijft. Het is niet zo dat je de ander geen fijn persoon vindt, hier ligt gewoon niet de essentie van de relatie. Dit type vriendschap is volgens Aristoteles imperfect, omdat het gebaseerd is op iets fragiels. Zo’n relatie kan makkelijk breken en doet dat vaak uiteindelijk ook. Aristoteles schrijft deze vriendschappen vooral toe aan ouderen, die volgens hem eerder geneigd zijn om een relatie op basis van ‘winst’ aan te gaan.

2. Vriendschap gebaseerd op plezier

Deze relatie draait eveneens niet om een authentieke verbinding tussen twee personen. Het gaat om het plezier dat je samen beleeft. Vaak zijn dit vrienden met wie je vooral één ding veel doet: sporten, uitgaan, naar de film of wandelen. Soms draaien deze contacten bijvoorbeeld om jullie gedeelde gevoel voor humor, maar vaak is er op z’n minst één gemeenschappelijke interesse die jullie bindt. Dit type vriendschap is, wederom, volgens Aristoteles imperfect. Hij associeert het vooral met jonge mensen, omdat zij vaker geleid worden door emoties en hun behoefte aan plezier. En dat is ook meteen een reden waarom ook deze vriendschappen vaak uiteindelijk weer ophouden. Je interesses veranderen. En vooral als je jong bent wil je nog weleens compleet op iets uitgekeken raken (uitgaan, bijvoorbeeld). Zo zijn vriendschappen gebaseerd op plezier eigenlijk net zo fragiel als nuttige vriendschappen.

3. ‘Goede’ vriendschappen

Aristoteles beschouwde de bovenstaande twee soorten vriendschap niet als ‘slecht’. Hij vond dan ook dat ze niet helemaal vermeden moesten worden. Wél wilde hij benadrukken dat er veel meer is als het om vriendschap gaat. Dat brengt ons bij het volgende type. Deze ‘goede’ vriendschappen zijn volgens de bekende filosoof the real deal. Het is een pure verbinding tussen twee pure mensen. Omdat de relatie rust op de karakters van de vrienden, is de vriendschap veel stabieler dan de vorige twee types. Deze vrienden zijn niet alleen nuttig, niet alleen leuk, maar ook goed voor elkaar. Ze wensen de ander oprecht het beste en helpen elkaar de beste versie van zichzelf te worden. Zo’n relatie moet zich geleidelijk verdiepen, vaak kan ze alleen dan duurzaam zijn. Volgens Aristoteles duurt deze vriendschap voor zo lang de vrienden een goed mens zijn, en deugd is een permanente kwaliteit. Met andere woorden: dit zijn vrienden voor het leven.

—--

Dit vind ik heel mooi uitgelegd, ik herken alle 3 de types. Vanaf het moment dat ik ooit verhuisd ben naar het huisje in het bos, heb ik de eerste 2 types laten uitbloeien. De vrienden voor het leven zijn er nog. Helaas door de leeftijd beginnen er mij al een paar te ontvallen. Toch merk ik dat ze er altijd zullen zijn, ook in mijn herinneringen. Een dankbaar mens, JA dat ben ik !!!

24 mei 2025

dag 73

Voornemens. Deze dagen zie ik zo duidelijk hoe mijn mechanisme al mijn hele leven werkt. Als ik moe ben of te veel pijn heb, dan zie je me niet. Ik sluit mezelf op, onzichtbaar voor de buitenwereld. Lezen, films kijken of iets maken, al naargelang de ernst van mijn klachten op dat moment. Op het moment dat ik energie heb, word ik actief, krijg ik plannen en heb ik voornemens. Voor de buitenwereld ziet het er vaak uit als hollen en stilstaan, waarin men mij vaak wil tegenhouden van 'hollen'. “Neem je tijd, langzaam aan…", wordt er dan tegen mij gezegd. Helaas gaat dat niet bij mij !!! Het is niet alleen pluk de dag, maar ook pluk het moment. Voor ik het weet is het energieke moment weer weg. Mijn geest, gedachten, het denken, het mentale stuk in mij staat nooit stil, het draait altijd overuren. Mijn lichaam kan daar niet in mee. Wat maakt dat ik in ongeveer de helft van mijn tijd het moet doen met voornemens. Niet in actie kunnen komen, is iets waar ik mee heb leren leven. Ooit werd mij als 12 jarige verteld dat ik met mijn ziekte moet leren leven. De pijnen, het ongemak van lamme armen en benen is inderdaad niet fijn, maar ach, flaporen hebben is ook niet leuk. Nee, het niet kunnen doen wat je in gedachten hebt, dat is moeilijk om mee te leren leven. Lichaam en geest zijn één, zo is het gezegde. In mijn geval zijn het 2 verschillend functionerende delen van één persoon. Altijd heb ik gezegd dat er 2 Annette's zijn. Het lichaam Annette en de denkende Annette. Twee totaal verschillende personen. Sinds een tijdje voel ik meer dat er 3 Annette's zijn, het lichaam, de denkende en de observerende Annette. Deze 3 zijn altijd met elkaar in gesprek in de hoop die drie-eenheid in balans te houden en te zorgen dat deze drie-eenheid zo goed mogelijk blijft fungeren als één mens. De mens Annette die in haar kracht blijft staan. 

Hoe doe ik dat ? 

Door afwegingen te maken die ik zelf belangrijk vind. Zoals liever de dag plukken en ten volle benutten, dan langzaam aan te doen, daardoor mooie momenten voorbij te laten gaan. In feite prop ik een vol leven in de helft van de tijd. Wanneer ik moe ben of pijn heb, stoppen met wat voor actie dan ook. Daardoor blijven er vaak handelingen en acties liggen, waardoor de voornemens zich opstapelen. Gisteren had ik een bundel energie waar ik optimaal gebruik van gemaakt heb. Mijn voornemen was om vandaag mijn atelier op te gaan ruimen nu ik weer energie heb. Dit is één van mijn voornemens al van voor mijn herseninfarct. Gisteren dacht ik : “Eindelijk is het zover, morgen gaat het gebeuren.” En inderdaad, ik ben vandaag aan de slag gegaan. Twee derde is al opgeruimd, dat is me gelukt. Ik wilde even gaan rusten om daarna verder te gaan. Vervolgens ben ik tot het avondeten in slaap gevallen. Dit is eigenlijk in een notendop hoe mijn hele leven in elkaar steekt. Op een slecht moment raak ik ervan gefrustreerd maar wanneer de 3 Annette's in balans zijn niet. Wanneer ze elkaar respecteren, geven ze elkaar de ruimte en zijn ze een eenheid. Dat is de Annette in haar kracht, de Annette die ik kennelijk op dit moment ben…..

23 mei  2025

dag 72

Een sprankje hoop door het opbloeien of herleven van mijn energie. Niet zo zeer dat ik nu beter kan lopen. Nee, dat niet. Het is meer mentaal, doordat ik me energieker voel. In gedachten ben ik alweer aan het schilderen, ik krijg ideeën voor schilderijen, wat een goed teken is. Zin gekregen in een fietsvakantie en daarbij ook een daad gesteld door dit te regelen. Hotel, auto, aanhanger en oppas voor de dieren. In Dordrecht moesten Ton en ik een boodschap doen, in plaats van de auto te pakken gingen we op de fiets. Regenjas mee omdat het weer ietwat twijfelachtig was vandaag. We fietsten door een wijk waar familie woont en we besloten daar even langs te gaan. Fietsen in twijfelachtig weer is nieuw voor mij. Fietsen door bewoonde gebieden is iets wat ik vrijwel altijd vermijd. Spontaan op visite gaan is ook al een zeldzaamheid in mijn geval. Zoveel dingen gedaan waar ik trots op kan zijn vandaag. Voor de meeste mensen lijkt het waarschijnlijk niet veel, maar voor mij een duidelijke stap in de goede richting. Zodra ik creatieve kriebels krijg weet ik dat het goed gaat met me. Me in de bewoonde wereld begeven en ook nog eens op visite gaan zonder me opgejaagd te voelen is buitengewoon. Meestal krijg ik vluchtneigingen, zo snel mogelijk wegwezen. Vandaag niet !!! De hele dag voel ik me goed en ontspannen. 

Thuis gekomen heeft Ton nog mijn bloeddruk gemeten en mijn hartslag, allemaal perfect. Het wordt mij wel duidelijk dat mijn gedrag synchroon loopt met hoe ik me voel. Voor alle duidelijkheid……. Door mijn neurologische aandoening kan ik niet goed lopen en bewegen, dat staat bij mij voor een groot deel los van hoe ik me voel. Vermoeidheid of energieverlies door te veel pijn, dat ervaar ik als 'me niet goed' voelen. Chagrijnig ben ik zelden, wel snel geïrriteerd waardoor ik ga snauwen. Gelukkig is dat alleen in het moment zelf, de irritatie dooft dan snel uit. Zodra er maar een klein beetje energie in mij terugkeert gaat voor mij de zon alweer schijnen. Wanneer ik energie heb, ben ik geduldig, mild, vriendelijk, reageer ik niet zozeer vanuit conditioneringen, waardoor er ook geen nare herinneringen bovendrijven. Nee, wanneer ik energie heb, leef ik in het moment en ben ik in staat om mijn eigen slingers op te hangen.

22 mei 2025

dag 71

Stilte. Karen komt 1x in de week helpen met schoonmaken en vraagt of we muziek willen aanzetten zodat ze beter kan werken. Voor de duidelijkheid, ik hou van muziek, van heel veel verschillende genres, alleen op het moment dat ik er behoefte aan heb. Overwegend hou ik van stilte. Nu ben ik na mijn herseninfarct nog meer gevoelig voor prikkels. Te veel prikkels, te veel geluid, te veel mensen, te veel wat dan ook, maakt me onrustig. Het is niet dat ik per se een kluizenaar ben, ook heb ik mijn wilde jaren gekend. Feesten, disco, veel vrienden, het liefst vertoeven in grote steden enz. Als kind echter hield ik van stilte, weinig vrienden, het liefst alleen in mijn kamertje lezen of met iets creatiefs bezig zijn. Dat rustige kind is volgens mij de Annette die ik het liefst ben en hoe ik me het lekkerst voel. Wel wil ik proberen verjaardagen, feestjes of andere  zaken waar meerdere mensen komen niet meer systematisch te vermijden. Ik zal m'n best blijven doen om op die momenten ook een goed gevoel te behouden. Vanochtend bleef echter de radio uit. Lekker stil, sereniteit. Ook bij de fysio revalidatie was het stil. We waren maar met z'n drieën. Wat is dat een zegening ! Van nature ben ik stil en rustig. Volgens mij heb ik vanaf mijn puberteit me jarenlang in een druk rumoerig leven gegooid om verschillende redenen. Eén van die redenen is om emotionele pijn niet te voelen. Als het ware het leven zo luidruchtig te maken dat het alles overschreeuwt. Op eens hield dit op, ik was er helemaal klaar mee en wilde alleen nog maar stilte en rust. Destijds ben ik toen vertrokken naar Oosterhout om te gaan wonen in ons boshuisje en vervolgens niet meer terug te komen. Stilte is een krachtig instrument. Stilte heeft het vermogen om ruimte te creëren, aandacht af te dwingen en diepe reflectie mogelijk te maken. Nu woon ik alweer een paar jaar met mijn huidige man in Papendrecht. In het begin hoorde ik het verkeer de hele dag langsrazen. Gelukkig is dit een geluid waar mijn systeem aan gewend is geraakt waardoor het nu een achtergrondgeluid is geworden. Mijn lichaam schrikt nog steeds heftig van plotseling harde geluiden zoals bijvoorbeeld een sirene, of als Ton ineens gaat praten zonder dat ik door heb dat hij in de buurt is. Nu ik erover nadenk zijn volgens mij mijn

stresslevel en bloeddruk daardoor wel wat gestegen zo stiekempjes weg. Mijn huidige conditie maakt het er natuurlijk ook niet beter op. Hoe ga ik die belangrijke stilte weer terugvinden of behouden ? Wanneer ik hier dan weer onderzoek naar doe blijkt dat ik dit inderdaad goed aanpak. Stilte creëren door in huis geen radio of tv aan te zetten. In de natuur verblijven, stilte gebieden opzoeken. In stilte schilderen, meditatieve bezigheden. 

Wat doet stilte nog meer met een mens ?

Fysieke voordelen van stilte

• Verlaagde bloeddruk en stresshormonen: Meerdere studies hebben aangetoond dat stilte het niveau van cortisol, het ‘stresshormoon’, kan verminderen. Dit heeft direct een gunstig effect op de bloeddruk en hartslag.

• Verbeterde bloedsomloop: De rust die stilte biedt helpt ook bij het ontspannen van de spieren en het verbeteren van de bloedsomloop, wat voordelig is voor het hele lichaam.

• Verbeterd immuunsysteem: Wanneer je ontspant in een stille omgeving, kan je lichaam zich meer richten op regeneratie en genezing, wat een boost geeft aan je immuunsysteem.

Mentale welzijn en emotionele balans

• Ruimte voor reflectie: Stilte geeft je de kans om te reflecteren op je gedachten en gevoelens, waardoor je meer zelfbewust wordt en emotioneel evenwichtig kunt blijven.

• Verhoogde concentratie: Afleidingen kunnen onze concentratie verminderen. Stilte kan helpen de aandacht weer naar het hier-en-nu te brengen, waardoor je efficiënter kunt werken en studeren.

• Stimuleren van creativiteit: Zonder de constante onderbrekingen die geluid en andere prikkels met zich meebrengen, kan je brein vrijer denken en nieuwe, creatieve ideeën genereren.

Creativiteit stimuleren met stilte

• Een lege canvas voor de geest: In een stille omgeving krijgt je brein de kans om ‘uit te zoomen’ en het grotere geheel te zien. Dit kan resulteren in ‘aha-momenten’ en innovatieve oplossingen voor problemen.

• Ruimte voor intuïtie: Wanneer we stil zijn, kunnen we beter luisteren naar onze innerlijke stem of intuïtie, die vaak wordt overschreeuwd door de drukte van het dagelijks leven.

• Inspiratie uit het niets: Grote denkers en creatieve mensen zoals kunstenaars, schrijvers en componisten hebben vaak gezegd dat hun beste ideeën kwamen wanneer ze zich in stilte hadden  teruggetrokken.

Het is duidelijk voor mij dat een socialere opstelling in het leven sowieso een goed idee is. Voor mijn omgeving fijn om het gevoel te hebben gezien te worden, gewaardeerd en gerespecteerd door mijn fysieke aanwezigheid. Zoals ik al hierboven heb beschreven is mijn hang naar stilte ook nog steeds een goed voornemen. Waar komt het op neer nu ? 

BALANS.

Toevallig heb ik vanochtend met mijn therapeut hierover gesproken dat ik geen moeite heb met kracht maar met balans. Mijn uitdaging is dus in alles letterlijk en figuurlijk……..BALANS.

21 mei 2025

dag 70

Carpe diem. Pluk de dag is een oproep om het leven te benutten en ervan te genieten. Na werkelijk een vreselijke 8 dagen waarin alle energie uit mij weg vloeide en letterlijk leven heel zwaar was, voel ik me als het ware herrezen. Het klinkt bijna religieus, maar het is wel een spirituele ervaring om me zo snel weer beter te kunnen voelen. Hoe in een week tijd de zin in leven zo snel kan kelderen tot een dieptepunt en in een dag weer helemaal vol in het leven kunnen en willen staan. Ton en ik hebben vandaag 38 kilometer gefietst. Genoten van de natuur, het groen, de vele gekleurde wilde bloemen, lammetjes, kalfjes, kuikentjes van zwanen, eenden, futen, waterhoentjes, ganzen enz. Het groen, groener dan groen…. En ik kon fietsen zonder moe te worden. Tegen de wind in flink doortrappen zonder een seconde te hijgen. Alles in volle bloei, zon, wind, blauwe lucht, een waar feest. Ton en ik hebben genoten. Je zou bijna bedenken dat je zo een diep zwart gat nodig hebt om de wereld rond je heen weer zo enorm te waarderen. Geluk zit echt in het moment. Niet in de herinneringen van vroeger of de plannen en/of zorgen voor morgen. Nee, je hangt de slingers van het leven nu op in dit moment. Voor mij zit dat in vooral buiten zijn, de natuur opzoeken. Genieten van de flora en fauna om je heen. Wanneer het geen lekker weer is, zit mijn geluk in zelf creatief bezig zijn, of mij laten inspireren in een museum of bij een tentoonstelling. Duidelijk voel ik dat alles weer mogelijk is. Zo blij dat ik vandaag de rust en liefde weer in het moment kon beleven. Duidelijk weer een vooruitgang in mijn revalidatieproces.

19 en 20 mei

dag 68 en 69

Schoon of smetvrees ? Onze schoonzoon heeft meegespeeld in een film, de première zou zijn op 19 mei  's avonds in Venlo. Leuk natuurlijk om onderdeel te zijn van wat onze kinderen en aanhang bezighoudt. Ton had bedacht er een leuk romantisch tripje van te maken en boekte als verrassing een B&B in Maasbree. Nog steeds prachtig weer dus een topplan. Eén nadeel, mijn hartslag komt niet onder de 100 p/m, mijn saturatie is gezakt en ik ben licht in mijn hoofd. Daarom belde Ton nog naar de cardioloog, die was poep sacherijnig. Wilde geen antwoord geven. "Ga eerst maar weg en maak maar een afspraak.", was zijn commentaar. Ik besloot de knoop door te hakken en weer vanavond terug te gaan op m'n oude medicijnen. Meer dan een week geleden voelde ik me beter dan nu. Dat besluit heb ik zelf genomen, ik ga echt niet door op deze manier. Scootmobiel mee, gewoon op stap gaan, en wel zien hoe het gaat. Oude medicijnen mee, met het idee daar 's avonds mee te beginnen. Maar……..eerst het huis schoon achterlaten. Mijn man loopt heel druk  te werken, is zo lief om voor mij te zorgen en zijn loopt best te doen om ons voor te bereiden weg te kunnen gaan. Allemaal goede bedoelingen, maar dan loop ik naar de keuken en ga direct helemaal uit mijn plaat. Hij heeft op een vuile inductieplaat bakjes met briefjes gezet voor onze jongste zoon, zodat hij weet hoe en wat hij de dieren moet geven. Janken en kwaad alles eraf gooien om de keuken te gaan schoonmaken. Jankend zeg ik; “Mijn huis moet schoon zijn als ik wegga !” “Dat weet ik toch lieverd.", zegt hij dan heel rustig. “Waarom doe je dat dan niet !!!”, schreeuw ik terug. Enfin, met een hartslag van 135 à 140 p/m gaan wij uiteindelijk op stap. Normaal rij ik, maar in mijn conditie zoals hij nu is lijkt me dat niet verstandig dus moet ik dit aan Ton overlaten. Hahaha, dat geeft alleen al aan hoe het met me gesteld is. Onderweg zegt Ton nog een keer : “Natuurlijk moet het huis schoon zijn, maar jouw schoon heeft wat mij betreft iets weg van smetvrees.” Tijdens het proberen rustig te ademen in een poging mijn hartslag wat te temperen, besluit ik het voorval te laten voor wat het is, bied mijn excuses aan voor mijn lelijke gedrag en ga genieten van de vakantiedag. Gelukkig is Ton al gewend aan mijn snelle switchen van humeur. Hij snapt dat ik nu wel heel snel in de vlekken schiet. Deze man is een zegen voor mij.

We hebben een hele leuke gezellige avond gehad. Bij de film zaten we op rij 10, dat was voor mij even afzien om via een luie (zoals in elke bioscoop tegenwoordig) trap daar te komen. Ik denk dat ik wel 20 minuten heb zitten hijgen en moest bijkomen van deze klim. Het was een gezellige avond. Wij kwamen om 01.45 uur 's nachts terug in de B&B, direct heb ik mijn oude medicijnen ingenomen en ben ik met een op hol geslagen hart toch direct in slaap gevallen. Vanmorgen was er een wonder geschied !!! Door dat ene pilletje was mijn hartslag weer normaal, mijn bloeddruk is top en saturatie geweldig. Wow !!!! Ik kan niet vertellen hoe gelukkig ik ben me weer oké te voelen. Het leven ziet er gelijk weer mooier uit. Lopen weliswaar met wandelstok voor mijn balans maar zonder hijgen en puffen. Niet meer 5 stappen lopen naar het toilet en daar bijna flauwvallen door mijn  gejaagde hart en licht in mijn hoofd. Nee, gewoon weer de revaliderende Annette die een beetje uit balans is !!! Weer achter het stuur hebben we er een hele gezellige dag van gemaakt door de dorpen van het land van Maas en Waal.

18 mei 2025

dag 67

Hulp vragen. Het thema van vandaag is hoe moeilijk is het om om hulp te vragen ? Mijn huidige man en ik staan heel verschillend in het leven. We houden van elkaar, we hebben al bijna 50 jaar een klik. We zijn momenteel 7 jaar bij elkaar, en gelukkig nog steeds verliefd. Men zegt weleens vrouwen komen van Venus en mannen van Mars, maar wij komen allebei uit een ander universum. Nou niet overdrijven van een andere melkweg. Ik besef heel goed dat ik nogal uitgesproken manieren heb om met situaties om te gaan. Eén daarvan is nooit om hulp vragen. Waarom doe ik dat niet ? Ten eerste vanuit schaamte. Laat nooit zien dat ik iets niet aan zou kunnen. Onkwetsbaar zijn. Creatief zijn, op zoek naar mogelijkheden. Verantwoordelijkheid nemen voor eigen fouten of tekortkomingen. Ten tweede vanuit angst. Waarom, vanuit angst, vraag ik mezelf  dan af ?  Ik ben bang om afgewezen te worden. Bang om veroordeeld te worden. Geen vertrouwen dat de liefde van andere mensen groot genoeg is om te helpen. Mijn man wil hulp vragen om het voor iemand anders lichter te maken. Gewoon om diegene een stootje in de juiste richting te geven. Dit doet hij vanuit liefde, respect en een diep vertrouwen in de persoon die hij wil helpen. Wij kunnen niet alleen helpen maar met een aantal mensen meer zou dat geweldig zijn. Heel lief van mijn man natuurlijk, maar ik…….werd aan de gedachte alleen al onpasselijk. Ja, misselijk tot bijna overgeven aan toe. Zo diep geworteld zit dit in mij om NOOIT om hulp te vragen. Mijn hart is al een aantal dagen op hol geslagen. Hier wordt het er niet echt beter van. Op dit moment weet ik niet hoe ik van dit gevoel moet afkomen. Ton vindt het heel normaal om elkaar te helpen en om hulp te vragen, dat zie ik bij het gezin en de omgeving waar hij vandaan komt regelmatig gebeuren. Het staat dan een soort buiten mij, dus kan ik het alleen observeren. Het is voor mij heel tweeslachtig. Het lijkt me fijn om elkaar zo te kunnen helpen en om hulp te vragen, maar waar ligt de grens ? Ik heb gezegd : “Regel jij het maar, vraag om hulp maar betrek mij hier alsjeblieft niet in.” Wij benaderen vanuit twee extreem verschillende kanten een probleem. Overal waar TE voorstaat, (extreem wel of niet helpen) mag naar gekeken worden. Wij zijn niet voor niets samen, we hebben nog veel van elkaar te leren.

17 mei 2025

dag 66

Op het moment dat ik wakker word 's morgens vroeg voel ik direct dat mijn hart nog steeds blijft racen. “Hoe voelt dit?", vraagt mijn man. Hij is zelf huisarts geweest, hij stelt mij altijd verderreikende vragen, wat ik overigens soms heel irritant vind. Hoe leg ik het uit ? Gejaagd zijn, is misschien te vaag. “Schrik je weleens heftig ? “ “ Op zo'n moment voel je je hart sneller gaan en bonzen in je borst ?” “Nou, zo voel ik me 24/7.” Dit antwoord maakt het duidelijk. Niet dat dit gesprek mij één stap verder brengt, maar voor mijn man is het in ieder geval duidelijk. Mijn hoofd suist, voelt of ik ieder moment kan flauwvallen. Het maakt me onzeker. Gisteren was ik echt heel erg ongerust, letterlijk doodsangst. In mijn gedachten zag ik mijn vriendin die met hartproblemen vorig jaar ineens dood bleef. Vandaag wil ik dit van me afschudden. Mijn lichaam gewoon laten jagen en bedenken dat het de nieuwe medicijnen zijn die nog moeten aanslaan. Dit ga ik proberen en zal hier vanavond nog op terugkomen of het gelukt is.

Het is me gelukt !!!! We zijn gaan fietsen, er stond een stevig windje, maar dat maakte niet uit. Mijn hartslag is hoog, rond de 100 per minuut, nonstop. Gelukkig verandert dit met fietsen niet. Mijn gedachten vrijmaken van de zorgen om het gejaagde gevoel in mijn lichaam, was mijn uitdaging voor vandaag en dat ging wonderwel goed. Er is niets veranderd sinds gisteren, wel mijn instelling. In mijn leven is het me vaak gelukt om mijn lichaam los te zien van hoe ik het leven beleef. Naast mijn pijnen en ongemakken is het leven zo mooi ! De kunst van genieten van wat er wel is, lukte mij toch altijd. Soms ben ik het even kwijt, zoals de laatste dagen met mijn rammelende hart. De nieuwe medicijnen geef ik nog een paar dagen de kans om het hartritme verder onder controle te krijgen. Lukt het niet neem ik weer contact op met mijn cardioloog. Vol vertrouwen ga ik ervan uit dat ik dit onder controle krijg. Gelukkig dat ik vandaag dit oude stuk van Annette weer teruggevonden heb !

16 mei 2025

dag 65

Vandaag ben ik al 8 dagen ouder dan dat Michel mijn overleden man is geworden. Waarom hou ik me daar überhaupt mee bezig ? Is het angst, nu mijn hart momenteel weer vreemde kuren heeft ? Door nieuwe medicijnen voelt het nu net alsof ik een marathon aan het lopen ben. In rust blijft mijn hartslag hoog. Mijn hart beweegt rammelend in mijn borst. Zeer onplezierig en ook een beetje beangstigend. Ben ik een hypochonder, omdat ik nu steeds aan Michel moet denken ? Of is het iets anders ? Waar ik aan moet denken is het dwangmatig tellen van allerlei dingen. Zie ik een patroon dan tel ik de cirkels of lijnen, in ieder geval dingen die zich herhalen die tel ik. In een hotel tel ik bijvoorbeeld het aantal planken van een lambrizering. Tijden op een klok daar geef ik betekenis aan, niet de tijd zelf maar numerologisch. Rij ik een parkeerplaats op, tel ik de auto's, welke kleuren de meeste hebben enz. Eigenlijk maak ik in mijn hoofd voortdurend foto's van wat ik zie en weet daardoor jaren later of de kleur van een daklijst van een huis is veranderd, of dat ergens een schilderijtje hing. Bij een stoplicht zie ik niet alleen de kleuren maar ook het nummer dat eronder staat. Totaal onbelangrijk, toch tel ik steeds in gedachten en maak foto's in gedachten. Het is niet iets wat ik bewust doe, ik zie veel. Veranderingen groot of klein vallen mij gewoon op. Op die manier sta ik altijd AAN. Vroeger las ik domme romans en tegenwoordig kijk ik naar serietjes op Netflix om mezelf even UIT te zetten. Waarschijnlijk is het beide, de onrust rond sterfdatum en leeftijd  van Michel en het dwangmatig moeten tellen. Mijn innerlijke reis op dit moment is verwarrend, vermoeiend en interessant. Hopelijk komt mijn hart weer tot rust als deze medicijnen aanslaan. Mijn lichaam voelt nu gejaagd, waardoor ik hard moet werken om mentaal rustig te blijven. Alles vergroot zich nu uit. Het dwangmatige tellen is wat heftiger, waarschijnlijk om toch nog ergens controle over te hebben, om de onzekerheid te verbloemen. Doordat ik het herhaal, is het zelfs een vorm van meditatie. Het zijn allemaal onbewuste acties om mijn gehele wezen te beheersen. Mooi om te mogen bemerken dat een overlevingsmechanisme ook nu als ik rustig ben, werkt. Het gaat niet altijd over vluchten of aanvallen, dus ook bij mijn verwarring lichamelijk. Normaal zou ik van alles voelen, maar niet echt opmerken hoe het echt werkt bij mij. Louter en alleen omdat ik mezelf er toe zet iets op te schrijven over hoe het gaat met me, ontdek ik dit soort onbewuste technieken. Dat is toch geweldig interessant.

15 mei 2025

dag 64

Trots zijn op mezelf. Oei, dat is een hele moeilijke. Soms kan ik trots zijn op mezelf als ik iets overwin of wat doe waar ik geen zin in heb en me eroverheen zet. Het zijn de kleine persoonlijke dingetjes waar ik af en toe trots op kan zijn, de zogenaamde schouderklopjes die ik mezelf geef. In een groter geheel, maatschappelijk gezien voel ik eerder schaamte dan trots. Mijn studie is niet afgerond, ik heb geen carrière gehad of iets bereikt in het leven. Sterker nog, samen met mijn gezin zijn we zo arm geweest dat we genoodzaakt waren jarenlang op een camping te wonen. Dat was gelukkig mogelijk door het gedoogbeleid van de gemeente waar wij toen woonden, anders waren we dakloos geweest. Niet iets om trots op te zijn. Op mijn 21ste jaar ben ik 100% afgekeurd. Op dat moment ben je geen waardevolle deelnemer aan de maatschappij. Eerder een last die gekortwiekt wordt en de vrijheid tot maatschappelijke groei wordt je afgenomen. Een inkomen dat nooit meer boven bijstandsniveau zou kunnen komen. Helaas is dat dan wat de buitenwereld ziet, waar je op wordt beoordeeld. Ook al niet iets om trots op te zijn. Wil ik nog een leefbaar leven ? Zo ja, dan heb ik altijd een partner met een inkomen nodig om het leefbaar te maken. Voor iemand met een onafhankelijke geest zoals die van mij is dat ook niet om trots op te zijn. Een handicap hebben met een onafhankelijke geest is ook in dat opzicht niet makkelijk. Dus borst vooruit kin in de lucht en trots bedenken dat ik gezien mag worden……NEE !! Wel vind ik zelf dat ik deze tekortkomingen gracieus gedragen heb, daar ben ik dan wel weer trots op. Volgens mij heb ik toch wel de nodige tegenslagen gekend in mijn leven tot nu toe, maar me nooit hierdoor laten wegblazen. Altijd heb ik gezocht naar een positieve wending. Niet om stoer te zijn, maar om plezier te houden in het leven. Vanzelf ga je dan letten op kleine dingen, zoals het ontluiken van de knoppen in de lente. De vogels, de dieren rond je heen. Kleuren, het licht, het zijn allemaal zaken die me diep kunnen ontroeren. Ja, ik ben wel trots op het feit dat ik het zie en ervan geniet. Laat ik duidelijker zijn, het bewust kijken naar alles rond mij heen, dat is waar ik door werkeloosheid de tijd voor heb en ook neem. Dit alles heeft niets met geld of status te maken. Het is hoe ik mezelf tot nu toe in dit leven ontwikkeld heb, en dan mag ik me soms toch een beetje trots voelen. Laten we zeggen dat ik eerder tevreden ben dan trots.

14 mei 2025

dag 63

Weer een mooie dag. In plaats van fietsen, wil ik een keer proberen te wandelen. Ton en de hondjes mee, op naar het Lingebos. Met m'n Nordic Walking stokken zodat ik niet bang hoef te zijn voor mijn evenwicht en goed rechtop kan lopen. Oh, oh, oh wat viel me dat weer tegen ! We hebben bij elkaar heen en terug naar de auto ongeveer een kilometer gelopen. Het was alleen maar afzien, geen seconde genieten van omgeving en de stilte. Er was helemaal niemand in het bos, daar zou ik normaal gesproken helemaal gelukkig van worden. Pfffft, dat is wel wat anders dan op de loopband bij de revalidatie. Thuisgekomen wilde ik op bed even TV kijken, lekker chillen. Het eindresultaat: Ik sliep binnen een paar seconden en Ton maakte me zojuist wakker voor het avondeten. Ik werd wakker met een barstende hoofdpijn, vroeg hem eerst om paracetamol en om mijn nek met schouders te masseren. Die lieve schat doet dat direct allemaal voor mij. Mijn humeur is al de hele dag neutraal, geen kleine agressieve opvliegingen of anderszins. Het is duidelijk dat ik me niet gefrustreerd voel, maar dit accepteer als onderdeel van mijn revalidatie. Morgen weer naar de fysio, vol goede moed. Gewoon blij met zo'n relaxte dag……..

13 mei 2025

dag 62

Drukte. Het blijft moeilijk om me goed te voelen in grotere gezelschappen. Op de revalidatie was het drukker dan normaal. Het begint met me ongemakkelijk voelen, gevolgd door het lichtelijk benauwd krijgen. Tegen de therapeut zeg ik: " Het is voor mij te druk, ik ga liever naar huis, deze oefening maak ik nog af.”. Van binnen schreeuw ik: "Vluchten, vluchten, zo snel mogelijk !” Dan bedenk ik me opeens dat het een uitdaging zou zijn om gewoon door te gaan, tussen al deze mensen, dat had ik me immers voorgenomen. Warempel, het is me gelukt en volgens mij zelfs met wat vooruitgang. Miniem maar toch vooruit. Ton en ik zouden gaan BBQ-en bij zijn jongste zoon in verband met de verjaardag van zijn ex-vrouw. Natuurlijk is het gewoon buiten dus minder benauwd. Toch probeer ik er dan onderuit te komen, zo subtiel mogelijk probeer ik : “Ton ga jij maar alleen, ik ben moe, dan blijf ik rustig thuis in bed en bij de hondjes.” Hij vindt het duidelijk geen goed idee, en eerlijk gezegd is het ook een rotsmoes, absoluut niet oprecht. Dus op naar de BBQ. Ik heb meer zitten observeren dan me echt bemoeid met de gesprekken. Het voelde echt als overleven. Duidelijk heb ik nog niet een sleutel gevonden om hier plezier aan te beleven. Als een kind ben ik dan weer zo blij om op de fiets te kunnen stappen en naar huis te gaan. Vandaag was een hele relaxte dag. Een afspraak bij m'n huisarts en daarna zouden we weer gaan fietsen. Iedere dag streven we ernaar dat ik train. Rond half drie fietsen we richting Alblasserdam, opeens wemelt het van de fietsende schoolkinderen. Weer krijg ik het er benauwd van. Hele hordes allemaal dezelfde kant op als wij. We besluiten een andere route te fietsen daar waar we zo min mogelijk jeugdige fietsers naartoe zien gaan. Het lukt ons om nog zo'n 20 kilometer te fietsen in alle stilte. Het is duidelijk nog steeds heel moeilijk om me tussen een groep mensen te moeten begeven. Nog steeds overgevoelig voor te veel prikkels. Normaal gesproken was ik dat al, maar nu is het echt een stuk sterker aanwezig. De huisarts benadrukte dat mijn klachten echt wel een jaar kunnen duren en ik nu pas 3,5 maand verder ben, dus het vraagt om geduld. Normaal gesproken ben ik super geduldig, en nu dus helemaal niet ! Ik reageer direct. Het lukt me zo af en toe met mezelf in gesprek te gaan en dan mijn reactie uit te stellen. Dat is dan momenteel mijn vooruitgang. Ik ben benieuwd of ik het ooit prettig zal vinden, het zogenaamde groepsgebeuren………

12 mei 2025

dag 61

Gisteren ben ik aan het eind van de dag naar Ikea geweest om een kastje te halen. Zondag, Moederdag, mooi weer, dus het zal wel niet zo druk zijn. Inderdaad muisstil !!! Met Ton had ik afgesproken door de hele winkel te wandelen , zodat ik die dag mijn training had gedaan. Eén van mijn beste vriendinnen is vorig jaar plotseling overleden. Met haar ging ik regelmatig naar Ikea, om te kijken of er iets nieuws was. Dit was de eerste keer na haar dood dat ik daar weer liep. Even kwam het hard binnen, maar ik vertelde mezelf om haar niet te gaan lopen missen, maar te denken aan de mooie herinneringen. Het is een subtiel onderscheid, gelukkig lukte dat wel. 

Thuisgekomen kreeg ik een berichtje als reactie op mijn Blog. 

____”Ik kan me nog herinneren, dat je me vertelde dat je moeder 'je alle hoeken van de kamer had laten zien'. Ik geloof niet dat ik daar toen op in ben gegaan, gewoon omdat ik het me niet kon voorstellen dat je écht door je moeder werd geslagen. "Maar ik moet je zeggen, dat ik je nu, met mijn huidige levenswijsheid, absoluut geloof!"

Mijn reactie hier0p was : “Ik heb er nooit over nagedacht of iemand me zou geloven of niet.” “Volgens mij sprak ik niet veel over hoe het er soms echt aan toe ging bij ons thuis. “  “Mijn moeder had een narcistische persoonlijkheidsstoornis waardoor zo iemand zich naar de buitenwereld altijd als een heel aardig persoon presenteert.”  “ Dat ging zover, dat wij kinderen niet eens probeerden om het naar buiten te brengen.” “ Ik kan hier heel veel over vertellen maar dat is verleden.” “ Het gaat om nu, toch ?”

De gedachten aan mijn vriendin kwamen hierdoor weer naar boven. Mijn vriendin is heel vaak getuige geweest van de gemene trucjes die mijn moeder mij of een ander aandeed. Vroeger vertelde ik mijn beste vrienden en mijn partner dat mijn vader niet mijn biologische vader was, maar dat het altijd ontkend werd als ik mijn moeder daarmee confronteerde. Na het overlijden van mijn vader vond mijn moeder het ineens nodig om te komen vertellen dat hij inderdaad niet m'n biologische vader was. Ik zal nooit vergeten hoe mijn vriendin reageerde. Ze begon gigantisch te huilen en zei : “ Er gebeuren bij jou thuis absurde dingen, maar dit heb ik nooit geloofd !” Dat is als een rode draad door mijn leven gegaan, dat men mij niet gelooft. Met mijn man had ik het er nog over, hoe frappant het is dat iemand met zo'n ernstige persoonlijkheidsstoornis geloofd wordt en het slachtoffer niet. 

—----

Er is een stichting 'Het verdwenen zelf’ , die hierover schrijft. Een paar alinea's laat ik zien om een idee te geven……..

Veel slachtoffers vertellen hoe eenzaam ze zich voelen in het proces met de narcist, omdat ze overal tegen muren aanlopen en vaak staan te roepen in de woestijn. En die muren blijken vaak heel dik te zijn. De muren van instanties, het rechtssysteem, de hulpverlening, de politie en niet zelden ook de directe omgeving. Omstanders, maar ook nog altijd veel professionals kunnen vaak niet bevatten dat de ongelooflijke verhalen de waarheid zijn. Men wil niet afstappen van het mooie beeld dat men heeft van de mensheid en de wereld. Vaak is de weerstand groot om te geloven dat deze duisternis bestaat. Een duisternis waar zij zelf ook zo in zouden kunnen belanden. Het is vaak een brug te ver om dit door te laten dringen.

Veel slachtoffers, zoals ook ikzelf, hebben al eens kennisgemaakt met de pijn van victim blaming. Reacties die bestaan uit verwijten of oordelen, die je als slachtoffer vastzetten in het trauma of het trauma verergeren. Of soms zelfs als een trauma op zich worden ervaren. Het zal in de meeste gevallen ongetwijfeld niet de bedoeling zijn om met dergelijke reacties iemand te kwetsen. Maar het is schadelijk om (ook al is het indirect) de schuld van de mishandeling op je schouders te krijgen. Want hier gebeurt namelijk hetzelfde als wat de narcist altijd al deed; het slachtoffer verantwoordelijk maken voor de situatie, voor de mishandeling. En dat triggert, zorgt voor herbelevingen, paniek en pijn. Terwijl je als slachtoffer juist smacht naar erkenning.

Het is onwetendheid en een hardnekkige gewoonte (of misschien zelfs wel de behoefte?) om alles te benaderen vanuit de normale criteria, een term die Iris Koops beschrijft in haar boeken. Normale criteria die opgaan in interactie tussen twee mensen waar een gezonde dynamiek plaatsvindt, is een gezonde wisselwerking met respect voor elkaar. Iets waar geen sprake van is in welke relatie dan ook met een narcist.

—----

In zoverre  uitleg hierover. Laat het duidelijk zijn dat een ouder hebben met zo'n persoonlijkheidsstoornis een enorme impact heeft op een kind. Het kleurt zijn/haar persoonlijkheid én dat van de omgeving. Ik heb veel onderzoek gedaan over narcisme om te kunnen begrijpen hoe het werkt en om begrip te hebben voor mezelf. Ook om begrip te voelen voor een omgeving die dit niet snapt. Sterker nog voor een omgeving die juist mij veroordeelt. Het is vaak de nabije omgeving (zij die met hen samenleven) van de narcist die hulp nodig heeft, want de narcist heeft geen last van zichzelf. De narcist is zeer zelfvoldaan en verzekerd van zichzelf, waardoor deze geen hulpvraag heeft. Gelukkig is mijn zus ook altijd bezig geweest met bewustwording, met het hoe en waarom. Met haar kon ik hierover communiceren. Het maakte een te dragen last net iets kleiner.

11 mei 2025

dag 60

Het is vandaag kennelijk  moederdag. Voor mijn doen vroeg uit bed, het huis is stil omdat Ton met de hondjes aan het wandelen is. Wakker worden duurt meestal een half  uur tot een uur. Fysiek aanwezig maar daar houdt het dan wel mee op. Ton komt thuis en een aantal minuten later wordt  er aangebeld. Dat is schrikken voor mij. Wie staat er nu op zondagochtend vroeg voor de deur ? Ik ben nog niet eens wakker en ook nog niet aangekleed. Tegen Ton roep ik : “Niet open doen, of binnen laten !” Vervolgens doet hij dat wel, agressie voel ik naar boven komen. “Waarom doe je open, verdomme !?” Ton ziet mijn reactie, waar hij inmiddels aan gewend is geworden, en zegt rustig, : “Moederdag.” "Nou en !!!” Ik vlucht mijn slaapkamer in, om daar tot mezelf te komen. Wie zou nu in vredesnaam op moederdag langs kunnen komen ? Dat kan er maar één zijn, mijn oudste dochter. De rust daalt weer in mijn lichaam en ik loop de huiskamer in waar inderdaad mijn oudste dochter, kleindochter en haar partner staan. “Dit was nu echt niet nodig geweest.”, zeg ik meteen. “Dat weet ik, mam, maar ik kwam iets tegen waar voor mij met grote letters mama op stond.” “Echt iets voor jou.” Lief van haar natuurlijk, en het cadeautje was een kandelaar die ik inderdaad heel leuk vind. Waar het mij op zo'n moment aan ontbreekt is me blij te tonen, of een knuffel te geven. Wel knuffel ik makkelijk met mijn kleindochter, helaas niet met mijn kinderen. Er is altijd een vorm van gereserveerdheid naar mijn kinderen toe. Wel ga ik voor ze door het vuur als ik denk dat een ander hen wat aandoet. Op zo'n moment ben ik een leeuwin die iemand zou kunnen verscheuren. Ik denk aan mijn kinderen best wel vaak, ik maak me zo af en toe zorgen om ze, maar contact met ze zoeken doe ik dan weer niet. Soms hoor ik weken niets en zelfs maanden niets. Dit klinkt niet aardig, maar ik hou tot in het diepste van mijn wezen van ze. Waarom dan die afstand ? Waarom geen of weinig contact zoeken ? Wat ligt hier nu weer ten grondslag ? Hier wil ik een nachtje over slapen. Wie weet vind ik een antwoord hierop.

10 mei 2025

dag 59

Vanmorgen vraag ik aan Ton  : “ Hoe gaat het met jou ?” Zegt hij : “ Ja, nou het is nogal saai." Saai ??? Direct voelde ik me aangevallen. Zoveel gedachten door mijn hoofd. “ OH, dus jij vindt mij saai ? “ “Nou, wat doe je hier dan nog ? “ “Alsof jij zo spannend bent.” “Ik ga wel op zoek naar een eigen huis, kan je het in je eentje spannend maken.” Echt, ik ging direct in een regelrechte mindfuck. Even naar het toilet en daar doorgaan met mijn idiote gedachten, hoe te gaan scheiden, hoe het aan te gaan pakken. Terug in de kamer vertel ik Ton dat ik niet blij ben met die opmerking. Onschuldig probeert hij me uit te leggen dat het de laatste tijd allemaal aanpassen is in verband met mijn onzekere conditie. In de eerste plaats vervelend voor mij, maar hij pikt daar dan toch ook een graantje van mee. Iets in mij weet dat mijn reactie inderdaad nergens op slaat, dus ga ik verder niet in discussie maar ik kies ervoor om me te gaan aankleden en gezellig een fietstochtje naar Kinderdijk te gaan maken. Het was een heerlijke dag, we hebben ervan genoten in een boerderijwinkel onze boodschappen gedaan. Weer thuis rustig, gewoon lekker chill maar niet saai. Hahaha, fysiek en mentaal weinig om over te vertellen, alleen ging het vanmorgen mis bij het horen van het woord “saai". Waarom ? Ik weet het niet. Misschien toch diep van binnen een schuldgevoel dat door mij ons leven een beetje “on hold” staat. Ja, dat is het, een schuldgevoel. Het slaat nergens op, maar helaas steekt dat wel de kop op. Eigenlijk heb ik dat mijn hele leven al een schuldgevoel omdat ik niet altijd actief kan zijn. Eén van de symptomen van mijn ziekte is dat ik chronisch moe ben. Dit kan resulteren in de ogen van een ander in lui gedrag. Als ik iets doe wat ik leuk vind, heb ik vaak meer energie dan wanneer er iets te doen is wat ik niet leuk vind. Dat is denk ik bij iedereen zo, alleen als je gezond bent valt het verschil een stuk minder op. Er is in het verleden vaak over mij geoordeeld. Ze doet wel dit maar niet dat…. Doordat mij verweten werd lui te zijn, heb ik altijd een schuldgevoel gehad niet altijd actief te kunnen zijn. Natuurlijk besef ik dat het onzin is, mij luiheid te verwijten, want ik ben altijd actief zodra het lichamelijk kan. Ook dit is een haakje wat ik nu tegenkom. Door het herseninfarct niet weerbaar en raakt het me even, gelukkig niet te lang. Snel kon ik me vermannen en die onzin loslaten om de rest van de dag een ontspannen en fijne tijd te hebben.

9 mei 2025

dag 58

Kan je leren van de fouten van anderen ? Dit is voor mij een beladen onderwerp. Mijn zus, die 14 jaar ouder is dan ik, heeft altijd een voorbeeldfunctie gehad voor mij. Helaas zijn er in haar leven heel veel valkuilen op haar pad gekomen. Als klein meisje sloeg ik dat in mij op in de hoop zelf nooit in dezelfde valkuilen te stappen. Dat heb ik haar toen ik volwassen was verteld, waardoor zij vreselijk boos op mij is geworden. Zij kent mij zo goed dat ze in staat was om me verbaal heel vilein af te maken. Ze communiceerde dan nooit maar werd gemeen op een subtiele manier. Pas als ze dan weg was, kreeg ik krampen en letterlijk pijn in mijn hart. Waar haalde ik het lef vandaan om te leren van haar fouten ? We zijn nu veertig jaar verder, allebei doorgegaan met ontwikkelen, dus neem ik aan dat mijn zus daar nu anders over denkt. Voor mij is het wel altijd een klein haakje in mijn hart gebleven.

Van de week heeft een vriendin gevraagd of ik samen met haar met de bank wil praten over een hypotheek of krediet. Natuurlijk wil ik dat, twee horen meer dan één. Het klonk allemaal aannemelijk. De bankemployee zou het uitrekenen, het via e-mail sturen en vandaag met ons hierover facetimen. Bij het eerste gesprek had ik al wat aantekeningen gemaakt, zodat ik ongeveer al zou weten wat te verwachten. 

Nu is het geval dat mijn financiële verleden een puinhoop is geweest en mijn man en ik in verschillende valkuilen zijn beland met de gevolgen van dien. Bij mij werkt het vaak zo dat ik ogenschijnlijk niet meer denk aan het gesprek met in dit geval de bankemployee, het gewoon wel weer zie op het moment dat we weer een gesprek aangaan. Opeens komt in mijn geestesoog een valkuil naar boven waar ik ooit financieel voor op de blaren heb moeten zitten. Ik vertel dit aan mijn man, dat het volgens mij weer zo'n constructie is waar je niet blij van wordt in the end. “Ik zal het opschrijven en het is vrijdag het eerste waar ik naar vraag.”, zei ik. Zo gezegd , zo gedaan. En ……..ja hoor, ik had het dus bij het rechte eind ! Terwijl mijn vriendin met hem in gesprek was heb ik snel zitten berekenen wat het uiteindelijk zou worden, wat overigens in de berekeningen van de bank zelf niet vermeld wordt. We schrokken ervan en mijn vriendin kon dus direct besluiten hier niet mee door te gaan. Ze was zo blij dat ze gevraagd had of ik haar wilde helpen tijdens de gesprekken, want had ze dit alleen gedaan had ze zeker te weten haar handtekening gezet en uiteindelijk de dupe geworden. 

Dit was voor mij het moment om terug te denken aan de boosheid van mijn zus destijds. Is het echt zo gek om te leren van andermans fouten ? Ik ging op zoek en kwam op de website van Psychology Today. Hier stond vrij vertaald het volgende. “Leren van de fouten van anderen is een krachtige manier om een ​​bevredigender leven te leiden. “ “ Het stelt ons in staat onnodige pijn te vermijden, verstandiger keuzes te maken en meer compassie te ontwikkelen voor onszelf en anderen.”

Ook vond ik beroepsmatige uitleg over leren van fouten van anderen. De adviezen in de handreikingen in het artikel over PMC-trainingen zijn gebaseerd op het nauwgezet bestuderen van (de valkuilen bij) tientallen andere projecten, zodat we hier rekening mee kunnen houden bij het nieuwe project. Dit is verder niet belangrijk om over uit te wijden, maar het is dus helemaal niet zo gek om te leren van de valkuilen waar een ander al in is gevallen.

Fijn dat ik ook dit stukje heb kunnen onderzoeken. Blij dat ik mijn vriendin door mijn fouten heb kunnen helpen.

8 mei 2025

dag 57

Het verdrietige gevoel en de tranen waren vandaag verdwenen. Op de revalidatie verliep alles zo vlot en beter dan voorheen, zodat de therapeut me een nieuwe uitdaging kon geven. Vreselijk, was het in alle opzichten ! Heel simpel….een stok vasthouden met één hand en voor je zetten op de grond. Eenvoudig toch ? Dan met één voet je tenen achter je op de grond zetten, gewoon op dezelfde plaats blijven staan. Alleen maar je voet 20 centimeter naar achteren. Daar stond ik dan met een stok, stokstijf te bedenken hoe ik mijn been naar achteren zou kunnen bewegen. Niet dus, geen beweging in te krijgen. En daar was het weer, de tranen langs mijn wangen en zelfs een diepe snik. De therapeut zei : “Goed gedaan ! “ “Maar ik heb me geen millimeter kunnen bewegen !” “Dat klopt, maar je hebt het seintje gestuurd, en hoe vaker je dat doet, zal je zien dat het je gaat lukken.” “En dat huilen en snikken is heel normaal, het is een emotionele uiting van je lichaam, niet van jou maar van je lichaam” 

In de beginperiode van mijn revalidatie, schoot ik ook steeds vol. Toen koppelde ik het aan frustratie en misschien schaamte, in ieder geval aan een mentale emotie. Langzaam ging het steeds een beetje beter en lukte die moeilijke oefeningen. Althans het zijn hele simpele oefeningen maar voor mij momenteel dus heel zwaar. Nu kwam er een simpel oefeningetje bij en ik voelde direct dat niet ik, maar het mijn lichaam was dat begon te huilen en te snikken. Dat op zich is ook alweer een vooruitgang. Het was bizar dat door dit besef het hele verdrietige gevoel en het huilen direct verdween toen ik klaar was met oefenen. Vrolijk zwaaide ik iedereen gedag en ging naar huis. Het inspireert me zelfs om thuis dit soort oefeningen te gaan doen, wel in overleg natuurlijk. Doordat ik het revalideren als zwaar ervaar, had ik tot nu toe een weerstand om er naartoe te gaan. Ik gaf mezelf schouderklopjes dat ik wel braaf ging. Vandaag ondanks deze heftige ervaring voelde ik me voor het eerst geïnspireerd.

7 mei 2025

dag 56

Voor alle duidelijkheid, wil ik nog een keer uitleggen waarom ik dit Blog ben begonnen. Zolang als ik me kan herinneren houd ik me al bezig met bewustwording. Heel lange tijd ook zeer intensief door yoga, het beoefenen en lesgeven. Er zijn heel veel dingen waar ik interesse in heb en heb gehad. Meestal duik ik daar dan heel diep in, tot zelfs het niveau van deskundigheid. Denk aan astrologie, numerologie, astronomie, kwantumfysica, psychologie, organisatiekunde, bedrijfswetenschap, mythes en legendes, noem maar op…..Het boeit me en ik wil er alles over weten, ga ermee aan de slag en dan ineens………stilte……ik stop ermee. Vroeger schaamde ik me ervoor, mede doordat mijn familie het een “slechte” gewoonte vond. Het gevoel gaven zij mij alsof ik nooit iets afmaak, terwijl de manier waarop ik in een onderwerp duik absoluut niet halfslachtig is. In mijn jeugd verveelde ik me op school. In die tijd kreeg je geen mogelijkheid om sneller te gaan. In het ziekenhuis waar ik als puber heb gelegen, ben ik dagelijks psychologisch getest. Mijn IQ bleek zeer hoog te zijn. Pas op het moment dat ik psychologie studeerde begreep ik dat mijn snelle opname van zaken en daarna de verveling daarvandaan komt. Iemand zoals ik zoekt continu prikkels of uitdagingen op mentaal vlak. Dit ben ik van mezelf gaan accepteren en waarderen, zonder schaamte. Het is dus niet zo dat ik nu niet weet wat er met me gebeurt. Ook snap ik dat een mens die in het NU leeft een gelukkig, gezegend mens is. Het grote loslaten, de technieken van bewustwording naar bewustzijn, ik weet het allemaal. Dertig jaar heb ik lesgegeven over de grote levensvragen. Nu door het herseninfarct ben ik mentaal en fysiek wat controle kwijt, dit inspireerde mij om weer een onderzoeksreis te beginnen. Waarom doe ik wat ik doe ? Waarom denk ik wat ik denk ? Let ik op signalen ? Van mijn lichaam ? Van mijn ingevingen ? Van mijn dromen ? Van mijn flashbacks ? enz. Dit wil ik iedere dag bekijken voor een jaar. Hardop durven schrijven wat ik denk en voel. Mijn maskers afgooien. Kwetsbaar daarin durven zijn. Zoveel veranderingen, fysieke zwakte, daardoor ben ik in een jaar tijd 30 kilo aangekomen, oncontroleerbare tranen die rollen, zoveel……….. 

Op 5 mei spookte er steeds een woord door mijn hoofd. Ik vertelde Ton dat ik niet wist waarom ik zo huilde, maar dat er steeds dat woord in neonletters in mijn geestesoog verscheen…"VERLATENHEID". Daar ben ik op die dag in mijn Blog niet verder op ingegaan, omdat ik op dat moment niet wist wat met dit woord aan te moeten. Gisteren dan die flashback van mij als klein meisje in die storm. Vandaag denk ik te snappen waarom dat woord er steeds was. Waarschijnlijk ben ik nu weer dat verlaten meisje in de storm van al mijn kwetsbaarheden. Mijn controle over lichaam en geest heeft me door het infarct kennelijk tijdelijk verlaten. Want wees eerlijk, de storm is toen uiteindelijk ook gaan liggen, zodat ik naar huis kon lopen.  Als ik het woord “verlatenheid” opzoek, staan er maar 3 synoniemen, namelijk ; eenzaamheid, stilte en rimboe. Daar word ik dan toch weer blij van ! Het woord “stilte” spreekt mij aan en is volgens mij de essentie van alles…

6 mei 2025

dag 55

Het gevoel van gisteren was vandaag nog niet over. Na een dag in bed huilen, vond ik dat ik mezelf moest dwingen te gaan fietsen, ondanks dat het koud was en er veel wind stond. Door de wind en mijn unheimische gevoel liepen weer de tranen over mijn wangen. Alleen dit keer kon ik daar ook de wind de schuld van geven. Ton fietst altijd gezellig mee. We kletsen weinig, want ik hou van de frisse lucht, de weilanden, riviertjes, sloten, dieren, de stilte in de geluiden van de natuur. Veel boerderijen hebben een winkel en telers een uitstalling met hun producten. Het is vaak de plek waar wij een verjaarscadeau kopen, zo ook vandaag. Dit alles in stilte terwijl er tranen over mijn gezicht rollen. Er zijn duidelijk in mij 2 verschillende mensen gelijktijdig aanwezig. Eén die stil aan het genieten is en één die zachtjes huilt en flashbacks heeft. Mijn jongste dochter laat heel weinig van zich horen, dat doet pijn. Als ik aan haar denk wordt ik onrustig, voel ik angst, gaat het wel goed met haar ? Zij vliegt steeds door mijn gedachten, en dan direct daar achteraan vliegt haar vader door mijn gedachten. Hoe zou hij hier mee omgaan ? Hij kon haar veel makkelijker bereiken dan ik. In stilte praat ik dan met hem, met de vraag of hij vanuit een andere plek in dit universum op haar wil letten en misschien helpen. Dan ineens een windvlaag en zie ik mezelf als klein kind vastgeplakt aan een lantaarnpaal tijdens een enorme storm. Lopend vanuit school door die storm die ik nooit meer zal vergeten. Takken en losse dingen uit tuinen vlogen rond mij heen. De wind had mij letterlijk omgewaaid en ik kon op mijn knieën naar die lantaarnpaal komen. Hartverscheurend heb ik gehuild, zo bang was ik, hopend op iemand die me zou komen redden. Alle kinderen uit mijn klas werden opgehaald door bezorgde ouders. Ik woonde het verste weg van alle kinderen op mijn school, maar er kwam niemand om mij op te halen in deze enge storm. Ook was er natuurlijk niemand meer op straat met die storm, niemand die mij daar zag zitten. In mijn geestesoog blijft dit beeld van mij tijdens het fietsen nog een poosje aanhouden. Nou ja, waarom moet ik hier nu aan denken ? Is er iets met Moira aan de hand ? Of is dit weer zo'n herinnering waar ik kennelijk weer even doorheen moet ? Ik weet het niet. Thuisgekomen ben ik blij en trots op mezelf dat ik mezelf heb uitgedaagd, nu toch te gaan fietsen, ondanks dat ik me niet goed voel en ondanks de kou en wind. Natuurlijk stuur ik een appje naar mijn dochter in de hoop iets van haar te horen. Dat gebeurde niet, dus later probeerde ik haar te bellen, maar helaas daar reageerde ze ook niet op. Er zit voor mij dus niets anders op het unheimische gevoel van me af te gooien en te vertrouwen dat het goed gaat.

5 mei 2025

dag 54

Het is bevrijdingsdag, ik zie het zonnetje buiten, maar ook de takken van de bomen bewegen zich flink. De hele dag zit ik op mijn bed. Ik voel me "huilerig”, zo noem ik dat. Depressief vind ik te ver gezocht. De hele dag kom ik niet in beweging. Het enige wat beweegt zijn de dikke tranen die over mijn wangen lopen. Dit is wel weer anders dan dat ik gewend ben. Normaal als ik dagen heb dat ik me "huilerig” voel, komen er geen tranen. Aan het eind van de dag zijn mijn ogen rood, gezwollen en pijnlijk, waar dan ook weer knetterende hoofdpijn op volgt. Dat heb ik nu niet, mijn ogen zijn okay en ik heb geen hoofdpijn. Ton laat me met rust, hij komt zo af en toe kijken, geeft me een aai en vermaakt zich de hele dag ergens anders. Waarom ik me zo voel weet ik niet, het is voor mezelf ook een raadsel. Het enige wat ik erover kan zeggen is dat deze "mood” wel herkenbaar is voor mij. Nu heb ik serieus geprobeerd de oorzaak van dit gevoel te vinden, zonder enig succes, dus ik dacht laat ik eens kijken of ik iets op internet hierover vind……

Huilerig zijn……..Van huilen wordt gezegd dat het stresshormonen en giftige stoffen uit ons lichaam haalt. Als je huilt, verminder je je stress zodat je lichaam kan beginnen met ontspannen. Daarom voelt het zo goed nadat je hebt gehuild. Vaak houden we onze tranen in omdat we anderen niet ongemakkelijk willen laten voelen.

Deze verklaring geeft de burger weer moed, en begrijpelijk waarom mijn ogen nu niet gezwollen zijn. Is er inderdaad wat spanning verminderd ? Wat wel opmerkelijk was, was dat de tranen in mijn ogen enorm prikten. Zijn dat de gifstoffen geweest ?

Ik kwam nog wat meer uitleg tegen ….

7 Redenen waarom huilen betekent dat je sterk bent. Huilen is één van onze emotionele connecties met de wereld. Het wordt vaak gezien als zwakte, maar het laat juist onze kracht zien. Het staat ons toe om de positieve dingen te vieren en het helpt ons om negatieve dingen los te laten. Huilen is een natuurlijke reactie van ons lichaam wat ervoor zorgt dat ons brein gezond blijft. Onderstaand vind je 7 redenen waarom het helemaal prima is om te huilen:

1. Tranen helpen je om los te laten en door te gaan.

2. Tranen hebben verschillende gezondheidsvoordelen.

3. Tranen helpen om stress te verminderen.

4. Tranen helpen ons om met verlies en rouw om te gaan.

5. Tranen helpen iemand die zich depressief voelt om zich beter te voelen.

6. Tranen zijn een teken van kracht.

7. Tranen helpen je te voelen als je niet weet wat te voelen.

Nou, als ik dit zo lees, ben ik blij eens een dagje zachtjes te hebben gehuild. Gisteren heb ik wel veel aan mijn overleden man gedacht, en dat ik hem nog steeds af en toe mis. Dit Blog brengt ook veel verborgen emoties naar boven. Het besef dat dit gevoel met de tranen helend is, maakt me toch wel weer een dankbaar mens……om het feit dat ik mezelf deze "schrijf-onderzoek-reis” heb opgelegd.

4 mei 2025

dag 53

Pffff, vandaag naar verjaardag van mijn kleindochter geweest. Het ging goed, we zaten buiten in de tuin. Het was druk en een enorme herrie. Opeens stortte ik van binnen helemaal in. Op zo'n moment wil ik direct vluchten, weg zo snel als mogelijk. In de auto moet ik dan huilen, weliswaar zachtjes lopen dan de tranen langs mijn wangen. Het eerste half uur was ik doodstil in de auto, gewoon even helemaal niets. Volgens mij moet ik dit soort sociale gelegenheden anders aan gaan pakken. Terwijl ik me goed voel, zelfs het idee van gezelligheid ervaar, besluiten om op te stappen. Zo blijf ik in een goed gevoel en zal de herinnering ook leuk zijn. Nu, ga ik duidelijk tot over mijn grens, ik word doodmoe en voel me vreselijk. Dat is niet leuk voor mezelf maar ook niet leuk voor de herinnering aan het feestje. Waarom blijf ik te lang zitten ? Omdat anderen ook blijven ? Plichtsgevoel ? Of bang iemand ermee te kwetsen ? Waarom doe ik mezelf dit aan ? Ik denk dat een feestje of op visite gaan, helemaal niet zo'n straf hoeft te zijn. Alleen heb ik de sleutel nog niet gevonden hoe dit te doen, bevredigend voor mezelf en voor de ander. Het feit dat ik nu zeg dat het wel mogelijk moet zijn, houdt in dat ik erin geloof en dus al 1 piepklein stapje verder ben. 

Iets anders is dat het vandaag dodenherdenking is. Thuis naar tv gekeken en dikke tranen weer over mijn wangen, denkend aan mijn overleden schoonvader en overleden man. Sowieso denk ik aan mijn Joodse en Indische familie. Mijn kinderen zijn een Joods-Aziatische mix. De oorlog leefde in mijn man, mijn kinderen hebben daar als 3de generatie een tik van meegekregen. Waarschijnlijk ook door mijn vermoeidheid, ben ik huilerig als ik denk aan wat voor impact de oorlog heeft gehad en uiteindelijk nog steeds heeft op mijn gezin. Dan wil ik op het nippertje vandaag nog dit schrijven voor mijn Blog en zie ik dat het dag 53 is. Mijn overleden man en vader van mijn kinderen is in 1953 geboren !!! Zelfs op deze manier komt hij om 23.42 uur nog even bij me binnen.

3 mei 2025

dag 52

Hoe vreemd dat een dag kan lopen. Of praat ik nu over een dag,  gaat het zo ook in het hele leven ? Het is geen bijgeloof, maar meer meegaan met de beweging van het leven. Dat is wel de manier waarop ik in het leven sta. Natuurlijk kan ik plannen maken, alleen "Het Leven” heeft weleens andere plannen. Er gebeuren altijd dingen die je niet hebt kunnen voorzien. De intentie is er, die is oprecht en eerlijk, alleen loopt het anders. Net als dat je naar je lichaam kunt luisteren, is luisteren naar situaties die zich aandienen ook belangrijk. Althans, zo denk ik erover. Lukt iets niet door omstandigheden, dan was het niet de bedoeling. Een soort universeel voorzienigheidje zal ik maar zeggen. Vandaag zou een goede vriendin van mij gaan trouwen. Een feest is normaal niet iets waar ik om zit te springen. Nu is het sowieso heel vermoeiend. Toch heb ik mezelf de opdracht gegeven, om daar wel naartoe te gaan. Dik anderhalf uur rijden, het bruidspaar feliciteren, ons cadeau overhandigen, een uurtje socialiseren en weer naar huis. Nadat ik wakker geworden ben en heel tergend langzaam weer op gang kwam zei ik tegen Ton : “Normaal gesproken, zou ik nu afzeggen, het voelt heel zwaar, maar we gaan toch.” “Het gaat ook om mijn vriendin, voor haar is het een belangrijke dag.” Mijn kleding zat niet lekker, dus ik snauwde naar Ton, die wijselijk niets zei in zo'n moment. De stress bouwt in mij op om  verschillende redenen. Een hekel hebben aan me netjes aan moeten kleden, het vooruitzicht op een feest met zoveel mensen. In de auto probeer ik al die stress en angsten van me af te zetten en verontschuldig me ook nog naar Ton, om mijn gesnauw. Het lukt me vrij snel om ontspannen te zitten en te denken: “Ik zie het wel.” We rijden net een kilometer op de A15 en we horen een enorm gerammel……De auto aan de kant gezet terwijl Ton kijkt wat er aan de hand is razen de auto's langs hem heen. Weer bouwt er spanning in mij op. Ton komt terug in de auto en zegt: “De linker achterband is lek, we moeten stapvoets naar de eerste afslag rijden want hier is het levensgevaarlijk.” Toen hij eenmaal in de auto zat werd  ik al weer wat rustiger, het ergste gevaar was geweken. Direct na de afslag hebben we de auto op een fietspad gezet. Er bleek geen reservewiel en ook geen krik in de auto te liggen. We hebben de ANWB gebeld. De wachttijd was anderhalf uur. Een klein rekensommetje maakte mij direct duidelijk dat ik die bruiloft wel zou kunnen vergeten. Toen ook nog bleek dat alle garages deze zaterdag sluiten om vijf uur en maandag pas weer een mogelijkheid is om een nieuwe band aan te schaffen, voelde ik me helemaal opgelucht. Deze onderneming was voor mij dus duidelijk nog niet de bedoeling ! Ik mag naar huis, lekker rustig, stil, geen verdere verplichtingen. Morgen met een geleende auto naar de verjaardag van mijn kleindochter, nadat ik een dag heb mogen opladen……Universum bedankt !

2 mei 2025

dag 51

Mijn oudste broer is vandaag jarig. Normaal laat hij weten wanneer hij het viert, maar dit jaar stilte. Hij woont 16 kilometer bij ons vandaan. Iedere dag wil ik iets doen, in verband met mijn revalidatie. Lekker weer dan is fietsen de beste optie. Naar mijn broer fietsen leek me een goed idee vandaag. Als hij niet thuis is, hebben Ton en ik een flinke rit gemaakt, en dat is ook goed. Hij was thuis !!! We hebben koffie gedronken en zijn daarna doorgefietst 5 kilometer verder naar broer nummer 2, ook was deze thuis, maar stond op het punt om weg te gaan. Hij stond erop dat we binnenkwamen, en belde zijn afspraak af. Mijn broers zoeken nooit contact met mij. We zien elkaar op verjaardagen. Zelf vier ik mijn verjaardag nooit, dus komen ze niet bij mij thuis. Allebei hebben ze iets meer dan een jaar geleden ook een herseninfarct gehad. Natuurlijk ga ik dan bij ze op bezoek. Hahaha nu ik erover nadenk zijn ze bij mij niet op bezoek geweest. De jongste heeft gebeld en een appje gestuurd. Doet dat pijn ? Nee, zo is het altijd geweest. De oudste is stil, die zegt niets. Als je hem een confronterende vraag stelt, lopen zijn ogen vol water, maar hij zegt niets. Ik merk dat hij lief is voor zijn gezin. Hij heeft heel veel aandacht voor ze. Dat heeft ook hij niet van huis uit meegekregen. Als ik ernaar vraag heeft hij ook nog naweeën van het herseninfarct. Ik moet er naar raden of hij het leuk vindt dat we even langs kwamen op zijn verjaardag. De jongste is enorm luidruchtig en duidelijk blij me te zien. Hij overschreeuwt letterlijk zijn pijn, en benoemt en passant ook wat dingen uit het verleden. Hij vertelt zonder dat ik iets hierover gezegd heb, dat onze moeder en haar gedrag hem de laatste tijd wel weer bezighouden. Ton en ik luisteren alleen maar. Ik deel niet wat mij allemaal bezig houdt en vertel ook niets over mijn Blog. Ook hij vertelt dat hij niet meer de oude is geworden na zijn herseninfarct. Zij zijn onderdeel van mijn onderzoek-tocht. Bij de één moet ik vragen stellen en daarna luisteren, bij de ander moet ik alleen maar verschijnen en hij gaat zelf al los, zodat ik kan luisteren. Alles wordt anders benoemd, maar is heel herkenbaar voor mij. Wat betekenen zij voor mij ? Voel ik een band ? Voel ik pijn  ? Vind ik het zwaar om ze te zien ? Het is voor mij duidelijk dat ik me goed voel, dat het geen energie vreet, er ligt dus geen pijn of andere zware gevoelens bij mijn broers als ik ze zie. Volgens mij respecteer ik ze zoals ze zijn en ik denk dat ik van ze hou. Dat weet ik niet zeker omdat het vrij neutraal aanvoelt. Ze zijn toch onderdeel van mij en van mijn leven…….Moeilijk om een naam bij het gevoel te geven. Al met al hebben we 38 kilometer gefietst, en twee visites afgelegd. Wel moe, maar voldaan, ik voel me goed.

1 mei 2025

dag 50

Vandaag ging de Fysio nog steeds goed ! Afgelopen maandag was er voor het eerst duidelijk vooruitgang. Gisteren hebben we 40 km gefietst dus was benieuwd of het vandaag ook zal lukken. En ......ja dus !!! Blij mee. Ook mijn sociale gedrag is naar de groep nog meer verbeterd. Men reageert nu niet uit gewoonte, maar alsof ze me kennen. Dat is toch wel grappig. Omdat het echt nieuw is voor me, merk ik ook goed hoe ik me voel. Ik ben vriendelijk, ik lach en geef antwoord. Doordat ik wel stoïcijns door ga met mijn oefeningen ben ik eerder klaar. Al zwaaiend roep ik : “Fijne dagen, maandag vrij dus tot donderdag!” Op het moment dat het eruit is en ik richting de deur loop, voel ik direct een scherm zakken met afstand. Wow !!! Zo gaat dat dus, het enige verschil is dat ik nu bewust voel dat het gebeurt. Volgens mij is dat nog lang niet "goed”, maar wel een stapje vooruit. Echt waar, ik voelde letterlijk een scherm zakken, en het maakte me direct onbereikbaar. Zo moet dat altijd geweest zijn, alleen wist ik het niet. Natuurlijk lopen mensen dan tegen dat scherm op, en zullen ze dat beoordelen naar hun eigen gevoeligheden. Waarschijnlijk komt dat niet altijd even positief over. Daar is duidelijk nog werk aan de winkel. Morgen is mijn broer jarig, overmorgen heb ik een bruiloft, en de dag erna de verjaardag van mijn kleindochter. Normaal gesproken zou ik met een smoes 1 of 2 van deze feestjes afzeggen. Met mijn nieuwe insteek ga ik 3 dagen achter elkaar deze uitdaging aan.

Ton heeft de hondjes naar de trimsalon in Oosterhout gebracht. Vanmiddag zijn we met de hondjes in het bos bij Oosterhout gaan wandelen. Niet ver, maar toch een flink rondje. Gelukkig lukte het me ook. Apetrots op mezelf, s'morgens goed getraind en s'middags een boswandeling gemaakt. Het was warm dus ik deed de ramen open van de auto. Ton vroeg mij het knopje van het raam van zijn slot af te halen. Dat probeerde ik een paar keer, maar dat lukte niet. Ton zei toen : “Het bovenste knopje.” Direct snauwde ik : “Ja, wat denk je dan dat ik steeds doe!” Echt, zo onaangenaam van mij. Snel geïrriteerd reageren doe ik de laatste tijd ook steeds. Gelukkig voel ik dat ook direct, en kan er dan ook snel op terugkomen, dat ik dit niet zo meen. Dit is echt nog wel een dingetje. Ik zal zeker mijn uiterste best doen dit ook weer onder controle te hebben.

30 april 2025

dag 49

Een dag als vandaag is te mooi om waar te zijn. Wakker worden, rustig ontbijten, chillen samen met Ton. Een zonovergoten woonkamer, lonkt om naar buiten te gaan. Wandelen is nog steeds geen optie, maar fietsen wel. Op ons gemak met de fiets erop uit, de natuur opzoeken. Water mee en gezonde crackers. Korte broek, zonnebril en zonneklep. Wie doet ons wat ? We zijn de hele dag weggeweest, onderweg op een bankje wat gedronken en gegeten. Alles even relaxed. Wij praten weinig op de fiets.  We praten eigenlijk alleen maar over wat we zien. De dieren, bloemen, water als wat ons opvalt in de natuur. Genieten van de zon, het windje, de uitzichten, de stilte……. Het laadt me op. Thuisgekomen voel ik pas dat ik bezweet ben en ook moe. Snel de hondjes iets geven, daarna kleding uit en op bed wat lezen of serietje kijken. Rond etenstijd maakte Ton me wakker, kennelijk direct in slaap gevallen. Op dit soort dagen valt alles van me af. Niets moet, geen afspraken, alleen lekker buiten op de fiets in de zon. Natuur en stilte…….Ook mijn geest maakt zich leeg. Ik denk nergens aan, ik geniet alleen maar. Geen gedrag te beschrijven goed of slecht, alleen maar ZIJN. Beseffende dat dit niet altijd zo kan zijn, ben ik wel dankbaar voor dit soort oplaad-dagen. Dankuwel Universum !!!

29 april 2025

dag 48

Je zou denken zo'n fijne dag achter de rug, je zal wel lekker slapen. Niets is minder waar !!! Om 04.45 uur word ik wakker uit een nachtmerrie. Mijn hart bonkt als een gek en ik voel me echt angstig. Het was een drukke droom. Er kwamen verschillende mensen in voor en achtervolgingen. Wat het meest is bijgebleven is het einde van de droom. In een schuur (een grote schuur/barn als bij een boerderij) zie ik een meisje liggen onder het bloed. Ze is vermoord, ik sta er naar te kijken en ben geschrokken. Met deze schrik en angst word ik wakker. Het heeft ongeveer anderhalf uur geduurd, om weer verder te kunnen slapen zonder dit dode, vermoorde meisje te zien. Weer heeft deze nachtmerrie een impact op me. Natuurlijk ga ik weer op zoek naar wat betekenissen.

Getuige van moord………Wanneer je droomt van een moord, kan dit leiden tot verwarring en vragen over de betekenis ervan. Dromen zijn vaak een weerspiegeling van onze diepste gedachten en emoties. Het kan zijn dat deze dromen voortkomen uit een angst voor controleverlies, of misschien een verlangen naar verandering. Dromen waarin je getuige bent van een moord kunnen vaak een weerspiegeling zijn van diepgewortelde angsten en zorgen. Een belangrijke interpretatie kan wijzen op angst voor controleverlies in het leven. Wanneer je deze dromen ervaart, kan dit suggereren dat er situaties rondom jou zijn die chaotisch of onvoorspelbaar aanvoelen. Het gevoel dat je geen grip hebt op bepaalde omstandigheden kan leiden tot intense emoties. In zo’n droom kan de moord symboliseren hoe je hebt geprobeerd om de controle te behouden, maar dit niet is gelukt. Je innerlijke zelf probeert misschien te communiceren dat de huidige situatie te veel druk oplegt en dat je de regie over een aspect van je leven dreigt te verliezen.

Daarnaast kan deze droom ook duiden op een verlangen naar stabiliteit. Dit verlangen kan voortkomen uit ervaringen waarbij je je overweldigd voelde. Het bewustmaken van deze angst kan helpen om beter met de situatie om te gaan en manieren te vinden om weer grip te krijgen op je leven. Het is belangrijk deze gevoelens serieus te nemen en ze in enige vorm te verwerken, zodat je stappen kunt zetten naar meer balans en zekerheid.

Wanneer je droomt van een moord, kan dit vaak wijzen op een verlangen naar verandering of een nieuwe richting in je leven. Dergelijke dromen kunnen ontstaan uit een gevoel van stagnatie of onvrede met de huidige omstandigheden. Misschien ervaar je een sterke behoefte aan vernieuwing of verbetering in bepaalde aspecten van je bestaan. Daarnaast kan zo’n droom je aandacht vestigen op wat je echt wilt bereiken in het leven. Hoe langer je deze verlangens negeert, hoe sterker ze zich kunnen manifesteren in je dromen. Het is belangrijk om deze signalen serieus te nemen en na te denken over hoe je veranderingen in jouw leven zou kunnen implementeren.

Meisje………Wanneer je droomt over een meisje, vertegenwoordigt zij je speelse, onschuldige en kinderlijke kant van je persoonlijkheid.

Het lijkt me duidelijk dat er veranderingen in mij gaande zijn. Klaar zijn met de pijn uit het verleden, dat kind is er niet meer. Het herseninfarct voelde zeker als controleverlies. Nu begin ik weer controle terug te krijgen en grip op mijn leven. Mooi dat dit terugkomt in een droom. Het voelde door de angst als een nachtmerrie, maar ik mag het zeker na een hele fijne dag meer zien als een ontwikkeling.

28 april 2025

dag 47

Een goede dag !!!                                                                           Verjaardag van mijn kleindochter, haar even gesproken en voor haar gezongen.

Vandaag voor het eerst zichtbare vooruitgang geboekt bij de fysio revalidatie !  Na dik 3 maanden, kan ik eindelijk zeggen dat het iets vooruit gaat. Zo blij !!! Drie  maanden is natuurlijk niet veel, maar voor iemand die zo geduldig kan zijn als ik, bleek het toch flink frustrerend te werken. Alle gevoelens en emoties liggen momenteel open en bloot zonder enige controle. Dat is wennen, maar wel duidelijk. Het is een bijzondere ervaring deze afgelopen maanden. Ik probeer er echt betekenis aan te geven. Mijn leven kwam even tot stilstand. Nu langzaamaan weer in beweging met alle levenservaring die ik heb. Met reflecteren, meenemen wat kostbaar is gebleken en veranderen wat niet meer nodig is. Door mijn gehele revalidatie (fysiek en mentaal) op deze manier aan te pakken, voelt het echt als nuttig werk. Actief bezig zijn met mezelf. Ervan genieten zonder schuld of schaamte. Er valt vandaag dus ook weinig te schrijven over mijn gedrag. Het was gewoon fijn, oefenen, fietsen, een gezellige ontmoeting met een neef, mooi weer……

Dat is wat je noemt …GELUK.

26 april 2025

dag 45

Fake it till you make it ! Het verwijst naar het idee om zelfvertrouwen te projecteren om jezelf ervan te overtuigen dat je een doel kunt bereiken waarvan je het gevoel hebt dat je de vaardigheden daarvoor nog niet bezit. 

Na de revalidatie ging ik weer een stapje verder. Het bekende goede morgen, dat ik in koor terug krijg. Nu ging ik luisteren, in ieder geval namen onthouden èn zelfs gezegd hoe mijn naam is. Onze fysiotherapeut gaat trouwen en iemand stelde voor om als groep een bloemetje te sturen. Ted stak zijn hand op om het te gaan regelen. Vervolgens riep ik dat ik daar aan mee wilde doen. Ja, ja……en er ontstond een gezellig gebabbel, terwijl ik netjes mijn oefeningen had afgewerkt. Af en toe gooide ik ook nog een opmerking er door heen, en eindigde met een fijn weekend. Natuurlijk kwam dat in koor weer terug. Ton zou mij komen ophalen, maar  hij was er nog niet, dus besloot ik alvast in de juiste richting te gaan lopen. Dit is op zich al een vooruitgang, dat ik na een uur training durf te lopen. Weliswaar met een kruk, maar ik doe het toch maar weer voor het eerst. Lachend stap ik in de auto aan het eind van de straat. Ik vertel Ton hoe ik me sociaal had opgesteld. “Hoe voelt dat nu ?” vraagt Ton. Eerst zeg ik : “Ik weet het niet.” Dan volgt er schuldig : “Nou, eigenlijk als een kunstje.” Als ik dit zo opschrijf, vind ik mezelf wel een engerd, maar het niet makkelijk socialiseren komt niet vanuit iets lelijks.  Bah, dat is dan weer een excuus. Wanneer iemand een excuus gebruikt, voelt dat voor mij meestal als geen verantwoordelijkheid nemen voor je acties. Dat is juist wat ik wel wil !!! Het is mijn eigen wantrouwen in de eerste plaats en in de tweede plaats niet overweg kunnen met prietpraat. Waarom me dan schuldig voelen ? Het is een kunstje, klinkt alsof ik die mensen niet serieus neem. Ook dat is niet de bedoeling natuurlijk !!! Het voelt als een kunstje, omdat het nu nog een kunstje is ! Mijn gedrag veranderen vraagt ook om training. Net zo goed als dat mijn oefeningen ook een kunstje zijn, die verre van perfect gaan. Fijn dat ik er nog verder over nagedacht heb, want ik zou mezelf net zo slecht kunnen beoordelen als een buitenstaander dat zou kunnen doen. Gedrag waarvan ik vind dat ik zou kunnen veranderen, daar neem ik verantwoordelijkheid voor en ik neem dit dus serieus. Het zal in het begin als een kunstje aanvoelen, en “I will fake it till I make it !":

25 april 2025

dag 44

Blij met het bezoek van 2 vriendinnen. Barbara ken ik al 45 jaar en Jolanda 35 jaar. Steeds meer besef ik dat ik toch veel meer vriendschappen heb dan dat ik me bewust was. En het zijn ook echte vriendschappen, respect, loyaliteit en oprechte liefde voor elkaar. Wat is er toch met me gebeurd dat ik me zo afgezonderd heb van al deze mensen ? Waarom heb ik mijn wereld zo klein gemaakt ? Ooit ben ik uit Dordrecht weggegaan omdat mijn familie en alle mensen die dagelijks bij mij over de vloer kwamen mij verstikten. Het werd me allemaal te veel. Jarenlang ben ik vrijwel niet meer in Dordrecht geweest. Als het niet anders kon, ging ik snel naar de plaats van bestemming en pijlsnel weer naar huis. Op de Moerdijkbrug kreeg ik altijd ontzettende buikpijn als ik richting Dordrecht reed. Geen grap, werkelijk altijd !! Nu woon ik alweer 4 jaar in Papendrecht, ik vermijd Dordrecht nog steeds.           

Toevallig ben ik in de afgelopen maand in Dordrecht 2x uit eten geweest. Op de fiets door de binnenstad, ietwat schuw in de hoop niemand tegen te komen. Wat is dat toch ? Inmiddels ben ik toch wel zover om geen zuigers meer binnen te laten in mijn leven ? Dat heb ik toch zelf in de hand ? Mijn trauma's zijn gekoppeld aan de stad en alle mensen die erin wonen !!! Dus ook aan de vrienden die daar nog steeds wonen. Dat mag ik nu wel loslaten. Het ligt allemaal in het verleden. Dordrecht is een mooi stadje. De vrienden die er nu nog wonen zijn het waard om te zien en meer aandacht aan te geven. Ook is het belangrijk voor mezelf om weer wat socialer in het leven te staan. Uiteindelijk ben ik de dirigent van mijn eigen leven en mag ik bepalen wie er in speelt, hoeveel, hoe vaak, hoe snel enz. Het ritme kan ik helemaal zelf bepalen, zonder schuld of schaamte. Mijn eerste stappen zijn vandaag genomen, door een afspraak met deze 2 vriendinnen te maken, met de intentie dit zeker vaker te doen. Voor mij weer 180 graden om. Trots op mezelf.

Altijd ben ik er trots op geweest om een autonoom mens te zijn. Door de vele PTSSjes kan ik nu wel zien dat er ook veel van die autonomie is afgebrokkeld. Jaren geleden ben ik onder behandeling geweest voor al die PTSSjes. Het zijn er zoveel dat mijn psych wel verbaasd was dat ik nog zo goed kon functioneren zonder medicijnen. Uiteindelijk heb ik 18 EMDR's gehad. Bij EMDR moet je een bepaalde taak doen én denken aan een schokkende gebeurtenis. Dat zorgt voor extra druk op je werkgeheugen. Mogelijk zorgt die extra druk ervoor dat de herinneringen en gevoelens over de schokkende gebeurtenis waziger worden. En dat het beeld minder spanning veroorzaakt. EMDR kan zwaar aanvoelen omdat het zich richt op het verwerken van belastende emoties en herinneringen. Het doel is negatieve associaties aan te pakken en uiteindelijk te helpen bij het verminderen van stress en het bevorderen van genezing.

Waarschijnlijk zijn door de EMDR's inderdaad de spanningen en de pijn verminderd of weg, waardoor ik nu de gebeurtenissen uit het verleden beschrijf als een verhaal, los van emotie. Waar ik nu specifiek naar kijk is naar mijn aangeleerde gedrag daardoor. Vooral naar het gedrag dat geen enkele functie meer heeft voor mij. Dat is waar dit Blog voor mij om draait !! Welk gedragspatroon is nog functioneel voor mij en welke niet ? Hoe ga ik dit veranderen ? Hoe doe ik dat ? Mijn eerste stappen hierin beschrijven.

24 april 2025

dag 43

Vandaag precies 10 jaar geleden werd ik gebeld door het ziekenhuis dat ze mijn man Michel probeerden te bereiken. Het lukte hen niet, maar of ik dat zou kunnen doen om hem met spoed naar het ziekenhuis te sturen. Voor mij is deze specifieke dag het zwaarst geweest. Om 10.00 uur waren we in het ziekenhuis, Michel stuurde me rond 14.00 uur naar huis en om 17.30 uur belde hij me op dat ik hem kon komen ophalen. “Hoi, kom je me halen, ik ben klaar." "Ik sta bij de apotheek voor pijnstillers." "Oh ja, ik heb een kwaadaardig gezwel in mijn lever ter grootte van een sinaasappel." Dat was het, daar kon ik het mee doen. Paniek, huilen, huilen !!!!  Misschien vijf minuten met enorme gieren gejankt, misschien wel gekrijst, en dan………stilte. Totaal in trance naar mijn auto gelopen om hem op te gaan halen. Eigenlijk levensgevaarlijk. Vanaf dat moment heb ik volgens mij niet meer gehuild. Ja, misschien een traantje weggepinkt. Maanden na zijn overlijden heb ik een paar keer gehuild. Volgens mij werkt het bij mij zo, dat als het te heftig is dat er uiterlijk weinig emoties zijn. Je komt in een soort bubbel terecht die je echt helemaal omhult. Het voelt vreemd aan, je kunt wel functioneren, zelfs dingen opslaan, maar de pijn, het verdriet, wordt door de bubbel-omhulling gereduceerd vrijgelaten. Achteraf vind ik dit een heel mooi universeel gegeven. Het voelt alsof het universum zorg voor je draagt in de moeilijkste tijden. Het maakt dat je uiteindelijk niet eenzaam bent. Ik heb me echt gedragen gevoeld door deze bubbel.

Als jong volwassene vertelde ik iedereen altijd dat ik een hele fijne jeugd heb gehad. Zo voelde ik dat ook echt. Michel zei mij dat het helemaal niet zo normaal was wat ik erover vertelde. Door hem ben ik er anders naar gaan kijken. Ook mijn huidige man Ton is geschokt over de verhalen uit mijn jeugd. Zou het zo kunnen zijn dat ik destijds ook gedragen werd ? Zou ik een beschermende bubbel hebben geleefd ? Heeft het universum mij al die tijd met liefde omarmd ? Door Michel veranderde mijn visie op het verleden. Ik werd boos en voelde me verongelijkt. Niet fijn, vernietigend voor mijzelf en mensen rond mij heen. Het slachtofferschap heb ik in mijn volwassen leven daardoor flink uitgeleefd. Nu is het tijd geworden om het kind Annette dat inderdaad slachtoffer was van de situatie, op te tillen en onvoorwaardelijk met liefde te dragen door MIJ, de Annette van nu en de toekomst.

23 april 2025

dag 42

Mijn man vraagt zich af waarom ik vermoeid zou zijn in verband met het verwerken van oude zaken. Hij zegt : “Okay, dat je als kind er moe van werd omdat het niet te verwerken is begrijp ik, maar waarom moet dat dan nu op dezelfde manier gaan ?”  “Wat voel je bij deze vermoeidheid ?” “Wat voel je bij het verwerken ?" "Is daar echt geen pijn ?” “Geen pijn, waarom dan wel weer zo vermoeid ? “  “Wel pijn, waarom durf je dat niet te voelen en/of uiten ? Jeetje, daar wordt weer een ballonnetje doorgeprikt. Ik weet het echt nog niet !!! Het voelt meer als observeren hoe het vroeger ging, zonder oordeel. Wel met begrip waar dan mijn reacties en acties zijn zoals ze zijn. Begrip hoe ik mezelf gevormd heb. Het is mij wel duidelijk geworden dat het om kwetsbaarheid gaat. Toevallig had ik een gesprek met mijn zus hierover. Zij is 14 jaar ouder dan ik, haar jeugd is nog strenger geweest en op een andere manier ook pijnlijk en verknipt. Een halve generatie, andere tijden. Niettemin hetzelfde nest, dezelfde ouders met hun problematiek. Ik appte naar mijn zus : “Het laatste stuk doen we altijd alleen." “Jij en ik moeten leren om tot dat laatste stukje hulp van anderen te aanvaarden." “Kwetsbaarheid tonen en laten zien". “Volgens mij is dat onze les." “ Door een hel heen gaan en weer terug, dat kunnen we wel.”  “ Kwetsbaarheid tonen niet.” Dat zeg ik dan heel wijs tegen m'n grote zus, maar natuurlijk ook tegen mezelf. Waarschijnlijk, als je je kwetsbaar opstelt, laat je ook de bijbehorende emoties zien. Boosheid, huilen enz. Het zit er wel, maar het komt er gewoon niet echt uit. Mijn oogkassen doen voortdurend pijn. Vaker huilen zou dat wel op kunnen lossen, denk ik. Kwetsbaarheid is voor mij echt moeilijk. Wel probeer ik eerlijk te antwoorden. Niet alleen maar zeggen dat het goed gaat.

Een nichtje vraagt : “Hoi Annet, hoe gaat het met je?” “Kun je, lichamelijk gezien, al wat meer?" “ Hoe voel je je?” Mijn eerlijk antwoord daarop is : “Nee, helaas niet." “ Ik voel me nog steeds extreem moe en lopen buiten de deur is nog heel moeilijk.” “Ik adem en ik leef, dat is het belangrijkste, ik moet niet zeuren.” Nou, in ieder geval laat ik wel zien dat het nog niet echt top is, maar er toch nog achteraan schrijven dat ik niet moet zeuren. Stel je voor dat ik zielig over kom ? Een piepklein beginnetje van me kwetsbaar durven opstellen, met een kanttekening. Terwijl ik weet dat ware kracht juist ook in kwetsbaarheid schuilt, blijft het moeilijk, moeilijk, moeilijk. Nog zoveel te leren !!!!

22 april 2025
dag 41
Twee dingen vandaag. Hilde stuurt net een klein filmpje van Adelheid Roosen waarop ze zegt : “Het ouder worden bracht mij bij de lagen van de kinder-paniek van zo lang geleden, die paniek kijkt me zo recht in m'n bek." “Dat is dat je iets veel te jong draagt wat je niet kan.” "Je hoort gedragen te worden op die leeftijd.” “Het is zo groot, dat je denkt, en daardoor ook voelt, ik sterf hieraan.” Deze uitspraak van haar is zo herkenbaar !!! Direct een ezelsbruggetje naar mijn extreme vermoeidheid. Door mijn neurologische aandoening CMT, ben ik al mijn hele leven chronisch moe. Als kind kon ik extreem moe zijn. Niet uit mijn bed te krijgen, alleen maar slapen. Eens in de 2 à 3 maanden moest ik 2 dagen thuis blijven om te slapen. Daarna was ik dan kennelijk weer een beetje opgeladen om door te gaan. Ja, ik heb zelfs een keer 3 dagen en 3 nachten aan één stuk door geslapen. De huisarts kwam dan kijken of het nog steeds 'slapen” was. Later toen ik niet meer thuis woonde, was ik nog steeds chronisch vermoeid, maar niet in die orde als van mijn jeugd thuis. Nu na mijn herseninfarct ben ik nog steeds extreem moe. Er wordt over gezegd dat dit erbij hoort, dat ik er zeker een jaar voor uit moet trekken voordat ik echt kan zeggen dat het beter gaat. Nou ja, daar wacht ik dan maar op. Toch, door hoe Adelheid dit zei, kon ik niet anders denken dan de extreme vermoeidheid die ik momenteel ervaar, te vergelijken met mijn jeugd. Nooit eerder heb ik trouwens deze link getrokken. Alle herinneringen poppen immers ook weer op. Gelukkig zonder pijn, maar met inzichten. Zou dit dan toch ook niet een stuk vermoeidheid zijn van die verwerking ? Waarschijnlijk was ik zo extreem moe in mijn jeugd niet alleen door mijn ziekte, maar ook de geheimen van mijn moeder die voor een klein kind niet te dragen zijn. Het verre gaande narcisme van mijn moeder, wat voor een kind niet te dragen is. Op het moment dat ik het huis uit ging met veel meer afstand van mijn ouders ging het stukken beter met de vermoeidheid. Nu, door het ouder worden en het infarct, kom ik dus bij die lagen van mijzelf als kind. In feite driedubbel op vermoeidheid. Ten eerste door mijn ziekte, ten tweede door het infarct en ten derde door het mogen verwerken van de lagen die ik in mijn jeugd moest laten liggen omdat ze toen niet te dragen waren. Dit besef geeft me toch een beetje rust, in die zin dat de extreme vermoeidheid me ietsje pietsje minder frustreert.

21 april 2025

dag 40

Geen overleg. Mijn vriendin Hilde en ik hebben allebei mannen gehad die op zich geen behoefte hadden aan overleg. Allebei waren we de regelaars, organiseerden alles en schaften ook aan wat we nodig hadden, zelfs een auto als dat de tijd ervoor was. We hadden hier een gesprek over met onze huidige partners. Deze heren willen graag ook iets in de melk te brokkelen hebben. Zowel Ton als Wietze vinden het raar, ja zelfs niet normaal dat we niet of te weinig overleggen. Tja, wat kan ik daar nu op zeggen ?Ik kan alleen maar vanuit mezelf spreken.  In feite ben ik extreem zelfstandig, waardoor ik gewend ben geraakt om zelf in alles mijn koers te bepalen. Mijn vader had hele strenge regels, dit in vergelijking met anderen van mijn leeftijd. Ik hield me ook aan die regels. Mijn moeder reed zo lang als ik me kan herinneren een scheve schaats. Geen regels bij haar, alleen als het haar zo uitkwam. Overleg kwam in haar woordenboek absoluut niet voor. Zij kocht waar ze zin in had en zei dan : “ Jôh, dat ziet je vader niet eens.” Alle meubels weg laten halen en nieuwe gekocht, voordat pa thuis kwam, en inderdaad er kwam geen reactie. Wel had ze zijn stoel laten staan. Geen consistentie bij mijn ouders dus. Op mijn 17e ging ik op mezelf wonen, zo snel mogelijk wilde ik zelfstandig zijn. Mijn vader zei : “ Dat is goed meisje, maar wij helpen je op geen enkele manier meer. “ “Eruit is eruit.” Mijn eigen regels, zelf bepalen, dat was wat ik wilde !!! Nooit meer door een ander verteld worden wat ik wel of niet mag doen. Dat voel ik nog steeds tot het diepst van mijn vezels. Er zijn momenten geweest waarop ik niet wist hoe ik rond moest komen. Liever aan honger sterven dan op hangende pootjes naar huis gaan. Een slager in de binnenstad, waar ik toen woonde, had destijds door dat ik het niet breed had. Hij raadde mij aan om rond sluitingstijd te komen, dan kon hij zien wat hij over had. Hij gaf mij dan vlees en zelfs brood, aardappelen en groente.  Mijn onafhankelijkheid is ontstaan uit eigengereid en star zijn ten opzichte van mijn ouders. Misschien zelfs wraakzucht. Wow, ik vertel Ton altijd dat ik me niet kan herinneren ooit van mijn leven iets vanuit wraakzucht te hebben gedaan !!! Nu ik erover nadenk, heb ik vele jaren later mijn vader terugbetaald met zijn eigen manier van moreel optreden. Mijn moeder kon hele gemene dingen doen en het dan zo draaien dat ze mij er de schuld van gaf, of in ieder geval iemand anders. Ooit heb ik geprobeerd dit in alle redelijkheid te bespreken met m’n vader. Hij zei dan : “ Ja, ik weet het meisje, maar ik sta achter je moeder, met haar ga ik verder en niet met jou.” Dit biedt dus geen enkele veiligheid voor mij als kind. Jaren later, toen ik met Michel getrouwd was, belde mijn vader me op om te vertellen dat deze man het niet waard was om mijn leven mee te delen. Ik vertelde hem toen heel fijntjes : “ Ik begrijp wat je zegt, maar met hem moet ik verder en met jou niet.” Dat was volgens mij toch ook wel wraak. Waar kan ik me wel veilig voelen ? Ja, precies, veiligheid heb ik altijd bij mezelf moeten zoeken. Ten diepste heb ik een wantrouwen naar mensen in het algemeen. Mijn ervaringen met partners zijn ook niet dusdanig dat ik die blind kan vertrouwen. Als je dan zegt, het is wel raar dat je niet overlegt met je man. Zeg ik; “ Goh, is dat zo ?”

20 april 2025

dag 39

Eén van mijn kinderen heeft voor het afstuderen een film gemaakt. Door middel van crowdfunding is het een heel gedoe om geld bij elkaar te sprokkelen om een film te kunnen maken. Uiteindelijk lukt dat, maar is het nog steeds behelpen en vraagt het om enige creativiteit om toch nog wat goeds tot stand te brengen. Trots heeft hij ons uitgenodigd voor de première van zijn film en van een studiegenoot. Los van het feit dat beide films technisch goed in elkaar zaten en het goede films waren, was ik geschokt van de thema’s . Het vervreemdende, de leegte, het doelloze, het verstikkende gevoel in beide films was hartverscheurend. Ik maak me zorgen om deze generatie. Voelen ze geen optimisme ? Is er geen hoop ? Wat willen ze nu eigenlijk vertellen ? Zie ik het zelf te somber ? Kijk ik met een andere blik ? Andere generaties andere tijden ? Ik weet het niet, maar het hield me enorm bezig. Er werd voor mijn zoon en zijn  studiegenoot geklapt en men sprak hun bewondering uit van hoe goed de films waren. Bij mij gebeuren er dan intern allemaal vreemde dingen. Mijn lichaam voelt een shock, op het misselijke af. Ik hoor mezelf zeggen tegen mijn zoon : “ Ik ben trots op je.” Inmiddels heb ik wel geleerd om niet te vertellen wat ik echt voel en waar ik allemaal aan moet denken. Men schrikt vaak van mijn botte eerlijkheid, dus is dat op zo’n moment niet op zijn plaats. Het gaat om zijn creatieve hoogstandje waarmee hij met goed gevolg is afgestudeerd. In alle rust zal ik hem er toch nog eens naar vragen. Waarom en met welke gedachten hij deze film gemaakt heeft. Terug in de auto naar huis heeft mijn man Ton hetzelfde unheimische gevoel als ik. Pfffft, gelukkig maar. Ik vertel dat ik blij ben dat ik gezegd heb dat ik trots op hem ben, in plaats van te zeggen dat ik er niets van snap en er een rotgevoel aan overgehouden heb. Dat was een bewuste verandering, eerst nadenken. Wat doe ik hier ? Voor wie ben ik hier ? Wat is dus belangrijk ? Blij dat ik gegaan ben voor mijn zoon. Had redenen in verband met mijn gezondheid om af te zeggen, maar met mijn nieuwe voornemens ben ik toch gegaan. Het verdient een schouderklopje vind ikzelf. Thuisgekomen zag ik op mijn horloge, dat mijn hartslag en dergelijke meet, dat ik tijdens het kijken naar de films een enorm overbelast hart had. Daarom voelde ik me zo naar !!! Mijn lichaam had veel stress ervaren door te kijken naar die drukkende leegte in de films. Ook is het na mijn herseninfarct zoveel duidelijker dat iedere vorm van stress bij mij kan leiden tot atriumfibrilleren. Aan de ene kant ongemakkelijk, maar aan de andere kant wel goed om dit zo duidelijk te zien. Zo leer ik mezelf ook beter kennen, en kan ik daar in de toekomst rekening mee houden. Natuurlijk moet ik met deze wetenschap niet tuttig omgaan, want helemaal stress vermijden is onmogelijk. Wel bewuster zijn van de dingen die invloed hebben op mijn gemoedstoestand. Momenteel lukt het me aardig om grenzen aan te geven. Zonder schuld of schaamte.

19 april 2025

dag 38

Vandaag had ik een zogenaamde verbeterdag. Dit heb ik mij ook voorgenomen om mijn gedrag te veranderen of verbeteren. In dit geval probeer ik me wat socialer op te stellen. Zou ik dan ontdekken dat het leven vriendelijker of leuker is ? Of geeft het me iets wat ik nu nog niet kan bedenken ? Zou ik ontdekken dat ik helemaal niet wil of kan veranderen ? Normaal gesproken maak ik geen contact met mensen die ik niet ken. Zoals op de revalidatie zijn er altijd dezelfde mensen op het moment dat ik daar ben. Maar……ik ken ze niet. Vorige week was een goede vriendin van me op bezoek die 35 jaar geleden al met me mee ging zwemmen in verwarmd water als therapie voor mijn neurologische aandoening. Ze kent me redelijk goed en neemt me zoals ik ben. Ze weet dat ik met mensen rond mij heen geen contact maak, maar raadde mij aan het toch eens te gaan proberen. Volgens haar is het vrij “normaal” dit wel te doen. Zoals ik al zei wil ik best veranderen op sommige gebieden. Sinds vorige week zeg ik dus als ik binnenkom hardop "Goedemorgen." Een stuk of 8 keer krijg ik dan een  "goedemorgen" terug. Op dat moment word ik gezien. Dat is een hele stap voor mij om zichtbaar als een medemens daar dan rond te lopen. Het onzichtbaar naar mijn fiets lopen is er vanaf nu dus niet meer bij. Vandaag ging ik nog een stapje verder. Ik had me vergist in de tijd, en dacht thuis nog een half uurtje te kunnen chillen, maar had al op de fysio moeten zijn. Zo snel als ik kon, ben ik er naartoe gegaan. In de kleedkamer had ik al een praatje met een dame die ik elke week zie. Ze komt al 10 jaar naar de revalidatie-fysio zei ze. En om eerlijk te zijn heeft ze wel iets meer verteld, maar ik weet het niet meer. Dat is dus ook een aandachtspuntje voor mij. Om naar de sportzaal te gaan moet ik met de trap naar boven. Doordat ik al gehaast van huis vertrokken was, kwam ik hijgend aan in de zaal. “Goedenmorgen !” ; hijg ik. Iedereen antwoordt in koor terug. De dame die dicht bij in de buurt zit maakt een opmerking over mijn gehijg. Normaal zou ik iets mompelen en zo snel mogelijk bij haar uit de buurt gaan. Nu bleef ik bij haar staan om uit te leggen dat ik overhaast was vertrokken en blablabla…..Dit was voor de dame een open deur om te stoppen met haar oefeningen en uitgebreid iets over zichzelf te vertellen. Ik weet echt niet meer waar het over ging !!! Wel heb ik opgevangen dat ze 2 honden heeft. Dat heb ik in m’n oren geknoopt voor een volgend “gezellig” praatje. De fysiotherapeut noemt haar Lies, dus ik neem aan dat ze zo heet. Een andere meneer die Arie genoemd wordt, zit vaak op een oefentoestel langdurig nadat hij klaar is met zijn oefeningen. Soms moet ik verder en precies op het toestel waar hij zit te zitten. Normaal ga ik dan geduldig maar wel hopelijk onzichtbaar geïrriteerd zitten wachten tot hij bedenkt op te gaan staan. Nu liep ik naar hem toe en vroeg vriendelijk of ik gebruik mocht maken van het toestel. Terwijl Arie opstond begon hij gezellig met me te kletsen, terwijl ik even gezellig iets terug antwoorde. Helaas weer vergeten wat, het blijkt dat gezellige “prietpraat” niet beklijft, maar waarschijnlijk een andere functie heeft waar ik nog de waarde van moet leren inschatten. Hoe dan ook ben ik met een fijn gevoel en ook wel een beetje trots op mezelf naar huis gegaan.

18 april 2025

dag 37

Het is zo wonderlijk hoe dit werkt, en ik ben ook echt blij dàt dit werkt. Door mijzelf de opdracht te geven te kijken naar mijn gedrag, met de vraag: "Waar heeft het zijn oorsprong ?”, kan ik nu situaties uit het verleden beschrijven zonder enige pijn, meer als een verhaal. In het verleden vertelde ik wel aan mijn zus en beste vrienden over mijn jeugd. Altijd met een snik in m’n stem, met pijn, met onbegrip. Dat was zo belangrijk voor mij, begrip. Waarom wilde ik het begrijpen ? Zou dat me nog controle geven over een situatie uit het verleden ? Nee, natuurlijk niet. Nu kan ik zien dat het met loslaten te maken heeft. Mijn CVA heeft ervoor gezorgd dat ik ongecontroleerde emoties heb. Het komt er allemaal uit, in vrijheid…..Ben benieuwd wat ik nog meer mag ontdekken.

Gisteren schreef ik over mijn moeder hoe ze haar vrije uurtjes afdwong om haar dingen te kunnen doen. Opeens ging er een Willie Wortel-lampje branden. Vanaf mijn 3de jaar heb ik in de maand februari nachtmerries gekregen. Wekenlang dezelfde nachtmerrie. Dan stopte het, en kwam de nachtmerrie dat jaar erop in de maand februari weer terug, en hield dan weer een aantal weken aan. Toch stopte deze nachtmerrie na een aantal jaren. Nu nog, als ik mijn ogen sluit, zie ik de nachtmerrie zo voor me. Mijn bed veranderde langzaam in een slangenkuil, overwegend zwarte slangen die dan over me heen en om mij heen kronkelden, duizenden slangen. In de hoek van mijn kamer stonden 3 inboorlingen, met een speer in de hand, een bot door de neus en alleen een lap voor de edele delen. Zij keken heel intens naar mij. Badend in het zweet en met zware hartkloppingen werd ik dan wakker. Deze nachtmerrie heeft op meerdere momenten in mijn leven invloed gehad, en nog. Zo heb ik een fobie voor alle slangachtigen. Bang van slangen, wormen, paling enz. Echt, er is geen haar op m’n hoofd die één hap paling zal eten. Ooit heb ik een klein jaartje in het Academisch Ziekenhuis Leiden gelegen. Op mijn afdeling werd een donkere jongen binnengebracht die op een soort strijkplank lag, die ze om de zoveel tijd omkeerden. Hij was naar Nederland overgebracht  vanuit een veldhospitaal in een Afrikaans land. Op het moment dat hij binnenkwam lag hij op zijn buik met het gezicht naar beneden. Midden in de nacht werd ik wakker en lag hij heel intens naar mij te kijken. Hij was kennelijk door de verpleging omgedraaid. Het was als mijn nachtmerrie van vroeger, die ogen !! Ik ben als een gek gaan overgegeven. We hebben elkaar leren kennen en er was natuurlijk niets meer aan de hand. Alleen de eerste ontmoeting 's nachts was schrikken en het bleek een klein traumaatje te zijn  van mijn nachtmerrie in mijn hele jonge jaren.  Ik heb me weleens afgevraagd, waarom die nachtmerries begonnen en waarom ze ineens stopten. Gisteren werd mij dat ineens duidelijk. Stiekem ontsnapte ik uit mijn slaapkamer en zag door de spijlen van het trappenhuis in de hal bij de voordeur mijn moeder vrijen met een vreemde man. Volgens mij maakte dit niet veel indruk, maar ik vluchtte wel terug naar m’n kamertje. Verderop in die week ontsnapte ik weer, maar zag nu mijn moeder naakt op bed met een naakte vreemde man bovenop haar. Hier schrok ik van !!! Waarschijnlijk kon ik op die leeftijd niet bedenken wat daar gebeurde, maar ik vond het heel erg eng. Aan mijn moeder heb ik gevraagd wat er was gebeurd. Ik zie mezelf nog zitten naast haar op haar bed. De witte sprei met grote golven in de vorm van bladeren en roze bloemen. Mijn moeder zei: “ Dat ik dat niet gezien kon hebben, omdat het nooit gebeurd was !" "Ik moest het gedroomd hebben.” Vanaf dat moment zijn mijn nachtmerries begonnen, in de maand februari. Jaren later, ik was toen 8 of 9, zijn de nachtmerries van februari gestopt. Dit was na dat moment waarop ik mijn moeder een rechtse hoek in haar gezicht had gegeven en haar met de dood bedreigde. Waarschijnlijk gaven de escapes van mijn moeder een onveilig gevoel, net als haar losse handjes dat deden. Op het moment dat ik haar terug sloeg, nam ik de controle in eigen hand en voelde ik me daardoor weer veilig. Geweldig, dit verhaal uit mijn jeugd is ook weer rond !!! Alles krijgt zijn plaats. Hoe mooi is dat ?

17 april

dag 36

Het is zo vreemd en speciaal dat er zoveel herinneringen boven komen de laatste tijd. Steeds meer inzichten krijg ik in mijn eigenaardigheden. Zo heb ik zolang als ik me kan herinneren claustrofobie. Een wc zal ik nooit op slot doen. Een lift met te veel mensen erin stap ik absoluut niet in. Geen slot op slot. Mijn broer en ik moesten vroeger als we thuis waren tussen de middag naar bed. Dit probeerde mijn moeder tot we naar de basisschool gingen. Wij mochten absoluut niet uit onze slaapkamer komen want dan werd mijn moeder hysterisch boos. Natuurlijk waren wij daar niet blij mee, en probeerden dan stiekem uit onze slaapkamer te ontsnappen. Wat we dan zagen wilden we niet zien, en doken dan weer snel terug naar onze kamertjes. Toen ik drie jaar oud was, kon ik al lezen en schrijven. Een klein, slim kindje, dat ook al begreep dat het niet okay was waar mijn moeder mee bezig was. Wel te jong om haar te confronteren met haar gedrag, dus loste ik dat op een andere manier op. Namelijk door haar te pesten. Ik ging bijvoorbeeld vlak voor de middag naar de wc, deed hem op slot en bleef dan muisstil zitten. Mijn moeder riep me dan dat ik eruit moest komen, maar ik zei niets. Ze probeerde hem dan vanaf de buitenkant open te maken, maar ik hield de knop van het slot vast. Gek werd ze dan. Ze ging dan de politie bellen, zei ze. In feite belde ze dan mijn vader, die vond dat ze het zelf met mij moest uitzoeken. Urenlang zat ik daar dan. Tegen de tijd dat iedereen voor het avondeten thuis was, kwam ik dan zachtjes uit de wc. Doordat mijn vader er was, kon ze zich dan niet meer kwaad uitleven. Ze was gewend om snel te slaan. Ze droeg altijd ringen dus dat deed gemeen zeer, of ze pakte de rieten mattenklopper. De striemen stonden dan op je billen. Als ik gepest had kan ik me herinneren, nam ik m’n straf zoals het kwam, zonder één traan te laten. Helaas, kon mijn moeder ook uit onredelijkheid van leer gaan. Toen ik acht of negen jaar oud was, gaf ze mij zonder dat ik iets gedaan had een klap in mijn gezicht. Waarschijnlijk had ze door mij een avontuurtje misgelopen. Zonder erbij na te denken gaf ik haar een volle hoek midden in haar gezicht terug en siste; “ Als jij ooit nog het lef hebt om mij te slaan, ga ik dwars door je heen, ik vermoord je !” Vanaf dat moment heeft zij mij nooit meer geslagen. Ook is hier nooit meer een woord over gesproken. Gevangen zijn letterlijk en figuurlijk. Gevangen in mijn slaapkamertje, gevangen door de nukken van mijn moeder, heeft mij vast en zeker claustrofobisch gemaakt. Momenteel houdt mijn lichaam me gevangen, mijn geest is echter vrij. Daar focus ik me op een vrij mens te zijn, alle sloten zullen zich openen…… Vertrouwen dat ik fysiek ook weer sterker wordt en als een herboren mens verder ga.

16 april 2025

dag 35

In mijn normale leven zie ik zelden paarden van dichtbij. Wel vind ik het mooie dieren, en aai ik ze als ik de mogelijkheid heb daartoe. Ik word wakker uit een droom. In deze droom moet ik op 2 paarden passen, een zwart paard en een wit paard. Ze lopen in een wei, ze zijn speels en zijn min of meer met mij aan het dollen, alsof ze testen met wie ze te maken hebben. De opdracht is dat ik ze aan het eind van de middag terugbreng naar een omheinde plek. Nadat ze nog even met mij gespeeld hebben komen ze allebei toch lief naar me toe en gaan mee naar de plek met omheining. Hier moet ik het hek dicht doen met een ingewikkeld hangslot. Om de één of andere reden weet ik ook nog dat het een groen hangslot was. Dan komen er twee personen naar mij toe om te kijken of het gelukt is. Wie dat zijn weet ik niet, ook niet of het mannen of vrouwen waren. Ze zien dat het hek open staat en het witte paard weg is. Kennelijk had ik het slot niet goed dicht gedaan. Eén van de personen laat mij nog even zien hoe ik dat slot goed dicht kan doen. Er zat nog een extra beveiliging op waar ik me niet van bewust was geweest. We, de twee personen en ik, besloten om ieder een kant op te gaan om het witte paard te zoeken. Ik ga op het zwarte paard en rijd direct zonder twijfel in een bepaalde richting. Ineens bevind ik me binnen de bebouwde kom. Het komt me heel bekend voor !!! Het is de buurt uit mijn jeugd. Mijn zwarte paard neigt zelf een kant op, maar ik stuur hem vastberaden een straat in waarvan ik zeker voel dat mijn witte paard zich weleens zou kunnen bevinden. En ja hoor, achter wat bosjes zie ik iets bewegen. Hij staat daar op zijn gemak wat te grazen. Stapvoets benader ik het witte paard. Het witte paard ziet mij en loopt ook langzaam en rustig in mijn richting. Hij begroet mij blij met zijn neus en vriendelijke ogen. Ook laat hij mij makkelijk een hoofdstel omdoen en ik pak hem bij de teugels en we lopen weer terug met z’n drieën, het zwarte paard, het witte paard en ik. Dan word ik wakker. Mijn gevoelens in de droom waren rustig, liefdevol en absoluut geen paniek. Nee, ik voelde juist veel vertrouwen. Dus was het een aangenaam gevoel toen ik wakker werd. Natuurlijk heb ik wat droomuitleg op gezocht…….

Paard —------ Paarden vertegenwoordigen sterke, fysieke energie. Je dient je ongetemde kracht te kanaliseren. Een donker of zwart paard duidt op mysterie, wildheid en het onbekende. Dit paard kan zelfs occulte krachten symboliseren. Een wit paard daarentegen symboliseert het pure, voorspoed en geluk. Komt er een paard in je droom voor, dan is dit een goed teken. Het betekent dat je je leven onder controle hebt. Een paard staat ook voor intuïtie en groepsgevoel. Een fijne droom over een paard of paarden staat voor een sociale groep waar je op kunt bouwen.

Paardrijden —----Ben je aan het paardrijden of zit je op een paard, dan staat dit voor een ontspannen verbinding met een persoon of een sociale groep. Paardrijden is  een positief voorteken. Het kan niet alleen materiële rijkdom suggereren, maar ook spiritueel geluk. Het kan ook een nieuwe baan of carrièremogelijkheden aan de horizon aangeven.

Grazende paarden—--Grazende paarden in dromen worden geassocieerd met het leiden van een beschut leven. Misschien ben je bereid om met iemand het middenveld te vinden. Het kan ook betekenen dat je de fouten van anderen accepteert. 

Drie—----Het getal drie staat voor leven, vitaliteit, innerlijke kracht, verbeelding, creativiteit, energie en zelfontdekking. Een drie staat ook altijd voor een drie-eenheid zoals het verleden, het heden en de toekomst of de vader, de moeder en het kind, etc.

Slot—-----Als je droomt over een slot betekent dit dat je niet kunt krijgen wat je wilt. Je wordt buitengesloten van een bepaalde activiteit of situatie. Misschien zit er een aspect van jezelf binnenin opgesloten wat tot uitdrukking moet komen. Als het slot open is lukt het je wel, sta je open tot relaties. Je kunt situaties aan en je kunt je goed uiten.

Groen—---De kleur groen staat in je droom voor groei, ontwikkeling en een nieuw begin. Komt deze kleur veel voor in je droom, dan kan dit ook een aansporing zijn om vaker de natuur op te zoeken. Droom je over groen, dan kan dit ook te maken hebben met een behoefte aan heling en balans.

De droom begint in een groene natuurlijke omgeving, dan ben ik terug in de buurt van mijn jeugd, en daarna ga ik weer terug naar de natuurlijke omgeving. Volgens mij heeft deze droom alles te maken met de reis die ik nu doormaak. De gevoelens, de emoties, het accepteren van mijn jeugd, mijn verleden en uiteindelijk de kracht die ik hieruit haal, zowel uiterlijk als innerlijk. Ben heel blij met mijn droom en deze droomuitleg.

15 april 2025

dag 34

Ledigheid is des duivels oorkussen. Deze quote werd door mijn vader vaak gebruikt. Het komt uit de bijbel, en zou je kunnen vertalen als; “ Luiheid is het hoofdkussen van de duivel.” Ondanks zijn weerstand tegen het geloof, hield mijn vader vast aan heel veel Bijbelse doctrine. Mijn vader had van opvoeden een ambacht gemaakt met strakke duidelijke lijnen, over goed en kwaad. Liefde was wel aanwezig maar de regels kwamen op de eerste plaats. Uitspraken als: "Voor niets gaat de zon op.”  “Met gepaste nederigheid.” Hij had een scala aan spreekwoorden en gezegden, die keer op keer benoemd werden als ware het vastgelegd en dus de enige manier om het leven te leven. Zo mocht ik niet te lang lezen, dat werd door allebei mijn ouders als lui gezien. Het gevolg was dat ik dit stiekem deed, en later toen ik volwassen was met een zeker schuldgevoel. Op vakantie smokkelde ik mijn boeken mee. Als mijn moeder me erop betrapte dat ik zat te lezen, werd ze hysterisch kwaad. Mee gaan wandelen of als we iets meer wilden, eerst wat nuttigs doen. Zoals wanneer we in de vakantie geld wilden hebben om iets leuks te kopen, een vlieger ofzo, dan moesten we gaan knollen pellen. Mijn ouders gingen dan naar het strand en hadden wat rust. Waarschijnlijk vond ik dat na een paar jaar niet meer nodig. Liever lezen dan knollen pellen. Mijn broertje had altijd hobby’s die geld kostten tijdens zo’n vakantie. Zoals vliegeren of vissen, of iets bouwen enz. Hij ging wat langer door met knollen pellen dan ik. Ja, ja, voor niets gaat de zon op. Thuis kregen we zakgeld voor auto’s schoonmaken, onkruid verwijderen en hek teren enz. Niets mis mee  hoor om te moeten werken voor je geld. Wel, was het vervelend in vergelijking met onze vrienden. Zij kregen geld om naar het zwembad te gaan of naar de speeltuin. Als kind weet je niet dat het in andere werelddelen voor kinderen veel slechter is. Relativeren was niet aan de orde. Mijn broer en ik hebben wat af gejankt als pa voet bij stuk hield en wij niet met onze vriendjes mee konden. Jonge kinderen zijn dan hard. Het gevolg was dat we buiten de groep vielen. Natuurlijk konden ze niet rekening houden met ons, in verband met onze onzekere participatie. Mijn broer en ik waren als kind loners. Allebei alleen met onze eigen dingen bezig. Wanneer we wel konden spelen met onze vriendjes verliep het bij ons allebei niet zo goed. Je moet je voorstellen dat de kinderen uit onze buurt altijd met elkaar speelden. Ze waren als het ware op elkaar ingespeeld. Op het moment dat wij onze opwachting maakten binnen de groep, waren we onbekend met de onzichtbare spelregels, rangorde en gedragscode. Naast dat wij allebei ook nog andere mankementen hadden zoals bijvoorbeeld dyslexie en hoogbegaafdheid, was socialiseren moeilijk voor ons. Voor mezelf sprekend is dat nooit makkelijk geworden in mijn leven. Nederigheid was ook een belangrijk thema voor mijn vader. De opmerkingen als : “ Ooh wil je dat ?” “ Wie denk je wel dat je bent ?” “ Zo, zo zal je niet eens een toontje lager zingen ?” “ Ja, ja, je bent intelligent, leer eerst maar eens nederig te zijn.” Mijn vader haalde in feite alles naar beneden op het moment dat je zoals hij dat noemde boven het maaiveld uitstak. Mijn moeder daarentegen was een hele andere. Zij pronkte met mijn prestaties op school en later aan de universiteit. Zij keek neer op mijn keuze van vriendjes. Jongens van “het gewone volk”. Zij schaamde zich toen ik een huis kocht in een straat die kennelijk te volks naar haar zin was. Zolang ik in haar ogen boven het maaiveld uitstak, was ze trots op me. Op het moment dat ik daar in haar ogen weer onder zakte, liet ze me vallen als een baksteen. Naast dat zij zelf er praktijken op na hield die het daglicht niet konden verdragen, deed ze zich als de nette dame voor naar de buitenwereld. Al met al een moeilijke omgeving om tot een stabiel karakter op te groeien. Het heeft geen zin om te blijven hangen in hoe dit allemaal zo is gekomen, maar wel mijn gedrag daardoor  willen erkennen en herkennen, zodat ik zelf verder kan. Het verleden accepteren zoals het was is voor mij al lange tijd zo. Precies zien en weten waarom ik ben zoals ik ben, leer en zie ik nu door het op deze manier op te schrijven. Veranderen is vanaf nu dus mogelijk.

14 april 2025

dag 33

Het mag wel duidelijk zijn dat mijn emoties “out of control” zijn.  Wilde ik zo graag weer die emoties voelen ? Nou, ze zijn er hoor, in overvloed. Ooit leerde ik mijn cursisten dat er in alles 2 kanten zijn. Plus en min. Het thema geduld wil ik als voorbeeld nemen. Ben je heel erg geduldig ? Dan praat je misschien over +1000. De andere kant van de medaille is dan -1000. Je bent dus altijd evenveel plus als min. Je zou dus in hevige mate ongeduldig kunnen zijn. Wanneer in dit voorbeeld je geduld +100 is, dan is je ongeduld -100.  Het lijkt dan dat deze laatste meer in balans is. Hoe hoger de frequentie van positiviteit, zo hoog is dan ook de mate van negativiteit. Een hoge mate van geduld, zou dan bijvoorbeeld tot verharding kunnen leiden. Een hoge mate van ongeduld leidt tot iets explosiefs. Zo kan ik eindeloos geduldig zijn met iets maken. Iedere keer opnieuw beginnen tot het lukt. Mensen kunnen mij keer op keer beledigen, zonder dat ik daar iets van zeg. Mensen van wie ik hou, kunnen een levenlang over mij heen lopen.  In deze vorm van geduld ligt denk ik een angst. Angst om niet aardig gevonden te worden ? Angst iemand te verliezen ? Angst om iemand te kwetsen met een weerwoord ? Of een andere vorm van angst die ik nu nog niet kan zien. Momenteel ben ik explosief. Wanneer een emotie of een deugd zo extreem is, is dat duidelijk een afweermechanisme dat je nodig hebt om te overleven. Het is zeker niet in balans. Zo kan een deugd als geduld die je tot extremen toe vasthoudt een pantser zijn van een trauma. Jeetje, dat waar ik zo trots op ben blijkt een hele andere kant te hebben ! Mijn explosieve kant komt er in alle hevigheid uit. Wanneer deze explosiviteit  zich heeft uitgefilterd, zou ik dan balans kunnen vinden ? Waarschijnlijk door te veranderen, niet die angst van afwijzing te voelen. Want daar is het immers begonnen, denk ik. Eerlijk zeggen dat het me pijn doet, zonder oordeel. Gewoon aangeven. Ik merk, terwijl ik dit schrijf, dat er al direct wat scenario’s in mijn hoofd opkomen. Ik ben ook bang dat er een discussie ontstaat. Graag zou ik alleen maar willen aangeven dat het pijn doet, zonder erover in discussie te moeten gaan. Terecht of onterecht, als ik pijn voel dan is dat er. Daar zou de toehoorder rekening mee kunnen houden of niet. Door het te zeggen haalt het de branderigheid weg bij mij. Het zal niet verschroeien en hard worden. Bij mijn moeder ben ik op een explosieve manier vertrokken, niet in staat keer op keer aan te geven dat ze me pijn deed. Slikken, slikken en dan in één keer BOEMMMM !!!! Ik ga het proberen direct aan te geven hoe het voelt. Of als ik niet assertief erop heb gereageerd, er in alle rust op een ander moment op terug te komen.

13 april  2025

dag 32

Ongelooflijk hoe ik mezelf tegenkom de laatste tijd. Er zijn wat afweermechanismen “out of order” , met als gevolg dat ik snel aangebrand ben en/of in paniek. Opvallend is ook hoe direct het atriumfibrilleren begint. Duidelijk ook stressgerelateerd. Alles wat ik in de hand dacht te hebben, valt als een kaartenhuis in elkaar. Zo ook mijn angst voor troep of vuil. Van nature ben ik heel erg netjes. Zelfs als kind was mijn kamer opgeruimd en had ik er plezier in alles een “eigen” plek te geven. Mijn oma was altijd aan het poetsen, misschien had ze wel smetvrees. Terugkijkend hoe vaak ze schoonmaakte en hoe  belangrijk dat was voor haar, moet ik toch echt in die richting denken. Mijn moeder was ook heel netjes, alles moest schoon zijn. Ze had daarvoor ook altijd 2x in de week hulp in de huishouding. Later, toen de kinderen het huis uit waren 1x. Toen ik pas op mezelf woonde, hield ik werkelijk iedere zaterdag een grote schoonmaak !!! Mijn hele huis, alles van zijn plaats, schrobben en poetsen maar. Veel later met mijn hele gezin in een huis met 4 verdiepingen, kon ik het niet meer aan. Vijf sloddervossen in m’n huis tegen één schoonmaakmoeder. Na een jaar of tien ertegen gevochten te hebben, bleek het zo zwaar te gaan wegen dat ik besloot alleen in Oosterhout te gaan wonen. Misschien had ik een burn-out, wie zal het zeggen. Het was te veel en ik ben nooit meer teruggegaan naar dat huis. Mijn gezin is om allerlei omstandigheden een jaar later in Oosterhout komen wonen. Mijn netjes opgeschudde leven werd weer overhoop gegooid. Inmiddels kon ik er wel alweer wat beter mee omgaan. Nadat Michel is overleden en de kinderen het huis uit gingen, heb ik samen met mijn oudste dochter en vriendin mijn hele huis verbouwd. Nieuwe keuken, nieuwe vloer, serre veranderd enz. Mijn huisje weer opgeschud. Overzichtelijk, gewoon heerlijk ! Waarom vertel ik dit ? Mijn huidige man is in mijn ogen ook een sloddervos. Hij ziet dat zelf anders. Dat betekent dat ik, zonder amok te maken, nog even de keuken “goed” schoonmaak nadat hij dat gedaan heeft. Zo loop ik constant zaken recht te leggen en zet alles op de juiste plaats. Dit gebeurt vrijwel geruisloos. Hij heeft er geen last van en ik ook niet. Maar nu ? Nu, flip ik van iedere kruimel of gemorste vlekken en ga ik tekeer als een speenvarken !!! Huilen met overdreven snikken, echt waar !!! Ik lijk wel gek. Nee, er zit gewoon geen rem op mijn emoties. Dat is lastig voor mijn omgeving en ook voor mezelf. Ik ben me ervan bewust. Helaas is het al gebeurd voor ik er erg in heb. Tot 5 tellen had ik mezelf voorgenomen, nadenken, ademhalen, en beseffen dat er niets aan de hand is. Verdorie, ik kom er niet eens toe om te gaan tellen, ik schiet direct in de vlekken. Heb ik hiervoor een oplossing nu ? Niet te streng zijn voor mezelf. Momenteel lukt dit niet anders. Vertrouw erop dat het over gaat. Én op het moment dat ik weer een beetje bij de mensen ben dit terug communiceren. Wel zo fijn voor mijn man en mij.

12 april 2025

dag 31

In plaats van dat ik me rustig voel, moet ik vandaag alleen maar huilen. Na een bevalling krijgt een vrouw ook altijd een huildag. Vaak een dag of drie later. In dit geval is het ongeveer drie maanden na mijn herseninfarct en moet ik om alles huilen. Waarom ? Een gesprek met mijn zus over onze vader en zijn moraliteit. Hij was een man waar ik tegenop keek. Hij bepaalde wat goed of slecht was, en ik nam dat klakkeloos aan. Zijn regels waren mijn wet. Toch heeft hij met mijn zus en met mij enorme missers gemaakt. Toen hij ontdekte wie ik echt was op m'n 13de wilde hij ons doodrijden. Hij had altijd gehoopt dat ik zijn biologische kind zou zijn. Tot die tijd kroelde ik altijd met mijn vader, maar vanaf dat moment heeft hij me nooit meer aangeraakt, geen knuffel, niets. Na mijn scheiding was ik niet meer welkom. Ook bepaalden mijn ouders dat ik mijn eigen kind niet meer mocht zien. Op school had mijn vader gezegd dat zij mijn kind niet aan mij mochten meegeven. En inderdaad ik kwam de school niet eens binnen !!! We hadden gewoon co-ouderschap, dus ik had alle recht om mijn kind de helft van de tijd te zien. Helaas door de stress had ik het lichamelijk heel zwaar. Daarnaast te weinig energie om dit te gaan aanvechten. Ook om via gerechtelijke kanalen tegen mijn vader in te gaan was destijds voor mij nog geen optie. Ik heb daardoor mijn kind een jaar niet meer gezien. Nadat ik een jaar later weer voorzichtig contact mocht hebben, bleef mijn vader mij letterlijk negeren. Het deed pijn, mijn reactie daarop was verharding. Zoals ik me ook had verhard mijn kind niet te mogen zien. Mijn leven ging verder alsof ik nooit een kind had gehad, dat was voor mij de enige manier om ermee om te gaan. Hoe hard en waanzinnig is dat ? In mijn moeders laatste levensjaren had ze wat hulp nodig. Mijn zus en ik wisselden dat af. Twee keer in de week ging ik naar haar toe. Iedere keer als ik bij haar was zei zij iets kwetsends of puur gemeens tegen mij. Dat is echt knap hoor. Natuurlijk ben ik wel wat gewend en voel ik door mijn harde pantser niet zoveel meer. Tot op een moment dat ze iets zei over mijn dochter, zoiets in de trant van: “Nou jij moest haar niet meer, pa en ik hebben voor haar gezorgd.” "Pffft dat noemt zich nu een moeder.” Op dat moment werd het rood voor mijn ogen en stond te schreeuwen tegenover mijn moeder, waar ze het gore lef vandaan haalde dit te zeggen. Ze rees haar hand op om mij te gaan slaan. Als kind had ik haar verteld dat als ze me ooit nog zou willen slaan, ik haar zou vermoorden. Nu stond ik daar 58 jaar oud op het punt om haar om te brengen. In plaats van haar te vermoorden zoals ik haar ooit beloofd had, ben ik weggegaan om haar vervolgens nooit meer te zien. Twee jaar later is ze aan corona overleden. Het was klaar, tot op de dag van vandaag heb ik haar ook niet meer gemist of spijt gehad van de beslissing om haar niet meer te zien. Wel vind ik het jammer om nooit meer met mijn vader in het reine te zijn gekomen. Mijn afweermechanisme is momenteel door het infarct niet sterk genoeg om met droge ogen deze herinneringen op te halen. Misschien moet ik dankbaar zijn dat het even mijn harde pantser heeft weggenomen. Het is niet leuk zo te huilen, maar ik denk wel dat het goed voor me is. Het is duidelijk mijn eigen onverwerkte verdriet. Nu kan ik trouwens ook zien dat mijn ouders een eigen stukje hadden waardoor ze op deze manier in het leven stonden. Als kind ben je niet bezig met waarom zij zijn wie ze zijn, of wat ze voelen. Waar dat vandaan komt. Je voelt alleen meer je eigen pijn, de afwijzingen en alle ellende die dat met zich meebrengt. Ik blijf het zeggen, dit herseninfarct laat mij een stuk onverwerkte zaken nog even op zijn plaats zetten. Gek genoeg niet met wrok naar mijn ouders. Meer als een vaststelling hoe het gegaan is. Het huilen is meer het verdriet om mezelf, het onverwerkte harde stukje.

11 april

dag 30

Moraliteit. Ik ben op visite geweest bij een vriendin die mijn familie, althans het gezin waarin ik geboren ben, goed kent. Wij hadden het over mijn vader, specifiek over zijn gevoel van moraliteit. Waarom tolereerde hij zoveel van mijn moeder ? Sonja zei toen : “Het is de meest morele persoon die ik ooit gekend heb, en ik heb ook altijd veel respect voor hem gehad.” “Het was een persoon met aanzien, een goede baas, zakenman, een sociaal voelend mens.” "Volgens mij probeerde hij deze morele standaard ook binnen zijn gezin aan te houden.” "Dat was een enorme klus.” “Om dit vast te kunnen houden heeft hij zonder aanzien des persoons harde beslissingen moeten maken.” “Na mijn scheiding was ik niet meer welkom, dat heeft hij me duidelijk gezegd.” "En, jij Annette werd ook afgeschreven ondanks het feit dat je een dochter bent.” “In feite is hij verdronken in zijn  eigen moraliteit.” WOW, zo had ik er zelf nog niet naar gekeken. Wel weet ik dat het overdreven niet tegen de regels ingaan van mij, een conditionering van dit stukje opvoeding is. Ik raak zelfs in paniek. Maar wat is nu eigenlijk moraliteit ? 

Ik heb het opgezocht en dan staat er het volgende…….Moraal of zeden is de opdeling van handelingen of gedragingen, binnen een samenleving, in twee soorten gedragsregels. Enerzijds zijn er de handelingen die als correct of wenselijk worden gezien, en anderzijds zijn er de taboes: handelingen die dat niet zijn…………

We zijn allemaal opgevoed met normen en waarden; met het leren wat goed en fout is, wat mooi en lelijk is. Het gevaar hierin is denk ik dat we vaak vergeten dat deze regels voortkomen uit onze conditionering, onze opvoeding , ons leven ervaren in de maatschappij en dat deze regels vastzitten aan een oordeel. Dat geldt dus ook voor mijn ouders. Een oordeel over anderen uitspreken is makkelijk wanneer we ons kunnen verschuilen in onze aangeleerde normen en waarden. Voel je je dan beter ? Of zelfs verheven ? Hetzelfde effect krijg je bij het oordelen over jezelf. Je vind dat je niet voldoet aan de regels, eisen en verwachtingen van de maatschappij. Je zelfvertrouwen verdwijnt of was er al nooit, je zelfondermijning is een feit. In ieder geval heeft de diepgewortelde moraliteit van mijn vader er diep ingehakt. Zowel voor hemzelf, als voor mij. Voor het eerst dat ik compassie voel naar hem. Misschien kan ik nu begrijpen waarom hij me zo meedogenloos heeft laten vallen na mijn scheiding. Voor het eerst dat ik moraal zie als halsstarrig. Voor het eerst dat ik moraal zie als iets onbeweeglijk. Voor het eerst dat ik moraal zie als iets diepgeworteld vanuit misschien dogmatische religie. In de Dikke van Dale staat ook bij moraal; “ zedenleer".  Klinkt wel heel eng in mijn oren. Immoreel is het tegenovergestelde van moraal, maar ik wil daar dan liever flexibiliteit en speelsheid van maken. Hopelijk kan ik met deze inzichten wat soepeler omgaan met regels en me minder schuldig voelen met de weg die ik heb bewandeld in mijn leven tot nu toe.

10 april 

dag 29

Dromen. Om 06.00 uur word ik wakker uit een droom. Zwaar geïrriteerd voel ik me, althans dat gaf de droom mij toen ik wakker werd. Even naar het toilet en daarna weer naar bed, met het voornemen het verloop van mijn droom in eigen handen te nemen. In het verleden heb ik dit vaker gedaan om middenin een droom te beslissen dat ik er niet blij mee ben en het te veranderen. Dat lukt meestal en ik weet dus dat het kan. Soms zelfs de volgende dag mezelf de opdracht geven om de droom van gisteren te veranderen. Mijn huidige man Ton houdt ervan wat ondeugend te zijn en sommige regels aan zijn laars te lappen. Zoals ik al eerder vertelde, hou ik me heel erg aan de geldende regels. Ik word er zelfs onpasselijk van als het expres geschonden wordt. Een klein voorbeeld….. Wanneer we een doodlopende straat inrijden en er aan het eind een fietspad begint, bedenkt hij gewoon om over het fietspad te gaan rijden. Zelfs door uit te stappen en te kijken of het paaltje weggehaald kan worden. Vreselijk vind ik dat !!! In mijn droom zitten we in de auto en Ton rijdt, ik zit in de passagiersstoel. We eindigen voor een enorme sloot met heel veel hoge groene planten. Het geeft een gevoel alsof het een moeras is. We moeten aan de andere kant van die sloot zijn, en Ton rijdt er gewoon doorheen !!! Ik word boos en schreeuw tegen hem; “ Dit haalt mijn auto niet !” Ton heeft plezier in zijn gedrag en mijn geschreeuw en zegt: “ Maak je toch niet zo druk, je ziet toch dat we al bijna aan de overkant zijn.” Hij heeft het nog niet gezegd, of de auto stopt en we zitten in het water tussen de planten met een doorweekte kapotte auto. Op dat moment werd ik wakker. Sjacherijnig schuifel ik naar het toilet. Op de wc verman ik me en besluit de droom te veranderen. Terug in bed val ik weer in slaap. Pisnijdig zit ik weer naast hem in de auto. Het kostte me wat moeite om te ruilen. Ik zit achter het stuur en hij als passagier, maar het lukt. (tijd is moeilijk in een droom) Lach me niet uit, maar ik heb vertrouwen in mijn beschermengelen. Ton is op en top atheïst en vind dat allemaal maar onzin. In mijn droom praat ik met mijn engelen en start de auto. 1,2,3 en gelukkig de 4de keer hoor ik de motor aanslaan ! Met beleid rij ik verder door het water, modder en planten tot we weer aan de kant staan op een verharde weg. We hebben het gehaald !!! Om 10.16 uur word ik weer wakker. Het is een droom die bij me blijft, dus betekent het iets, het vertelt mij iets. Op internet probeer ik dan op te zoeken bij een site over droomuitleg. Door elementen uit de droom op te zoeken, zou je dan misschien iets ervan kunnen maken.

Auto rijden—---Droom je dat je autorijdt, dan staat dit voor je ambitie en hoe goed je van de ene fase in je leven naar de volgende kunt komen. Kijk naar de rit, was deze gemakkelijk en prettig of lastig en vervelend? Dit staat voor hoe je door je leven beweegt. Kijk ook of je de chauffeur of een passagier bent. Dit staat voor een actieve of passieve rol in je leven. Droom je dat je in een auto zit die het begeeft, dan heb je het gevoel dat je in je leven niet vooruit komt of dat je tegen schijnbaar onoverkomelijke obstakels aanloopt. -----------------

Moeras—-----Droom je over een moeras, dan staat dit voor onderdrukte en duistere aspecten van jezelf. Het kan ook zijn dat je je onzeker voelt.------------------

Planten—----Een droom waarin een plant voorkomt, staat voor spirituele ontwikkeling en een potentiële persoonlijke groei. Komen er vaak groene planten in je droom voor, dan heb je een bijzonder meelevend en liefdevol karakter. Ten slotte kan deze droom ook betekenen dat je je emotioneel overweldigd voelt door een krachtige vrouw in je leven, bijvoorbeeld je moeder of een bazige vriendin.---------------

Vier—----Vier duidt op stabiliteit, fysieke beperkingen, hard werk en aardse zaken (als in de vier hoeken van de wereld). Vier staat ook voor materiële zaken. Je krijgt dingen gedaan.------------

Zoals ik naar de droomuitleg kijk, klopt het met de situatie waarin ik me nu bevind en vind ik hem ook hoopvol. Het leven verloopt niet altijd makkelijk en ik was even mijn stuur kwijt. Ik voelde me onzeker en er kwam een boze kant naar boven. Ook voel ik zeker dat deze ervaring weer een mijlpaal is om te groeien als mens. Door hard werken (in mijn geval is dat ook het doseren van trainingen) zal ik mijn fysieke beperkingen weer terugbrengen naar een acceptabel niveau. Zoals ik me nu voel gaat dat zeker lukken !!

9 april 2025

dag 28

Blij met pijn. Dat klinkt weer gek natuurlijk. Toch heb ik al zolang als ik me kan heugen pijn. Zenuwpijnen die als messteken door mijn lichaam vliegen. Repeterende pijnen, bij een verwonding of als ik me stoot, blijft de eerste pijnscheut terugkomen als een kras in een langspeelplaat. Als laatste de pijn van temperatuurverschillen die mijn lichaam niet snel genoeg verwerkt. Het zijn vervelende pijnen, maar ik ben eraan gewend. De therapeut op de revalidatie houdt nauwlettend mijn vorderingen in de gaten. Hierdoor kunnen we oefeningen aanpassen. Een stapje vooruit en weer een stapje terug. Twee keer per week vraagt ze hoe het ging na de oefeningen. Vandaag had ik heugelijk nieuws ! Ik voel mijn eigen pijnen weer… De pijnen waar ik gewend ben mee om te gaan, niet het zware gevoel alsof mijn ledematen een dood blok zijn. Nee, gewoon weer lekker pijn. Sinds mijn herseninfarct slaap ik als een os. Normaal slaap ik vrij slecht. Tijdens m’n slaap gaat de pijn gewoon door, waardoor ik vaak wakker word en mijn slaapkwaliteit niet echt top is. Afgelopen nacht heb ik weer wakker gelegen van de pijn, maar ik ben blij ! Blij om in ieder geval vandaag weer herkenbaar mijn eigen vertrouwde lichaam te hebben. In mijn geval betekent pijn dat ik leef. Dan voel ik me blij, en door die blijheid krijg ik energie. Waarschijnlijk een krom verhaal, maar het is wel hoe het is voor mij.                                        Pas geleden zag ik een interview met Hans Stolp, hij zei iets wat bleef hangen bij mij…..

“ Het leven doet voor jou het werk op het moment dat je de vijanden in jezelf zoekt.” "Leef de pijn, projecteer dat niet op een ander, transformeer die pijn.” "Hij is van jou en jij bent daar dus verantwoordelijk voor.”

Zo voel ik dat ook, of het nu lichamelijke pijn is of mentale pijn. Die verantwoordelijkheid is van mij en ik kan ermee leren omgaan en als ik geluk heb zou ik het ook kunnen transformeren. Het is de betekenis die ik aan mijn leven met een handicap heb gegeven. Het verdoofde gevoel maakte me gefrustreerd en soms boos. Dit weekend, accepteerde ik mijn lot na mijn herseninfarct. Echt waar !!!!  Mijn boosheid heb ik laten varen. Met geduld doorgaan met oefenen en verwachtingen loslaten. En wat gebeurt er nu ? Mijn oude pijnen zijn er weer, de doofheid vervaagd. Dat bedoelt Hans Stolp dus. Jongens, wat ben ik toch een blij mens.

8 april

dag 27

Misschien zijn dingen die ik schrijf herkenbaar of helemaal niet. Wat ik merk is, dat ook al spreken we dezelfde taal , niet hetzelfde bedoelen. Zo vertelde Lydia, dat zij voor lange tijd zo moe was, dat ze zelfs euthanasie overwoog. De artsen vonden niet waar het vandaan kwam. Dit hield in dat ze de hele dag op de bank lag, kleine handelingen kon verrichten en dan weer op de bank om uit te rusten. Gelukkig kwam ze terecht bij een cardioloog gespecialiseerd in het vrouwenhart en zijn haar klachten voor 85 % verbeterd. Toen ik dit hoorde schrok ik. Hoe kan iemand die extreem vermoeid is aan euthanasie denken ? Lydia is altijd een zeer actieve vrouw, die kon vertrouwen op haar lichamelijke uithoudingsvermogen. Wanneer dat helemaal wegvalt, raakt ze zichzelf, haar identiteit en doel om te leven dus helemaal kwijt. Voor mij is dit heel anders. Mijn lichamelijke uithoudingsvermogen is altijd al slecht, ik ben chronisch moe, daar leef ik mee. De maanden dat ik op mijn bank lag, kocht ik een verrekijker om naar de vogels in de tuin te kijken. Mij in de natuur vanaf mijn bank te verdiepen. Mij sowieso in zaken te gaan verdiepen, waar ik normaal de tijd niet voor neem. Lezen, lezen, opzoeken op internet enz. Mijn dagen vlogen dan voorbij. Nu ben ik nog eens extra moe na mijn herseninfarct. Revalideren gaat niet snel, dat is frustrerend, maar ik begin het met wat te doen- en rust-verhaal iets meer in de vingers te krijgen. Met mijn huilerig gevoel en het snel aangebrand zijn, vind ik daar ook acceptatie in zo langzamerhand. Doe ik het beter dan Lydia ? NEE !!! Vanuit een andere levenssituatie reageren we. Haar moeheid is dus niet te vergelijken met mijn moeheid. Misschien het “moe zijn”  op zich wel, maar niet de beleving. De beleving komt van uit je ervaringen, vanuit je identiteit, vanuit degene die je gecreëerd hebt te zijn. Lydia is een sociaal mens, met vele contacten, hulpvaardig. Ze houdt van sport enz. Moe zijn is voor haar een regelrechte hel. Voor mij was het een shock te zien hoeveel mensen begaan zijn met mij. Ik ben niet sociaal, ik zoek weinig tot geen contact. De verbinding voel ik in mijn hart, maar dat is aan de buitenkant slecht te zien. Het is iets wat ik ga proberen te veranderen. Hoe ouder ik word , des te meer kan ik gaan zien dat een oordeel over iets of iemand niet fair is. Kijken we samen naar dezelfde boom, dan zien we allebei iets anders. Zo is het ook met emoties en ervaringen.

7 april

dag 26

Wat maakt een mens krachtig ? Is kracht letterlijk ? Veel spieren, daardoor sterk zijn ? Is krachtig zijn iets lichamelijks ? Is het iets mentaals ? Of allebei ? Moet dat dan in balans zijn, of kan het ook afzonderlijk gedefinieerd worden ? Voor mij lag krachtig zijn altijd in de spirit te hebben door te willen gaan. Het feit dat ik hier eigenlijk nooit heb willen zijn, maakte dat ik me heel krachtig voelde als ik er alles aan deed om door te leven. Een soort prestatie die ik dan leverde. Tegelijkertijd een soort onverschillig naar de dood. Dit is misschien moeilijk om te begrijpen, maar het maakte me ook een soort vogelvrij. Daar bedoel ik mee, dat ik me niet wilde aanpassen aan de gevestigde orde. Het leven is van mij, daar blijft iedereen van af. Ik bepaal zelf wat ik doe en hoe ik het doe. Al valt de wereld rond mij heen weg, dat maakt mij niet uit, want ik blijf staan zolang ik hier wil blijven staan……alleen. Mijn houding maakte mij bij veel mensen niet geliefd. Eigenwijs, niet op m’n mondje gevallen, duidelijk op het botte af. Er zijn een aantal mensen in mijn leven waar ik oprecht tot op het bot van hou. Voor deze mensen blijf ik staan, wat ze ook doen. Als de relatie met één van hen pijnlijk wordt, dan kan ik afstand nemen. Letterlijk afstand, maar zo dat deze wel weer te overbruggen is op het moment dat de pijnlijke situatie zich oplost. Mijn zus is zo iemand, Michel was zo iemand, mijn huidige man is zo iemand (van het moment dat ik hem zag 48 jaar geleden) en een aantal vriendinnen en vrienden zijn dat. Deze mensen zie/zag ik en direct is/was er die verbinding voor mij die allesomvattend is. Wat ze ook doen, goed of slecht, onze band zal nooit verbroken worden. Na mijn herseninfarct ontdekte ik dat ik op dit niveau met deze verbinding 15 mensen heb !! Tranen schieten in mijn ogen terwijl ik dit schrijf. Wat een gelukkig mens ben ik !!! Zoveel mensen die oprecht van mij houden. Ongelooflijk. Dat maakt een mens krachtig, dit geluk.

6 april 2025

dag 25

Het etentje gisteravond verliep goed voor mij. We zijn gaan fietsen. Dan ben je maar een half uurtje onderweg. Voor mij de eerste inspanning op die dag en direct lekker in de buitenlucht. Ik heb een bakfiets, dat is voor mij handig. Ik kan blijven zitten, zonder om te vallen. Mijn hondjes kunnen makkelijk mee. De boodschappen kunnen erin en zelfs koffers als ik met de fiets op vakantie ga. Doordat ik altijd echt geniet als ik fiets, vergeet ik even de zenuwen van het aankomend dineetje. Waarschijnlijk had ik me in de auto helemaal zitten opwinden, steeds meer gespannen worden.. Op de fiets kan ik dus ontspannen. Voor mij was een plaats op de hoek bij de deur bedacht. Dat begon direct goed !!! Dat had de plek geweest die ik zelf ook zou hebben uitgekozen ! In een restaurant is het altijd rumoerig, omdat mensen zitten te kletsen. Doordat ik (ketel)doof ben, kan ik dan niet veel verstaan. Dus in plaats van mezelf tegen het rumoer af te zetten, liet ik mezelf één worden met de geluiden om me heen. Er zaten drie heren rondom mij heen, die hoofdzakelijk over sport aan het praten waren. In feite kon ik achterover leunen en acclimatiseren op deze manier. Patrick  had 10 jaar geleden ook een herseninfarct gehad en vertelde daarover. Zeer herkenbaar voor mij. Zijn vrouw Lydia vertelde ook over zijn gedrag toentertijd. Ook dat was heel herkenbaar !!! Al met al ging ik met wat geruststelling en tips naar huis. Het was inmiddels donker en fris geworden, maar ook nu kon ik weer genieten van het fietstochtje terug naar huis. Thuisgekomen ben ik vrijwel direct naar bed gegaan. Voor mij is dit bijzonder, normaal ga ik dan nog iets doen en lig ik voor 01.00 uur niet in mijn bed. Door wat Patrick zei over je rust moeten en kunnen nemen, besloot ik dat dan ook te doen. Het is me bevallen moet ik zeggen. Bijna het klokje rond geslapen. Trots op mezelf hoe ik dit heb aangepakt. Het was een dag met actieve positieve en verantwoorde handelingen.

5 april

dag 24

Eenzaamheid. Wat is dat ? Ik ben graag alleen, zolang als ik me kan herinneren is dat zo. Men vult snel voor mij in dat ik misschien wel eenzaam zou kunnen zijn. Dat viel me vooral op na het overlijden van Michel. Het gekke is dat ik me als ik alleen ben nooit eenzaam voel !!! Eenzaamheid kan ik voelen in relatie met een persoon of meerdere personen.  In een groep voel ik me vrijwel altijd eenzaam. Soms in relatie met één persoon. Een relatie hebben met iemand is voor mij het moeilijkste wat er is. Waarom zou dat zo zijn ? Omdat die persoon iets reflecteert wat ik niet in mijzelf wil zien ? Nee, ik denk niet dat het dat is. Ik verlang naar begrip, begrepen worden is heel belangrijk voor me. In ieder geval, acceptatie en respect op het moment dat ik niet begrepen wordt. Mijn gedachtengoed niet te kunnen delen maakt mij heel eenzaam. Lang naar prietpraat luisteren is ook heel moeilijk voor me. Mijn man noemde het onlangs “prietpraat” , dat vond ik een grappig en vriendelijk woord. Over prietpraat wil ik geen oordeel hebben, zeker niet !!! Alleen als het te lang duurt zuigt het alle energie uit me. Hoe bescherm ik mezelf daar tegen ? Door oefeningen die ik geleerd heb om dit af te schermen. Helaas lukt dit niet altijd. Op het moment dat ik zelf zwak ben, lukt mij dat niet. In die zin is het wel weer een graadmeter om me tussen mensen te bewegen. Ik weet dan snel of ik sterk ben of niet. 

Op internet staat ; “Je voelt je eenzaam als je sociale behoeften hebt die niet worden vervuld." “ Het is een staat waar je je in verkeert, een gevoel. Tijd alleen doorbrengen is daarentegen meer objectief: het is het simpele feit dat je iets solo doet, zonder daar een gevoel aan te binden”

Daar ben ik het mee eens. Mijn sociale behoeften zijn dus echte gesprekken, waarlijke contacten. Straks ga ik met mijn man en zijn ex-collega’s uit eten. Voor dit soort uitjes voel ik van tevoren altijd een knoop in mijn maag. Zenuwachtig, angst voor dat gevoel van eenzaamheid. Momenteel ben ik niet sterk. Niet meegaan zou dan een optie zijn, maar Ton teleurstellen wil ik ook niet. Vandaag heb ik me de hele dag rustig gehouden, zodat ik in ieder geval opgeladen mee kan gaan. Deze uitdaging (ja, dat is het voor mij) ga ik toch aan !!!

4 april 2025

dag 23

Ton vertelde mij dat het een heel bekend fenomeen is om de dagen af te tellen tot en met de leeftijd die een geliefde had op het moment dat hij/zij is overleden. Die onrust verdwijnt weer op het moment dat je die streefdatum voorbij bent. Ik heb dat met de leeftijd van Michel. Je ziet het ook bij kinderen die ouder worden dan hun ouders. Zo van die datum ben ik gepasseerd. Heel lief van Ton om mij dat nog even uit te leggen, waarschijnlijk bedoeld als geruststelling. Eerlijk gezegd was mijn innerlijke reactie niet zo geruststellend.                                                 Ik dacht namelijk : “ O'Jeetje ben ik net zoals normale mensen?” “ Ben ik zo gewoon ?” Dit heb ik niet hardop gezegd, maar ik zat daar wel een beetje mee. Wat is het dat ik niet gewoon wil zijn ? Waarom wil ik anders zijn ? Waarom wil ik me onderscheiden van andere mensen ? Dat is toch wel maf. Vroeger als ik kleding kreeg en ik kwam iemand tegen met hetzelfde aan, dan deed ik het nooit meer aan. Vreselijk vond ik dat. Mijn moeder mopperde dan, maar ik kan me niet herinneren dat ze daar nu erg boos om werd. Volgens mij begreep ze dat wel. Wat versta ik onder Normaal zijn ? Of Gewoon zijn ? Ik weet het zo 1,2,3, niet, maar ik voelde me wel vreemd toen Ton dat zo zei. Gisteren hoor ik iemand vertellen over haar broertje die syndroom van Down had. Zij zit op cursus om te leren loslaten en door middel van oefeningen gelukkig te zijn. Met dikke tranen vertelt ze dat alles wat zij moet leren in het leven haar overleden broertje van nature had. Hij leefde in het moment en zag vrijwel altijd de zon schijnen, zijn glas was altijd halfvol. De ironie is hoe een mens dat gezien wordt als “simpel” zo wijs in het leven staat. Blijkbaar heb ik de arrogantie om een onderscheid te maken tussen mensen die ik “ simpel” vind en mensen die dat niet zijn. Kennelijk wil ik tot die laatste categorie horen. 

Zo zie je maar, dat als je je eigen gedachten ontleedt, je niet altijd een “leuk” persoon bent. Ik ben ook een gewoon mens met gewone menselijke emoties. Iedereen die ik zie, die ik ken, aardig of niet aardig, is een spiegel voor mezelf. Dit is de les die ik mezelf vandaag geef.

3 april 2025

dag 22

Vandaag weer naar revalidatie. Dit doe ik 2x per week. Daar aangekomen voelde ik me doodmoe. Eerst cardio op de fiets. Verschrikkelijk !!! Zo moe !!!! Daarna kracht op toestellen, dat ging redelijk. Als laatste oefeningen voor het evenwicht. Ondanks dat het echt iets beter gaat is dit nog steeds heel moeilijk. Door de vermoeidheid stroomden de tranen langs m'n wangen. Hoogst ongemakkelijk is dat. Annette huilt om lichamelijk ongemak, is een nieuw fenomeen. Gelukkig schaamde ik me nu niet. Waarschijnlijk omdat alleen de therapeut dit kon zien en niet andere mensen die zich ook in de ruimte bevonden. Hele gesprekken met mijzelf  in mijn hoofd. Waarom voel ik me zo ? Haak ik af ? Geef ik m’n grenzen aan ? Wat zijn mijn grenzen ? Waarom lopen nu die tranen langs mijn wangen ? Verdorie, wat is dat toch ? Blij dat ik het weer gered heb, ga ik naar huis met een bezweet lichaam. Thuis gekomen vertel ik dat ik gehuild heb omdat ik zo moe ben. Vraagt mijn man: “ Waar zit die moeheid dan ?” “ Waar heb je pijn ?”  Werkelijk, ik ontplofte !!! “ Aan m’n grote teen !” “ Nu goed ?“, schreeuwde ik. Wat een absurde vraag. Mijn man was voordat hij 2 jaar geleden met pensioen ging huisarts. Ik word zo boos en venijnig, na deze vraag. “ Dat is de reden waarom ik een hekel heb aan artsen.” “ Ze hebben kennis maar weten eigenlijk niet waar ze het over hebben.” “Vermoeidheid en pijn zijn twee verschillende ervaringen.” “ Als ervaringsdeskundige kan ik zeggen dat ik vermoeidheid soms erger vind dan pijn.” Ook is vermoeidheid geen slaap.  Mijn man houdt daarna wijselijk zijn mond, en ziet er dan uit als een treurige Pluto. (Hondje uit Disney) Dat is natuurlijk niet de bedoeling. Ik hou van hem. Het is niet leuk voor hem om regelmatig te horen hoe een hekel ik heb aan artsen. Het wantrouwen is zo groot !! Er is op medisch vlak zoveel met me gesold in het verleden, en het heeft mij nooit iets geholpen. Toen ik 12 jaar oud was, hebben artsen gevraagd aan mijn ouders of ik een proefkonijn mocht zijn voor verdere onderzoeken. Zij hebben daar hun toestemming voor gegeven. Geen dood lichaam voor de wetenschap, maar een jong levend meisje. Pijnlijke onderzoeken, kleine ingrepen. Normaal gesproken moet iemand daarna rusten (nu is dat nog zo). Mij lieten ze heel actief zijn met alle gevolgen van dien. Op mijn 20ste heb ik daar zelf een stokje voor gestoken. Een afspraak gemaakt met mijn neuroloog. Na hem verteld te hebben beter te weten wat mijn ziekte behelst dan welke neuroloog dan ook, ben ik uit dit systeem gestapt en nooit meer terug gegaan. Nu, zit ik weer in dit systeem. Het doet me pijn en het frustreert me. Ik voel me weer een blazend, bijtend katje dat in feite veel pijn heeft letterlijk en figuurlijk. Waarschijnlijk krijg ik nu de kans om het over te doen. Niet door anderen laten bepalen, maar zelf zo veel mogelijk assertief zijn en oplettend. Ook zachtheid naar mezelf toe. Huilen mag, laat maar komen, ook de tranen die ik 50 jaar geleden voelde maar niet liet gaan. Hopelijk lukt het me om dit allemaal te verwerken, waardoor ik zachter kan zijn voor mijn man en mijzelf. Ik doe echt heel lelijk tegen hem. Gelukkig kom ik daar snel op terug door hem te vertellen dat het niets met hem te maken heeft maar alles met mijzelf. Ik projecteer mijn boosheid en frustraties op hem, ik weet het en het spijt me. Bij hem voel ik me veilig, bij hem kan ik het kwijt. Is het leuk ? Voelt dat goed ? Natuurlijk niet, maar inhouden is ook niet het antwoord. Huilen en een boksbal aanschaffen lijkt me een goed idee.

2 april 2025

dag 21

Zoals bij velen van mijn leeftijd en ouder ben ik opgevoed met    — “Niet zeuren, maar doorgaan” —-- Op een vrij meedogenloze manier. Mijn zus, die 14 jaar ouder is, kreeg een zogenaamde Spartaanse opvoeding. Dit werd dan ook heel trots verteld. Mijn broers en ik kregen een iets mildere opvoeding. In vergelijking met kinderen rond ons heen was het nog steeds pittig. Mijn broer en ik hebben vanaf onze geboorte deze neurologische aandoening. In de praktijk betekent dit dat we altijd moe zijn, 24/7 pijn hebben en lopen een zware belasting is. Mijn ouders hielden van wandelen. Tijdens onze vakantie gingen we dan ook urenlange wandelingen maken. En…..ja, wij moesten mee. Mijn broertje huilde dan tranen met tuiten en kon dan onderweg ook nog een flinke klap om zijn oren krijgen. Mijn moeder heeft altijd losse handen gehad. Ik verbeet mijzelf want ik wilde niet geslagen worden. Zo zwart op wit klinkt dit afgrijselijk. Er werden vroeger dia’s gemaakt en deze bekeken we eens in de zoveel jaar met het hele gezin en verdere familie. Er werd altijd smakelijk gelachen om de foto’s van mijn huilende broer en mijn verbeten gezicht. Tot het laatste moment dat ik mijn moeder in leven heb gezien, had zij geen enkele consideratie wat betreft mij en mijn ziekte. Deze opvoeding heeft denk ik gemaakt dat ik hard ben voor mezelf in de eerste plaats en voor anderen in de tweede plaats. Hoe kan ik liefde voor mezelf opvatten en daarna voor anderen ? Hoe heb ik een consideratie voor mezelf ? Hoe doe ik dat ? Mensen die mij niet goed kennen vertalen mijn houding naar ziek zijn als positief. Het is niet positief maar conditionering ! Ze zien mij altijd vrolijk en geen punt maken van de pijnen en discomfort in mijn lichaam. Ik snap de reacties van deze mensen, maar ik moet juist leren de pijn te laten zien. In ieder geval de emoties die daarbij horen. Ik denk dat het juist belangrijk voor mij is om mezelf te omarmen, om medelijden te hebben en mezelf te troosten. Dat is duidelijk voor mij nog een lange weg te gaan. Dit is geen aanklacht per se naar mijn opvoeding. Het heeft mij ook kracht en doorzettingsvermogen gegeven. Geen plaats voor emoties dus dit is wat ik kan leren. Waar ik op dit punt van mijn leven het meest spijt van heb is dat ik mijn kinderen die consideratie ook niet heb kunnen geven. Hopelijk zien zij mijn wil tot inzicht en verandering.                                                                             Ik zou me zomaar kunnen bedenken dat het ook andersom zou kunnen zijn. Je bent helemaal suf vertroeteld en bijgestaan. Voluit je emoties kunnen leven en je hebt jezelf heerlijk zielig gevonden. Misschien dat je dan zelfstandigheid, kracht en doorzettingsvermogen zou kunnen leren. Wie weet ? Slecht of goed bestaat niet. Het LEVEN beslaat alles.

MASKERS ----20 maart 2025 schrijf ik hierover.